แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2397 หิมะหลอมละลาย / บทที่ 2398 อยู่ในวัยกำลังโต
บทที่ 2397 หิมะหลอมละลาย
สำหรับคำตอบของถังถัง อินเยวี่ยหรงรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกอยู่บ้าง แต่อารมณ์ที่มืดมนอึมครึมอยู่ในหัวใจ กลับสลายหายไปอย่างน่าประหลาดเพราะคำพูดประโยคเดียวจากเด็กคนนี้
จากนั้นพ่อหนูก็เอ่ยปลอบเสียงอ่อน “คุณย่า คุณย่าอย่าโมโหไปเลยนะครับ ถ้าโมโหแล้วชีวิตจะไม่มีความสุข! คุณย่า ดอกเหมยข้างนอกดูดีมาก ถังถังจะไปชมดอกไม้เป็นเพื่อนคุณย่านะครับ!”
อินเยวี่ยหรงตอบตกลง “ได้”
หลังจากถังถังและอินเยวี่ยหรงเข้าไปในห้อง แม่นมเฉียวก็รออยู่นอกห้องด้วยความกังวลใจ เพราะห่วงว่านายหญิงจะพาลใส่เด็กน้อย
แต่ไม่คิดเลยว่า รออยู่ครู่เดียว ก็เห็นทั้งสองคนเดินออกมา ท่าทางของอินเยวี่ยหรง ดูจะผ่อนคลายลงไม่น้อยเลย
สองวันมานี้อากาศค่อนข้างเย็น อินเยวี่ยหรงมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง และสั่งแม่นมเฉียวทันที “ไปเตรียมเสื้อโค้ทหนาๆ มาให้เขาหน่อย”
“คุณย่า ถังถังแข็งแรงมาก ไม่หนาวครับ”
“ดงเหมยลมแรง”
“ขอบคุณครับคุณย่า คุณย่าดีกับถังถังจริงๆ!” พ่อหนูมีสีหน้ามีความสุข
ใบหน้าของอินเยวี่ยหรงเรียบตึง ไม่มีสีหน้าใดๆ “แม่นมเฉียว พรุ่งนี้ไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้มากหน่อย”
แม่นมเฉียวเข้าใจทันที นายหญิงถูกคุณชายน้อยโอ๋จนอารมณ์ดีแล้ว จึงรีบพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ นายหญิง ดิฉันจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้!”
หลังจากสวมเสื้อโค้ทตัวหนาแล้ว ทั้งสองก็เดินไปที่ดงเหมยด้วยกัน
บนร่างของพ่อหนูน้อยสวมเสื้อโค้ทที่มีขนสีขาวปุกปุยตรงคอเสื้อ เดินย่ำอยู่บนพื้นหิมะ ดูราวกับลูกบอลหิมะลูกหนึ่ง
“ว้าว สวยจริงๆ! คุณย่ารีบมาสิครับ!”
พ่อหนูรีบวิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว เพียงแต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมาตามทางเดิม เดินไปหยุดข้างกายอินเยวี่ยหรง แล้วยื่นมือน้อยออกไปจับมืออินเยวี่ยหรง “คุณย่า ผมจะจูงคุณย่าไปนะครับ คุณย่าจะได้ไม่ลื่นล้ม!”
อินเยวี่ยหรงก้มมองมือที่ถูกเด็กน้อยจับจูงอยู่ แล้วดึงขึ้นมาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดึงกลับมา
ตลอดทาง พ่อหนูพูดคุยกับเธออยู่ตลอด มองออกมาว่าอยากจะทำให้เธอมีความสุขมากๆ
“คุณย่าครับ ดอกไม้พวกนี้คุณย่าเป็นคนปลูกเหรอ”
“คุณย่า ผมจะถ่ายรูปให้คุณย่านะครับ!”
“คุณย่า หิมะขาวมากเลย ขาวเหมือนขนของต้าไป๋เลย! ใช่แล้ว ต้าไป๋ก็คือเสื้อขาวตัวหนึ่ง เป็นเพื่อนของผมครับ!”
“เสือขาว…” ไม่รู้ว่าอินเยวี่ยหรงนึกถึงอะไรได้ สีหน้าจึงเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย
“ใช่ครับ! ต้าไป๋ขนนุ่มมากน่ารักมาก ถ้าคุณย่าได้เจอแล้วจะต้องชอบต้าไป๋แน่ๆ! วันหลังผมจะแนะนำให้คุณย่ารู้จักนะครับ! ใช่แล้ว ยังมีต้าเฮยด้วย ต้าเฮยเป็นเสือดาวสีดำตัวหนึ่งครับ!”
….
