บทที่ 1189 แทบจำไม่ได้

เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองเหลียงซือหานกับเยี่ยอีอีอย่างเฉยชา จากนั้นก็ไม่สนใจอีก หันไปรับสายทันที

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ฮัลโหล ประธานเฉิน”

พอได้ยินเสียงหญิงสาวดังมาจากปลายสาย เฉินเยี่ยนเฟิงชะงักไปตามจิตใต้สำนึก “เอิ่ม คุณคือ…”

เยี่ยหวันหวั่นบอก “หวันหวั่นเองนะคะ”

เฉินเยี่ยนเฟิงตั้งตัวกลับมา ยิ้มเอ่ยว่า “อ๋อๆ หวันหวั่นเองเหรอ ลุงนึกว่าใคร! เรายังไม่ถึงงานเลี้ยงอีกเหรอ?”

เฉินเยี่ยนเฟิงรู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นออกสื่อด้วยตัวตนของเยี่ยไป๋ พอได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดโดยใช้เสียงผู้หญิง จึงแปลกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

เยี่ยหวันหวั่นตอบว่า “ถึงแล้วค่ะ แต่เจอปัญหานิดหน่อย”

เฉินเยี่ยนเฟิงถามอย่างเป็นห่วง “ปัญหา? ปัญหาอะไร ไม่เป็นไร รอเดี๋ยวก่อน ลุงมาถึงหน้างานแล้ว กำลังเข้าไปเลย”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ได้ค่ะ”

เธอวางสายไปเมื่อกล่าวจบ

เหลียงซือหานเห็นดังนั้นก็หัวเราะเยาะ “แหม แสดงละครจบแล้วเหรอ ทำไมไม่แสดงให้เนียนกว่านี้หน่อยล่ะ อย่างน้อยก็น่าจะเปิดลำโพงคุยสิ!”

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร เหลียงซือหานนึกว่าฝ่ายตรงข้ามแสดงละครตบตาต่อไม่ได้แล้ว จึงหันไปพูดกับผู้ดูแลทีอยู่ข้างๆ “ผู้ดูแลจาง คุณเห็นแล้วใช่ไหม คนคนนี้แอบเข้ามาในงานเลี้ยง ส่วนเข้ามาด้วยเหตุผลอะไร ทุกคนคงรู้ดี เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนแขกคนอื่น ฉันว่าฝ่ายผู้จัดคงนิ่งดูดายไม่ได้แล้วมั้งคะ?”

มีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่อย่างนี้ ผู้ดูแลจางไม่สนใจไม่ได้ ดังนั้นจึงฝืนใจหันไปพูดกับเยี่ยหวันหวั่น “คุณผู้หญิง ต้องขออภัยด้วย คุณไม่ได้รับเชิญ รบกวนออกไปจากที่นี่ด้วยนะครับ”

เยี่ยมู่ฝานหรี่ตาลง ทำท่าจะพูดอะไร แต่ตอนนั้นเอง จู่ๆ เสียงเอะอะก็ดังมาจากตรงทางเข้า เหล่านักแสดงทยอยเปิดทางให้ แล้วมองผู้มาด้วยสายตาเคารพยกย่อง

“ประธาน!”

“ประธานเฉินมาแล้ว!”

ด้านหลังเฉินเยี่ยนเฟิงมีผู้บริหารระดับสูงหลายคนเดินตามมา เขาทักทายแขกตามมารยาท ก่อนจะรีบสาวเท้าตรงมาหาเยี่ยหวันหวั่น

“เยี่ยหวันหวั่น ประธานเฉินมาแล้ว ฉันจะดูว่าเธอจะแสดงละครต่อไปยังไง!” เหลียงซือหานลิงโลดดีใจเมื่อเห็นว่าประธานมาแล้ว รีบเดินไปหาประธานเฉินทันที ตั้งใจจะเชิญเขามาจัดการ

เฉินเยี่ยนเฟิงเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นเหลียงซือหานซักนิด เดินผ่านเธอแล้วตรงไปหาเยี่ยหวันหวั่น

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นแต่งตัวอย่างนี้ เฉินเยี่ยนเฟิงก็ยิ้มหยอกล้อ “ผู้อำนวยการเยี่ย จู่ๆ คุณแต่งตัวเป็นผู้หญิงอย่างนี้ ผมเกือบจำไม่ได้!”

