บทที่ 1633 วิธีแก้พิษกู่อีกวิธี

ฉะนั้น เหลือแต่เยี่ยหวันหวั่นกับจี้ซิวหร่านสองคน

“คือว่า…” ในขณะที่เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ว่าจะเปิดบทสนทนายังไงกับจี้ซิวหร่านตามลำพังเพราะตัวตนใหม่ของตัวเองเป็นเหตุ จี้ซิวหร่านกลับเอ่ยปากทำลายความเงียบก่อน

จี้ซิวหร่านกล่าว “ตอนนี้กำลังสร้างวิธีแก้พิษกู่อยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

เยี่ยหวันหวั่นกระแอม “ไม่ห่วงเลยๆ! มีคุณอยู่ ฉันไม่ห่วงอยู่แล้ว!”

พูดมาถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นกถามหยั่งเชิงว่า “แต่ว่า…ถ้าหาก…ถ้าหากถึงเวลาสามเดือนแล้ว ยังหาวิธีแก้พิษกู่ไม่ได้…คุณคิดจะทำยังไง?”

นอกจากยาแก้พิษ ก็เหลือวิธีแก้พิษกู่แค่ทางเดียว จี้ซิวหร่านจะเห็นด้วยเหรอ…?

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะพูดจบก็รู้สึกเสียใจทันที ทำไมเธอถึงปากพล่อยถามเรื่องนี้ออกไปได้นะ!

แต่ เธอสงสัยจริงๆ นี่นา…

จี้ซิวหร่านได้ยินอย่างงั้น ก็ยกนิ้วมือเรียวยาวขึ้นมาเสยปอยผมทัดหูเยี่ยหวันหวั่นเบาๆ แล้วยิ้มงดงามดั่งดอกหลีที่กำลังเบ่งบาน เอ่ยว่า “ไม่มีถ้าหาก”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก “เอ่อ…”

ท่ามกลางความเงียบชวนอึดอัด จู่ๆ เสียงฝีเท้าหนึ่งก็ดังมาจากข้างหลัง เนี่ยอู๋หมิงย้อนกลับมา “หัวหน้าไป๋! เกือบลืมไปเลยว่าฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ!”

จี้ซิวหร่านหันไปพยักหน้าให้เนี่ยอู๋หมิงเบาๆ เพื่อขอตัว

พอจี้ซิวหร่านไป เนี่ยอู๋หมิงก็เดินมาหยุดหน้าเยี่ยหวันหวั่น เกาหัวแล้วบอกว่า “น้องโหย่วหมิง เธออย่าถือสาเลยนะ ไม่รู้ว่าหลายปีที่อยู่ข้างนอกนั่นน้องสาวฉันไปโดนตัวอะไรมา สมองถึงได้มีปัญหาอย่างนี้…

สมองมีปัญหา…

ถึงเนี่ยอู๋หมิงจะไม่ได้ว่าเธอ แต่เยี่ยหวันหวั่นก็อดรู้สึกเอือมระอาไม่ได้อยู่ดี

มีอย่างที่ไหนว่าน้องสาวตัวเองอย่างนี้

“อ้อ ใช่สิ น้องโหย่วหมิง ความจริงวันนี้ที่ฉันมาหาเธอเพราะมีเรื่องสำคัญมากจะมาบอกเธอ!” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว

“เรื่องสำคัญ?” เยี่ยหวันหวั่นกระดกคิ้ว เนี่ยอู๋หมิงจะมีเรื่องสำคัญอะไรได้?

เนี่ยอู๋หมิงกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ “น้องโหย่วหมิง ก่อนหน้านี้เธอโดนกู่พิศวาสไม่ใช่เหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นหน้าเครียดเล็กน้อย หมอนี่ยังมีหน้าพูดเรื่องกู่พิศวาสกับเธออีกเหรอ

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ต้องขอบคุณหัวหน้าทีมเนี่ย…”

เนี่ยอู๋หมิงหัวเราะแล้วบอกว่า “เกรงใจแล้วๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นชินกับนิสัยหน้าไม่อายของหมอนี่ซะแล้ว “แล้วตกลงคุณจะพูดเรื่องอะไร?”

