บทที่ 315 คุณรักเขา งั้นฉันไม่ได้รักหรือไงกัน？

ได้จองการเดินทางกลับสักที ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงก็จะไม่เปลี่ยนแปลงวันอีกเด็ดขาด

ซูย้าวขอให้ผู้ช่วยของเธอจองตั๋วกลับ ช่วงนี้ก็มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ทำให้โยงคนเข้ามาเกี่ยวข้องเยอะแยะมากมาย บางคนก็กังวล บางคนก็แสดงละคร เดี๋ยวจริงเดี๋ยวปลอมไปหมด ในแวดวงนี้หลังจากผ่านมาหลายปี จะไม่สามารถบอกความแตกต่างได้อย่างไรกัน?

เลขาของเจ้านายโทรมาเพราะเธอกำลังจะกลับจีนแล้ว เธอควรจะให้คำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอคิดว่ามันเป็นการโทรมาเรื่องงาน เธอจึงรับสาย ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นสิ่งตลกขบขันแทน

“ได้ยินว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ？”

มีเสียงผู้ชายพูดภาษาอังกฤษเบา ๆ ทางโทรศัพท์ ซึ่งพูดได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ก็ไม่รู้ว่าแท้จริงเป็นคนที่ไหนกัน ความลึกลับนี้เป็นลักษณะของเขามาโดยตลอด น้ำเสียงที่ดูธรรมดานี้ก็ดูฟังไม่ออกว่าจริงๆแล้วนั้นเป็นใคร

ซูย้าวจึงตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา “ก็ดี ทุกๆอย่างจบลงแล้ว”

“พบคนที่ทำร้ายเธอหรือยัง？”

เธอโค้งริมฝีปากล่างเล็กน้อยและเอนตัวลงบนเตียง “เจอหรือไม่เจอ ก็เป็นเรื่องของตำรวจ พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับจีนแล้ว เรื่องของป้าหลิน ดูเหมือนว่าจะช่วยอะไรไม่ได้ หวังว่าคาร์จะไม่ตำหนิกัน”

มีเสียงยิ้มหัวเราะมาจากอีกฝั่ง พร้อมกับกลาวทันทีเลยว่า “ฉันจะไม่พูดเรื่องของป้าหลินในตอนนี้ แต่เป็นเธอ เธอบอกว่าเป็นเรื่องของตำรวจ งั้นดี ฉันส่งคนจากตำรวจท้องถิ่นให้ติดต่อไป！”

ซูย้าวสะดุ้งเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก ทำไมJockต้องมาสนใจเธอด้วย เลยพูดว่า “ฉันเกรงว่าจะไม่จำเป็น! ฉันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”

“รอเกิดเรื่องก็จะสายไปแล้วน่ะสิ มีประโยคที่เราคนจีนพูดกัน ที่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้หรือไง？”

ในทางกลับกัน เธอพูดอะไรไม่ออก เพียงแต่นึกถึงเหตุการณ์คร่าวๆทั้งหมด ควรพูดไปอีกหน่อย “การกันไว้ดีกว่าแก้นั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่แค่กลัวว่า เรื่องเล็กๆแต่ไปทำให้มันใหญ่โต คนอื่นเขาจะหัวเราะเอาให้น่ะสิ”

ชายตรงนั้นเลียริมฝีปากของเขา มีเสียงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ว่าแล้วว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังในการทำร้ายคุณครั้งนี้”

ดวงตาของเธอสั่นไหว แน่นอนว่าสิ่งที่เธอซ่อนJockนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ห่างไกลหม่ามี๊น้ำภูเขานับพัน แต่ก็รู้ข้อมูลเชิงลึกของเธอทั้งหมด แม้แต่ตัวตนของคนที่อยู่เบื้องหลัง ก็เกรงว่าจะรู้กันหมด

เพียงแค่ไม่รู้ว่าJockนั้นมีอะไรซ่อนอยู่มากน้อยแค่ไหน

“แต่มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ที่จะทำให้เธอหัวเราะ！” ซูย้าวไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก ในทางตรงกันข้ามคำพูดนั้นก็มีความหมายโดยนัย

ฝั่งนั้นพูดว่า “เอาล่ะ ไหนๆเธอก็พูดขนาดนี้แล้ว เรื่องนี้แบบนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

“อืม”

