บทที่477 เงินทุนเริ่มต้นยี่สิบล้าน

“เปล่า”ส้าวส้วยโกหก

หัวใจของเสี่ยวหลินจื่อ ก็ถือว่ารับได้หน่อย เขาพยักหน้า พูดว่า：“โชคชะตา ฟ้าลิขิตไว้แล้ว ตอนที่ออกมาเป็นนักเลง ลูกพี่เคยเตือนพวกเราแล้ว”

“เห้อ น่าเสียดาย……”

“เสียดายที่พวกเขายังหนุ่ม ยังไม่ได้เริ่มมีความสุขก็……”

มีเสียงร้องออกมา เสี่ยวหลินจื่อก็ร้องไห้

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงร้องไห้ออกมา ต่อหน้าทุกคน

ถึงแม้ก่อนหน้านี้หลี่ฝางไม่รู้จักเสี่ยวหลินจื่อ แต่หลี่ฝางรู้สึกได้ว่า เสี่ยวหลินจื่อนี้คือคนที่ไม่สนใจไยดี แล้วก็ปกปิดตัวเองไม่เก่ง คนอย่างเขา ทำไมถึงเป็นสายลับได้？

ถ้าเป็นโหจื่อหรือว่าส้าวส้วย ถึงแม้ปกติพวกเขาสองคนก็จะเอ้อระเหยลอยชาย แต่ไม่เหมือนอย่างเสี่ยวหลินจื่อนี้แน่ที่ตอนนี้บอกว่าร้องไห้ก็ร้อง

ร้องไห้ไปอยู่นั้น จู่ๆร่างของเสี่ยวหลินจื่อก็กระตุก

เขาหยิบขวดแก้วเล็กๆใบหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง แล้วก็เคาะยาเม็ดเล็กๆสองเม็ดออกมา เขาจะกลอกใส่ปาก ดีที่ถูกส้าวส้วยห้ามไว้ได้ทัน

ส้าวส้วยคว้าข้อมือของเสี่ยวหลินจื่อ ขมวดคิ้วพูดว่า：“เสี่ยวหลินจื่อ คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไร？”

“ผมรู้ดี”

“ส้าวส้วย คุณอย่าห้ามผม”

ในใจของเสี่ยวหลินจื่อก็ทรมานมาก เขาอยากใช้เม็ดยามาสะกดจิตตัวเอง ให้ตัวเองเข้าสู่สภาวะแห่งการจินตนาการ

ยาเม็ดนี้สามารถมีฤทธิ์เป็นยาชาได้

“คุณบ้าแล้วเหรอ ตอนนั้นลูกพี่ก็บอกไปแล้ว ใครก็ห้ามแตะต้องสิ่งนี้ ทำไมคุณถึง ……”

เสี่ยวหลินจื่อหันหน้าไปที่ส้าวส้วย พูดอย่างเซ็งๆ：“เป็นเพื่อนรักกันก็อย่ามาห้ามผม หลายปีมานี้ ผมพึ่งสิ่งนี้ในการใช้ชีวิต”

“ปล่อยผม ได้ยินไหม？ไม่อย่างนั้นผมก็จะโมโหแล้วนะ”

เสี่ยวหลินจื่อใช้ สายตาที่ไม่ไว้หน้าใครมองไปที่ส้าวส้วย

ก่อนหน้านี้หลี่ฝางก็เข้าใจมาบ้าง ไม่ว่าคนที่มีความเพียรแค่ไหน ถ้าติดสิ่งนี้ไปแล้ว คนที่มีอำนาจแค่ไหนก็ไม่รู้จัก รู้จักแค่ยานี้เท่านั้น

ส้าวส้วยก็ยุ่งเหยิงไปหมด ส่วนหลี่ต๋าคางก็ถอนหายใจ เดินเข้าไปโดยตรง

“เสี่ยวหลินจื่อ ผมรู้ว่าคุณได้รับความไม่เป็นธรรมมา ในใจรับไม่ได้ ต้องการระบาย”

“แต่ไม่สามารถใช้วิธีแบบนี้ได้ เข้าใจไหม？”

หลี่ต๋าคางมองเสี่ยวหลินจื่อแล้วสั่งสอน

“ลูกพี่ ผมอัดอั้นไม่ไหว”เสี่ยวหลินจื่อพูดด้วยใบหน้าลำบากใจสุดๆ

หลี่ต๋าคางกัดฟัน ยื่นมือออกไปโดยตรง พูดกับเสี่ยวหลินจื่อ：“อย่าว่าลูกพี่ ลูกพี่ทำเพื่อคุณ”

พูดจบ หลี่ต๋าคางก็ยื่นมือออกไป เสียงดังฉับ ทำเอาแขนของเสี่ยวหลินจื่อ หักออก

“ได้สติหรือยัง？”

มองไปที่เสี่ยวหลินจื่อ หลี่ต๋าคางก็ถาม

ความเจ็บอย่างรุนแรงนั้น ทำให้เสี่ยวหลินจื่อเจ็บจนเหงื่อเย็นๆไหนออกมาจากที่ใบหน้า แต่เขาก็กัดฟัน ไม่ตะโกนคำว่าเจ็บออกมาสักคำ

“ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว”

