"คุณแม่ยังถักเปียให้หนูด้วย….."

ซีซีพูดไปพูดมา ก็สังเกตเห็นความอิจฉาริษยาในสายตาของพี่ชายทั้งสองที่มองมา ลากเสียงยาวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เลิกคิ้วอย่างน้อยใจมองไปที่ลี่เฉินซี "ปะป๊า พวกพี่ชายดูเหมือนไม่มีความสุขเลย!"

ลี่เฉินซีถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง เดินเข้าไปอุ้มซีซีขึ้นมา "เปล่าเหรอก พวกพี่ชายเพียงแค่อยากรู้ถึงสาเหตุที่หนูผู้บริสุทธิ์โดดเรียนก็เท่านั้น!"

"เอ่อ….." ซีซีอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

ลี่เจิ้งมองเธอด้วยใบหน้ามืดมน "ลี่เจิน พี่จะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะไม่ไปเรียนก็ได้ และจะลาออกจากโรงเรียนมาอยู่บ้านก็ได้ แต่ เธออย่าให้ตัวเธอ ส่งผลกระทบต่อพี่และลี่หมิง!"

เขาเป็นพี่ใหญ่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสามในโรงเรียน คุณครูรู้ชัดเจนดีตั้งแต่แรก ดังนั้นลี่เจินไม่ไปโรงเรียน เป็นธรรมดาที่ครูจะไปหาลี่เจิ้ง

และเป็นธรรมดาที่ลี่หมิงจะถูกครูเรียกไปที่ห้องทำงาน เพียงถามเป็นการส่วนตัว

ดังนั้น พี่ชายทั้งสองคนนี้ จะมีสีหน้าที่ดีได้เหรอ?!

ซีซีก้มศีรษะน้อยๆ ลงอย่างเงอะงะ "ก็เพราะกระโปรงที่คุณพ่อทำมันดูแย่เกินไป หนูไม่อยากถูกเพื่อนหัวเราะเยาะนี่ แล้ววันนี้คุณแม่ก็บอกว่าจะพาหนูไปชอปปิ้ง ก็เลย……"

พูดไปพูดมา ปัญหาก็มาตกอยู่บนตัวซูย้าว เธอแทบจะสะดุ้งด้วยความหวาดหวั่น จากนั้นก็มองไปที่พ่อลูกทั้งสามอีกครั้ง เห็นเพียงใบหน้าขุ่นเคืองอขงลี่เจิ้งมองมาที่เธอ หลี่ตาลงอย่างทำอะไรไม่ได้

ลี่หมิงแม้ว่าสายตาจะอ่อนโยนลงมาก แต่ก็ยังมองมาที่เธอแล้วถอนหายใจ ท่าทางแบบนั้น เหมือนเป็นเพราะเธอ ซีซีถึงไม่ไปโรงเรียนตั้งสองวัน……

ซูย้าวยืนอึ้งอยู่กับที่ มองดูคนไม่กี่คนตรงหน้าเข้าคฤหาสน์ไป เธอยังคงอยู่ที่เดิม แน่นอน มีแต่คนบอกว่าแม่เลี้ยงเป็นยาก เธอประมาทไป ตอบตกลงคำขอที่ไร้เหตุผลนี่ของลี่เฉินซีอย่างมึนงง!

เธอมีความรู้สึกเสียใจกับเรื่องในตอนนั้นขึ้นมาทันที ครุ่นคิดอยู่นาน ถึงรวบรวมความกล้าเข้าไปในห้องรับแขก ไม่เห็นเงาของเด็กทั้งสามคน มีเพียงลี่เฉินซีแค่คนเดียว ถอดเสื้อสูทออกแล้ว เสื้อเชิ้ตสีเข้ม ถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนที่กำยำ นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวตรงนั้น

หัวใจของซูย้าวบีบแน่น เดินไปหาเขา หยุดเท้าลงตรงตำแหน่งที่ห่างจากชายหนุ่มมาห้าเมตร "คุณลี่ ซีซีไม่ได้ไปโรงเรียน ฉัน…..ดูเหมือนจะละเลยไปจริงๆ ขอโทษนะ!"

"คุณแม่ยังถักเปียให้หนูด้วย….."

ซีซีพูดไปพูดมา ก็สังเกตเห็นความอิจฉาริษยาในสายตาของพี่ชายทั้งสองที่มองมา ลากเสียงยาวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เลิกคิ้วอย่างน้อยใจมองไปที่ลี่เฉินซี "ปะป๊า พวกพี่ชายดูเหมือนไม่มีความสุขเลย!"

ลี่เฉินซีถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง เดินเข้าไปอุ้มซีซีขึ้นมา "เปล่าเหรอก พวกพี่ชายเพียงแค่อยากรู้ถึงสาเหตุที่หนูผู้บริสุทธิ์โดดเรียนก็เท่านั้น!"