พื้นดินถูกหิมะปกคลุมจนขาวโพลน ทิ้งรอยเท้าสองแถวหนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่เอาไว้ ทอดยาวไปจนถึงส่วนลึกของดงเหมย
อินเยวี่ยหรงชมดอกไม้กับถังถังอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปที่ห้องหนังสือ
ถังถังหักดอกเหมยมาหนึ่งกิ่ง แล้วเอาไปปักไว้ในแจกันบนโต๊ะหนังสือของอินเยวี่ยหรง
ห้องหนังสือที่หนาวเหน็บอึมครึมเมื่อมีสีแดงสะดุดตาเพิ่มขึ้นมาจุดหนึ่ง ก็ดูสดใสขึ้นไม่น้อยเลย
อินเยวี่ยหรงเปิดลิ้นชักโต๊ะหนังสือ หยิบปากกาด้ามหนึ่งออกมา ดูเหมือนจะเป็นปากกาที่สั่งทำขึ้นโดยเฉพาะ บนตัวปากกาสลักลวดลายดอกเหมย แถมยังมีปุ่มกดอยู่หนึ่งปุ่ม แถมยังมีระบบบันทึกเสียงติดตั้งมาด้วย
“คุณย่า ปากกาด้ามนี้สุดยอดจริงๆ ครับ”
“ให้เธอ” อินเยวี่ยหรงยื่นปากกาให้เขา “ถือเป็นของขวัญขอบคุณสำหรับดอกเหมยของเธอ”
“ขอบคุณครับคุณย่า” เด็กน้อยรับไปด้วยความดีอกดีใจ เก็บไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เขยิบเข้ามา หอมแก้มอินเยวี่ยหรงทีหนึ่งเสียงดังฟอด
อินเยวี่ยหรงคล้ายจะไม่เคยชินกับการใกล้ชิดแบบนี้ ร่างกายจึงแข็งเกร็งอยู่บ้าง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ก็แค่ปากกาด้ามเดียว”
ถังถังส่ายหน้าอย่างจริงจัง “ไม่เหมือนกันหรอกครับ นี่คือปากกาที่คุณย่าให้ผมเลยนะ!”
เช้าวันรุ่งขึ้น
ถังถังเพิ่งตื่นนอน ก็มองเห็นเสื้อผ้าใหม่มากมายที่ถูกเตรียมไว้ในห้อง บนโต๊ะยังมีขวดโหลสีสันสดใสใบหนึ่งตั้งอยู่ด้วย
พอเปิดออกดู ด้านในเต็มไปด้วยลูกอมรสนมกองใหญ่ และเป็นลูกอมรสนมแบบเดียวกับที่ถังถังป้อนให้อินเยวี่ยหรงกินวันนั้น...
—————————————————————————————
บทที่ 2398 อยู่ในวัยกำลังโต
ผ่านมาอีกไม่กี่วัน ส่วนใหญ่อินเยวี่ยหรงก็พักจะอยู่แต่ที่เรือนหมื่นเหมย
รอบนอกของเรือนหมื่นเหมยมียามเฝ้าอย่างแน่นหนา ทุกคนต่างก็เข้มงวดกวดขัน ทว่า ด้านในคฤหาสน์ บรรยากาศกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
หลังจากนั้นวันนั้นที่อินเยวี่ยหรงกลับมาจากสภาตุลาการแล้วสีหน้าย่ำแย่ คนใช้ทั้งหมดต่างก็คิดว่าช่วงไม่กี่วันนี้จะต้องซวยยกใหญ่แน่
แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า อินเยวี่ยหรงจะกลับไปเป็นปกติ ถึงขั้นที่ว่า…ดูเหมือนอารมณ์จะดีกว่าปกติซะด้วย
แม่นมเฉียวมีความสุขมาก จากที่เดิมทียังหวังให้อินเยวี่ยหรงคิดตกแล้วปล่อยเด็กน้อยกลับไปโดยเร็ว มาตอนนี้ในใจกลับหวังให้คุณชายน้อยอยู่ต่ออีกสองสามวันแล้ว
หลังจากคุณชายน้อยมา ถึงแม้นายหญิงจะยังคงเหินห่างเหมือนที่ผ่านมา แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าคุณชายน้อย กลับมีความอดทนเป็นพิเศษ อีกอย่างคุณชายน้อยก็น่ารักขนาดนี้ ระยะเวลาแค่ไม่กี่วัน คนใช้ในคฤหาสน์ต่างก็ชอบเขามาก
นับตั้งแต่วันนั้น อินเยวี่ยหรงยินยอมให้ถังถังเข้าออกห้องหนังสือและห้องนอนของเธอตามอำเภอใจได้โดยปริยายแล้ว
นอกบานหน้าต่าง แสงตะวันในฤดูหนาวส่องอบอุ่น อินเยวี่ยหรงนั่งจัดการงานเอกสารอยู่ในห้องหนังสือ ถังถังก็วาดรูปอยู่ข้างๆ อย่างสงบเสงี่ยม สองคนย่าหลานอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข แฝงบรรยากาศอบอุ่นเงียบสงบ
แม่นมเฉียวเคาะประตูห้องหนังสือเบาๆ “นายหญิงคะ”
อินเยวี่ยหรงอนุญาต “เข้ามา”
แม่นมเฉียวเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นฉากตรงหน้า ขอบตาก็แดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
“นายหญิง วันนี้ต้องการให้เตรียมอาหารอะไรคะ ดิฉันจะให้ห้องครัวไปเตรียม” แม่นมเฉียวสอบถาม
อินเยวี่ยหรงตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น “แล้วแต่”
สำหรับเรื่องอาหาร เธอไม่เคยมีข้อเรียกร้องอะไรเลย
ดังนั้น แม่นมเฉียวจึงมองไปที่ถังถัง “คุณชายน้อย แล้วคุณล่ะคะ คุณอยากกินอะไร”
ถังถังที่ถือพู่กันอยู่หยุดมือลง แล้วคิดดูเล็กน้อย “นมเฉียว ผมอยากกินซี่โครงเปรี้ยวหวาน!”