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายวางสายไป ซูย้าวก็วางโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ พูดไม่ออกว่าจริงๆแล้วในใจคิดจะทำอะไร เธอไม่เคยสงสัยในตัวของJockมานานมากแล้ว

ไปทำงานที่ไหนก็แค่เพื่อที่จะหาเงิน เรื่องตัวตนของเจ้านายนั้นมันเกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะ？แค่ค่าตอบแทนดี มันก็โอเคแล้ว

นี่คือความคิดเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า…บริษัทที่ชื่อจู้สือกรุ๊ปนี้ และเบื้องหลังของJock ยังซ่อนความลับบางอย่างที่ใกล้ชิดเกี่ยวข้องกับเธออย่าง

จำเป็นที่จะต้องค้นหามัน

เธอนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งมองดูเวลา ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว จำได้ที่เจี่ยงหลินพูดว่า ตอนเย็นจะพาซูหยวนมาหาเธอ ก็เลยไม่รู้ว่ากี่โมงกันแน่

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั่น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกก๊อกก๊อก–

เคาะเบาๆสามครั้ง เสียงนั้นเบามาก ราวกลับว่ากลัวจะรบกวนคนที่อยู่ด้านใน

ซูย้าวจึงพูดว่า‘เชิญเข้ามา’ จากนั้นสักครู่ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออก ก็พบมาร์กเลขาของเจี่ยงหลินเดินเข้ามา หลังจากที่พยักหน้าเคารพเธอแล้ว จากนั้นเธอก็ทำท่าทางเชิญเข้ามาที่สุภาพ ซูหยวนจึงค่อยๆเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย

เลขาพยักหน้าด้วยความเคารพอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป

ห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่นี้ เหลือไว้แค่เพียงสองพี่น้องนี้

“หลินบอกว่าเธออยากพบฉัน ฉันจึงมาหรอกนะ” ใบหน้าของซูหยวนตึงเครียด เธอมีลางสังหรณ์ว่าเจี่ยงหลินตั้งใจจะให้มาที่โรงพยาบาล ดังนั้นจึงน่าอายเล็กน้อย เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเชื่องช้า

ซูย้าวเองก็ไม่ได้มองเธอเช่นกัน ได้แต่มองไปที่ความมืดนอกหน้าต่าง ในเวลานี้ที่จีนคงจะต้องเป็นตอนกลางวันอยู่แน่ๆ！ไม่รู้ว่าซีซีกับเตียวเตียวจะทำอะไรกันอยู่

ขณะที่อยู่ในความคิดนั้น ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปาก ก็ได้ฟังซูหยวนพูดว่า “นี่ตกลงเรียกฉันมาทำอะไรกันแน่เนี่ย？มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมา！”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูย้าวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นี่เธอดูค่อนข้างรีบร้อนนะ”

ซูหยวนนั้นตกตะลึง สีหน้าที่เย่อหยิ่งและอวดดีของเธอก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด

“เป็นยังไง พอรู้ว่าฉันยังไม่ตาย น่าจะผิดหวังล่ะสิ！”

ประโยคนี้ ใบหน้าของซูหยวนที่หยิ่งผยองอยู่นั้นก็กลายเป็นแข็งทื่อ สายตาที่ดูวุ่นวายนั่นมองมาที่เธอ จากนั้นเมื่อพอจะเดาอะไรได้ ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างผิดหวัง “หลินบอกแกสินะ！”

ซูย้าวถอนหายใจ “ถึงแม้เขาไม่พูด ฉันก็พอจะเอาออกหรอกนะ ซูหยวน ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย？การฆ่าฉัน สำหรับเธอแล้วมันคือเรื่องที่ดีหรือไงกัน？”

“ทำไม？แกยังมีหน้ามาถามว่าทำไมอีกเหรอ？”

ซูหยวนนั้นทำตัวราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก และหัวเราะอย่างแดกดัน เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ชั่วขณะ เมื่อมองไปผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ความบ้าคลั่งที่ถูกระงับไว้ก็ค่อยๆเผยออกมา

“ซูย้าว ตั้งแต่เล็กจนโต แกต่อต้าน ต่อสู้กับฉันมาตลอด ฉันออกมาจากเมืองเอ มาถึงที่นี่ มาพบกับหลิน แต่แกก็โผล่มาอีกจนได้！”

ซูหยวนไม่เคยลืม สายตาที่เจี่ยงหลินนั้นมองซูย้าวนั้น หลังจากตอนนั้น เธอก็ได้รู้ว่าทุกอย่างมันจบลงหมดแล้ว!