เหลียงซือหานที่กำลังจะฟ้องอึ้งค้างเมื่อได้ยิน ประธานเฉินเรียกเยี่ยหวันหวั่นว่าอะไรนะ? ผู้อำนวยการ…เยี่ย?

ในบริษัทจูเสินสือไต้ ผู้อำนวยการที่แซ่เยี่ย…มีแค่เยี่ยไป๋คนเดียวไม่ใช่เหรอ

หรือว่าเยี่ยหวันหวั่นก็เป็นผู้อำนวยการอะไรสักอย่างเหมือนกัน?

แต่ที่บอกว่าแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้หมายความว่าอะไร ทำไมคำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ?

เฉินเยี่ยนเฟิงเห็นว่ามีคนมารุมล้อมไม่น้อย ผู้ดูแลจางก็อยู่ จึงหันไปถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

ผู้ดูแลจางรีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคนนี้เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ผมกำลังคุยกับเธอ เชิญให้เธอออกไปครับ…”

เฉินเยี่ยนเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันใด รีบตำหนิว่า “เหลวไหล!”

ผู้ดูแลจางโดนประธานเอ็ดจนตกใจ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด “เอ่อ ท่านประธาน…ทะ…ทำไมเหรอครับ?”

เฉินเยี่ยนเฟิงพูดด้วยใบหน้าโมโห “คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? กว่าผมจะเชิญเธอมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ คุณกลับคิดจะไล่เธอออกไป!”

“หา? ท่านประธาน! ผมขอโทษครับ! ผม…ผมไม่ทราบว่าท่านเป็นคนเชิญมา…”

เมื่อได้คำพูดของเฉินเยี่ยนเฟิง ไม่เพียงแต่ผู้ดูแลจาง คนรอบข้างก็ตกตะลึงกันหมด

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

————————————————————————————-

บทที่ 1190 ข่าวเด็ด

เฉินเยี่ยนเฟิงเชิญผู้หญิงคนนี้มาเองจริงๆ ด้วย

แต่ว่า เธอเป็นใครถึงกับทำให้เขาเชิญด้วยตัวเองได้?

เฉินเยี่ยนเฟิงหันไปยิ้มให้เยี่ยหวันหวั่น เอ่ยว่า “เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์ก็ยังสงสัยว่าเราเจอปัญหาอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าวอย่างจนใจ “ต้องขอโทษประธานเฉินที่สร้างเรื่องวุ่นวายด้วยนะคะ”

เฉินเยี่ยนเฟิงรีบกล่าว “ไม่หรอกๆ ฉันไม่รอบคอบเอง!”

คนอื่นๆ ต่างงงงันเมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างเฉินเยี่ยนเฟิงกับเยี่ยหวันหวั่น

“ทุกท่าน!”

ในตอนนี้เอง เฉินเยี่ยนเฟิงยกมือขึ้น เป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบ จากนั้นกวาดตามองกลุ่มคน แล้วเอ่ยว่า “การมาของคุณหนูเยี่ยหวันหวั่น เหมือนจะทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดบางอย่าง ฉะนั้น ตอนนี้ผมขอแนะนำคุณหนูเยี่ยให้ทุกท่านได้รู้จักอีกครั้ง”

ทุกคนมองหน้ากัน แนะนำอีกครั้ง?

เฉินเยี่ยนเฟิงหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “คุณหนูเยี่ยหวันหวั่นเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทผม ตอนแรกเพื่อความสะดวกในการทำงาน หวันหวั่นไม่ได้ใช้ชื่อและตัวตนจริง แต่ใช้นามแฝงแทน…”

แขกในงานต่างมองหน้ากันอย่างอดไม่ได้

นามแฝง? ผู้หญิงคนนี้มีตัวตนอื่นด้วยเหรอ

แต่ตัวตนอะไรถึงกับทำให้เฉินเยี่ยนเฟิงเอ่ยปากเชิญด้วยตนเอง แล้วยังรีบตรงมาสะสางปัญหาให้อย่างนี้อีก?

