บทที่ 60 เซี่ยลู่ไปขอความช่วยเหลือจากหลินชิงชิง

“ไปกับพวกเราเถอะ” คนของหลี่หลงพูด

หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้สึกลังเลหน่อย หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องการตายของลูกพี่หลี่?

หลี่ฝางคิดอยู่ในใจ ในเมื่อการตายของลูกพี่หลี่ไม่เกี่ยวอะไรกับตนเอง ไปก็ไป

เดินออกจากประตูโรงเรียน หลี่ฝางถูกกดคอและคุมตัวขึ้นรถตู้คันหนึ่ง

จากนั้น มีคนเอาถุงดำคลุมหัวของหลี่ฝางไว้

“ออกรถ!”

รถเริ่มวิ่งออกไป หลี่ฝางเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

หลี่ฝางถาม: “ลูกพี่ทั้งหลาย พวกพี่จะพาผมไปไหน? ”

“อย่าถามมาก ไปแล้วจะรู้เอง” อีกฝ่ายพูด

หลี่ฝางคิดอยากจะส่งข้อความเพื่อขอความช่วยเหลือ ปรากฏว่าถูกเค้าแย่งมือถือไป

“ผมไม่ใช่คนที่ฆ่าลูกพี่หลี่สักหน่อย ทำไมต้องจับตัวผม? ” หลี่ฝางถามด้วยความร้อนใจ

คนบนรถหัวเราะฮาฮาดังๆ

“ไอ้หนุ่มน้อย ถึงแกบอกว่าแกเป็นคนฆ่าลูกพี่ใหญ่เรา พวกเราก็ไม่เชื่อหรอก”

……

เซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียวเห็นหลี่ฝางโดนจับตัวขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา ทั้งสองคนร้อนใจมาก

“ทำยังไงดี พวกเราแจ้งตำรวจดีไหม” หลิวเฉียวเฉียวกำมือไว้แน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

“ห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ถ้าแจ้งตำรวจ หลี่ฝางต้องมีอันตรายแน่ๆ ” เซี่ยลู่ขมวดคิ้ว

เธอคิดอยู่ตั้งนานแล้วพูดว่า: “พวกเราไปหาหลินชิงชิงได้นี่นา เธอเป็นพี่สาวบุญธรรมของหลี่ฝางไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอรู้ว่าหลี่ฝางมีอันตราย ต้องไปช่วยเค้าแน่นอน”

“แต่เราไม่มีเบอร์ติดต่อของหลินชิงชิงนี่ จะหาเธอเจอได้ไงล่ะ? ” หลิวเฉียวเฉียวสีหน้าร้อนใจมาก

เซี่ยลู่หัวเราะเหอะๆ และบอกว่า: “หลินชิงชิงเป็นลูกสาวของลูกพี่หลิน อยากจะหาเธอจะไม่ง่ายเหรอ? ไปที่เขตเมืองตะวันตก แค่ถามคนทั่วไปก็ได้แล้ว”

เซี่ยลู่โบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง จากนั้นไปที่เขตเมืองตะวันตก

ทั้งสองคนไปถึงพื้นที่วุ่นวายที่สุดของเมืองตะวันตก ถนนคนเดินร้านอินเทอร์เน็ต

มีคนผิวปากให้เธอทั้งสองตลอดเวลา เซี่ยลู่เชิดใส่คนพวกนี้: “ที่นี่ทำไมมีแต่พวกนักเลงเยอะขนาดนี้”

เพิ่งพูดจบ ก็มีคนคนหนึ่งที่ผมเหลืองเข้ามาขวางทางของเซี่ยลู่ไว้

“คนสวย ขอเบอร์โทรหน่อยสิ” ไอ้ผมเหลืองมองเซี่ยลู่ด้วยสายตาที่เสน่ห์หา

“หลีกไป” เซี่ยลู่สองมือกอดอก พูดอย่างเย็นชา

“โอ้ นิสัยเด่นพิเศษจริงๆ ” ไอ้ผมเหลืองยื่นออกมาจับที่ใต้คางของเซี่ยลู่

“จะไปไหนก็ไป” เซี่ยลู่ปัดมือของไอ้ผมเหลืองออก

“เห้ย กล้าตีกูเหรอนี่” สีหน้าของไอ้ผมเหลืองดุร้ายขึ้นมาทันที เขายื่นมือไปจับผมของเซี่ยลู่ แล้วลากตัวเขาไปในซอยหนึ่งของถนนคนเดินนี้

