ซูย้าวดึงมุมปากอย่างเย็นชา พร้อมกับโน้มตัวไปมองอีกฝ่าย “คุณฆ่าสามีตัวเอง ที่เป็นพ่อของฉันเองกับมือ นั่นชีวิตของคนคนหนึ่งเลยนะ คิดว่าติดคุกแค่ไม่กี่ปี ก็ชดใช้หมดเหรอ?”

ในทางกฎหมายอาจจะมองเหตุผลหลายๆ ด้าน จากนั้นจึงตัดสินโทษ แต่ชีวิตคนก็คือชีวิตคน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ไม่ควรนำมาใช้เป็นข้ออ้างเพื่อฆ่าคนอื่นทั้งนั้น!

มันไม่เกี่ยวกับว่าเป็นคนดีหรือคนเลว ฆ่าคนก็คือฆ่าคน แถมตอนนั้นซัวฉ่ายลี่ยังจงใจฆ่าเองกับมือ ไม่ใช่ยืมมือคนอื่นฆ่า!

ซูย้าวหลับตาลง พร้อมกับแกว่งแก้วน้ำในมือเล็กน้อย “คุณน้า ฉันเองก็ไม่อยากทำให้คุณลำบากใจหรอกนะ แต่เห็นน้ำในแก้วนี้ไหม? ตอนนั้นคุณใส่ยาอะไรให้พ่อฉันกิน จำได้หรือเปล่า?”

ซัวฉ่ายลี่ออกอาการอย่างฉับพลัน สายตาแปลกใจปนหวาดกลัว มองมาที่แก้วน้ำนั้นอย่างนิ่งๆ “นี่แกคิดจะ……”

“ใช่ ฉันใส่ยาชนิดเดียวกันลงไปในนี้ มันไม่สำคัญหรอกนะว่าฉันจะให้อภัยคุณหรือเปล่า มันสำคัญตรงที่คุณควรลงหลุมไปขออภัยพ่อฉันเอง!”

พูดจบ เธอก็เปิดปากของซัวฉ่ายลี่ออก แล้วนำน้ำในแก้วกรอกปากอีกฝ่ายจนหมด

ซัวฉ่ายลี่หวาดกลัวตัวสั่น ดิ้นทุรนทุราย แต่เพราะร่างกายป่วยหนัก แถมยังทุกข์ทรมานมานาน จะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับซูย้าวที่แข็งแรงกว่า?

ซูหยวนที่อยู่ข้างๆ ก็ช่วยกีดขวางทุกทางเพื่อช่วยผู้เป็นแม่ แต่แล้วยังไง?

ถ้าซูย้าวลงมือทำแล้ว ใครก็เข้ามาห้ามไม่ได้ทั้งนั้น

ทั้งสามคนยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่พักใหญ่ สุดท้ายซูย้าวก็กรอกปากซัวฉ่ายลี่ได้สำเร็จ เธอดิ้นขลุกขลัก ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง พิษของยาซึมเข้าไปหัวใจและรัดตึงเอาไว้เหมือนงูตัวใหญ่ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างไม่อาจห้ามได้ ต่อมาก็หมดสติไปในทันที

“ซูย้าว!”ซูหยวนตะคอกออกมาอย่างกรุ่นโกรธ กัดฟันกรอดราวกับจะกัดเธอให้ขาดเป็นชิ้น “เธอกล้า……”

หลังจากที่เธอเดินออกไป คุณหมอและพยาบาลก็รีบเข้ามาสอบถาม ซูหยวนค่อยๆ หลุดออกมาจากความหวาดกลัว จากนั้นก็รีบลุกขึ้นมาอย่างลนลาน จับชายเสื้อของคุณหมอ แล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ “มีคนวางยาแม่ฉัน มันวางยาพิษแม่ฉัน ต่อหน้าต่อตาของฉันเลย!”

