แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2433 ให้เธอใส่ทุกชุดให้ฉันดู / บทที่ 2434 ที่รัก คุณใจเย็นหน่อย
สายตาของเยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองอัลบั้มภาพบนโต๊ะด้านหน้าซือเยี่ยหานอีกครั้ง ดวงตากลอกหมุนไปมา
ไม่คิดเลยว่าซือเยี่ยหานจะแอบดูชุดแต่งงานอยู่คนเดียว…
จะให้เธอเลือกมองเห็นแล้วปล่อยผ่านไปงั้นเหรอ…นั่นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มหวานแล้วโน้มตัวเข้าไป ปัดอัลบั้มภาพออกไปด้วยท่าทางที่คล้ายจะไม่ตั้งใจ “ที่รัก คุณดูชุดแต่งงานอยู่นี่! คุณชอบให้ฉันสวมชุดไหนล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย สายตาจับจ้องอยู่ที่ชุดมีสไตล์ค่อนข้างหรูหราและคลาสสิคชุดหนึ่ง “ฉันว่าชุดนี้ไม่เลวเลย ที่รัก คุณว่าไหม”
ซือเยี่ยหานมองแวบหนึ่ง “ชุดนี้ฉันสั่งไปแล้ว”
“คุณก็ถูกใจชุดนี้เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาด้วยความดีใจ
เยี่ยหวั่นหวั่นพูดพลางพลิกดูต่อไป แล้วชี้ไปที่ชุดสไตล์หางปลาสีขาวชุดหนึ่ง “ชุดนี้ก็ไม่เลวเลย!”
ซือเยี่ยหานพูดแบบเดิม “ชุดนี้ฉันก็สั่งแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นเงยหน้ามองเขาด้วยความแปลกใจ “คุณเดาแบบที่ฉันชอบได้อีกแล้วเหรอ สมกับเป็นที่รักของฉัน เข้าใจฉันจริงๆ! แต่ว่า..ชุดกระโปรงสีเงินชุดนี้ก็ดูดีเหมือนกัน! เลือกยากจัง!”
ชุดแต่งงานในอัลบั้มนี้เป็นผลงานเอกของดีไซเนอร์ชื่อดังจากทั่วโลก ดังนั้นทุกชุดต่างก็งดงามมากจริงๆ เยี่ยหวันหวั่นพลิกอยู่แค่แปบเดียวก็ตาพร่าไปหมดแล้ว
ผลคือ พอซือเยี่ยหานได้ยิน ก็เอ่ยอย่างสงบนิ่งว่า “สั่งไปแล้ว”
ทั้งสามชุดที่เลือกไป ซือเยี่ยหานต่างก็สั่งจองไปแล้วราวกับรู้ล่วงหน้า เยี่ยหวันหวั่นเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ที่รัก พวกเราใจตรงกันขนาดนี้เลยเหรอ”
ซือเยี่ยหานตอบมาว่า “ชุดทุกแบบในอัลบั้มนี้ ฉันสั่งทั้งหมดมาอย่างละชุด”
เยี่ยหวันหวั่นเผยสีหน้าทึ่มทื่อ มุมปากกระตุกยิกๆ ไม่หยุด
ผู้ชายคนนี้กล้ากว้านซื้อชุดทุกแบบในอัลบั้มชุดแต่งงานระดับไฮเอนด์เล่มนี้เลยเหรอ!?
จริงสินะ วิธีจัดการที่ดีที่สุดของผู้ป่วยโรคย้ำคิดย้ำทำก็คือกว้านซื้อทั้งหมดมาเลยสินะ
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกอย่างมาก “ซื้อมาเยอะขนาดนี้ โรงงานน้ำส้มสายชูของคุณไปต่อไม่ไหวแล้วดังนั้นเลยคิดจะเบนมาทำร้านเช่าชุดแต่งงานใช่ไหม”
ดวงตาอันงดงามและน่าดึงดูดของซือเยี่ยหานแฝงประกายพราวระยับไว้ ผุดลุกขึ้นมากะทันหัน แล้วจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ เอ่ยขึ้นในระยะห่างระดับได้ยินเสียงลมหายใจ “จะให้เธอใส่ทุกชุด…ให้ฉันดู”
เยี่ยหวันหวั่นเหวอไปแล้ว!
ในเวลานี้ หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นเต้นรัวเหมือนตอนที่ต่อสู้ตัดสินเป็นตายกับสวะหมา
ไม่คาดคิดเลยจริงๆ!
