บทที่ 1211 กลับไปยังที่ที่ควรกลับ

นักพรตใจบริสุทธิ์ฉวยโอกาสตอนเนี่ยอู๋หมิงสำลักน้ำชา ตะโกนเสียงดังว่า “นายน้อยครับ หัวหน้ามีเรื่องจะพูดกับนายน้อย! ใช่ไหมเจ้ากะเทย!”

อี้จือฮวายังคงไม่อาจละสายตาออกจากซือเยี่ยหานได้ พยักหน้าโดยไม่คิดด้วยซ้ำ “ใช่แล้วๆๆ!”

เนี่ยอู๋หมิงที่โดนหักหลักอีกครั้งแทบกระอักเลือด ไอ้กระต่ายขี้ขลาดพวกนี้!

เยี่ยหวันหวั่นเดินมาหาซือเยี่ยหาน แล้วแนะนำพวกเนี่ยอู๋หมิงให้เขารู้จัก “คุณเก้า คนนี้คือลุงของถังถัง ส่วนตรงนั้นคือเพื่อนๆ ของเขา”

ซือเยี่ยหานกวาดมองทั้งห้าคนแวบหนึ่ง ดวงตาดำขลับของเขาราวกับหลุมดำที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก เพียงพยักหน้าเบาๆ เป็นการทักทาย

อี้จือฮวาเข่าอ่อนรีบจับนักพรตใจบริสุทธิ์ไว้ “ผู้ชายคนนี้…งานดีสุดๆ เลยอะ…”

นักพรตใจบริสุทธิ์ตัวสั่น รีบผลักเขาออก “เจ้าบ้านี่ นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมีแก่ใจจะเจ้าชู้อีก!”

เยี่ยหวันหวั่นกลัวว่าตัวเองจะลังเล ห้ามใจตัวเองไม่ได้จนทำเรื่องผิดกฎหมายอย่างเช่นการลักพาตัวเด็กเข้า จึงลูบหัวเล็กๆ ของถังถัง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ถังถัง คุณลุงมีเรื่องจะคุยกับลูก ขึ้นไปคุยกับคุณลุงข้างบนนะจ๊ะ”

เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยแสดงสีหน้าไม่เต็มใจกับคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นลูบหัวเด็กน้อย “ถังถังเด็กดี ไปเถอะ!”

ถังถังยื่นแขนสั้นๆ ไปหาเยี่ยหวันหวั่น “แม่ครับ อุ้ม…”

เยี่ยหวันหวั่นหลุดขำพลางอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา “ทำไมจู่ๆ ก็กลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปแล้วล่ะ?”

ถังถังเอาหน้าเล็กๆ มุดคอแม่ “คุณแม่ครับ ถังถังไปตกปลา อยากเอามาทำกับข้าวให้แม่กิน…”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นเม็ดเหงื่อบนหน้าผากของเด็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขารีบวิ่งกลับมา อยากจะเอาปลาให้เธอเร็วๆ

ในตอนนี้เอง เสียงแจ้งเตือนมือถือของเนี่ยอู๋หมิงเริ่มดังระรัว เสียงข้อความเข้าดังไม่ขาดสาย…

เยี่ยหวันหวั่นชะงัก หันไปมองถังถัง “เรื่องที่คุณลุงจะคุยด้วยสำคัญมาก ไปคุยกับคุณลุงก่อนดีไหม?”

เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “ความจริงไม่ได้สำคัญขนาดนั้น…ไม่ได้สำคัญเลย…”

ถังถังบอก “ก็ได้ครับ”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงันไปเลย

สุดท้าย เนี่ยอู๋หมิงกับถังถังก็เดินขึ้นชั้นบนไป สี่คนที่เหลือถอนหายใจเฮือกใหญ่ ต่างอยากหนีไปให้ไกลที่สุด จึงรีบพากันออกไปรอข้างนอก

เมื่อถังถังเดินลับไปที่มุมบันได รอยยิ้มอบอุ่นของเยี่ยหวันหวั่นก็หายไปทันที

จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มจากร่างกาย ซือเยี่ยหานดึงเธอเข้าไปกอดนี่เอง

