บทที่488 หลี่ต๋าคางถูกตบ

หลี่ฝางได้ยินเสียงเรียกเข้า ก็หันหน้าทันที มองไปที่ตู้เฟย ตู้เฟยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

หลี่ฝางรีบวิ่งเข้าไป ยื่นมือแย่งโทรศัพท์กลับมา

ยังไงนี่ก็เป็นโทรศัพท์ของตัวเอง

หลี่ฝางมองแวบหนึ่ง ก็เป็นพ่อของตัวเองโทรมา

หลี่ฝางรีบกดรับ แต่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย

“หลี่ฝาง ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

ที่ปลายสายมีเสียงของลู่หลุ่ยเข้ามา

ได้ยินประโยคนี้ หลี่ฝางก็ตื่นเต้นสุดๆ ความกังวลในใจ ว่างเปล่าทันที

เมื่อกี๊ตอนที่รับสาย หลี่ฝางยังคิดจะรีบปล่อยจูเก่อชิง ทำการประนีประนอมกับจูเก่อชิง

ตอนนี้ดูเหมือน……

หลี่ฝางหัวเราะออกมา พูดกับลู่หลุ่ย：“คุณไม่เป็นไรก็ดี”

“ใช่สิ ใครช่วยคุณไว้เหรอ？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ

“คุณลุงน่ะ พ่อคุณนั่นแหละ”ลู่หลุ่ยพูด：“เมื่อกี๊ฉันเกือบจะขาดอากาศหายใจตาย เป็นคุณลุงที่มาเจอฉัน อุ้มฉันออกมา”

“พ่อผม？”

หลี่ฝางตะลึงจนอ้าปากค้าง พูดแบบนี้ งั้นหน้ากากผีที่ตัวเองเห็นเมื่อกี๊ ก็คือพ่อตัวเองจริงๆเหรอ？

“คุณเอาโทรศัพท์ให้พ่อผมหน่อย”หลี่ฝางพูดกับลู่หลุ่ย

หลี่ต๋าคางรับโทรศัพท์ในมือของลู่หลุ่ย พูดว่า：“ลูกชาย มีอะไรจะพูดกับพ่อเหรอ？”

“พ่อ พ่อมาทำไมไม่บอกผม？”หลี่ฝางพูดตำหนิหน่อยๆ

“ไอ้หมอนี่ ลูกไม่คิดหน่อยเหรอ ลูกสะใภ้ถูกจับตัวไป ในฐานะพ่อตา จะมองดูอยู่เฉยๆได้เหรอ？”

หลี่ต๋าคางพูดอย่างเซ็งๆ：“เอาน่า เอาจูเก่อชิงผู้ชายคนนั้นจับมาให้พ่อด้วย”

“ในเมื่อตระกูลจูเก่อกล้าแตะต้องลูกสะใภ้ของพ่อ งั้นพ่อก็จะให้เขารู้ว่า แตะต้องลูกสะใภ้ของพ่อจะต้องชดใช้ด้วยอะไร”หลี่ต๋าคางพูดอย่างเผด็จการมาก

ลู่หลุ่ยฟังคำพวกนี้อยู่ข้างๆ แล้วหน้าก็แดงทันที

“คุณลุงคะ ฉันกับหลี่ฝางเลิกกันแล้วค่ะ ไม่ใช่แฟนกันแล้ว คุณอย่าเข้าใจผิด”

ลู่หลุ่ยพูดไป ก็ถอดจี้ที่คอออกมา：“คุณลุงคะ นี่คือจี้หยกที่ตอนนั้นคุณให้ฉันมา ฉันเอามันคือคุณลุงดีกว่า”

“นี่หมายความว่าไงกัน รังเกียจที่สร้อยคอที่ลุงให้คุณเป็นของแผงลอยใช่ไหม？ลุงจะบอกให้นะ หลุ่ยหลุ่ยนี่คือน้ำใจของลุง คุณอย่าปฏิเสธเลย”

หลี่ต๋าคางบ่ายมือพูดปฏิเสธ：“ถ้าคุณไม่ชอบจริงๆ งั้นครั้งหน้าลุงก็จะหาอันที่ดีให้ จากนั้นค่อยเอามาเปลี่ยนกับคุณ อันนี้คุณใส่ไปก่อนเถอะ”

“ลุงคะ อย่าหลอกฉันเลยค่ะ ฉันไปพิสูจน์มากับผู้เชี่ยวชาญแล้ว จี้ของลุงนี้ เป็นหยกจักรพรรดิราคาตลาดก็อย่างน้อยห้าสิบล้านขึ้นไป และยังเป็นของสะสมอีก ราคาที่แท้จริงของมัน อยู่ไกลจากราคาตลาดเลยค่ะ”

ลู่หลุ่ยเม้มปากพูด：“ของขวัญชิ้นนี้ มีค่ามากไป”