สามสิบปีก่อนสายน้ำไหลไปทางตะวันตกแต่ไม่คิดเลยว่าสามสิบปีหลังไหลจะไหลมาทางตะวันออก มาถึงวันที่เธอถูกซือเยี่ยหานล่อลวงกลับแบบนี้แล้ว
เยี่ยหวันหวั่นกุมใบหน้าที่ร้อนผ่าว “แค่ก แต่ยังไงก็ซื้อเยอะเกินไปอยู่ดีนะ จะให้ฉันใส่ไปถึงเมื่อไหร่กัน”
ซือเยี่ยหานเล่นปอยผมดำขลับข้างใบหูของหญิงสาวเบาๆ “เยอะเหรอ ยังไงชีวิตนี้ฉันก็แต่งงานแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เธอค่อยๆ ใส่ไปเถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นนึกในใจ ได้ คุณชนะแล้ว
“โอ้ใช่แล้ว เกือบลืมไปเลยว่ามาคุยเรื่องเป็นการเป็นงานกับคุณ ฉันมาหาคุณ เพราะมีเรื่องจะปรึกษาคุณ งานแต่งของเรา ถ้าเป็นไปได้…ฉันไม่อยากจัดด้วยฐานะเนี่ยอู๋โยว...และไม่อยากจัดที่รัฐอิสระ…” เยี่ยหวันหวั่นเรียบเรียงคำพูด จากนั้นก็พูดออกมา
สำหรับเรื่องนี้ซือเยี่ยหานดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลย จึงตอบตกลงทันที “ได้ ไม่ว่าเธออยากจะจัดที่ไหน ใช้ฐานะอะไร ก็ได้ทั้งนั้น ถึงอยากจัดในทุกตัวตนก็ย่อมได้ ฉันเก็บคำว่าชีวิตนี้แต่งงานครั้งเดียวก่อนหน้านี้กลับมาได้นะ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกอีกครั้งแล้ว!
แต่ว่าฉันไม่อยากแต่งหลายครั้งขนาดนั้น ขอบใจ!
แต่ละฐานะของเธอ บวกกับแต่ละฐานะของเขา ถ้าแต่งงานกันด้วยฐานะทั้งหมด เธอต้องแต่งไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ
—————————————————————————————
บทที่ 2434 ที่รัก คุณใจเย็นหน่อย
ถ้าเอาทุกฐานะมาจัดงานแต่ง ชีวิตในวันข้างหน้าของเธอ คงหมดไปกับการจัดงานแต่งไม่หยุดหย่อน…
เมื่อเห็นซือเยี่ยหานใคร่ครวญถึงปัญหาข้อนี้อย่างจริงจัง เยี่ยหวันหวั่นก็หวาดหวั่นมาก จึงรีบเบี่ยงหัวข้อสนทนาทันที
“แค่ก หยุดนะหยุดเลย! คิดอะไรอยู่! มีคนที่ไหนเขาจัดงานแต่งกันบ่อยขนาดนั้น ฉันแค่อยากไปจัดงานแต่งที่จีน จัดด้วยตัวตนเยี่ยหวันหวั่นเท่านั้น!” เยี่ยหวันหวั่นรีบพูด
ซือเยี่ยหานมองเธอแวบหนึ่ง “งานแต่งที่จีนน่ะต้องจัดแน่อยู่แล้ว แต่ว่าทางรัฐอิสระ…”
เยี่ยหวันหวั่นจะกล้าให้เขาพูดจนจบได้ยังไง จึงรีบอุดปากเขาไว้ทันที “ง่ายมาก ญาติสนิทมิตรสหายทางรัฐอิสระก็เชิญไปที่จีนให้หมดเลย! ส่วนทางพ่อแม่ฉันแล้วก็คุณตา ฉันคุยไว้ดีแล้ว พวกเขาเคารพความเห็นของพวกเราทุกอย่าง!”
หลังจากปรับแก้กฎหมายแล้ว ข้อจำกัดระหว่างจีนกับรัฐอิสระไม่ได้มากมายถึงขนาดนั้นแล้ว ไปมาได้อย่างสะดวกสบายมาก
ซือเยี่ยหานขมวดคิ้วนิดๆ “ไม่จัดที่รัฐอิสระอีกสักสองสามครั้งเหรอ”
“จะจัด…อีกสองสามครั้งงั้นเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นหงุดหงิดแล้ว “ที่รัก ใจเย็นหน่อย!”