"เอ่อ….." ซีซีอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

ลี่เจิ้งมองเธอด้วยใบหน้ามืดมน "ลี่เจิน พี่จะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะไม่ไปเรียนก็ได้ และจะลาออกจากโรงเรียนมาอยู่บ้านก็ได้ แต่ เธออย่าให้ตัวเธอ ส่งผลกระทบต่อพี่และลี่หมิง!"

เขาเป็นพี่ใหญ่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสามในโรงเรียน คุณครูรู้ชัดเจนดีตั้งแต่แรก ดังนั้นลี่เจินไม่ไปโรงเรียน เป็นธรรมดาที่ครูจะไปหาลี่เจิ้ง

และเป็นธรรมดาที่ลี่หมิงจะถูกครูเรียกไปที่ห้องทำงาน เพียงถามเป็นการส่วนตัว

ดังนั้น พี่ชายทั้งสองคนนี้ จะมีสีหน้าที่ดีได้เหรอ?!

ซีซีก้มศีรษะน้อยๆ ลงอย่างเงอะงะ "ก็เพราะกระโปรงที่คุณพ่อทำมันดูแย่เกินไป หนูไม่อยากถูกเพื่อนหัวเราะเยาะนี่ แล้ววันนี้คุณแม่ก็บอกว่าจะพาหนูไปชอปปิ้ง ก็เลย……"

พูดไปพูดมา ปัญหาก็มาตกอยู่บนตัวซูย้าว เธอแทบจะสะดุ้งด้วยความหวาดหวั่น จากนั้นก็มองไปที่พ่อลูกทั้งสามอีกครั้ง เห็นเพียงใบหน้าขุ่นเคืองอขงลี่เจิ้งมองมาที่เธอ หลี่ตาลงอย่างทำอะไรไม่ได้

ลี่หมิงแม้ว่าสายตาจะอ่อนโยนลงมาก แต่ก็ยังมองมาที่เธอแล้วถอนหายใจ ท่าทางแบบนั้น เหมือนเป็นเพราะเธอ ซีซีถึงไม่ไปโรงเรียนตั้งสองวัน……

ซูย้าวยืนอึ้งอยู่กับที่ มองดูคนไม่กี่คนตรงหน้าเข้าคฤหาสน์ไป เธอยังคงอยู่ที่เดิม แน่นอน มีแต่คนบอกว่าแม่เลี้ยงเป็นยาก เธอประมาทไป ตอบตกลงคำขอที่ไร้เหตุผลนี่ของลี่เฉินซีอย่างมึนงง!

เธอมีความรู้สึกเสียใจกับเรื่องในตอนนั้นขึ้นมาทันที ครุ่นคิดอยู่นาน ถึงรวบรวมความกล้าเข้าไปในห้องรับแขก ไม่เห็นเงาของเด็กทั้งสามคน มีเพียงลี่เฉินซีแค่คนเดียว ถอดเสื้อสูทออกแล้ว เสื้อเชิ้ตสีเข้ม ถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนที่กำยำ นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวตรงนั้น

หัวใจของซูย้าวบีบแน่น เดินไปหาเขา หยุดเท้าลงตรงตำแหน่งที่ห่างจากชายหนุ่มมาห้าเมตร "คุณลี่ ซีซีไม่ได้ไปโรงเรียน ฉัน…..ดูเหมือนจะละเลยไปจริงๆ ขอโทษนะ!"

ซูย้าวจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างมั่นคง ยากที่จะไม่มองให้ละเอียดถี่ถ้วน

เขาจ้องมองเธอ เน้นคำพูด "ต่อให้เธอทุบตีดุด่าพวกเขา ก็ไม่ต้องขอโทษ"

"เอ่อ……"

ซูย้าวอึ้งโดยสมบูรณ์ จากนั้นก็ใช้สายตาที่งงงวย ดึงมุมปากอย่างเย็นชา ยิ้มอย่างประชดประชัน "ที่แท้พอมีแม่เลี้ยงแล้วก็ง่ายที่จะมีพ่อเลี้ยงสินะ ผู้ชายคนนี้พอมีผู้หญิงแล้ว แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขก็ไม่สนใจขึ้นมาทันที!"

แววตาลี่เฉินซีดำดิ่งลงทันที แขนที่รัดเธออยู่ออกแรงแน่นขึ้นทันที ซูย้าวที่เจ็บปวดแทบจะไม่ร้องออกมา

ใบหน้าที่น่าเกรงขามของเขาเผยความเดือดดาล น้ำเสียงก็เย็นเยือกขึ้น "พูดเหลวไหลอะไร?"

เพราะว่าเธอเป็นแม่แท้ๆ เขาถึงได้พูดแบบนี้!