“อีเลวเอ้ย มึงรู้รึเปล่าว่ากูคือใคร? ” ไอ้ผมเหลืองจ้องหน้าเซี่ยลู่ด้วยสายตาที่เยือกเย็น: “กูจะบอกมึงให้ กูเป็นพี่รองของที่นี่เว้ย”

“ถึงแม้นายจะเป็นพี่รอง ก็ไม่ควรจะมาลวนลามฉันในเวลากลางวันแสกๆ แบบนี้นี่นา” เซี่ยลู่เหลือบตามองไอ้ผมเหลือง

“อีกอย่าง นายกูมั่วเก่งนะ ฉันไปตีไหนเมื่อไหร่? ” เซี่ยลู่แค่ปัดมือของไอ้ผมเหลืองออกเท่านั้น แบบนี้จะเป็นการตีได้ไง

“กูไม่สน ตอนนี้แขนของกูกระดูกหักแล้ว” ไอ้ผมเหลืองพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา: “เธอว่าควรจะทำยังไงดี? ”

“แก แกมันมั่วนิ่มนิ มือของแกยังดีๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ? ” เซี่ยลู่รู้สึกพูดอะไรไม่ออก

เมื่อกี้ไอ้ผมเหลืองยังเอามือดึงผมเธอเหมือนกัน บอกว่าตนเองกระดูกหัก นี่มันลืมตาพูดมั่วไปเรื่อยนิ?

“โอ้ย โอ้ย” ไอ้ผมเหลืองเอามือกุมแขนตัวเองไว้ แกล้งทำท่าทำทางว่าเจ็บมาก

“เห็นรึยัง กระดูกหักแล้ว” ไอ้ผมเหลืองเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มอย่างหน้าตาที่เจ้าเล่ห์

“แก……แกคิดจะต้มตุ๋นกันชัดๆ เมื่อกี้ฉันก็แค่ผลักแขนเบาๆ เอง ไม่ได้ใช้แรงเลยแม้แต่นิดเดียว” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วพูด

“กูไม่สนว่าเธอจะใช้หรือไม่ใช้แรง สรุปคือแขนของกูหัก เธอว่าควรทำยังไง” ไอ้ผมเหลืองทำหน้าตาดุและพูดอีกว่า: “ไม่ก็เอาเงินมา ไม่ก็เอาตัวมาแลก”

“แกต้องการเงินเท่าไหร่? ” เซี่ยลู่กัดฟันแน่นๆ เธอรีบร้อนใจจะช่วยหลี่ฝาง ไม่อยากจะวุ่นวายกับไอ้ผมเหลืองอีก

อย่างมากก็จ่ายเงินไปก่อน เดี๋ยวค่อยขอคืนกับหลี่ฝางก็ได้

ไอ้ผมเหลืองยืนนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว

“หนึ่งพัน? ” เซี่ยลู่ขมวดคิ้ว เริ่มเอากระเป๋าตังค์ออกมาค้น

“หนึ่งพันที่ไหน หนึ่งหมื่น!” ไอ้ผมเหลืองพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “เธอทำให้แขนของกูหัก จะชดใช้แค่หนึ่งพัน เธอคิดว่าเป็นไปได้ไหม? ”

เซี่ยลู่มีถึงหมื่นที่ไหนล่ะ ในกระเป๋าตังค์ของเธอมีแค่หนึ่งพัน

เธอยื่นหนึ่งพันหยวนไปให้ไอ้ผมเหลือง: “มีแค่หนึ่งพัน แกจะเอาก็เอาไป ถ้าไม่เอาฉันจะโทรแจ้งตำรวจตอนนี้”

