แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2053 เธอสู้เซาปิ่งชิ้นหนึ่งยังไม่ได้เลย / บทที่ 2054 คิดถึงเธอ

Now you are reading แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี Chapter 2053 เธอสู้เซาปิ่งชิ้นหนึ่งยังไม่ได้เลย / บทที่ 2054 คิดถึงเธอ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

บทที่ 2053 เธอสู้เซาปิ่งชิ้นหนึ่งยังไม่ได้เลย

การที่จู่ๆ ซือเยี่ยหานก็เอาเรื่องสำคัญมาบอก ทำให้เยี่ยหวันหวั่นผู้เปราะบางและไร้เรี่ยวแรงตะลึงไปแวบหนึ่ง

เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจอยู่บ้าง “เพราะ…เพราะอะไรถึงช่วยฉันอีกแล้ว”

ซือเยี่ยหานตอบเพียงสั้นๆ “ตอบแทน”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไปแล้ว เซาปิ่งโง่ๆ ชิ้นนี้มีราคาขนาดนี้เลยเหรอ

ไม่เพียงแลกชีวิตของเธอได้ แต่ยังแลกข้อมูลสำคัญขนาดนี้มาได้อีกเรื่องด้วย!

ไม่! เธอไม่เชื่อหรอก!

ซือเยี่ยหานต้องเกิดรักแรกพบกับเธอแน่นอน ไม่อย่างนั้นในฐานะที่เป็นบอสใหญ่ของอาชูร่า จะบอกข้อมูลของพวกตัวเองให้เธอฟังทำไม

เวลานี้ พอเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ระหว่างการสะกดจิตย้อนความทรงจำมาถึงตรงนี้ ก็เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก การพบกันครั้งแรกระหว่างเธอกับซือเยี่ยหาน ไม่น่าเชื่อเลยว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่รู้ถึงฐานะของกันและกัน

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเป็นบอสใหญ่ของสองขั้วอำนาจ ทว่าต่างฝ่ายต่างก็นึกว่าอีกคนเป็นแค่ลูกกระจ๊อกของฝ่ายศัตรูงั้นเหรอ

สถานการณ์นี้ ช่างรื่นเริงเกินไปแล้วจริงๆ…

เยี่ยหวันหวั่นในห้วงความทรงจำเห็นอีกฝ่ายบอกข้อมูลให้ตัวเองรู้ ในขณะที่ตกใจดวงตาก็เปล่งประกายแวบหนึ่ง “คุณรู้ได้ยังไง ข่าวเชื่อถือได้แค่ไหน”

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ก่อนที่ฉันจะได้รับโทษถูกคุมขังไว้ที่นี่ ฉันรับผิดชอบดูแลแผนการโจมตี”

เยี่ยหวันหวั่นถึงบางอ้อแล้ว ที่แท้ซือเยี่ยหานก็คือหัวหน้าสาขาย่อยฝ่ายเหนือ!

เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ระหว่างการสะกดจิตมองซือเยี่ยหานในห้วงความทรงจำ และหมดคำพูดไปโดยปริยาย ไม่คาดคิดเลยว่า ทักษะการแสดงของซือเยี่ยหาน จะไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเธอเลย…

เยี่ยหวันหวั่นแสร้งถามต่อ “อ่อ เรื่องนี้น่าจะเป็นความลับ คุณเอามาบอกฉันแบบนี้เลยเหรอ”

ซือเยี่ยหานตอบนิ่งๆ “ฉันไม่ชอบติดค้างน้ำใจใคร เธอกลับไปรายงานภารกิจเถอะ”

เยี่ยหวันหวั่นถึงกับพูดไม่ออก

น้ำใจเหรอ! สรุปแล้วมันเป็นน้ำใจบ้าบออะไรกัน! เซาปิ่งโง่ๆ ชิ้นเดียวเนี่ยนะ!

วงจรสมองของซือเยี่ยหานทำให้เธอตกตะลึงแล้ว ว่ากันตามเหตุผล เธอได้รับบาดเจ็บ เขาไม่เพียงแต่ช่วยเหลือตัวเอง แถมยังบอกความลับสำคัญกับเธอด้วย ถึงยังไงก็น่าจะเป็นเธอที่ติดค้างน้ำใจเขาสิถึงจะถูก

แต่ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายที่ตอบแทนล่ะ

เยี่ยหวันหวั่นตกตะลึงกับตรรกะนี้จริงๆ จึงหลุดปากบ่นออกไปว่า “ไม่ใช่แค่ช่วยฉันไว้แถมยังบอกเรื่องสำคัญกับฉัน ก็เพื่อไม่ให้ฉันตอบแทนด้วยร่างกายใช่ไหม หน้าตาฉันน่าเกลียดมากเหรอไง”

พอซือเยี่ยหานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันชะงักไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยว่า “ฉันไม่ต้องการให้เธอตอบแทนด้วยร่างกาย”

แต่นายต้องการเซาปิ่งชิ้นหนึ่งเนี่ยนะ?

