ซูหยวนเทกาแฟให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วก็ยกกาขึ้นพร้อมกับส่งสายตาให้ซูย้าว “จะกินไหม?”

ซูย้าวจะมีใจจากไหนมาแสดงท่าทีอะไรแบบนี้กับหล่อน เธอจึงส่ายหน้าเบาๆ เป็นการปฏิเสธไป

ซูหยวนยกกาแฟขึ้นจิบพร้อมกับเดินออกมา “มาหาลี่เฉินซีเหรอ?”

“อืม เขาล่ะ?” ซูย้าวถามกลับ

ซูหยวนยังคงก้มหน้าจิบกาแฟต่อไป ก่อนจะวางแก้วไว้ที่โต๊ะด้านข้างด้วยท่าทีสบายๆ ร่างเพรียวบางของเธอยืนพิงอยู่กับขอบโต๊ะ ใบหน้าอันสวยสง่า และนัยน์ตาสีแอปริคอทอันทรงเสน่ห์ มองมาที่ซูย้าวด้วยสายตาเย็นชาอย่างชัดเจน พร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้น “เธอนี่มันชั่วร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“ไม่เห็นรึไง? ฉันกับลี่เฉินซีเราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว นี่มันหมายถึงอะไร รู้ไหม?”

ขณะที่พูด เธอก็หลุบตาลงมองที่มือข้างซ้ายของตัวเอง จากนั้นก็ยกขึ้นมา จงใจให้ซูย้าวได้เห็นแหวนเพชรที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายนั่น “นี่คือลี่เฉินซีให้ฉันตอนที่อยู่ยุโรป ผู้ชายสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของผู้หญิง มันหมายถึงอะไร ยังต้องให้ฉันอธิบายอีกเหรอ?”

ซูย้าวหลับตาลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่มีอารมณ์จะมาฟังหล่อนพูดพล่ามเรื่องพวกนี้ ทันทีที่ดวงตาคู่สวยลืมขึ้น เธอก็ตอบกลับเสียงเรียบว่า “ยินดีกับการแต่งงานของทั้งสองคนด้วย แต่ลี่เฉินซีอยู่ไหน?”

“เฉินซีเขาไปที่บริษัทตั้งแต่เช้าแล้ว” ซูหยวนตอบกลับเบาๆ แต่ก็ยังใช้ท่าทีข่มเหงเธออยู่ “แต่ถ้าเธอไม่รังเกียจ จะอยู่ที่นี่รอเขาก็ได้นะ เขารับปากว่าจะกลับมาทานข้าวกลางวันกับฉัน เพราะงั้น อีกเดี๋ยวเขาก็คงกลับมาแล้ว”

สีหน้าของซูย้าวไม่มีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้น เธอเพียงแค่ตอบไปหนึ่งคำว่า “อืม”

จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปด้านนอก

พอซูหยวนเห็นซูย้าวจะเดินออกไป นัยน์ตาสีแอปริคอทก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกายขึ้น นี่เป็นโอกาสที่จะได้โอ้อวดเรื่องของเธอ เธอจะพลาดไปไม่ได้ หญิงสาวจึงรีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนว่า “เธอจะไปวุ่นวายกับเขาแบบหน้าไม่อายอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไร?”

“ฉันรู้ว่าระหว่างพวกเธอยังมีเด็กๆ อยู่ เพราะงั้นเฉินซีถึงได้บอกกับฉันว่า ความสัมพันธ์ของพวกเธอสองคนมันตัดให้ขาดได้ยาก แต่เธอจะมาอาศัยความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่ง แล้วคอยวนเวียนไม่ยอมปล่อยเขาแบบนี้ไม่ได้สิ!”

ซูย้าวเริ่มเกริ่นความเป็นมาของแหวนเพชรวงนี้ก่อน หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะกว้างขึ้นไปอีก “ดูท่าแล้วคุณคงจะยังรู้จักลี่เฉินซีไม่มากพอสินะ เขาไล่ตามความสมบูรณ์แบบมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิต การทำงาน หรือความรัก ยิ่งถ้าเป็นเรื่องแต่งงาน เขาจะยิ่งชอบความเป็นหนึ่งเดียวมากที่สุด ถ้าสมมติเขาจะขอคุณแต่งงานจริงๆ ทำไมเขาถึงได้ทำแบบขอไปทีอย่างนี้ล่ะ?”