พอถูกกลิ่นอายคุ้นเคยโอบกอดไว้ เยี่ยหวันหวั่นควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหว “พวกเขาหาแม่แท้ๆ ของถังถังเจอแล้ว พวกเขาจะมารับถังถังกลับไป…”

ซือเยี่ยหานเหมือนจะเดาออกแล้ว จึงกอดและตบหลังหญิงสาวเบาๆ เป็นการปลอบใจ

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “คุณเก้า ทั้งที่ฉันไม่ชอบเด็กเลย…เด็กน่ารำคาญจะตาย…แต่ทำไมพอถังถังจะไป…ฉันกลับทำใจไม่ได้…ฉันไม่อยากให้ถังถังไป…”

ซือเยี่ยหานบอก “ช้าเร็วยังไงเขาก็ต้องกลับไปที่ที่เขาจากมา”

……

ชั้นบน

ในห้องนอน ถังถังนั่งบนโซฟาไม่พูดอะไรสักคำ เสื้อผ้าลายการ์ตูนน่ารักๆ บนตัวไม่อาจปกปิดกลิ่นอายมาคุรอบตัวเขาได้แล้ว

เนี่ยอู๋หมิงรู้จักจอมมารน้อยดี แค่เห็นสีหน้าเด็กน้อยก็รู้แล้วว่าท่าไม่ดี อยากจะพุ่งหลาวออกนอกหน้าต่างไปให้รู้แล้วรู้รอด

แค่จอมมารน้อยพูดอะไรต่อหน้าพ่อแม่เขานิดหน่อย ก็อย่าฝันเลยว่าเขาจะมีชีวิตที่ราบรื่น

ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้คิดแผนบ้าๆ นี่ขึ้นมา ตอนนี้ถึงต้องอธิบายเองทั้งน้ำตาก็ต้องทำ…

————————————————————————————-

บทที่ 1212 ผมมีเงื่อนไข

“เด็กน้อยเอ๊ย…” เนี่ยอู๋หมิงฉีกยิ้มเดินเข้าไปหาอย่างระแวดระวัง

คิ้วสวยๆ ของเด็กน้อยขมวดเข้าหากันแน่น

เนี่ยอู๋หมิงที่พยายามตีสนิทสบกับสายตาตักเตือนของเด็กน้อย จึงรีบเปลี่ยนคำเรียกขานทันที “อะแฮ่ม…ถังถัง…ลุงมีข่าวดี…แล้วก็ข่าวร้ายด้วย…เราอยากฟังอันไหนก่อน?”

เด็กชายชำเลืองมองเขา “ลุงมีเวลาแค่ห้านาที”

ด้วยเหตุนี้เอง อุบายตีสนิทก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเหมือนกัน

เนี่ยอู๋หมิงทำได้เพียงพูดขึ้นเอง “ถ้างั้นลุงบอกข่าวร้ายก่อนก็แล้วกัน…”

รีบตายจะได้รีบเกิดใหม่…

เนี่ยอู๋หมิงกลั่นกรองคำพูดอยู่นาน ในที่สุดก็พูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า “คือว่า ความจริงพวกลุงเข้าใจอะไรผิดไปนิดหน่อย…ตอนนี้คนที่อยู่กับแก ไม่ใช่แม่ของแกหรอกนะ…”

สิ้นเสียงคำว่า ‘ไม่ใช่แม่ของแก’ ใบหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นเย็นชาในพริบตา

ดวงตาดำขลับของถังถังจ้องเขาแบบไม่กระพริบ “เมื่อกี้คุณลุงบอกว่า คุณลุงเข้าใจผิด?”

