หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“ตอนนี้ถามไปยังจำเป็นอยู่เหรอ？ข้อสันนิษฐานในใจคุณก็มีคำตอบแล้ว ถึงแม้ในใจคุณจะเชื่อใจผมนิดๆ ก็คงไม่หักหลังผม หลอกผมมาที่ระเบียงหรอก”

“เซี่ยลู่ ถ้าตอนนี้ผมบอกคุณว่า ตู้เฟยไม่ได้ถูกผมฆ่า คุณจะว่าไง？”

เรื่องราวกลายเป็นสถานการณ์ที่ชี้ขาดแล้ว เซี่ยลู่หลอกหลี่ฝางมาแล้ว แล้วยังทำให้เขาติดกับด้วย

“คุณจะเชื่อผมไหม？ถ้าเชื่อผม คุณจะช่วยผมไหม？”

เผชิญหน้ากับจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งสองคนนี้ หลี่ฝางไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองคนนี้ ในเมื่อจะฆ่าตัวเอง ต้องไม่ได้มามือเปล่าแน่

จางเสี่ยวเฟิงพูดกับเซี่ยลู่：“เซี่ยลู่ คุณอย่าถูกหลี่ฝางไอ้เด็กนี่หลอกล่ะ ความสัมพันธ์ของตู้เฟยกับหลี่ฝาง ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ดี และก็ไม่ใช่ว่ามีคนบอกพวกเราแล้วเหรอว่า วันนั้นที่ตู้เฟยตาย ลักพาตัวลู่หลุ่ยไป”

เซี่ยลู่เงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝาง พูดว่า：“เพราะว่าตู้เฟยลักพาตัวลู่หลุ่ยไป ดังนั้นคุณจึงฆ่าเขา ถูกไหม？”

หลี่ฝางไม่พูด

จางเสี่ยวเฟิงหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา：“เซี่ยลู่ คุณพูดเหลวไหลอะไรกับเขาล่ะ นอกจากเขา จะมีใครได้？”

“เจ้าอ้วน ลงมือ”

จางเสี่ยวเฟิงพยักหน้าให้เกาเสิ้ง ทันใดนั้น พวกเขาสองคนก็หยิบมีดพับสวิส ออกมาจากในมือ มองไปแล้วคมกริบมาก

ถึงแม้หัวใจของหลี่ฝางจะตื่นตระหนก แต่ก็ยังรู้สึกยินดี

ถ้าที่เอาออกมาคือปืน งั้นตัวเองก็จบเห่แล้ว

มีดละก็ ตัวเองยังมีความหวังอยู่หน่อย

หลี่ฝางมองเกาเสิ้งแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่จางเสี่ยวเฟิง พูดว่า：“จางเสี่ยวเฟิง คุณรู้ไหมฆ่าผม จะมีผลลัพธ์อย่างไร？”

“ไม่ว่าคุณจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้า มุมใดก็ตามในโลกใบนี้ ก็จะมีคนตามไล่ล่าคุณ ถึงแม้คุณจะเปลี่ยนสถานะ วันข้างหน้า แล้วก็จะรู้สึกหวาดกลัวระแวดระวัง”

“คุณแน่ใจว่าจะฆ่าผมเหรอ？”

หลี่ฝางมองจางเสี่ยวเฟิง แล้วพูด：“ตอนนี้คุณกลับตัว ยังทันนะ ผมจะถือว่าทั้งหมดยังไม่เกิดขึ้น”

จางเสี่ยวเฟิงดูน่ากลัวไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว：“สำหรับผมแล้ว คุณคือต้นเงินต้นทอง”

หลี่ฝางรู้ว่าพูดโน้มน้าวจางเสี่ยวเฟิงไม่ได้ จึงพูดกับเกาเสิ้ง：“เกาเสิ้ง คุณแน่ใจว่าจะโง่ตามไปด้วยเหรอ ปู่ย่าของคุณ พ่อแม่ แล้วก็ญาติพี่น้อง เพื่อนๆ ผมจำได้ว่าคุณมีอาเจ็ดคนใช่ไหม？แล้วก็ป้าอีกห้าคน？ลุงหนึ่งคน？ตระกูลคุณใหญ่มาก ถ้าผมตาย พวกเขาก็จะตายไปกับผม คุณทำใจได้เหรอที่จะเห็นพวกเขาตายอย่างอนาถ เพราะว่าคุณ？”

“เกาเสิ้ง ตอนนี้กลับตัวยังทันนะ อย่าหลงงมงายอยู่เลย ถ้าคุณไม่มีเงิน ผมให้คุณได้ คุณน่าจะรู้ตัวตนของผมแล้วสินะ Recalling the pastเป็นของผม สถานตากอากาศนั่นก็เป็นของครอบครัวผม ครอบครัวพวกเรามีเงิน กี่หมื่นล้าน หรือว่ากี่แสน ก็เอามาได้”

หลี่ฝางมองเกาเสิ้งแล้วพูด：“แค่ตอนนี้คุณวางมือ ถึงแม้ให้คุณห้าร้อยล้านไม่ได้ แต่ให้คุณห้าสิบล้านได้”

“เงินพวกนี้ เพียงพอที่คุณจะใช้ไปทั้งชีวิต ที่สำคัญที่สุดก็คือ เงินนี้คุณใช้ได้อย่างสบายใจ”หลี่ฝางพูดหว่านล้อมเกาเสิ้ง

ใบหน้าของเกาเสิ้ง เห็นได้ชัดว่าเคลื่อนไหว เขาใจเต้นแล้ว และก็ลังเล

เวลานี้เอง จางเสี่ยวเฟิงก็มองออกว่าสีหน้าของเกาเสิ้งนั้นลังเล เขารีบขมวดคิ้ว พูดกับเกาเสิ้ง：“เจ้าอ้วน อย่าฟังเขาพูดเหลวไหล ถึงตอนนี้คุณปล่อยเขาไป ต่อไปเขาก็ไม่ให้เงินคุณหรอก เขาก็แค่คนธรรมดาที่ขี้เหนียว ถ้าพวกเราปล่อยเขาไปตอนนี้ อีกสักพัก พวกเราก็จะถูกฆ่าตาย”

“เหอะเหอะ พวกเราเรียนด้วยกันมาตั้งหลายปี พวกคุณยอมเชื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ไม่เชื่อผมเหรอ ห้าร้อยล้าน คุณแน่ใจเหรอว่าคนๆนั้นจะให้พวกคุณห้าร้อยล้าน？”

“พวกคุณคิดดีๆ พอพวกคุณฆ่าผม พวกเขาจะให้เงินพวกคุณจริงๆ แต่ไม่ทำการปิดปากพวกคุณเหรอ？”

“มีพวกคุณอยู่ สำหรับพวกเขาแล้ว เป็นอันตรายอันใหญ่หลวง”

“แต่ทำลายพวกคุณแล้ว พวกเขาก็จะไม่มีปัญหาใดๆ”

“รู้ไหมว่าพวกคุณเรียกว่าอะไร？ถุงมือสกปรก ความหมายก็คือ พอพวกคุณฆ่าผมแล้ว งั้นเขา ก็จะฆ่าพวกคุณทิ้ง ถึงตอนนั้น มือของพวกเขา ก็ยังสะอาดอยู่”

หลี่ฝางพูดว่า：“แค่พวกคุณไม่ฆ่าผม พวกคุณก็ไม่มีอันตรายใดๆ”

“พวกคุณไม่ใช่ฆาตกร ทุกอย่างยังมีโอกาสกลับตัวกลับใจ”

หลี่ฝางมองเกาเสิ้ง แล้วพูด：“กลับตัวเถอะ อย่าทำร้ายตัวเองเลย”

“ถอยกลับไม่ได้แล้ว พ่อแม่ของพวกเรา ต่างไปยุโรปหมดแล้ว ถ้าพวกเราไม่ฆ่าคุณ คนพวกนั้น ก็ไม่ปล่อยพ่อแม่ของพวกเราแน่，”

เกาเสิ้งส่ายหน้า ใบหน้าพูดด้วยความเสียใจ：“เงิน นั้นรับมือยากจริงๆ”

พูดไป เกาเสิ้งก็พุ่งเข้ามา มีดในมือ เล็งไปที่หัวใจของหลี่ฝาง

เกาเสิ้งก็โหดมาก จู่ๆเขาก็ต้องการชีวิตของหลี่ฝางทันที

และตอนนี้เอง จางเสี่ยวเฟิงก็พุ่งไปทางหลี่ฝาง ภายใต้การโจมตีขนาบข้างของทั้งสอง หลี่ฝางก็ดูโหดเหมือนหมาป่าทันที

ในมือของหลี่ฝาง ถือลิปสติกแท่งหนึ่ง

พูดตรงๆแล้ว เป็นรูมเมทมาสามปี หลี่ฝางไม่เคยคิดทำร้ายพวกเขา ถ้าพวกเขาปล่อยไปแบบนี้ หลี่ฝางก็จะไม่คิดบัญชีกับพวกเขา

แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเขามีเจตนาจะฆ่าตัวเองจริงๆ

ตอนนี้ หลี่ฝางไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ได้แต่ฝืนทำไป

หลี่ฝางยกลิปสติกในมือขึ้นมา เล็งไปที่เกาเสิ้งที่อยู่ใกล้ตัวเองที่สุด ส่วนใบหน้าของเกาเสิ้ง ก็ปรากฏความสงสัย

ห่า ช่วงเวลาสำคัญจะเป็นจะตายนี้ ทำไมเอาลิปสติกแท่งหนึ่งออกมา？

เกาเสิ้งตะลึงทันที ส่วนจางเสี่ยวเฟิงก็หัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดังขึ้นมา：“หลี่ฝาง คุณโง่หรือเปล่าเนี่ยแม่เอ๊ย ？เอาลิปสติกมาเป็นอาวุธ”

และจากนั้น รอยยิ้มที่ใบหน้าของจางเสี่ยวเฟิง ก็ตึงขึ้นทันที

เพราะว่าหลี่ฝางหมุนลิปสติกเล็กน้อย หลังจากลิปสติกส่งเสียงดังออกมา ก็มีกระสุนยิงออกมา กระสุนยิงไปที่คอของเกาเสิ้งโดยตรง เจาะไปที่คอของเขา

เลือดสด ไหลออกมาจากคอของเกาเสิ้งอย่างรวดเร็ว

เวลานี้ จางเสี่ยวเฟิงตกใจจนเหงื่อไหล เขาหยุดฝีเท้า มองหลี่ฝาง พูดอย่างโง่ๆ：“นี่คือปืนเหรอ？”

เกาเสิ้งรีบทิ้งมีดในมือ จากนั้นสองมือก็จับไปที่คอของตัวเอง

เซี่ยลู่ก็ตกใจในเวลานี้

หลี่ฝางหันหน้าไป มองจางเสี่ยวเฟิง หัวเราะอย่างเย็นชา：“คุณคิดว่าคุณชายอย่างผมนี้ ที่ตัวจะไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัวเลยเหรอ？”

“คุณมันไร้เดียงสาเกินไป”

หลี่ฝางพูดไป ก็เดินเข้าไปใกล้จางเสี่ยวเฟิงทีละก้าว

ในมือของหลี่ฝาง ถือลิปสติกไว้ ส่วนจางเสี่ยวเฟิงก็ตกใจ รีบถอยหลังไปหลายก้าว

เวลานี้เซี่ยลู่ตะโกนเสียงดัง：“จางเสี่ยวเฟิง คุณอย่าถอยไปสิ ถ้าถอยไปอีก คุณก็ไม่มีทางแล้วนะ”

“พวกเราไม่มีทางเลือกอื่น แค่ฆ่าหลี่ฝาง นี่คือหนทางเดียวของพวกเราแล้ว”

เซี่ยลู่พูดไป แล้ววิ่งมาตรงหน้าของเกาเสิ้ง เก็บมีดที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมา

“หลี่ฝาง วันนี้ฉันจะแก้แค้นให้ตู้เฟย”

เวลานี้ เซี่ยลู่ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน พุ่งมาที่หลี่ฝาง ถือมีดพุ่งข้ามา

หลี่ฝางยังตะลึงหน่อยๆ

ลิปสติกนี้ มีแค่กระสุนหนึ่งลูก หมายความว่า ตอนนี้ลิปสติกนี้นอกจากจะทำให้คนตกใจกลัวได้แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆอีก

หลี่ฝางยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ตัวเองทำจางเสี่ยวเฟิงตกใจกลัวได้ แต่ทำเซี่ยลู่ผู้หญิงคนนี้ตกใจกลัวไม่ได้

เซี่ยลู่ถือมีด พุ่งเข้ามาทันที ในปากของหลี่ฝางมีเสียงดังปัง ร่างของเซี่ยลู่ ก็สั่นทันที

หลี่ฝางคว้าโอกาส จับมือของเซี่ยลู่ ใช้เท้าเตะไปที่ท้องของเธอแรงๆ แล้วเอามีดในมือของเธอ แย่งมา

เวลานี้ หลี่ฝางกลับสูดลมหายใจเข้า

“ไม่มีกระสุนแล้ว？”

จางเสี่ยวเฟิงก็สูดหายใจขึ้นมา เขามองหลี่ฝาง หัวเราะเหอะเหอะขึ้นมา：“ที่แท้ คุณก็มีกระสุนแค่ลูกเดียว แม่เอ๊ย เมื่อกี๊ทำเอาตกใจแทบตาย”

“ชีวิตผมดีจริงๆ”

“กระสุนนี้ คุณกลับไปเอาชีวิตของเกาเสิ้ง ขอบคุณนะ หลี่ฝาง แบบนี้ ห้าร้อยล้าน ผมก็ไม่ต้องแบ่งกับเกาเสิ้งแล้ว เงินก้อนนี้ ผมจะเอาเอง”

จางเสี่ยวเฟิงหรี่ตาลงหัวเราะ เดินหน้าไปสองก้าว ไปทางหลี่ฝาง

เขามองหลี่ฝาง สายตาเผยให้เห็นความดูถูกและเหยียดหยัน：“ยังจำได้ไหม หลี่ฝาง ตอนมอหก คุณถูกผมตีบ่อยๆ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมเลย”

“งั้นก็ลองดูสิ”หลี่ฝางพูด