“ขนาดตอนแรกที่ฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับเขา แหวนแต่งงานยังถูกทำขึ้นมาอย่างพิถีพิถันโดยดีไซเนอร์ชั้นสูงจากต่างประเทศเลย มีเพียงวงเดียวในโลกเชียวนะ”

ซูย้าวสูดลมหายใจลึกๆ นัยน์ตาคู่สวยจดจ้องไปที่อีกฝ่ายด้วยแววตาคมกริบ “เป็นเขาที่ให้ความสำคัญกับงานแต่งงานไม่พอ หรือว่าเป็นคุณอู๋ที่มีอะไรแอบแฝงกันแน่?”

ซูหยวนคาดไม่ถึงว่าเธอจะสามารถแยกประเภทและมีความรู้เรื่องแหวนเพชรถึงขนาดนี้ เมื่อความลับถูกเปิดเผย หญิงสาวก็เก็บสีหน้าไม่อยู่ทันที ขณะที่เธอมีสีหน้าไม่พอใจ เธอก็เห็นซูย้าวกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องรับแขก จากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า “แล้วก็ เมื่อครู่คุณอู๋บอกว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว?”

“เพราะงั้นคุณอู๋ถึงได้ย้ายมาอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” ซูย้าวเอ่ยถามอย่างสงสัยด้วยแววตาอันมืดมิด ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยสายตาเยาะเย้ยและดูถูก “ถ้าอย่างนั้น คุณอู๋รู้รึเปล่าว่าคนที่อยู่ข้างๆ บ้านคือใคร?”

ซูหยวนมึนงงไปชั่วขณะ เธอจะไปรู้ได้อย่างไร?

ถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อคืนเธอแสร้งทำเป็นเมาไม่ได้สติ แล้วก็เกาะลี่เฉินซีไม่ปล่อย เขาก็เลยทิ้งเธอไว้ให้นอนที่ห้องรับแขก ไม่อย่างนั้นเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!

ซูย้าวเห็นความตื่นตระหนกในแววตาเธอ หญิงสาวจึงพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “คือคู่สามีภรรยาประธานลู่”

นั่นหมายความว่า ถ้าเธออาศัยอยู่ที่นี่กับลี่เฉินซีจริงๆ แค่บอกลู่ส้าวหลิงกับโม่หว่านหว่านที่อยู่ข้างบ้านก็คงจะชัดเจนแล้ว ทำไมต้องมาแสร้งทำอะไรแบบนี้ด้วย จงใจจะโอ้อวดกันรึไง?!

คำโป้ปดทั้งหมดของ “อู๋หยาน” ถูกซูย้าวเปิดโปงจนไม่เหลือ ซึ่งซูย้าวเองก็ไม่อยากจะเสียเวลากับเธออีก หญิงสาวจึงหันหลังกลับ ทว่าเหมือนกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอจึงเสริมอีกประโยคว่า “อ๋อ เกือบลืมไปเลย คุณอู๋คะ ช่วงนี้แอบเอาเวลามาใส่ใจแต่คุณลี่ งั้นก็แสดงว่าลืมท่านประธานเจี่ยงไปแล้วสินะ”

นัยน์ตาที่ตื่นตระหนกของอู๋หยานพังทลายลงทันที เธอนึกว่าการกำจัดอู๋หยานออกไปแล้ว จะทำให้เธอได้พักแบบสุขสบาย ไม่มีใครมาพูดพร่ำกรอกหูเธออีก เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เธอลืมไปจริงๆ …..

ซูย้าวยกมือขึ้นเสยผมทัดหู ก่อนจะใช้ดวงตาคู่สวยเหลือบมองไปที่เธอ “เป็นคุณอู๋ที่ตัดสินใจแล้ว ว่าจะหยุดอยู่ตรงนี้กับผู้ชายที่ไล่ตามอย่างยากลำบากมากว่าสิบปี หรือเดิมทีคุณอู๋…..”

เธอจงใจลากเสียงยาว พร้อมกับทิ้งประโยคท้ายสุดให้ว่างไว้ ปล่อยให้ซูหยวนคิดต่อเอาเองคนเดียว!

เดิมที ซูย้าวเองก็รู้สึกสงสัยในตัว “อู๋หยาน” มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะคิดว่าตัวเองยังมีเรื่องในมืออีกเยอะ หากเธออยู่เงียบๆ ในที่ของเธอ เอาเวลาไปจัดการเรื่องวุ่นๆ ของตัวเองคงจะดีกว่า แต่ถ้าไม่เอาล่ะก็ ถ้าอย่างนั้น ซูย้าวก็ไม่รังเกียจหรอกที่จะเพิ่มเรื่องยุ่งๆ มาอีกสักเรื่อง

ซูย้าวทิ้งซูหยวนไว้กับสีหน้าที่เกินจะบรรยาย ทั้งอารมณ์โกรธจัดทั้งอับอาย หญิงสาวหมุนตัวกลับ ก่อนจะเดินออกจากวิลล่าไป