พอแม่นมเฉียวได้ยิน ก็มีสีหน้าลำบากใจอยู่บ้าง “นี่…”
หลายปีมานี้อินเยวี่ยหรงกินเจมาตลอด อาหารสามมือในบ้านตระกูลอินต่างก็เป็นอาหารเจ ไม่มีเคยมีนอกเหนือไปจากนี้เลย
แม่นมเฉียวลองมองไปที่อินเยวี่ยหรงแล้วถามหยั่งเชิง “นายหญิงคะ ไม่สู้ให้ห้องครัวเตรียมจานเนื้อสักหน่อยได้ไหมคะ”
พอเห็นอินเยวี่ยหรงมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ แม่นมเฉียวก็รีบเอ่ยเสริมอีกประโยคทันที “นายหญิง ถึงยังไงเด็กก็อยู่ในวัยกำลังโตนะคะ…”
พออินเยวี่ยหรงได้ยินประโยคที่ว่า ‘อยู่ในวัยกำลังโต’ ของแม่นมเฉียว จึงเอ่ยไปว่า “ตกลง”
แม่นมเฉียวดีใจทันที “ได้ค่ะ งั้นดิฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้เลย!”
หลายวันมานี้ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ขอแค่เป็นความต้องการของคุณชายน้อย ถึงแม้อินเยวี่ยหรงจะมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ตามปกติ แต่สุดท้ายก็ตอบสนองทุกอย่าง
“คุณย่าครับ คุณย่าทำงานมาสองชั่วโมงแล้ว ต้องพักหน่อยนะครับ ถังถังจะคุยเล่นเป็นเพื่อนคุณย่าเอง!” พ่อหนูวิ่งเตาะแตะมาอยู่ตรงหน้าผู้เป็นย่า
อินเยวี่ยหรงวางเอกสารในมือลง “คุยอะไร”
ตอนนี้พ่อหนูแทบจะกลายเป็นผู้คุมของเธอไปแล้ว ทุกครั้งตอนเธอทำงานก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด พอถึงเวลาก็จะรบเร้าให้เธอหยุดพัก แล้วคุยเล่นเป็นเพื่อนเธอ
แรกๆ เธอแค่รับฟัง ต่อมาก็เคยชินกับการที่เด็กคนนี้มาคุยเล่นกับตนไปแล้ว ค่อยๆ มีปฏิกิริยาตอบสนอง
ถังถังซักถามด้วยความอยากรู้ “คุณย่าครับ ชื่อของพ่อคุณย่าเป็นคนตั้งใช่ไหม”
อินเยวี่ยหรงตอบสั้นๆ “อืม”
ถังถังจึงถามต่อไปทันที “งั้นชื่อของคุณพ่อมีที่มายังไงครับ มีความหมายอะไรรึเปล่า”
สีหน้าของอินเยวี่ยหรงผงะงันไปเล็กน้อย “เวลาผ่านมานานเกินไป ชักไม่แน่ใจแล้ว น่าจะเป็นเพราะ…วันนั้นที่ฉันคลอดพ่อเธอเป็นช่วงดึกในเดือนสิบสอง และคืนนั้นหนาวมาก…”
รายละเอียดของคืนนั้นในความทรงจำเธอพร่าเลือนไปหมดแล้ว มีเพียงสิ่งเดียวที่ชัดเจนคือความเหน็บหนาว เหน็บหนาวเข้าไปถึงในกระดูก
—————————————————————————————
Comments