“เอาสิ เธอแจ้งตำรวจไปเลย รอให้ตำรวจมา กูก็จะตีให้แขนของตนเองหัก แจ้งข้อหาเธอตั้งใจทำร้ายร่างกาย คนที่อยู่แถวนี้เป็นคนของกูทั้งหมด พวกเค้าสามารถเป็นพยานให้กูได้ อีกอย่างตำรวจในพื้นที่นี้ สนิทกับกูหมด สาวน้อย เธอแน่ใจว่าจะแจ้งตำรวจเหรอ? ” ไอ้ผมเหลืองหัวเราะขึ้นมาเบาๆ

“แก ตกลงแกจะเอายังไงล่ะ? ” เซี่ยลู่กัดฟันแน่นๆ โมโหและกระทืบขา

“เหอะๆ ฉันมองดูหุ่นของเธอก็ไม่เลวนะ หรือว่าไปโรงแรมกับฉัน เล่นสักพัก? ” ไอ้ผมเหลืองยักคิ้ว ใช้สายตาที่เจ้าเล่ห์มองเธอ

ในเวลานั้น หลิวเฉียวเฉียวที่ปกติเป็นคนขี้ขลาดก็พูดขึ้นมากะทันหัน: “พวกเรามาหาพี่ชิงชิง”

“หลินชิงชิง รู้จักไหม? ” หลิวเฉียวเฉียวกลืนน้ำลาย แกล้งทำเป็นกล้าๆ และถาม

“เหอะ ขู่ใครหา เอาพี่ชิงชิงมาขู่กูเหรอ คิดว่ากูเป็นเด็กอายุสามขวบเหรอ” ไอ้ผมเหลืองถามอย่างไม่สนใจ: “กูไม่เชื่อหรอกว่าพวกเธอจะรู้จักพี่ชิงชิง”

“พวกเธออยากจะหาพี่ชิงชิง ง่ายจะตาย นี่ไม่ใช่สมัยโบราณนะ ตอนนี้เทคโนโลยีทันสมัยขนาดนี้ แค่โทรศัพท์หาเธอก็ได้แล้ว? ” ไอ้ผมเหลืองพูดแล้วทำเสียงฮึ่มใส่

“พวกเราไม่มีเบอร์โทรของพี่ชิงชิง ที่จริงแล้ว คือน้องบุญธรรมของพี่ชิงชิงมีอันตราย พวกเรามาแจ้งข่าวเฉยๆ ” หลิวเฉียวเฉียวพูดต่อไปอีกว่า: “พี่ ถ้าพี่รู้จักพี่ชิงชิง ช่วยพวกเราบอกเค้าหน่อยได้ไหม”

ไอ้ผมเหลืองขมวดคิ้วและรู้สึกลังเลเล็กน้อย

เขาเห็นเซี่ยลู่ ถูกเขาข่มขู่จนกลัวอย่างชัดเจน แค่ขู่บังคับอีกหน่อย ผู้หญิงคนนี้ก็อาจจะต้องยอมตนแน่ๆ

แต่เขาก็กลัวๆ หน่อย ถ้าเซี่ยลู่มาหาพี่ชิงชิงจริงๆ ตนทำอะไรไม่ดีกับคนของพี่ชิงชิงล่ะก็ พี่ชิงชิงต้องตัดน้องชายของเขาทิ้งแน่ๆ?

“น้องชายเธอชื่ออะไรนะ กูโทรหาพี่ชิงชิงดูซิ” ไอ้ผมเหลืองคิดไปคิดมา ตัดสินใจโทรถามหลินชิงชิงดูก่อน

“กูบอกเอาไว้ก่อนนะ สาวน้อย เดี๋ยวถ้าพี่ชิงชิงบอกว่าไม่มีน้องชายคนนี้ล่ะก็ กูจะเอามึงเธอไปนอนพร้อมกันเลย รู้รึเปล่า? ” ไอ้ผมเหลืองชี้หลิวเฉียวเฉียวและพูดอย่างเยือกเย็น