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกเลยจริงๆ

เอาเถอะ เธอได้ข้อสรุปแล้ว เธอสู้เซาปิ่งชิ้นหนึ่งยังไม่ได้เลย!

….

ฉากความทรงจำของการพบกันครั้งแรกจบลงอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นยังมีเศษเสี้ยวความทรงจำบางส่วนอยู่ สรุปแล้วพันธมิตรอู๋เว่ยก็ทำตามที่ซือเยี่ยหานเตือนไว้ และหลบหนีจากการซุ่มโจมตีได้สำเร็จ

ต่อมาหลังจากนั้น เยี่ยหวันหวั่นจะวิ่งมาสืบหาข้อมูลที่สำนักงานใหญ่อาชูร่าเป็นระยะๆ และถือโอกาสไปหาซือเยี่ยหานด้วย

ในครั้งที่สองเธอหอบซาลาเปาเนื้อลูกโตๆ มา ครั้งที่สามก็แอบซุกแป้งจี่ย่างไม้หนึ่งมา และครั้งที่สี่ก็เอาอมยิ้มมา…

แทบทุกครั้ง ไม่ว่าเธอจะเอาอะไรมา ต่อให้เป็นวอวอโถว[1]ลูกหนึ่ง ซือเยี่ยหานก็จะตอบแทนเธออย่างล้นเหลือทุกครั้ง

บางครั้งก็เป็นข้อมูลส่วนหนึ่ง บางครั้งก็ช่วยเธอทำการบ้าน

คุณตาจะให้การบ้านเธอทุกวัน ให้เธอแก้กลท่าวรยุทธ์ส่วนหนึ่ง ถึงแม้เธอจะเป็นอัจฉริยะที่น่าตกตะลึง แต่หัวข้อที่คุณตาคิดออกมาก็ยากขึ้นเรื่อยๆ แม้เธอจะมีใจแต่ก็ไร้กำลังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน ถ้าทำไม่ได้ ส่วนใหญ่ก็ต้องถูกลงโทษ

ผลคือ มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอหลุดปากเอ่ยถึงแค่ประโยคเดียว ไม่น่าเชื่อเลยว่าซือเยี่ยหานจะช่วยแก้โจทย์ให้เธอได้แบบสบายๆ

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วว่า คงเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ถูกขังไว้นานเกินไป จึงกลายเป็นตัดขาดกับโลกภายนอกไปแล้ว เขารู้บ้างไหมว่าเรื่องพวกนั้นที่เขาตอบแทนเธอมีค่ามากแค่ไหนน่ะ

เธอจึงหน้าด้านหลอกลวงเขาแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว…

——————————————————-

บทที่ 2054 คิดถึงเธอ

ผู้ชายคนนี้คือเสี่ยวหลงหนี่ว์[2]แห่งสุสานโบราณเวอร์ชั่นเพศชายชัดๆ ถึงขั้นที่แม้แต่ข้าวของทั่วไปในชีวิตประจำวันก็ไม่รู้จักเลย ยกตัวอย่างเช่นไพ่นกกระจอก ไพ่โป๊กเกอร์เขาก็ไม่รู้เลยว่าคืออะไร เหมือนไม่ใช่คนของโลกมนุษย์ ไม่รู้เลยว่าจะสำเร็จเป็นเซียนแล้วเหาะเหินจากไปตอนไหนกันแน่

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกผิดมาก ดังนั้นทุกครั้งที่ไปก็จะคิดหาของกินอร่อยๆ หรือของเล่นสนุกๆ พกติดไปด้วย

ยิ่งอยู่ด้วยกันมากเท่าไร เธอก็ยิ่งไม่ชอบความรู้สึกที่เหมือนเขาจะหายไปได้ทุกเมื่อแบบนี้

ความรู้สึกอันแปลกประหลาดนี้ ทำให้เยี่ยหวันหวั่นหวาดกลัวอยู่บ้าง อีกอย่าง การต่อสู้ระหว่างสหพันธ์วิทยายุทธ์กับคุกคนบาปก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ การที่เธอเข้าออกอาชูร่าอยู่เนืองๆ แบบนี้อันตรายเกินไปแล้วจริงๆ

วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เธอไม่สามารถมาได้อีกต่อไป!

“ต่อไปฉันจะมาไม่ได้แล้วนะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้น

ทุกครั้งเธอก็แค่มาหาเขา เอาของอร่อยๆ นิดๆ หน่อยๆ มาให้เขา แต่เขากลับตอบแทนเธอเสียมากมายขนาดนั้น ทำให้เธอรู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองกำลังเอาเปรียบเขาอยู่

คนที่ใสซื่อแสนดีขนาดนี้ เธอไม่อยากหลอกใช้เขา

มือของชายหนุ่มที่ถือไพ่นกกระจอกอยู่ก็ชะงักไปแวบหนึ่ง แล้วตอบอย่างเฉยเมยว่า “อืม”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไร ก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ “นี่ ฉันจะไม่มาแล้วนะ คุณไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ ต่อให้คุณไม่คิดถึงฉัน แล้วจะไม่คิดถึงเซาปิ่งปาท่องโก๋ซาลาเปาหมั่นโถวหรืออมยิ้มที่ฉันเอามาให้บ้างเหรอ”

ซือเยี่ยหานตอบสั้นๆ “คิดถึง”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แทบจะร้องไห้ออกมา ขอบตาแดงก่ำไปหมด “คุณคิดถึงแค่เซาปิ่งปาท่องโก๋ซาลาเปาหมั่นโถวอมยิ้มจริงๆ สินะ!”

