มู่เสี่ยวไป๋หน้าเขียวซีกหนึ่งม่วงซีกหนึ่ง

ส้งผิงแพ้เพราะประมาทคู่ต่อสู้ แต่มู่เสี่ยวไป๋กลับอธิบายส้งผิงแพ้เพราะอาหารเป็นพิษ ก็แล้วไป

แล้วส้งเป่าเอ๋อล่ะ？

การต่อสู้ของหลี่ฝางกับส้งเป่าเอ๋อเมื่อครู่ เรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ที่แท้จริง

คนนับร้อยที่ชั้นหนึ่งล้วนเห็นกันอย่างชัดเจน ว่าหลี่ฝางอาศัยพละกำลังของตน ล้มคนที่สูงกว่าตนเป็นคืบลงกับพื้น

ตอนนี้ต่อให้เป็นมู่เสี่ยวไป๋ก็ไม่มีทางปฏิเสธได้แล้ว

แต่ให้มู่เสี่ยวไป๋เรียกหลี่ฝางว่าพ่อต่อหน้าทุกคน ข้อนี้มู่เสี่ยวไป๋ทำไม่ได้แน่นอน

ดังนั้นจึงจะมู่เสี่ยวไป๋เล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ

มู่เสี่ยวไป๋มองบนใส่หลี่ฝางพลางพูด：“ฉันพูดเล่นกับแกเฉยๆ แกคิดจริงจังงั้นเหรอ？”

“เมื่อกี้ฉันแค่แกล้งคนโง่ก็แค่นั้น”มู่เสี่ยวไป๋พูดจบ มองหลี่ฝาง：“แม้ฉันคิดไม่ถึงว่าแกจะล้มทั้งส้งเป่าเอ๋อและส้งผิงได้ แต่ต่อให้แกกลายเป็นยอดฝีมือ แล้วยังไง？”

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะชนะคนนับร้อยข้างหลังฉันได้？”

มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างเยือกเย็น：“วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว และเหนื่อยกับไอเชี่ยนี้”

“ฮ่าๆ แกจะเทียบว่าคนของใครเยอะกว่ากับฉันงั้นเหรอ？”หลี่ฝางหัวเราะพลางส่ายหน้า

“ใช่ ฉันจะเทียบกำลังคนกับแก ทำไม？”มู่เสี่ยวไป๋หัวเราะเยาะ：“ถ้าแน่จริงแกก็โทรเรียกคนมาสิ”

“ฉันจะบอกให้ ด้านหวางเสี่ยวหยวนกับเฉินฝูเซิง โดนท่านจวนจับตามองไว้แล้ว ถ้าพวกเขากล้ามาช่วยแก เขตอิทธิพลของพวกเขาก็รอโดนพังยับได้เลย”

มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างเยือกเย็น เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนทั้งหมดไว้แล้ว

“ในเมื่อแกจะเทียบกำลังคน งั้นฉันก็จะเทียบกับแก”

หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาซุนจิ้น

“นายเข้ามาได้แล้ว”หลี่ฝางพูดกับซุนจิ้นที่อยู่ในสาย

ส่วนซุนจิ้นมาถึงตั้งนานแล้ว แต่แค่ยังไม่ได้รับคำสั่งจากหลี่ฝางก็เท่านั้น ตอนนี้ในเมื่อหลี่ฝางโทรมาหาแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องหลบรอเป็นอาหารยุงอยู่ด้านนอกแล้ว

ใช้เวลาแค่แป๊บเดียว ทั้งไนต์คลับก็จะโดนคนของซุนจิ้นล้อมไว้หมดแล้ว

ซุนจิ้นเดินมาหาหลี่ฝางเพียงลำพัง พลางก้มหัวอย่างเคารพ：“คุณชาย คน300คนรวมกันอยู่หน้าประตูแล้วครับ รอแค่คุณออกคำสั่ง ”

หลี่ฝางพยักหน้า มองมู่เสี่ยวไป๋พลางถาม：“มู่เสี่ยวไป๋ แกจะแข่งกำลังคนกำฉันไม่ใช่เหรอ？แกเอาคนมาด้วยกี่คนล่ะ？”

“100หรือ150คน？”หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก

มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว มองซุนจิ้น แล้วพูดกับลูกน้องข้างๆทันที：“ออกไปดูสิ ว่าด้านนอกมี300คนจริงไหม แม่งเอ้ย 300คน ต่อให้จ้างจากตลาดแรงงานก็เกินพอแล้ว”

เห็นได้ชัดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่เชื่อที่ซุนจิ้นพูด คิดว่าซุนจิ้นโม้

แต่เมื่อคนของมู่เสี่ยวไป๋ออกไป ก็กลับมารายงานอย่างเร็ว เพียงแต่สีหน้าที่กลับมาดูเปลี่ยนไป：“คุณชาย ด้านนอกดำมืดไปหมด เป็นคนทั้งนั้น”

“แม่ง แก แกไปเรียกคนมาจากตลาดแรงงานจริงเหรอเนี่ย”มู่เสี่ยวไป๋พูดเย้ยหยัน

จากนั้นมู่เสี่ยวไป๋โทรหามู่หรงฉางเฟิง ผลสรุป มู่หรงฉางเฟิงกลับปิดเครื่อง

“เล่นบ้าอะไร？”

มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกเรื่องยิ่งน่าปวดหัว ต่อให้เป็นคนมาจากตลาดแรงงาน แต่ก็เป็น300คนที่ยากจะรับมือ

