หลังจากจอดรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลันมีผู้ชายเป็นคนเปิดประตูรถเบาะหลังให้เธอ หลังจากรอให้ซูย้าวลงจากรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น จึงมีคนเอาเสื้อโค๊ตขนเป็ดของสุภาพสตรีพาดลงบนไหล่เธอ และพูดว่า “เพราะการเดินทางด้านหน้าไม่เหมาะสมในการขับรถเข้าไป รบกวนคุณหนูต้องเดินเท้าเอง ขออภัยด้วยครับ”

ซูย้าวไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร นั่งรถมานานขนาดนี้แล้ว เธอเองก็เมื่อยเต็มทน เดินสักหน่อย ก็ถือว่าไม่เลวนะ

เธอเดินเท้าขึ้นเขา กับคนเหล่านี้ ตอนถึงยอดเขานั้น ใช้เวลาสี่สิบนาทีได้

ในที่สุดก็ปีนมาถึงยอดเขา พลันเห็นบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งขนาดไม่ถือว่าใหญ่มากนัก เข้ากระบอกตา

สีแสงจันทร์นวลผ่องอันเงียบสงบ ท่ามกลางหิมะสีขาว เป็นบ้านเดี่ยวหลังเล็กเพียงหลังเดียว ให้ความรู้สึกเหมือนปราสาทที่อยู่ในเทพนิยาย แต่กลับไม่มีความรู้สึกโอ่อ่าและแปลกตา เป็นเพียงบ้านอันแสนธรรมดาเท่านั้นเอง ราวกับให้ความรู้สึกแสนธรรมดาเช่นนั้น ทว่าเมื่อพิจารณามองอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว กลับไม่ถือว่าธรรมดาเลยสักนิด

ผู้ชายกลุ่มนั้นเดินนำหน้าไปยังประตูบ้าน และคนที่เป็นหัวหน้านั้นโค้งตัวให้ซูย้าวด้วยความเคารพ พลันมองไปทางประตูบ้าน และใช้มือแสดงท่า ‘เรียนเชิญ’

ซูย้าวพลันสูดลมหายใจเข้าออก พร้อมทั้งก้าวเท้าพลันผลักประตูบ้านและเดินเข้าไป

เมื่อเดินผ่านทางเข้าบ้านแคบ ๆ มาแล้ว จึงเดินเข้าห้องรับแขก ซึ่งการก่อสร้างไม่มีอะไรแตกต่างไปจากห้องอื่นๆ เลย สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือ ภายในห้องรับแขกของที่นี่นั้น นอกจากมีสิ่งของจำพวกโทรทัศน์โซฟาแล้ว ยังมีเตาพิงไฟขนาดใหญ่มหึมา มีกองไฟคุกรุ่นอยู่บ้าง แต่ไร้ควัน ทว่าช่างอบอุ่นเหลือเกิน

ส่วนแสงในห้องมืดสลัว ราวกับมีคนจงใจปรับให้เป็นเช่นนั้น มันมืดมัว จนครึ้มอยู่บ้าง

บนโซฟาเดี่ยวที่อยู่ไม่ไกลนัก และอยู่ด้านหลังของซูย้าว มีคนนั่งอยู่หนึ่งคน

เธอไม่จำเป็นต้องเขยิบมองใกล้ ๆ แค่รูปร่างก็จดจำได้ ว่าคืออานเจียเย้นนั่นเอง

ซูย้าวเดินเข้าไปหา และเดินอ้อมไปอยู่ฝั่งตรงข้ามของผู้ชาย พลันถอดเสื้อโค๊ตขนเป็ดออก จากนั้นจึงนั่งลงด้านข้าง  จนได้รับความอบอุ่นขึ้นมาในชั่วพริบตา จนทำให้เธออดใจไม่ไหวจนหลับตาลง

“ไม่ได้ไปรับคุณด้วยตัวเอง แถมยังให้คุณต้องเดือดร้อนอยู่ไม่น้อยตลอดการเดินทาง คงบ่นผมอยู่ไม่น้อยใช่ไหม?” อานเจียเย้นเอ่ยปากพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ สำเนียงของคนอังกฤษ และพูดภาษาอังกฤษตามสำเนียงอังกฤษอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ซูย้าวเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้พูดภาษาอังกฤษ แต่พูดภาษาจีนกลางแทน “จะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ?”

ซูย้าวลากเสียงยาวเล็กน้อย พลันช้อนตามองเขา “งั้นตอนนี้คุณวางแผนจะทำอะไร? ผลักฉันออกไป แล้วให้ตกเป็นเป้าล่อต่อไปเหรอ หรือว่าอยากจะฆ่าปิดปากฉัน เพื่อระบายความโกรธแค้นที่อันแน่นอยู่ในใจเหรอ?”