“ผู้เชี่ยวชาญอะไรกัน พูดเหลวไหลทั้งนั้น คำพูดของผู้เชี่ยวชาญนี้ไม่น่าเชื่อถือ พวกเขาหลอกคุณน่ะสิ”หลี่ต๋าคางส่ายหน้า ยังคงไม่ยอมรับดีๆ

และตอนนี้เอง ลู่หลุ่ยก็หยิบการ์ดมาใบหนึ่ง จากกระเป๋าของตัวเอง

“นี่คือใบพิสูจน์ ตอนนั้นฉันก็ไม่เชื่อ แต่ฉันไปหามาหลายที่แล้ว นี่มันเป็นจี้หยกจักรพรรดิจริงๆ และลักษณะสินค้าก็เป็นสินค้าชิ้นดีมาก หยกจักรพรรดิชิ้นดีแบบนี้ โดยทั่วไปจะอยู่ในมือของนักสะสมค่ะ”

“ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นยังอยากให้ฉันเอาเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์ด้วย อยากจะรักษาแทนฉัน บอกว่าจะให้ฉันเดือนละสามแสน แต่ถูกฉันปฏิเสธไป ฉันกลัวว่าพวกเขาจะเอาไปสับเปลี่ยน”

ลู่หลุ่ยมองหลี่ต๋าคาง แล้วพูด：“คุณลุง คุณเอากลับไปเถอะ”

สีหน้าหลี่ต๋าคางกังวลจนจุดบุหรี่ให้ตัวเอง เขารู้ว่า ตอนนี้ปิดไม่ได้แล้ว

ไอ้ผู้เชี่ยวชาญหน้าหมานี่ ในใจของหลี่ต๋าคางด่าคนพวกนี้ไปแรงๆ

สูบบุหรี่มวนนี้เสร็จ หลี่ต๋าคางก็หันไปมองลู่หลุ่ย แล้วถาม：“หลุ่ยหลุ่ย เมื่อกี๊คุณพูดอะไร บอกว่าจี้นี้คือหยกจักรพรรดิ？”

หลี่ต๋าคางหยิบใบพิสูจน์ไปดู มองซ้ายมองขวา จากนั้นก็ทำเป็นท่าทางตื่นเต้น

“ห่า นี่ไม่ใช่ของจริงหรอกมั้ง？หลุ่ยหลุ่ย พวกเรารวยแล้ว จี้นี้ ผมซื้อมาจากแผงลอยจ่ายไปแค่สิบกว่าหยวน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหยกจักรพรรดิ ฮี่ฮี่ โชคดีจริงๆ”

“แต่คนอย่างลุงนี้ มีหลักการของตัวเอง ของที่ให้ไปแล้ว ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน ก็ไม่รับคืน”

หลี่ต๋าคางพูดไป จากนั้นก็ชักสีหน้า มองไปที่ลู่หลุ่ย：“ถ้าคุณจะคืนลุงให้ได้ ก็ตบหน้าลุงเถอะ”

“แต่……มันมีค่ามากเกินไป ฉันรับไม่ได้”ลู่หลุ่ยเอาจี้ดันไปทางหลี่ต๋าคางอีกครั้ง

เสียงดังเพียะ หลี่ต๋าคางตบไปที่หน้าของตัวเอง

“ตบหน้าผมใช่ไหม？”

หลี่ต๋าคางพูดไป ก็ตบไปที่หน้าของตัวเอง ไปอีกฉาด：“หลุ่ยหลุ่ย คุณจะตบผมใช่ไหม？”

หลังจากหลี่ต๋าคางตบใส่ตัวเองไม่หยุด ลู่หลุ่ยก็รีบเอามือกับจี้กลับเข้าไปพร้อมกัน

“ลุงคะ ไม่ต้องตบแล้ว ฉันไม่คืนลุงแล้ว”ลู่หลุ่ยมองไปที่หลี่ต๋าคางรอยฝ่ามือที่ใบหน้า ทำเอาตกใจมาก และก็ปวดใจมากด้วย

เสียเพียะเพียะเพียะ เจ็บไหมล่ะ

ลู่หลุ่ยคิดไม่ถึง นิสัยของหลี่ต๋าคางรั้นมาก รั้นยิ่งกว่าหลี่ฝางเยอะเลย

หลี่ต๋าคางตบใส่ตัวเองอีกครั้ง แล้วพูดกับลู่หลุ่ย：“งั้นคุณก็รีบสวมไว้ที่คอ พอสวมแล้ว ผมก็จะไม่ตบตัวเอง”

“อ้ออ้อ”ลู่หลุ่ยรีบเอาจี้หยกจักรพรรดิสวมไปที่คอของตัวเอง ไม่กล้าถอดออกมามั่วๆ

หลี่ต๋าคางจึงหยุดตบหน้าตัวเอง จากนั้นมุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มที่พึงพอใจ

“เห้อ เจ็บมากๆ”