มู่เสี่ยวไป๋เดินไปที่ประตู มองกลุ่มคำที่ดำมืดพลางพูด：“พอได้แล้ว นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ยังไม่กลับบ้านไปนอนกอดลูกกอดเมียอีกแต่กลับมาทำโอทีก่อเรื่องที่นี่ เป็นบ้ากันหมดแล้วรึไง”

“ฉันถามหน่อย พวกมันจ้างมาเท่าไหร่？ฉันจะให้เป็นสองเท่า กลับบ้านไปซะ”มู่เสี่ยวไป๋ดึงมาคนหนึ่งพลางพูด

แต่คนคนนี้กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนในหมู่บ้านจูเก่อ พวกเขาเลื่อมใสศิลปะการต่อสู้ ล้วนเป็นเด็กฝึก

ส่วนชางสู่มองจากไกล ก็มองออกว่าคนพวกนี้แปลกๆ มาจากตลาดแรงงาน ทำไมถึงมีออร่าประเภทนี้ได้？

พวกเขายืนด้วยกันแล้วดูน่ากลัวและโหดร้ายกว่าคนของตนมาก

ชางสู่เดินไปหามู่เสี่ยวไป๋พลางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“คุณชาย มันดูแปลกๆ พวกเขาเหมือนไม่ได้มาจากตลาดแรงงาน”

“งั้นพวกมันมาจากไหน？”มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว：“ทำไมฉันไม่เคยรู้ได้ยิน ว่าหลี่ฝางยังมีกองกำลังเยอะแบบนี้”

“พวกแกเป็นใคร？”มู่เสี่ยวไป๋มองพวกเขาพลางพูด

แต่คนของตระกูลจูเก่อกลับไม่สนใจมู่เสี่ยวไป๋ เหมือนเป็นใบ้อย่างไรอย่างนั้น

มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้มพลางพูด：“เราทำยังไงดี？”

ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ขี่หลังเสือแล้วลงยากแล้ว ถ้าออกไปถนนด้านนอกก็โดนคนของตระกูลจูเก่อขวางไว้หมดแล้ว

แต่ถ้าไม่ไป ก็มีความแปลกประหลาดของหลี่ฝาง บวกกับโหจื่อ แถมยังมีคนของตระกูลจูเก่ออีก300กว่าคน……

คนร้อยกว่าที่ตนพามา เห็นได้ชัดว่าช่วยอะไรไม่ได้มาก

แผนฆ่าหลี่ฝางในครั้งนี้ ล้มเหลวอย่างเห็นได้ชัด

“ชางสู่ คิดหาวิธีสิ ฉันต้องหนีไปจากที่นี่”มู่เสี่ยวไป๋พูดอด้วยความกลัวสุดๆ

ความรู้สึกที่โดนคน300คนล้อม เหมือนขาดอากาศหายใจอย่างไรอย่างนั้น

หลี่ฝางเดินไปด้านหน้า2-3ก้าว ก็มาถึงตรงหน้ามู่เสี่ยวไป๋：“มู่เสี่ยวไป๋ ไม่ว่าจะแข่งกำลังคนหรือแข่งคุณภาพ แกก็แพ้หมด แกคงสงสัยว่าพวกเขามาจากไหนสินะ？ฉันบอกพวกแกก็ได้ พวกเขาล้วนเป็นคนของตระกูลจูเก่อ”

“คนของตระกูลจูเก่อ？”มู่เสี่ยวไป๋หน้าถอดสี

“ใช่ ตระกูลจูเก่อมีหมู่บ้านอยู่หนึ่งแห่ง เรียกว่าหมู่บ้านจูเก่อ ทุกคนในหมู่บ้านนั้นล้วนเรียนศิลปะการต่อสู้ ”หลี่ฝางมงมู่เสี่ยวไป๋ ยิ้มอย่างเย้ยหยันพลางพูด：“ดังนั้นก็คิดว่าถ้าสู้กัน คนของแกจะสู้คนของตระกูลจูเก่อได้ไหมล่ะ？”

“โกหก ตระกูลหลี่ของแกทำลายตระกูลจูเก่อ คนในหมู่บ้านจูเก่อจะถวายชีวิตให้แกได้ยังไง？”มู่เสี่ยวไป๋ไม่เชื่อสิ่งที่หลี่ฝางพูดแม้แต่น้อย

หลี่ฝางหัวเราะออกมา：“พวกเขาไม่ได้ถวายชีวิตให้ฉัน แต่ถวายชีวิตให้ซุนจิ้นต่างหาก ตอนนี้ผู้นำตระกูลจูเก่อคือซุนจิ้น”

“สำหรับคนในหมู่บ้านจูเก่อ ผู้นำตระกูลเป็นใครนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือถ้าผู้นำคนนั้น สามารถเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามของพวกเขาได้อย่างอิสระ และคนที่สามารถเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามได้อย่างอิสระได้ ก็จะกลายเป็นหัวหน้าของพวกเขา”

หลี่ฝางพูดพลางยิ้ม：“ช่างเถอะ พูดเรื่องไร้สาระอะไรพวกนี้กับแกไปทำไมกัน”

“มู่เสี่ยวไป๋ ฉันรู้ว่าแกมาเพื่อฆ่าฉัน”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ระหว่าหน้าผากเผยให้เห็นความดุร้าย：“แกน่าจะเข้าใจนิสัยฉันดี ฉันเป็นพวกชอบใช้หนามยอกเอาหนามบ่งมาตลอด ในเมื่อแกจะฆ่าฉัน ฉันจะไม่โทษแก”

หลี่ฝางยิ้มอย่างเยือกเย็น：“ดังนั้น วันนี้ในปีหน้าก็คือวันระลึกการตายของแก”

“ไม่ ไม่”มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้าทันที พลางร้องตะโกน：“อย่าฆ่าฉัน”