ซือเยี่ยหานมองเธออย่างสงบแวบหนึ่ง “ฉันใจเย็นมาก”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว
ใจเย็นกับตูดสิ!
อยากแต่งงานเป็นร้อยครั้งนี้ใจเย็นมากงั้นเหรอ
….
สองสามวันต่อมา เยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหานก็นั่งเครื่องบินกลับไปที่จีน
ตอนแรก เจตนาเดิมของเยี่ยหวันหวั่นที่มายังรัฐอิสระก็เพื่อสืบประวัติตัวเองให้ชัดเจน พอตอนนี้เรื่องราวกระจ่างหมดแล้ว เธอเองก็รู้แล้วว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ จะต้องกลับไปมอบคำอธิบายให้พ่อแม่รวมถึงเยี่ยมู่ฝานสักครั้ง
ความทรงจำที่ถูกสับเปลี่ยนในปลายปีมานี้ของเธอ ต่างก็อยู่ที่จีน ใช้ชีวิตด้วยตัวตนของเยี่ยหวันหวั่น หลายปีมานี้ เธอมองตัวเองเป็นเยี่ยหวันหวั่นอย่างสมบูรณ์แล้ว
ถึงแม้ตัวตนจะเป็นเรื่องเท็จ แต่ว่าความรู้สึกและช่วงเวลาที่อยู่ร่วมกันต่างก็เป็นของจริง
ที่จีนยังมีคนมากมายรอเธอ รอเยี่ยหวันหวั่นอยู่
เธอต้องกลับไปให้ได้ ไปอธิบายเรื่องที่สมควรชี้แจงให้ชัดเจน
ไม่อย่างนั้น แบบนี้จะไม่ยุติธรรมกับพวกเขาเกินไป
คงเป็นเพราะความวิตก ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นจะเตรียมใจมาล่วงหน้าแล้ว และเรียบเรียงถ้อยคำไว้นานมากแล้วว่าจะอธิบายยังไง แต่ว่า พอถึงเวลาขึ้นมา ยังคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะประหม่าอยู่บ้าง
หลายปีมานี้ที่อยู่ร่วมกันมา คุณพ่อเยี่ยและคุณแม่เยี่ยรักและทะนุถนอมเธออย่างยิ่ง เธอเห็นพวกเขาเป็นญาติของตัวเองไปนานแล้ว ลูกสาวที่อยู่ข้างกายพวกเขามาโดยตลอดแท้จริงแล้วกลับไม่ใช่ลูกสาวของพวกเขา ส่วนเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขา กลับเสียชีวิตในเหตุระเบิดในปีนั้นไปนานแล้ว ถึงขั้นที่แม้แต่โครงกระดูกก็หาไม่เจอ
ถ้าพวกเขารับไม่ได้ เธอคงทำได้แค่…สละฐานะที่ไม่ใช่ของตัวเองทิ้งไปตลอดกาล
ซือเยี่ยหานคงรับรู้ถึงอารมณ์ของหญิงสาวได้ จึงยื่นมือไปลูบหัวหญิงสาวเบาๆ
“หวันหวั่น…”
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นใจลอยอยู่ น้ำเสียงตื่นเต้นของเยี่ยมู่ฝานก็แว่วดังมาจากทางประตูเข้าที่อยู่ด้านหน้า
ข้างๆ เยี่ยมู่ฝาน มีเยี่ยเส่าถิงและเหลียงหวั่นจวินต่างก็มากันพร้อมหน้า กำลังชะเง้อคอมองกลุ่มคนที่เพิ่งลงจากเครื่องด้วยความคาดหวัง ทันทีที่เห็นร่างของเธอ ดวงตาก็พลันส่องประกาย
“พ่อ…แม่…”
“พี่…”
เยี่ยหวันหวั่นรีบวิ่งเหยาะๆ เข้าไปหาคนทั้งสาม ซือเยี่ยหานเดินตามอยู่ด้านหลัง ช่วยถือสัมภาระให้เธอ
“หวันหวั่น!”
ทันทีที่เหลียงหวั่นจวินมองเห็นลูกสาวขอบตาก็แดงเรื่อ สวมกอดเยี่ยหวันหวั่นแน่น “กลับมาก็ดีแล้ว…กลับมาก็ดีแล้วจ๊ะ…”
Comments