ผู้ชายคนนี้นั้นกลายเป็นเหมือนลี่เฉินซีคนที่สอง ที่หลงใหลในตัวผู้หญิงคนนี้ไปอย่างสมบูรณ์…..

“ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันเป็นพี่สาวคนโตของตระกูลซู พ่อดูแลฉันและหม่ามี๊ก็รักฉัน พวกเราสามคนมีความสุขกันมาก แต่ตั้งแต่แกเกิดมา ตั้งแต่ออกมา ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป！”

ซูหยวนนั้นจำได้อย่างชัดเจน เมื่อตอนซูย้าวอายุห้าขวบกลับมาบ้านกลายมาเป็นคุณหนูคนที่สองของบ้าน ของทุกๆอย่างที่ดี แต่ก่อนมีเธอที่เป็นเจ้าของมันแต่เพียงผู้เดียว แต่พอมีน้องสาวเพิ่มขึ้นมา อะไรๆก็ต้องแบ่งครึ่งให้ตลอด！

แม้แต่ความรักของพ่อ ก็ต้องแบ่งให้กับเธอ

หากแบ่งไปเพียงเล็กน้อย ในใจของซูหยวนก็คงไม่ได้ขุ่นเคืองใจมากนัก

แต่ตอนที่พ่อยังอยู่ เขาก็รักเพียงซูย้าวลูกสาวคนเดียว ดูแลอย่างกับไข่ในหิน อีกทั้งยังหวังไว้อีกว่า เธอจะสามารถดูแลอุตสาหกรรมทั้งหมดของตระกูลซูได้ในอนาคต …

ตอนนั้นซูหยวนยังเด็ก ไม่รู้หรอกว่าอุตสาหกรรมนั้นคืออะไร แต่การที่พ่อเอาใจน้องสาวอย่างนั้น เธอดูออก ว่าในสายตาของพ่อนั้น นอกจากซูย้าวก็ไม่มีที่เหลือให้คนอื่นอีก！

“ตอนเด็กๆ แกแย่งพ่อไป พอมาตอนโต แกยังจะมารักผู้ชายคนเดียวกับฉันอีก！”

ข้อกล่าวหาของซูหยวนนั้น ทำให้เธอกลายเป็นคนบาปในทันที

“แกรักลี่เฉิน แล้วฉันไม่รักหรือไงกัน？ฉันก็อยากจะแต่งงานกับเขา อยากจะเป็นภรรยาเขาเหมือนกัน อยากจะให้กำเนิดลูก！แต่แกแย่งโอกาสของฉันไป แกแย่งลี่เฉินซี พอมาตอนนี้ แกก็จะมาแย่งหลินอีก ซูย้าว ถ้าฆ่าแกไม่ได้ มันจะถือเป็นความล้มเหลวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉัน！”

ซูหยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้น มองมาที่เธอด้วยสายตาที่ดุร้าย ต้องการฆ่าให้สิ้นซากเสียที

หลังจากที่เธอได้ยินมาทั้งหมด มันค่อนข้างเหมือนกับที่ซูย้าวคิด เธอรู้ว่าซูหยวนนั้นเกลียดเธอ แต่ก็พอจะรู้ว่าเหตุผลคืออะไร

สะสมความเกลียดชังมาทุกวัน สะสมมาเรื่อยๆ เกลียดจนถึงขนาดที่จะต้องการฆ่าฝ่ายตรงข้าม！

ซูย้าวเอนกายลงบนเตียง หันไปสบตากับผู้หญิง จ้องมองด้วยความขมขื่นพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ “เธอก็แค่ปากดีไปอย่างงั้นแหละ จริงๆแล้วในใจเธอไม่ได้คิดอยากจะฆ่าฉันหรอก ไม่งั้นคนที่เธอจ้างมาคงบอกให้ใช้ระเบิดจริงแล้วแหละ ใช่ไหมล่ะ？？”

คำพูดไม่กี่คำเหมือนดาบคมที่มองไม่เห็นได้แทงทะลุหัวใจของซูหยวนทันที ใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อในทันใด