“มันชื่อซูย้าว มันเป็นฆาตกร แจ้งตำรวจ ต้องรีบแจ้งตำรวจให้ไปจับมัน……”

เธอลนลานจนพูดออกมาอย่างลิ้นแข็ง เอาแต่ย้ำคำเดิมอยู่อย่างนั้น คุณหมอมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกใจ หลังจากที่ตรวจร่างกายของซัวฉ่ายลี่เสร็จ ก็ทำการตรวจของเหลวที่ปะปนอยู่ในน้ำต่อ คุณหมอมองซ้ำอยู่หลายรอบ สุดท้ายก็ใช้มือแตะเข้าปากอย่างนึกสงสัย

“นี่มันแค่น้ำหวานธรรมดาเองนะครับ ไม่เห็นมียาพิษตรงไหนเลย คุณครับ คุณมองผิดหรือเปล่า?”

ซูหยวนหน้าแตกเพล้ง อารมณ์สับสนพลันดิ่งวูบ ร่างกายสั่นไหว เซล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

ซูย้าวใช้วิธีนี้ให้เธอเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาสำเร็จ……

คุณหมอตรวจร่างกายให้ซัวฉ่ายลี่ ไม่รู้ว่าเพราะความวุ่นวายเมื่อสักครู่รุนแรงมากเกินไป หรือว่าร้อนตัวเป็นทุนเดิม จนแยกรสชาติน้ำหวานไม่ออก ถึงได้ตื่นกลัวจนสติกระเจิง เป็นเหตุให้ขาดใจตายในคืนนั้น

เพราะติดเรื่องตัวตนที่แท้จริง ซูหยวนจึงไม่สามารถอยู่ที่โรงพยาบาลได้นาน หลังจากที่ได้รู้ว่าซัวฉ่ายลี่เสียชีวิต เธอก็วิ่งออกจากโรงพยาบาลอย่างลนลาน เดินไปพลางร้องไห้ไปพลาง น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด

ข้างทางที่ปกคลุมไปด้วยความมืดสลัว หลินเจว๋ขับรถมาจอดรอเธอเป็นเวลานานแล้ว

ซูหยวนเช็ดน้ำตาออกลวกๆ เมื่อขึ้นมาบนรถ ก็ไม่สามารถข่มกลั้นไฟโทสะเอาไว้ได้ พลันตะคอกออกมาทันที “ฉันไม่มีทางอยู่ร่วมโลกกับนังเศษเดนซูย้าวได้แน่ๆ !มันฆ่าแม่ฉันทั้งเป็น!นังคนนี้……”

“หลินเจว๋ นายต้องช่วยฉัน ฉันอยากฆ่ามัน ด้วยวิธีที่น่าสยองที่สุด ให้มันทรมานทีละนิดแล้วค่อยตาย!”

หลินเจว๋ไม่คิดจะฟัง ออกรถมุ่งตรงไปยังสถานที่หนึ่งในแถบชานเมืองทันที ระหว่างทางคำพูดโกรธแค้นของเธอก็ดังขึ้นมาไม่หยุด ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงหาบริเวณที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเจอ จึงเบรกรถดังเอี๊ยด

เขาลงจากรถ เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ พร้อมกับกระชากซูหยวนลงมาอย่างป่าเถื่อน จากนั้นก็สะบัดมือใส่หน้าของเธอ “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ถึงได้คิดจะฆ่าคุณหนู เธอคู่ควรเหรอ?”

“อีกอย่าง ใครใช้เธอเล่นงานเด็กคนนั้น? มีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ!”หลินเจว๋เดือดพล่านเป็นฟืนเป็นไฟ “เธอรู้หรือเปล่าว่าเด็กคนนั้นคือคนที่ประธานอานเลือกมา ไม่ต้องถึงเธอหรอก แม้แต่ฉันก็ยังไม่กล้าแตะต้องเด็กคนนั้น แล้วไหนจะคุณหนูอีก กล้าไปยุ่งคุณหนูนี่ ไม่รู้จักเจียมกะลาหัวเลยหรือไง?”