แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2125 นี่มันสติปัญญาแบบไหนกัน / บทที่ 2126 ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเธอ
บทที่ 2125 นี่มันสติปัญญาแบบไหนกัน
ในวินาทีนี้ ความง่วงของเยี่ยหวันหวั่นแทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง มีสติอย่างสมบูรณ์แล้ว จึงเงี่ยหูฟังเสียงจากชั้นล่างอย่างละเอียด
สรุปแล้วตัวเองหูแว่ว หรือว่ามีเสียงจริงๆ กันนะ
มีคนบุกเข้ามาในวิลล่างั้นเหรอ
ตอนนี้ สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นแลดูประหลาดใจเล็กน้อย ถึงขั้นที่ไม่อยากจะเชื่อเลย
ก่อนหน้านี้ตัวเองสั่งการพวกเป่ยโต่วชีซิงไว้ ให้พวกเขาคุ้มกันอยู่รอบๆ วิลล่า ต้องคอยระแวดระวังตลอดเวลา
เป่ยโต่วและชีซิง รวมถึงยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งจากพันธมิตรอู๋เว่ย จะไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเชียวเหรอ มีคนบุกเข้ามาในวิลล่าก็ไม่รู้ตัวสักนิดเลยงั้นเหรอ
ยังไงก็ตาม ในใจของเยี่ยหวันหวั่นกลับไม่แน่ใจเลย จึงทำได้แค่สังเกตการณ์ต่อไป
จากนั้น ชั่วระยะเวลาไม่กี่ลมหายใจ กลับมีเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบามากแว่วมาจากชั้นล่าง ราวกันแมวย่อง ถ้าไม่ตั้งใจฟังให้ดี จะไม่ได้ยินเลย
“หรือจะเป็นแมว”
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว เสียงฝีเท้านี้แผ่วเบาเกินไปจริงๆ ถ้าไม่ใช่แมวที่หลงเข้ามาในวิลล่า ก็ต้องเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งแน่นอน!
แต่ว่า ก่อนที่ตัวเองจะเข้านอน ก็มั่นใจว่าได้ล็อคประตูและหน้าต่างทุกบานแล้ว หมาแมวจะเข้ามาในวิลล่าได้ยังไง…
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็แน่ใจได้อย่างสมบูรณ์แล้ว นี่ไม่ใช่หมาแมวแน่นอน แต่เป็นคน…แถมยังเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งด้วย
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เยี่ยหวันหวั่นฟังออกว่า มุ่งหน้ามายังชั้นบน แถมยังเข้าไปในหลายห้องของชั้นบนด้วย ดูเหมือนจะตามหาอะไรอยู่
เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือขึ้นมา แล้วส่งข้อความหาเป่ยโต่ว ‘มีคน’
ในไม่ช้า ก็ทำให้เยี่ยหวันหวั่นเหลือจะเชื่อเลย เจ้าโง่เป่ยโต่วคนนี้ ไม่ใช่แค่ไม่เข้าใจความหมายของตัวเอง ยังโทรกลับมาด้วย!
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้เปิดโหมดปิดเสียงมือถือไว้ เสียงริงโทนจึงดังขึ้นทันที
เยี่ยหวันหวั่นตอบสนองอย่างว่องไวมาก รีบตัดสายเป่ยโต่วทันที
เพียงแต่ เสียงฝีเท้าพลันเปลี่ยนทิศทางแล้ว ค่อยๆ มุ่งหน้ามาทางห้องนอน
‘ติ๊ง!’
เป่ยโต่วส่งข้อความมา
เป่ยโต่ว ‘พี่เฟิง พี่ตัดสายผมทำไม เมื่อกี้ที่พี่บอกมีคนหมายความว่ายังไง ส่งผิดเหรอ ปัดโถ่ พี่เฟิง ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว พี่เป็นผู้บำเพ็ญเซียนเหรอไง ยังไม่หลับไม่นอนอีก อยากให้พวกเราเข้าไปพูดคุยกินมื้อดึกเป็นเพื่อนพี่อะไรทำนองนั้นไหม’
เยี่ยหวันหวั่นนึกในใจ บัดซบ!