“คุณ?” อานเจียเย้นลังเลอยู่สักพัก พลันคลายหัวคิ้วอย่างสนใจ นัยน์ตาสีอำพันอันลึกล้ำ แคบลงเรื่อย ๆ “ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายแกเลยสักครั้ง เรื่องนี้ คุณย่อมรู้ดี”

ดังนั้นจึงผลักเธอออกไปเป็นเป้าล่อ นั่นเป็นแค่วิธีการบางอย่างเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง

ตอนที่เพ้ยหยู่เจี๋ยเพิ่งเสียชีวิตในตอนแรกนั้น ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ คงไม่มีทางรักษาชีวิตซูย้าวเอาไว้ได้ หลังจากเพ้ยหยู่เจี๋ยเสียชีวิตลงแล้ว แต่อานเจียเย้นอำนาจยังสั่นคลอนอยู่ตลอด จึงต้องจัดการและเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ มากมายนัก จึงไม่มีวิธีในการแก้ไขสิ่งเหล่านี้ได้ในขณะนั้น

อีกอย่าง การตกเป้าล่อ เป็นแพะรับบาปก็ดีนะ แม้ว่าหลักการจะเหมือนกันก็ตาม แต่สิ่งที่ต้องการจะแลกเปลี่ยนนั้น มันยังคงสร้างใหม่ ต้องใช้เวลาและพลังงานทั้งสิ้น

ถ้าไม่คำนึงถึงเรื่องนี้อย่างรอบคอบ การลบเลือนทุกอย่างมันอาจจับร่องรอยได้ เช่นนั้นก็ถูกคนอื่นโยนเป็นแพะรับบาปแทน และมันจะมีค่าอะไรเล่า?

ส่วนเรื่องจะกำจัดเธอนั้นเหรอ?

ไม่เคยคิดมาก่อนเลย รวมถึงตอนนี้ด้วย

ถ้าเขาอยากจะทำร้ายเธอจริงๆ งั้นซูย้าวก็เหมือนเทพเจ้าแมวแล้วแหละ มีเก้าชีวิตเกรงว่ายังไม่พอด้วยซ้ำ

“แต่แกก็ยังแตะต้องลูกชายฉัน!” ซูย้าวเริ่มพูดขึ้นเสียง และระเบิดอารมณ์โกรธเคืองที่ซ่อนอยู่ และจับที่วางมือบนโซฟาเอาไว้แน่นด้วยความโกรธเคือง “เขายังเด็กขนาดนั้น ปีนี้ยังไม่ถึงแปดขวบเลย แต่กลับมาตายอย่างอนาถในมือของแก!”

“อานเจียเย้น ฉันเคยพูดแล้วใช่ไหม ไม่ว่าแกอยากจะทำอะไร ก็พุ่งเป้ามาที่ฉันนี้ แม้ว่าจะส่งฉันไปอยู่ในคุกจริงๆ ก็ตาม หรือว่าจะให้ฉันตายโดยไม่มีที่ฝังศพ ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แต่อย่าไปแตะต้องลูกของฉัน!”

นี่คือขีดจำกัดของซูย้าว และเป็นเส้นตายอีกด้วย แต่เขาก็ไม่ฟังและไม่เชื่อ และอยากจะทำตามใจให้ได้โดยไม่สนใจอะไรเลย!

อานเจียเย้นหัวเราะลั่น พลางขยับมือเล็กน้อยเพื่อหยิบปืนออกจากกระเป๋าเสื้อสูท และจัดการหันกระบอกปืนและหมุนลูกโม่ จึงโยนปืนให้ซูย้าวทันที

ซูย้าวรับเอาไว้ตามสัญชาตญาณทันที และฟังคำพูดของชายคนนั้น “มาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นก็ฆ่าฉันเถอะ!”

สีหน้าของเขาแสดงกิริยาเช่นเดิม ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใด และไม่มีสีหน้าหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกสักนิด กระทั่งความวิตกกังวลสักนิด ก็ไม่เคยมี เขาแค่เอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน พลันเหลือบมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง “คุณคือคนที่ผมสั่งสอนมากับมือ แม้ว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันถือว่าไม่นานมากนัก แต่คุณเป็นผู้หญิงคนเพียงคนเดียวที่ทำให้ผมพอใจมากจริงๆ”

“และเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความรู้สึกอยากเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิต และเป็นผู้หญิงที่อยากใช้ชีวิตด้วย ไม่สนว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ สิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมดนั้น ก็เพื่อคุณทั้งสิ้น แต่วิธีการมันไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ แต่ในความจริงมันก็เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ผมยกอำนาจในมือให้คุณ ฆ่าผมสิ จะได้หมดเวรหมดกรรมกันสักที”