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วนิดๆ จากนั้นก็เอ่ยเพิ่มมาอีกคำว่า “คิดถึงเธอ”

ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นส่องประกายแล้ว “ฮึ คิดถึงฉันแบบขอไปทีล่ะสิ…”

เยี่ยหวันหวั่นบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่ยุ่งเหยิงว้าวุ่นอยู่ในใจคืออะไร จึงปัดๆ ก้นแล้วลุกขึ้น “ฉันไปแล้วนะ ต่อไปพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถ้าหากมีวาสนาคงได้พบกันอีก”

ซือเยี่ยหานตอบสั้นๆ คำเดียวว่า “อืม”

เยี่ยหวันหวั่นเดินคอตกจากไป ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้รู้เลยว่า หลังจากที่เธอไปแล้ว ชายหนุ่มก็ยืนมองแผ่นหลังเธอที่จากไปอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน ผ่านไปเนิ่นนาน สุดท้ายก็เอ่ยพึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นกระจ่างว่า “ไว้เจอกัน”

น่าจะเป็นเพราะชายหนุ่มเล่นละครได้ดีเกินไป ดังนั้น จนถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ในระหว่างการสะกดจิตจึงคิดไปอย่างเจ็บปวดแล้วว่า ตอนนั้นมีแค่ตัวเธอที่มีใจให้เพียงฝ่ายเดียว

…

หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆ อาชูร่าก็ระเบิดพลังในการต่อสู้ออกมา สหพันธ์วิทยายุทธ์ถูกโจมตีอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

ในสถานการณ์ที่หน้าสิ่วหน้าขวาน เยี่ยหวันหวั่นจึงถูกคุณตาส่งไปสืบข่าวที่สำนักงานใหญ่อาชูร่าอีกครั้ง

ใช้เส้นทางเดิมที่รู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดีเหมือนที่ผ่านมา แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ครั้งนี้กลับเกิดเรื่องขึ้น

เธอพลาดท่าตกลงไปในกับดักของอาชูร่าอีกแล้ว

กับดักในครั้งนี้เป็นหลุมลึกขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง ถึงแม้เธอจะทำลายกลไกได้ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ภายในหลุมถูกโอบล้อมไว้ด้วยกำแพงเหล็กผนังสัมฤทธิ์ เรียบลื่นมันวาว จนไม่อาจปีนขึ้นไปได้เลย

เวรเอ้ย!

ถ้าออกไปไม่ได้ก่อนที่จะถูกตรวจพบในวันพรุ่งนี้ คงจะต้องถูกอาชูร่าจับตัวได้แน่

ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนใจ ลูบคลำไปทั่ว คิดหาทางออกไป ในเวลานี้ ก็พลันมีเสียงฝีเท้าแว่วดังขึ้นเหนือศีรษะ

ม่านตาของเยี่ยหวันหวั่นหดเกร็งแวบหนึ่ง จบเห่แล้ว หรือว่าจะเป็นคนของอาชูร่า

“ใครอยู่ข้างล่าง”

พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของซือเยี่ยหาน ราวกับเยี่ยหวันหวั่นได้ยินเสียงสวรรค์ จึงรีบตะโกนว่า “ฉันเองๆ!”

พอสิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็มีเสียงลมหอบหนึ่งดังขึ้น คนที่อยู่ด้านบนกระโดดลงมาแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นสะดุ้งโหยง ภายในแสงมืดสลัว ได้จ้องมองซือเยี่ยหานที่กระโดดลงมาด้วยความตกตะลึงพลางร้องว่า “เวรเอ้ย! คุณกระโดดลงมาทำไมเนี่ย! ที่นี่คือกับดักนะ!”

ซือเยี่ยหานตอบสั้นๆ “มาอยู่กับเธอ กลัวว่าเธอจะกลัว”

………………………………………….

[1] วอวอโถว เป็นอาหารประเภทแป้งอีกแบบหนึ่งของคนจีนทางเหนือ ทำจากแป้งข้าวโพดและถั่วเหลือง อุดมด้วยใยอาหาร ซึ่งในอดีตจะเป็นอาหารหลักของคนจน รสชาติจะแห้งหยาบกระด้างกว่าหมั่นโถว

[2] เสี่ยวหลงหนี่ว์ หรือที่คนไทยคุ้นเคยกันในชื่อ เซียวเหล่งนึ่ง เป็นตัวละครจากนิยายเรื่องมังกรหยก รูปโฉมงดงาม นิสัยสุขุมเยือกเย็นทว่าใสซื่อไร้เดียงสา

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด