เพิ่งกลับมาถึงหอพัก ไฟก็สว่างขึ้นมา

“พวกนายทำไมยังไม่นอนอีก?” หลี่ฝางมองไปที่เพื่อนร่วมห้อง ถามออกมาคำหนึ่ง

“เรากำลังฟังหวางเสี่ยวโก๋เล่าเรื่องให้เราฟังอยู่น่ะ ได้ยินว่าเมืองเอกเพิ่งจะมีวีรบุรุษปรากฏขึ้นมาคนหนึ่ง ชื่อจางกงหมิงอะไรนี่แหละ เก่งมากเลยนะ เพิ่งจะเข้าวงการไม่กี่วัน ก็ปลดลูกพี่ใหญ่คนหนึ่งของเมืองเอกออกแล้ว” เลี่ยวข่ายพูดอย่างออกรส

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ คิดในใจ ข่าวนี้แพร่กระจายได้เร็วพอสมควร

เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ถึงสองวัน หวางเสี่ยวโก๋ก็รู้แล้ว

“เขาถือเป็นวีรบุรุษแบบไหนกัน วีรบุรุษที่แท้จริงคือนักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ คือบุคคลที่ทำผลงานโดดเด่นให้กับประเทศชาติ” หลี่ซ่วยซ่วยกลอกตามองเลี่ยวข่ายแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเขาใช้คำไม่ถูกต้อง

เป็นจริงเช่นนั้น จางกงหมิงก็เป็นแค่นักเลงคนหนึ่ง ถึงแม้จะปักธงสำเร็จ ก็เป็นได้แค่ลูกพี่ใหญ่ในวงการมาเฟียเท่านั้นแหละ

จะเรียกว่า ‘วีรบุรุษ’ ได้อย่างไรกัน?

หรือแค่เพราะเขาโค่นล้มห้าวหนานได้? ห้าวหนานก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายเลวทรามต่ำช้า ถึงแม้จะใช่ เจตนาของจางกงหมิงก็ไม่ใช่การลงโทษคนเลวขจัดความชั่วร้าย เขาก็แค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น

เรียกว่าวีรบุรุษ ไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆนั่นแหละ

เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋สวมใส่กางเกงขาสั้น ลุกขึ้นออกมาจากผ้าห่ม

“หลี่ฝาง เกิดอะไรขึ้นกับหน้านาย ถูกใครตี?” หวางเสี่ยวโก๋มาถึงหน้าหลี่ฝางในไม่กี่ก้าว ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“หลิวเสี่ยวเทา” หลี่ฝางพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ไอ้หมาเย็ดนั่นอีกแล้วเหรอ ฉันรู้อยู่แล้วว่าไอ้หมาเย็ดตัวนี้มันไม่ยอมวางมือจากเรื่องนี้แน่” หวางเสี่ยวโก๋ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เขาหาหลิวเหล่าซานมาใช่ไหม?” หวางเสี่ยวโก๋ถามออกมาคำหนึ่ง

หลี่ฝางพยักหน้า: “ใช่ ฉันเห็นหลิวเหล่าซานแล้ว”

หวางเสี่ยวโก๋มองไปที่หลี่ฝางด้วยสายตาที่ซับซ้อน ไม่นานเท่าไหร่ กลับหัวเราะขึ้นมา

“งั้นนายแค่โดนทุบตี ยังถือว่าโชคดีแล้ว ปกติขอแค่หลิวเสี่ยวเทาให้อาสามเขาออกหน้า เมื่อนั้นอีกฝ่ายก็จะโชคร้ายมาก ไม่โดนซ้อมจนนอนโรงพยาบาล ก็โดนซ้อมจนพิการ นายสามารถกลับมาที่หอพักได้อย่างปลอดภัย ถือว่าไม่เลวแล้วจริงๆ”

หวางเสี่ยวโก๋รู้สึกว่า แค่โดนทุบตีเท่านั้น จะเป็นอะไรไป?

หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “ใช่ ถือว่าฉันโชคดีมากแล้ว”

หลี่ฝางคิดในใจ หากไม่ใช่หวงหวางโก๋ออกหน้า ขาของตัวเองก็หักไปแล้ว

เมื่อเป็นแบบนั้น ตัวเองก็กลับมาหอพักไม่ได้แล้ว คงได้แต่ไปนอนอยู่ในโรงพยาบาลเท่านั้นแล้ว

“หลี่ฝาง วงการมาเฟียเมืองเอกเรามีบุคคลที่มีอำนาจขึ้นมาใหม่คนหนึ่ง ชื่อว่าจางกงหมิง ฉันได้ยินเพื่อนบอกว่า จางกงหมิงคนนี้ก็มาจากตงไห่ หรือฉันจะลองหาเส้นสายดู ช่วยนายเชื่อมต่อเส้นสาย นายไปพึ่งพาขอหลบภัยกับจางกงหมิงคนนี้”

“ถึงเวลามีจางกงหมิงคุ้มครองนาย ฉันรับประกันว่าหลิวเหล่าซานไม่กล้าแตะต้องนายอีก” หวางเสี่ยวโก๋พูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางถามด้วยสงสัยเล็กน้อยคำหนึ่ง: “นายสามารถเป็นเชื่อมโยงเส้นสายกับจางกงหมิงได้?”

“ฉันทำไม่ได้หรอก แต่ฉันรู้จักเพื่อนสองสามคนในวงการ ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะพอคุยกับจางกงหมิงได้” หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

“เพียงแต่ไม่รู้ว่า จางกงหมิงเก็บค่าคุ้มครองแพงหรือเปล่า” หยุดไปครู่หนึ่ง หวางเสี่ยวโก๋ก็พูดขึ้นมาอีก

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆออกมา รับผลประโยชน์จากคนอื่น ทำตัวเป็นเกราะป้องกันให้คนอื่น เรื่องแบบนี้ก็มีแต่นักเลงเท่านั้นแหละที่ทำ

เมื่อถึงระดับของจางกงหมิงแล้ว เขาจะคิดเกี่ยวกับการทำธุรกิจเพื่อสร้างรายได้

ถึงแม้จะทำตัวเป็นเกราะป้องกัน ก็จะทำตัวเป็นเกราะป้องกันให้เฉพาะทายาทเศรษฐี นักธุรกิจที่ร่ำรวยเท่านั้น

แน่นอนว่า หลี่ฝางก็เป็นทายาทเศรษฐี แต่เขามีหวางเห้าคุ้มครองแล้ว

และด้านหน้าของหลี่ฝาง ยังมีหลี่ต๋าคางที่ลึกลับจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง

บวกกับตอนนี้จางกงหมิงติดตามมู่เสี่ยวไป๋แล้ว หลี่ฝางจะไปขอความคุ้มครองจากจางกงหมิงได้อย่างไร?

เวลานี้หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “ความจริงฉันไม่ได้เสียเปรียบหรอก”

“หลิวเสี่ยวเทาตบฉันไปแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่ฉันตีขาเขาจนหัก” หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “และยังทำต่อหน้าหลิวเหล่าซานด้วย”

“อะไรนะ?!”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ไม่เพียงแค่หวางเสี่ยวเทาเท่านั้นที่ตะลึงอยู่กับที่ไปเดี๋ยวนั้น แม้แต่เลี่ยวข่ายก็สะดุ้งตกใจไปเหมือนกัน

หลิวเหล่าซานเป็นใคร เลี่ยวข่ายได้ยินมาแล้ว เขาเป็นถึงงูเจ้าถิ่นในแถบของสุ่ยมู่นี้

แล้วหลิวเสี่ยวเทา ก็เป็นหลานชายแท้ๆของหลิวเหล่าซาน ได้ข่าวว่าหลิวเสี่ยวเทาสามารถเข้ามหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ได้ ก็เพราะหลิวเหล่าซาน

อาจารย์ใหญ่สุ่ยมู่เกรงกลัวการดำรงอยู่ของหลิวเหล่าซาน ดังนั้นจึงแหกกฎรับหลิวเสี่ยวเทาที่เป็นนักเรียนที่ผลการเรียนไม่ดีคนนี้

ตีขาของหลิวเสี่ยวเทาจนหัก ต่อหน้าหลิวเหล่าซาน?

คำพูดนี้ของหลี่ฝาง ใครก็ไม่เชื่อทั้งนั้น

หวางเสี่ยวโก๋ถึงกับพูดว่า: “หลี่ฝาง นายขี้โม้อะไรของนาย ถ้าหากนายตีขาของหลิวเสี่ยวเทาจนหักต่อหน้าหลิวเหล่าซาน นายยังจะสามารถกลับหอพักได้?”

“ตอนนี้นายคงจะนอนในโรงพยาบาลนานแล้วมั้ง!” หวางเสี่ยวโก๋พูดและหัวเราะฮึๆ

ตอนนี้ หวางเสี่ยวโก๋รู้สึกว่าหลี่ฝางวิ่งรถไฟด้วยปาก(คุยโม้โอ้อวด) ไม่มีความจริงเลยสักคำ

ตอนนี้หวางเสี่ยวโก๋ยังรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยแล้วว่า หลี่ฝางไม่ได้พบกับหลิวเหล่าซานเลยด้วยซ้ำ

หวางเสี่ยวโก๋คิดว่า ถ้าหากว่าหลี่ฝางพบกับหลิวเหล่าซานจริง เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาอย่างสมบูรณ์โดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“ไม่เชื่อก็ช่างเถอะ” หลี่ฝางขี้เกียจจะอธิบาย กลับไปที่เตียงของตัวเอง หัวถึงหมอนก็หลับไป

ตื่นขึ้นมาวันที่สอง หลี่ฝางก็ไม่ได้ไปฝึกทหาร แต่ไปถามหาและมาถึงห้องเรียนของสวีเถิงเฟย

ถึงแม้สวีเถิงเฟยจะเป็นนักเรียนใหม่ แต่กลับเป็นคนดังของสุ่ยมู่ไปแล้ว

ทายาทเศรษฐีบวกกับหนึ่งในคณะกรรมการบริหารโรงเรียน แสงเรืองรองเป็นรัศมีสองวงแหวนอยู่บนศีรษะคนคนหนึ่ง ไม่อยากมีโด่งดังยังยากเลย

สาวสวยสุ่ยมู่ไม่น้อยต่างก็อยากจะเห็นหน้าตาของสวีเถิงเฟย เพื่อที่จะได้กลายเป็นสาวงามในอ้อมแขนของเขา

หลี่ฝางมาถึงชั้นเรียนของสวีเถิงเฟย แต่กลับไม่เห็นสวีเถิงเฟย

เวลานี้ ฉินวี่เฟยก็เดินเข้ามา

ทันทีที่ฉินวี่เฟยเดินออกมา ก็สร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่ขึ้นในชั้นเรียน

“ไอ้สัตว์ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันน่ะ? ขี้เหร่ขนาดนี้ แต่กลับรู้จักดาวมหาลัยฉินได้”

“คงไม่ใช่แฟนของดาวมหาลัยฉินหรอกนะ?” มีคนพูดด้วยความสงสัย

“ถ้าเป็นแฟนของดาวมหาลัยฉินจริง แบบนั้นก็เป็นดอกไม้งามปักอยู่บนขี้วัวจริงๆ”

ฉินวี่เฟยมาถึงหน้าหลี่ฝาง ถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า: “ทำไมถึงมาที่ชั้นเรียนเราได้ล่ะ?”

“ผมมาหาคน” หลี่ฝางก็ยิ้มตาม

ฉินวี่เฟยนึกว่าหลี่ฝางมาหาเธอ ในใจของเธอเพิ่งจะมีความสุขเพิ่มขึ้นมา หลี่ฝางกลับถามว่า: “ผมมาหาสวีเถิงเฟย เขาไม่อยู่เหรอ?”

ใบหน้าของฉินวี่เฟยมีความรู้สึกอับอายเล็กน้อย

เธอส่ายหน้า พูดว่า: “สวีเถิงเฟยไม่ได้มาเข้าร่วมการฝึกทหาร เขาขอลาหยุด”

“ขอลาหยุด?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว การฝึกทหารนี่ยังมีการขอลาหยุด?

“เขาไม่สบายหรือว่า?” หลี่ฝางสบถด่าในใจ ไอ้สารเลวนี่คงไม่ได้เป็นโรคที่รักษาไม่หายหรอกนะ?

ฉินวี่เฟยพูดว่า: “ทายาทเศรษฐีจำนวนมาก ก็ไม่เข้าร่วมการฝึกทหาร พวกเขาแค่ต้องแจ้งต่อโรงเรียน ขอลาหยุดก็พอ”

หลี่ฝางได้ยินก็เข้าใจทันที การฝึกทหารลำบากขนาดนั้น คุณชายที่คาบช้อนทองมาเกิดอย่างสวีเถิงเฟย ก็ต้องไม่อยากทนกับความยากลำบากแน่นอนอยู่แล้ว

“แล้วคุณล่ะ?” หลี่ฝางมองไปที่ฉินวี่เฟย ยิ้มและพูดด้วยความสนใจ: “คุณก็เป็นทายาทเศรษฐีเหมือนกัน ทำไมคุณถึงมาฝึกทหารล่ะ”

“มีน้อยคนที่รู้ฐานะที่แท้จริงของฉัน” ฉินวี่เฟยมองดูหลี่ฝางแวบหนึ่ง: “ฉันเหมือนกันกับคุณ ปกปิดสถานะทางครอบครัว เลือกที่จะใช้ชีวิตในฐานะคนธรรมดา”

ฉินวี่เฟยเงยหน้าขึ้นมองดูหลี่ฝาง จู่ๆก็พูดว่า: “ถังหยู่ซวนคือของปลอมใช่ไหม?”

“อะไรนะ?”

“คุยกันที่นี่ไม่สะดวก ตามฉันมา” ฉินวี่เฟยก้าวเท้าเดินออกไป พาหลี่ฝางขึ้นไปบนดาดฟ้า

เห็นภาพนี้แล้ว คนในชั้นเรียนก็ฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง

“โอ้พระเจ้า เขาสองคนขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้ว”

“ดูจากการท่าทางการสนทนาของพวกเขา เขาสองคนคงไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหมเนี่ย?”

“อ๊าย ดาวมหาลัยฉินตาบอดไปเหรอ? ทำไมถึงหาแฟนธรรมดาๆแบบนี้

เด็กผู้ชายในชั้นเรียนของฉินวี่เฟย ทั้งหมดแสดงสีหน้าท่าทางเหงาหงอยออกมา เหมือนกับกำลังอกหัก

ตามฉินวี่เฟยมาถึงดาดฟ้าหลี่ฝางขมวดคิ้วขึ้นมาถามด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย: “คุณตรวจสอบผม?”

“คุณโกรธเหรอ?”

ฉินวี่เฟยหัวเราะเหอะๆออกมา: “ความจริงฐานะของคุณ ไม่ได้มีแต่ฉันที่ตรวจสอบ คนที่ปรากฏตัวในรีสอร์ตวันนั้น น่าจะตรวจสอบฐานะของคุณกันหมด”

“ไม่ว่าจะเป็นตงไห่ หรือว่าเมือกเอก แม้แต่คนทั้งประเทศ ใครจะไม่ให้ความสนใจกับหลานชายของคุณท่านหลี่?”

“วันนั้นคุณอยู่ที่รีสอร์ตดึงดูดความสนใจของผู้คนขนาดนั้น ผู้จัดการของรีสอร์ตลุงเฉียน เพื่อปกป้องคุณแล้ว ไม่ลังเลที่จะล่วงเกินตระกูลสวี ตระกูลหยู……แม้กระทั่งตระกูลมู่”

“คนที่ฉลาดเล็กน้อย ก็ต้องรู้แล้วฐานะของคุณไม่ธรรมดา”

“คนภายนอกตอนนี้ ต่างก็คิดว่าถังหยู่ซวนเป็นหลานชายของคุณท่านหลี่ รถปอร์เช่ 918 ที่เขาขับคันนั้น แสดงถึงฐานะของเขา ขณะเดียวกันเขายังบริหารบาร์ Recalling the past ร้านนั้นอีกด้วย ซึ่งก็ยิ่งยืนยันถึงฐานะของเขา”

“แต่ฉันรู้ ถังหยู่ซวนคือของปลอม”

“ถังหยู่ซวนเป็นเพื่อนสมัยก่อนของคุณเขาไม่ใช่หลานชายของคุณท่านหลี่ คุณต่างหากที่เป็นตัวจริง” มองดูหลี่ฝาง ฉินวี่เฟยพูดอย่างมั่นใจ

หลี่ฝางมองไปที่ฉินวี่เฟย ยิ้มเรียบๆขึ้นมา: “คุณเดาถูกแล้ว แต่มีประโยชน์อะไรล่ะ?”