พออ่านข้อความของเป่ยโต่ว เยี่ยหวันหวั่นก็อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกแล้ว ทำไมกันนะ ใครกันที่มอบความกล้าหาญให้ตัวเอง คิดไปได้ยังไงว่าเป่ยโต่วจะเข้าใจข้อความของตัวเอง ทำไมเธอไม่ส่งหาชีซิงกันนะ ส่งข้อความหาเป่ยโต่วทำบ้าอะไร!
‘แม่งเอ๊ย…มีคนบุกเข้ามาในบ้านฉันแล้ว นายมันโง่!’
เยี่ยหวันหวั่นกดแป้นพิมพ์อย่างว่องไว แล้วส่งข้อความออกไป ภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด ขณะเดียวกันก็เปิดโหมดปิดเสียงในมือถือไปด้วย
ค่อยยังชั่ว เป่ยโต่วไม่ได้ส่งข้อความกลับมา ในที่สุดก็คงจะเข้าใจความหมายของเธอแล้ว
….
ในเวลานี้ เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบานั้น ก็เดินมาถึงหน้าประตูห้องของเยี่ยหวันหวั่นแล้ว
ลูกบิดค่อยๆ บิดหมุน แต่ไม่สามารถเปิดประตูห้องได้ เพราะก่อนที่เยี่ยหวันหวั่นจะเข้านอน ได้ล็อกประตูห้องนอนเอาไว้แล้ว
คนที่อยู่นอกประตู คล้ายจะไม่อยากทำให้เยี่ยหวันหวั่นตกใจ ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้กำลังพังประตูเข้ามา
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น หรือว่าจะเป็นคนพวกนั้นที่จับตัวจี้ซิวหร่านไป
หากว่าใช่ เกรงว่าจะค่อนข้างตึงมือแล้ว…
แม้แต่คนระดับจี้ซิวหร่าน ยังถูกพาตัวไปได้ง่ายๆ เลย ดูเหมือนว่าตัวเองจะรับมือไม่ไหวอยู่บ้าง
ตอนนี้ ทางที่ดีที่สุดคือยืนหยัดไว้จนกว่าพวกเป่ยโต่วชีซิงจะมาถึง คนเยอะก็มีกำลังมาก
—————————————————————————————
บทที่ 2126 ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเธอ
ในราตรีอันเงียบสงัดนี้ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ประตูห้องนอนของวิลล่าก็เกิดเสียงดัง ‘แอ๊ด’ เปิดออกอย่างช้าๆ
เยี่ยหวันหวั่นนอนอยู่บนเตียง ยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร ลมหายใจแผ่วเบามาก ราวกับกำลังหลับใหล
หลังจากประตูถูกเปิดออก เสียงฝีเท้ากลับหยุดลงอย่างกะทันหัน ราวกับผู้มาเยือนกำลังสำรวจสภาพภายในห้องอยู่
บนเตียงนอน เยี่ยหวันหวั่นมุ่นคิ้วนิดๆ อาศัยความมืดสลัว เพ่งมองไปที่หน้าประตู
ด้วยแสงสว่างอันน้อยนิด เยี่ยหวันหวั่นพอจะมองเห็นว่า รูปร่างของยอดฝีมือไม่นับว่าสูงใหญ่
เงาร่างที่อยู่ตรงหน้าประตูเพ่งมองมาทางเตียงนอนของเยี่ยหวันหวั่นอย่างเงียบๆ ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ราวกับกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เลยเช่นกัน เธอกำลังรออยู่ รอให้พวกเป่ยโต่วชีซิงพาคนมา
ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ทราบแน่ชัดแบบนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้วู่วาม เธอไม่รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร และไม่รู้ว่าผู้มาเยือนมีจุดประสงค์อะไร จึงทำได้แค่รอให้พวกเป่ยโต่วชีซิงมาอย่างเดียวเท่านั้น ถึงจะปลอดภัย
ในเวลานี้ หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นเต้นแรง และทำการตัดสินใจแทบจะทันที