อีกอย่างนอกจากลี่เจิ้ง ที่เขาเลี้ยงดูเคียงข้างมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ลูกอีกสองคน คนหนึ่งคือซูย้าวเลี้ยงมาจนโต อีกคนถูกทิ้งไว้ด้านนอก ลำบากทุกข์ทรมาน ถ้าพูดถึงการเลี้ยงดูสั่งสอนลูก เขาคือคนที่ไม่มีคุณสมบัตินั้นมากที่สุด

ซูย้าวยิ้มเยาะใส่เขา ไม่ว่าใบหน้าของชายหนุ่มจะมืดมนแค่ไหน เธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ และไม่แยแสแม้แต่น้อย "คุณลี่ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขึ้นชั้นบนก่อนนะ?"

ลี่เฉินซีสูดหายใจเข้าลึก เอนกายเข้าหาเธอทันที แล้วจูบอย่างเยือกเย็น ม้วนเข้าไปอย่างล้นหลามและฉับพลัน ทำตามอำเภอใจอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยน เปิดเผยเถรตรง บ้าคลั่ง และว่องไว

"คุณแม่ยังถักเปียให้หนูด้วย….."

ซีซีพูดไปพูดมา ก็สังเกตเห็นความอิจฉาริษยาในสายตาของพี่ชายทั้งสองที่มองมา ลากเสียงยาวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เลิกคิ้วอย่างน้อยใจมองไปที่ลี่เฉินซี "ปะป๊า พวกพี่ชายดูเหมือนไม่มีความสุขเลย!"

ลี่เฉินซีถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง เดินเข้าไปอุ้มซีซีขึ้นมา "เปล่าเหรอก พวกพี่ชายเพียงแค่อยากรู้ถึงสาเหตุที่หนูผู้บริสุทธิ์โดดเรียนก็เท่านั้น!"

"เอ่อ….." ซีซีอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

ลี่เจิ้งมองเธอด้วยใบหน้ามืดมน "ลี่เจิน พี่จะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะไม่ไปเรียนก็ได้ และจะลาออกจากโรงเรียนมาอยู่บ้านก็ได้ แต่ เธออย่าให้ตัวเธอ ส่งผลกระทบต่อพี่และลี่หมิง!"

เขาเป็นพี่ใหญ่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสามในโรงเรียน คุณครูรู้ชัดเจนดีตั้งแต่แรก ดังนั้นลี่เจินไม่ไปโรงเรียน เป็นธรรมดาที่ครูจะไปหาลี่เจิ้ง

และเป็นธรรมดาที่ลี่หมิงจะถูกครูเรียกไปที่ห้องทำงาน เพียงถามเป็นการส่วนตัว

ดังนั้น พี่ชายทั้งสองคนนี้ จะมีสีหน้าที่ดีได้เหรอ?!

ซีซีก้มศีรษะน้อยๆ ลงอย่างเงอะงะ "ก็เพราะกระโปรงที่คุณพ่อทำมันดูแย่เกินไป หนูไม่อยากถูกเพื่อนหัวเราะเยาะนี่ แล้ววันนี้คุณแม่ก็บอกว่าจะพาหนูไปชอปปิ้ง ก็เลย……"

พูดไปพูดมา ปัญหาก็มาตกอยู่บนตัวซูย้าว เธอแทบจะสะดุ้งด้วยความหวาดหวั่น จากนั้นก็มองไปที่พ่อลูกทั้งสามอีกครั้ง เห็นเพียงใบหน้าขุ่นเคืองอขงลี่เจิ้งมองมาที่เธอ หลี่ตาลงอย่างทำอะไรไม่ได้

ลี่หมิงแม้ว่าสายตาจะอ่อนโยนลงมาก แต่ก็ยังมองมาที่เธอแล้วถอนหายใจ ท่าทางแบบนั้น เหมือนเป็นเพราะเธอ ซีซีถึงไม่ไปโรงเรียนตั้งสองวัน……

ซูย้าวยืนอึ้งอยู่กับที่ มองดูคนไม่กี่คนตรงหน้าเข้าคฤหาสน์ไป เธอยังคงอยู่ที่เดิม แน่นอน มีแต่คนบอกว่าแม่เลี้ยงเป็นยาก เธอประมาทไป ตอบตกลงคำขอที่ไร้เหตุผลนี่ของลี่เฉินซีอย่างมึนงง!

เธอมีความรู้สึกเสียใจกับเรื่องในตอนนั้นขึ้นมาทันที ครุ่นคิดอยู่นาน ถึงรวบรวมความกล้าเข้าไปในห้องรับแขก ไม่เห็นเงาของเด็กทั้งสามคน มีเพียงลี่เฉินซีแค่คนเดียว ถอดเสื้อสูทออกแล้ว เสื้อเชิ้ตสีเข้ม ถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนที่กำยำ นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวตรงนั้น

หัวใจของซูย้าวบีบแน่น เดินไปหาเขา หยุดเท้าลงตรงตำแหน่งที่ห่างจากชายหนุ่มมาห้าเมตร "คุณลี่ ซีซีไม่ได้ไปโรงเรียน ฉัน…..ดูเหมือนจะละเลยไปจริงๆ ขอโทษนะ!"