เนี่ยอู๋หมิงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “น้องโหย่วหมิง เธอไม่ต้องห่วงนะ กู่พิศวาสเป็นเรื่องเล็กอยู่แล้ว ขอแค่มีเงินเป็นแรงขับเคลื่อน…เอ๊ย ไม่ใช่ เป็นเพราะความเป็นห่วงที่มีต่อน้องโหย่วหมิงต่างหาก เจ้าคนตายก็เลยทำยาแก้พิษสำเร็จแล้ว! ขอแค่ฝ่ายหญิงกินยาแก้พิษก็พอ!”

เยี่ยหวันหวั่นกระดกคิ้วเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ดูตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ “อ้อ? ทำยาแก้พิษสำเร็จแล้ว?”

เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “ใช่แล้วๆ! ดีใจมากใช่ไหมล่ะ? ยังมีเรื่องน่าดีใจกว่านี้อีกนะ! ถ้าน้องโหย่วหมิงซื้อยาแก้พิษกับฉันล่ะก็ ฉันจะลดให้เธอยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลย!!!”

เยี่ยหวันหวั่นหน้าเครียดทันที ถ้าเธอฆ่าคนในครอบครัวซักคนจะผิดไหม?

หมอนี่ยังมีหน้ามาเรียกเงินจากเธออีกเหรอ!

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก “ไม่จำเป็น”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้ง “เอ่อ ทำไมล่ะ? แพงไปงั้นเหรอ?”

เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าเหมือนไม่เต็มใจ “งั้น…งั้นฉันลดให้เธอสามสิบเปอร์เซ็นต์เลยก็ได้! นี่ลดให้เยอะสุดแล้วนะ! ลดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ไม่ต้อง”

เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “งั้น…งั้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์? ลดมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ นะ! ไม่งั้นฉันไม่ได้เงินทุนคืนแล้วด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้โกหกนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “คุณพี่ชายสุดที่รักของฉัน…ถึงคุณจะยกให้ฉันฟรีๆ ฉันก็ไม่ต้องการ ขอบคุณ”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งค้างกับประโยค “คุณพี่ชายสุดที่รัก” ของเยี่ยหวันหวั่น ลึกๆ ในใจรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ไม่นานเขาก็ได้สติ แล้วถามด้วยสีหน้าสับสนงุนงง “ทำไมล่ะ?”

นี่มันยาแก้พิษที่เกี่ยวพันถึงชีวิตเลยนะ!

เยี่ยหวันหวั่นกระตุกมุมปาก “เพราะ…ฉันชอบวิธีแก้พิษอีกอย่างมากกว่า…”

เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก

————————————————————————————-

บทที่ 1634 คืนนี้ว่างไหม?

เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงัน “เอ่อ…วิธีแก้พิษ…อีกอย่าง…”

ผ่านไปนานกว่าเนี่ยอู๋หมิงจะเข้าใจสิ่งที่เยี่ยหวันหวั่นพูด

เชี่ย! กู่ตัวผู้อยู่ใน…ในตัวนายแห่งอาชูร่า!

ตั้งนานกว่าเนี่ยอู๋หมิงจะพูดออกมาประโยคหนึ่ง “สมแล้วที่เป็นน้องสาวฉัน…ใจกล้าจริงๆ…”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ขอบคุณที่ชม ฉันยังมีธุระต่ออีก บ๊ายบาย”

เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “อ้าว! เดี๋ยวๆๆๆ…”

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “มีอะไรอีก?”

“อะแฮ่ม คือว่า…” ไม่รู้ว่าทำไมสีหน้าของเนี่ยอู๋หมิงถึงได้ดูกระบิดกระบวนแปลกๆ “น้องโหย่วหมิง…เธอช่วย…ช่วย…”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นท่าทางเนี่ยอู๋หมิงแปลกๆ ก็หัวเราะขำ “ช่วยอะไร?”

เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “ช่วย…เรียนฉันว่าพี่ชายอีกครั้งได้ไหม?”

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ

เนี่ยอู๋หมิงรีบอธิบาย “อะแฮ่ม ฉันแค่รู้สึกว่าเวลาเธอเรียกฉันว่าพี่ชาย…มันฟังรื่นหูมากก็เท่านั้นเอง…

แววตาเยี่ยหวันหวั่นอ่อนโยน ไม่นานก็หันไปมองชายหนุ่มอย่างขำๆ “เรียกคุณ ได้สิ! คำละพันตำลึง!”

เนี่ยอู๋หมิงอึ้ง “เชี่ย! หนึ่งพันตำลึง นี่เธอคิดจะปล้นกันเหรอ!?”

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะพรวด

เนี่ยอู๋หมิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เธอรอก่อนเถอะ ฉันจะเก็บเงินให้ได้ร้อยล้าน พอถึงตอนนั้นฉันอยากฟังกี่คำก็ไม่มีปัญหา…”

“ได้เลย! ฉันจะรอ!”

เยี่ยหวันหวั่นเดินจากไปพร้อมกับโบกมือให้เนี่ยอู๋หมิงโดยไม่หันกลับมามอง เธอต้องไปจู่โจม “ยาแก้พิษ” ของเธอต่ออีก…

วันนี้ถนนบริเวณนี้การสัญจรค่อนข้างเบียดเสียด เยี่ยหวันหวั่นเดาว่านายแห่งอาชูร่ายังต้องไปได้ไม่ไกลแน่ๆ

ตามคาด ห่างออกไปสองกิโลเมตร เยี่ยหวันหวั่นมองเห็นรถสีดำคันหนึ่งกำลังขับเคลื่อนออกไปท่ามกลางฝูงชนช้าๆ

เยี่ยหวันหวั่นเดินไปยืนกลางถนน ขวางหน้ารถคันนั้น จากนั้นก็ดินเคาะหน้าต่างรถ

กระจกรถเลื่อนลงมา เผยให้เห็นใบหน้าตึงเครียดของเจียงเหยียน “ทำไมเป็นเธออีกแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจเขา ยกแขนพิงหน้าต่าง แล้วหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งด้านหลัง “นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ คืนนี้ว่างไหม? ไปดื่มกันซักแก้วสิ”

ที่นั่งด้านหลัง ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของชายหนุ่มคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก

นายแห่งอาชูร่ายังไม่ทันพูดอะไร เจียงเหยียนก็ระเบิดโทสะ “ไป๋เฟิ่ง! เธออยากตายรึไง!!!”

ไม่นึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ยังกล้ามาท้าทายเจ้านายของเขาอย่างนี้! ใครมอบความกล้านี้ให้เธอกันแน่!

เยี่ยหวันหวั่นยิ้มหวานแล้วหันมามองเจียงเหยียน

พอเห็นรอยยิ้มนั้น เจียงเหยียนก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปซะแล้ว จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็เอื้อมมือมาบีบคอเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าเสียดายเต็มที่ “โธ่ ถ้านายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ไม่ยอม ลูกน้องที่จงรักภักดีของคุณคงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ซะแล้ว!”

เจียงเหยียนไม่คิดไม่ฝันว่าอีกฝ่ายจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้ ถึงยังไงก็เป็นถึงเจ้าคนนายคน เรื่องอย่างนี้ก็ยังกล้าทำได้ลง?

เจียงเหยียนโมโหจนแทบคลั่ง “ไป๋เฟิ่ง เธอมันเพ้อเจ้อ เธอคิดว่านายท่านจะกลัววิธีสกปรกของคนเลวๆ อย่างเธอเหรอ? ถึงตายฉันก็จะไม่ยอมให้นายท่านถูกเธอ…”

เจียงเหยียนยังพูดไม่ทันขาดคำ วินาทีต่อมา ประตูที่นั่งข้างหลังก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มก้าวเท้าเรียวยาวลงจากรถ

นัยน์ตาไร้อารมณ์ของชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาว แววตาเย็นชาสุดขีดจับจ้องไปที่มือของเยี่ยหวันหวั่นที่กำลังสัมผัสชายอื่น “ปล่อยเขา”

เยี่ยหวันหวั่นกระตุกมุมปาก แล้วรีบปล่อยเจียงเหยียนอย่างว่าง่าย เธอโยนเจียงเหยียนเข้าไปในรถ จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปหาชายหนุ่ม “โอเค!”

เวลานี้เจียงเหยียนทำได้แค่มองดูนายท่านต้องยอมอ่อนข้อให้นางปีศาจเพราะตัวเอง ขอบตาของเขาร้อนผ่าว…

ไม่เคยคิดเลย ว่าเขาจะสำคัญกับนายท่านถึงขนาดนี้!