หากว่าคนที่มาเยือนคือคนพวกนั้นของสายหลักที่ลักพาตัวจี้ซิวหร่านไปจริงๆ หลังจากที่เป่ยโต่วกับชีซิงพาคนมาถึงแล้ว จะต้องจับตัวเขาไว้ให้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ
ขอแค่จับตัวคนๆ นี้ไว้ได้ เยี่ยหวันหวั่นมั่นใจว่า จะต้องเค้นข้อมูลออกมาจากปากเขาได้แน่
ตอนนี้พวกเธอตกเป็นรองสุดๆ และสาเหตุที่สำคัญที่สุดในการตกเป็นรองแบบนี้ ก็เป็นเพราะขาดแคลนข้อมูล
ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นพันธมิตรอู๋เว่ยก็ดี หรืออาชูร่าก็ช่าง รวมทั้งบ้านตระกูลเนี่ย ต่างก็ตกเป็นรองกันทั้งนั้น
สรุปแล้วเป็นใครกันแน่ ที่จับตัวเหล่าบอสใหญ่ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในรัฐอิสระไป เป้าหมายของเขาคืออะไร เป้าหมายรายต่อไปคือใคร ไม่รู้เลยสักอย่างเดียว
เยี่ยหวันหวั่นนอนอยู่บนเตียง ในใจไม่มีความหวาดหวั่นเลยสักนิด แต่ในใจกลับคาดหวังอยู่บ้าง หวังให้แขกไม่ได้รับเชิญคนนี้เป็นคนกลุ่มนั้นที่จับตัวจี้ซิวหร่านไป แบบนี้ เธอถึงจะมีโอกาสพลิกมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ได้คิดมากไปกว่านี้ เงาร่างที่เดิมทีหยุดนิ่งอยู่หน้าประตู กลับเริ่มเคลื่อนตัวมุ่งหน้าเข้ามาอย่างช้าๆ ท่ามกลางราตรีอันเงียบสงัด เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบามาก ก็แว่วขึ้นมาอีกครั้ง
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นกับเงาร่างนั้นอยู่ใกล้กันมาก ด้วยแสงสว่างอันน้อยนิดที่ส่องลอดบานหน้าต่างเข้ามา ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็เห็นชัดเจนแล้ว เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนั้น ดูคุ้นตาอยู่บ้าง แต่เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกอยู่ตลอดว่าดูเหมือนตัวเองจะเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อน
เวลาผ่านไปราวๆ สิบช่วงลมหายใจ ผู้หญิงคนนั้นก็โน้มตัวลงมา ลูบฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่น
ทันใดนั้น เยี่ยหวันหวั่นที่เดิมทีหลับตาอยู่พลันลืมตาขึ้น แล้วคว้ามือขวาของผู้หญิงคนนั้นไว้
ในเวลาเดียวกันนี้ ก็มีเสียงร้องตะโกนและเสียงฝีเท้าเป็นโขยงดังขึ้นมาในวิลล่า
‘แป้ก’
โคมไฟในห้องนอนถูกคนเปิดแล้ว
ความมืดหายไป มีแสงสว่างเข้ามาแทนที่
“พี่เฟิง พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม พวกเรามาแล้ว!”
หลังจากเป่ยโต่วเปิดไฟแล้ว ก็รีบเอ่ยถามเยี่ยหวันหวั่นทันที
ชีซิงมองแผ่นหลังของผู้หญิงที่อยู่หน้าเตียงของเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาส่องประกายเยียบเย็นแวบหนึ่ง
“เป็นคุณ?”
ในเวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นมองเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกายตัวเองแล้วก็ตกใจในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“เธอเป็นใคร กล้าบุกเข้ามาในบ้านพี่เฟิงของฉัน เธอรนหาที่ตายแล้ว!”
เป่ยโต่วตะโกนกร้าว แล้วพุ่งไปหน้าเตียงทันที
จากนั้น หลังจากที่เป่ยโต่วมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นชัดๆ กลับทึ่มทื่ออยู่ที่เดิมทันที
“แม่?!”
………………………………………
Comments