หลิวเฉียวเฉียวตกใจกลัวจนถอยหลังไปหลายก้าว ไอ้ผมเหลืองรีบพูดขึ้นมาว่า: “จับตัวเธอไว้ อย่าให้เธอหนีไปได้”

“อีเวร ก็ว่าแล้ว พวกเธอต้องไม่รู้จักพี่ชิงชิง” ไอ้ผมเหลืองหัวเราะ

หนีหมายความว่าอะไร หมายถึงในใจกลัว หมายความว่าพูดโกหกนะสิ

ในเวลานั้น สายของหลินชิงชิงโทรติดแล้ว ไอ้ผมเหลืองเปลี่ยนสีหน้าใหม่ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “พี่ชิงชิงครับ มีสาวน้อยสองคนมาหาพี่ที่เมืองแห่งราตรี บอกว่าน้องชายของพี่เกิดเรื่องแล้ว……”

ไอ้ผมเหลืองอุบลำโพงโทรศัพท์ไว้ สีหน้าเปลี่ยนกลับมาดุเหมือนเดิมและจ้องมองหน้าหลิวเฉียวเฉียวอย่างเยือกเย็น: “รีบบอกชื่อมา”

“เขาชื่อหลี่ฝาง เรียนอยู่ที่มัธยมตงไห่” หลิวเฉียวเฉียวตอบในขณะที่ยังกระวนกระวายใจอยู่

“พี่ชิงชิงครับ พวกเธอบอกว่าชื่อหลี่ฝาง พี่รู้จักไหม? ” ไอ้ผมเหลืองพูดกับหลินชิงชิงในโทรศัพท์และยิ้มไปด้วย

“ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เสียงดังปี๊ด หลินชิงชิงวางสายลง รีบเรียกเสี่ยวโจวไปด้วย ขับรถLand Roverมาถึงเมืองแห่งราตรีนี้

“ทำไมเป็นเธอสองคน? ” หลินชิงชิงมองดูเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวและขมวดคิ้วด้วย

หลินชิงชิงรู้ ว่าผู้หญิงสองคนนี้คบกับตู้เฟยมาตลอด ไม่ใช่พวกเดียวกับหลี่ฝาง

“พี่ชิงชิง เมื่อกี้นี้หลี่ฝางถูกคนของพวกหลี่หลงจับตัวไปแล้ว พี่รีบไปช่วยเขาเถอะ” หลิวเฉียวเฉียววิ่งเข้ามาใกล้ๆ รีบบอกกับหลินชิงชิงอย่างรีบร้อนใจ

“หลี่หลง? หลี่หลงจับน้องชายฉันทำไม ตอนนี้เขากำลังโต้ตอบกับพี่ชายฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมยังมีเวลามาหาเรื่องน้องชายฉันได้” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว

“เธอสองคนหลอกฉันหรือเปล่า”

“พี่ชิงชิง เราสองคนจะกล้าหลอกพี่ได้ยังไง” เซี่ยลู่อ้าปากพูด

“ก็ใช่” หลินชิงชิงพยักหน้าและพูดต่อ: “แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าหลี่ฝางถูกพวกเขาจับตัวไปที่ไหน? ”

หลิวเฉียวเฉียวและเซี่ยลู่ส่ายหัวพร้อมกัน แต่ในเวลานี้ เสี่ยวโจวก็พูดขึ้นมาว่า: “ผมน่าจะพอเดาออก”

“ดี งั้นพวกเราไปตอนนี้เลย”

หลินชิงชิงพยักหน้า ขึ้นรถLand Rover ไม่รอให้หลินชิงชิงเชิญชวน เซี่ยลู่ก็ดึงแขนของหลิวเฉียวเฉียวขึ้นรถไปด้วย

บนรถ เซี่ยลู่เหลือบไปมองหน้าไอ้ผมเหลือง ไอ้ผมเหลืองยังตกใจจนขนลุกซู่

“พี่ชิงชิง โทรหาจางกงหมิงสิครับ” เสี่ยวโจวบอก: “ตอนนี้เขตเมืองภาคตะวันออกเป็นพื้นที่ของเขาแล้ว”