ผ่านไปไม่กี่วินาที หลี่ต๋าคางก็พึมพำกับตัวเอง

ส่วนอีกด้าน

หลังจากหลี่ฝางวางสาย ที่มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจ

“ใครโทรหาคุณ？”หลังจากเห็นสีหน้าของหลี่ฝางที่ดูผิดปกติไป จูเก่อชิงก็ขมวดคิ้ว กังวลขึ้นมา

เมื่อกี๊ก่อนที่หลี่ฝางจะรับสาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

แต่เมื่อกี๊ ที่ใบหน้าของหลี่ฝางผ่อนคลายและมีความสุขมากๆ มุมปากยังมีรอยยิ้มอยู่ด้วย

รอยยิ้มหลี่ฝางนี้ จูเก่อชิงกังวลขึ้นมาทันที

“หรือว่า……”

จูเก่อชิงจ้องตาโต มองหลี่ฝางอย่างเหลือเชื่อแล้วถาม：“สายเมื่อกี๊ เป็นลู่หลุ่ยโทรหาคุณเหรอ？”

“ไม่ใช่”

หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด：“พ่อผมเอง”

“งั้นคุณขำอะไร？ผมบอกคุณให้นะ อย่างมากลู่หลุ่ยก็อยู่ในอีกยี่สิบกว่านาที ทางที่ดีคุณรีบปล่อยผมเถอะ ให้ผมรีบไปหาที่ที่ปลอดภัย ไม่อย่างนั้น ลู่หลุ่ยตายแน่”จูเก่อชิงขู่อย่างเย็นชา

“ใช่ไหม？”

หลี่ฝางหัวเราะออกมา：“จูเก่อชิง สองขาของคุณพิการแล้ว ถึงปล่อยคุณไป คุณจะไปได้เหรอ？”

“ช่างเถอะ พวกเราพาคุณออกไปน่ะดีแล้ว”หลี่ฝางพูด

“เอาไม้มาให้ผมสองอัน ผมออกไปเองได้”จูเก่อชิงพูด

“ช่างเถอะ”หลี่ฝางส่ายหน้า

“คุณไม่อยากช่วยแฟนคุณแล้ว？”จูเก่อชิงมีใบหน้าเย็นชา

“เมื่อกี๊ลืมบอกคุณไป ถึงแม้โทรศัพท์จะเป็นพ่อผมโทรมา แต่ลู่หลุ่ย ถูกพ่อผมช่วยออกมาได้แล้ว”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ พูด：“แล้วไงล่ะ จูเก่อชิง ตอนนี้ในมือของคุณไม่มีหมากที่จะมาขู่ผมแล้ว”

“อะไรนะ？จะเป็นไปได้ไว ผมซ่อนเธอไว้อย่างดี นอกจากพวกเราคนของตระกูลจูเก่อ ไม่มีทางที่จะมีคนหาเธอเจอ”จูเก่อชิงไม่อยากจะเชื่อ

“คุณหลอกผม คุณหลอกผมแน่”จูเก่อชิงพูดเหมือนคนบ้า

“โอเค”

ในเมื่อจูเก่อชิงไม่เชื่อ งั้นหลี่ฝางก็ได้แต่พิสูจน์ให้เขาดู หลี่ฝางโทรหาหลี่ต๋าคาง แล้วพูด：“พ่อ ให้ลู่หลุ่ยพูดสักคำ”

“ฮัลโหล หลี่ฝาง คุณจะให้ฉันพูดอะไร？”ลู่หลุ่ยถาม

ประโยคของลู่หลุ่ย ทำเอาสีหน้าของจูเก่อชิง บูดเบี้ยวทันที

“จะเป็นไปได้ไง？จะเป็นไปได้ไงล่ะ หลอซ่าจะรู้ความลับของพวกเราตระกูลจูเก่อได้ไง”จูเก่อชิงพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

หลี่ฝางวางสาย ก็มองจูเก่อชิงแล้วพูด：“คำถามนี้ผมตอบคุณไม่ได้ อีกเดี๋ยวคุณเจอพ่อผม ถามเขาเองเถอะ”

“ส้าวส้วย จับเขาออกไป”

หลี่ฝางมองส้าวส้วยแวบหนึ่ง แล้วพูด

ส้าวส้วยพยักหน้า คว้าคอเสื้อของจูเก่อชิง แล้วลากออกไปด้านนอก

“ซุนจิ้น คุณออกไปก่อนเถอะ”

หลังจากส้าวส้วยเดินออกไป หลี่ฝางพยักหน้าให้ซุนจิ้น

ซุนจิ้นลังเลหน่อยๆ：“คุณชาย คุณ……”

“วางใจเถอะ ตัวผมไม่เป็นไรหรอก”

หลี่ฝางมองตู้เฟยที่พื้นแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า：“เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม”

“โอเค งั้นผมออกไปก่อนล่ะ ตัวคุณชายก็ระวังด้วย ผมอยู่หน้าประตู มีอะไรเรียกผมเลย”ซุนจิ้นพูดอย่างไม่วางใจ