จอมมารน้อยเน้นคำว่า ‘เข้าใจผิด’ อีกทั้งสายตายังเหมือนแสงเอกซเรย์ สามารถพุ่งผ่านได้

เนี่ยอู๋หมิงไม่อาจต้านทาน ทำได้เพียงพูดความจริง “โอเคๆ…ลุงไม่ได้เข้าใจผิด…ลุงตั้งใจโกหกเอง…แต่ลุงไม่มีทางเลือกจริงๆ ลุงก็กลัวว่าแกจะวิ่งพล่านไปทั่วแล้วเป็นอะไรไป เลยได้แต่หาคนมาปลอมเป็นแม่ แล้วก็ขอให้เธอดูแลถังถังชั่วคราวจนกว่าลุงจะหาแม่แท้ๆ ของแกเจอ…”

ก่อนที่จอมมารน้อยจะระเบิดโทสะ เนี่ยอู๋หมิงรีบชักกระบี่อาญาสิทธิ์ออกมา “แต่ถังถังวางใจได้ ลุงหาแม่แท้ๆ ของแกเจอแล้ว คราวนี้ตัวจริงแน่นอน หนึ่งชั่วโมงก่อนผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว ลุงก็เลยรีบมารับแกไง!”

ใบหน้าเล็กๆ ของถังถังยังคงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ กระทั่งได้ยินคำว่าหาแม่แท้ๆ เจอแล้ว แววตาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่าไม่นานความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้นก็ถูกเก็บงำใต้แพขนตาดกหนา

ถ้าไม่ปะทุในความเงียบ ก็คงต้องพังพินาศในความเงียบนี้…

ขณะเนี่ยอู๋หมิงกำลังหวาดระแวง เด็กน้อยที่นิ่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยปากว่า “แม่ผมว่ายังไงบ้าง?”

เนี่ยอู๋หมิงรีบตอบ “แม่ถังถัง? ลุงก็ไม่รู้ว่าเธอว่ายังไงบ้าง ยังไม่ได้เจอตัวเลย ต้องรอกลับไปก่อน…”

แววโกรธกรุ่นสะท้อนบนใบหน้าเล็กๆ ของถังถัง “ผมหมายถึงแม่ของผม”

“ลุงก็กำลังพูดถึงแม่ของแกไง…” ขณะเนี่ยอู๋หมิงกำลังพูด จู่ๆ ก็นึกออก ถามหยั่งเชิงว่า “เอิ่ม ถังถังหมายถึง…เยี่ยหวันหวั่นเหรอ? ลุงบอกเธอเรื่องที่หาแม่แท้ๆ ของแกเจอแล้ว…เธอไม่ได้ว่าอะไร…แค่บอกให้ลุงมาอธิบายให้แกฟัง…

คือว่า ถังถัง…เรื่องนี้ลุงเป็นคนโกหกเราก็จริง แต่ลุงไม่ได้มีเจตนาจริงๆ นะ อีกอย่างตอนนี้ก็หาแม่แท้ๆ ของแกเจอแล้ว ถือว่าลุงชดเชยให้ ช่วยยกโทษให้ลุงสักครั้งได้ไหม…”

ถังถังมองคุณลุงจอมกะล่อนของตัวเองอย่างไร้อารมณ์ “คุณลุงคิดว่าตัวเองโกหกเนียนมากเหรอ?”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงัน “หือ…หมายความว่ายังไง?”

ถังถังไม่ตอบ เพียงนั่งทำหน้าเย็นชาอยู่ตรงนั้น “ถ้าจะให้ผมกลับก็ได้ แต่ผมมีเงื่อนไข”

เขาไม่เชื่อคุณลุงที่พึ่งพาไม่ได้คนนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแต่เลือกที่จะมองข้ามข้อสงสัยทุกอย่างไป

เขาชอบคุณแม่

ไม่เกี่ยวกับว่าเธอเป็นใคร

เนี่ยอู๋หมิงถอนหายใจทันที จอมมารน้อยยอมปล่อยเขาไปแล้วเหรอ?

เนี่ยอู๋หมิงรีบบอก “ได้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเงื่อนไขอะไรก็ได้ทั้งนั้น! แล้วเงื่อนไขของถังถังคืออะไรล่ะ?”

ถังถังเอ่ย “ผมจะให้คุณแม่กลับไปกับผมด้วย”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงัน

………………………………