ชั่วขณะนั้น สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เฉินเยี่ยนเฟิงเป็นจุดเดียว

ได้ยินเพียงเฉินเยี่ยนเฟิงเอ่ยต่อว่า “นามแฝงในวงการบันเทิงของคุณหนูเยี่ยหวันหวั่น ก็คือเยี่ยไป๋ ผู้อำนวยการฝ่ายผู้ดูแลนักแสดงของจูเสินสือไต้”

……

คำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรของเฉินเยี่ยนเฟิง ทำให้ทุกคนในงานเงียบกริบอย่างน่าประหลาดทันที

พวกเขานึกว่าตัวเองหูฝาดไป

กงซวี่ที่เตรียมพร้อมโผไปปกป้องเสี่ยวมี่เจี้ยนหากสถานการณ์ไม่ปกติตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนยกนิ้วขึ้นแคะหู “มะ…เมื่อกี้ตาเฒ่าเฉินพูดเรื่องบ้าอะไรนะ?”

ลั่วเฉินเอ่ย “บอกว่านามแฝงของคุณหนูเยี่ย…คือเยี่ยไป๋…”

ถังซิงหั่วว่า “พูดอะไรของเขา น้องสาวของเยี่ยมู่ฝานคือพี่เยี่ย? ประธานเฉินเมารึเปล่า?”

ขณะนี้ ทุกคนในงานต่างมีปฏิกิริยาไม่ต่างกัน…

“เอ่อ มะ…เมื่อกี้ประธานเฉินว่ายังไงนะ?”

“เหมือนเขาจะบอกว่า…บอกว่านามแฝงของผู้หญิงคนนั้นคือเยี่ยไป๋! ให้ตายเถอะ! เยี่ยไป๋? เยี่ยไป๋ไหนอะ?”

“ในวงการบันเทิงมีเยี่ยไป๋กี่คนล่ะ ประธานเฉินก็บอกแล้วว่าเป็นผอ.ฝ่ายผู้ดูแลนักแสดง! ผู้จัดการส่วนตัวของลั่วเฉินกับกงซวี่!”

“พูดเล่นรึเปล่า! เยี่ยไป๋เป็นผู้ชายนี่”

เหลียงซือหานอึ้งอยู่นานกว่าจะได้สติ เธอพูดติดตลกว่า “ประธานเฉินคะ คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า เมื่อกี้คุณบอกว่า…นามแฝงของเยี่ยหวันหวั่น…คือเยี่ยไป๋ เยี่ยไป๋ของบริษัทจูเสินสือไต้? ผู้อำนวนการเยี่ยเป็นผู้ชายนะคะ!”

เฉินเยี่ยนเฟิงหันมองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้าง แล้วอธิบายว่า “ใช่แล้ว เพื่อความสะดวก หวันหวั่นจะแต่งตัวเป็นผู้ชายเวลาทำงานจริง เยี่ยไป๋ก็คือนามแฝงและตัวตนแฝงของหวันหวั่น คนที่ไม่สนิท จะคิดว่าเธอเป็นผู้ชายทั้งนั้น”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของเฉินเยี่ยนเฟิง ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ! แม้แต่บทหนังก็ยังไม่กล้าแต่งเรื่องอย่างนี้เลยมั้ง? เยี่ยไป๋เป็นผู้หญิง? น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”

“แต่ว่า ประธานเฉินถึงกับออกปากเองอย่างนี้ คงเป็นเรื่องจริงแล้วแหละ…”

“งั้นแสดงว่าข่าวลือในเน็ตที่บอกว่าเยี่ยไป๋ชอบผู้ชาย…แล้วยังชอบแต่งหญิง…ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเป็นผู้หญิงเหรอ”

“ให้ตายเถอะ งานจินหลานปีนี้มีแต่ข่าวเด็ดออกมาทั้งนั้น!”

………………………..