เสี่ยวหลินจื่อพยักหน้าพูด

“อือ เมื่อก่อนคุณถูกตระกูลจูเก่อบังคับ ตอนนี้คุณมีความสามารถในการเลือกแล้ว ก็อย่าทำผิด”หลี่ต๋าคางพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ส่งสายตาให้ส้าวส้วย

“พาเสี่ยวหลินจื่อไปหาห้อง ช่วงนี้ ก็ให้เขาพักที่นี่แหละ”

หลี่ต๋าคางพูด

พูดจบ ก็ถามส้าวส้วย：“หวางเสี่ยวหยวนไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“ไม่เป็นอะไร เอากระสุนออกมาแล้ว เลือดไหลไม่น้อย ร่างกายยังต้องใช้เวลาพักฟื้นหลายวัน”ส้าวส้วยพูด

“เอาเลขห้องมาให้ผม ผมจะไปเยี่ยมเขา”

ที่ตัวของหวางเสี่ยวหยวน ยังปกปิดความลับของตระกูลใหญ่ไว้อยู่

ถึงแม้หลี่ต๋าคางไม่สนใจความเป็นความตายของคนธรรมดาๆพวกนี้ แต่ความลับนี้ ก็น่าสนใจมากๆ

ส้าวส้วยพูดเลขห้องไปเสร็จ หลี่ต๋าคางก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล

“เห้อ คุณดูคุณสิ ตลกจัง ลูกพี่ไม่ชอบคนกินของพวกนี้เลย คุณก็ยังจะกิน ผมหักแขนคุณไปข้าง ก็ถือว่ายังเบาไป”

ส้าวส้วยส่ายหน้า แล้วพูด

“คุณไม่รู้ว่าผมใช้ชีวิตที่ตระกูลจูเก่อยังไง ผมไม่กินพวกนี้ จูเก่อเจิ้งตาแก่นั่นก็ไม่ให้ผมไปเป็นคนขับรถเขา”เสี่ยวหลินจื่อพูดอธิบาย

“คนแก่นั่นก็กล้ามาก ให้คุณกินของพวกนี้ถึงเป็นคนขับรถให้เขา ไม่กลัวคุณขับรถเขาไปทิ้งเหรอ？”

ส้าวส้วยส่ายหน้า จัดห้องหนึ่งให้เสี่ยวหลินจื่อ

และตอนนี้เอง Land Roverคันใหญ่คันหนึ่งขับเข้ามา

บนถนนสายใหญ่นี้ มีคนลงมาสองคน คนหนึ่งคือหวงว่างโก๋ คนหนึ่งคือเฉินเจียโล่

“คุณชายหลี่ เกิดอะไรขึ้น？ผมได้ยินว่าลูกพี่ถูกยิง？”หวงว่างโก๋วิ่งไปตรงหน้าของหลี่ฝาง ถามด้วยใบหน้ากังวล

หลี่ฝางพยักหน้า：“ถูกลอบโจมตีน่ะ แต่ไม่เป็นอะไร กระสุนยิงไปที่ช่วงอก ไม่โดนจุดสำคัญ ตอนนี้เอากระสุนออกมาแล้ว”

ถึงหลี่ฝางจะพูดแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าของหวงว่างโก๋ หรือว่าเฉินเจียโล่ ต่างยังคงกังวลสุดๆ

“ลูกพี่ผมอยู่ห้องไหน？ผมอยากไปดูเขาหน่อย”

เฉินเจียโล่ถามอย่างทนไม่ไหว

หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย พูดว่า：“รอเดี๋ยวละกัน ตอนนี้ทางเขามีธุระนิดหน่อย”

“คุณชายหลี่ คุณอย่าปิดบังพวกเรา ลูกพี่ของพวกเราเกิดเรื่องอะไรไม่คาดคิดใช่ไหม？”เฉินเจียโล่ก็กังวลขึ้นมาทันที

หลี่ฝางส่ายหน้า：“เปล่า จุดนี้ผมรับประกันได้เลย”

รอไม่กี่นาที หลี่ต๋าคางก็ออกมา

และตอนนี้เอง หลี่ฝางก็เปิดปากพูด：“ตอนนี้พวกคุณเข้าไปได้แล้ว เลขห้อง 6สามตัว”

หวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ วิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ส่วนหลี่ฝางนั้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาที แล้วจึงตามเข้าไป

ยังไงตอนนี้หวางเสี่ยวหยวนก็เป็นลูกน้องของตัวเอง เขาถูกยิง ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกหรือเหตุผลตัวเองก็ควรจะไปเยี่ยมสักหน่อย แล้วพูดจาอบอุ่นเล็กน้อย

ตอนที่หลี่ฝางเข้าไป หวางเสี่ยวหยวนนั่งบนเตียงผู้ป่วย ที่หน้าอกมีผ้าขาวพันไว้ ที่ปากเขา ยังคาบบุหรี่ด้วย

“ทำไมพวกคุณมากันหมดล่ะ？”

เห็นหวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ หวางเสี่ยวหยวนก็พูดเบาๆ

หลังจากตามหลี่ฝางเข้ามาติดๆ สีหน้าหวางเสี่ยวหยวนก็น่าเคารพมากขึ้น：“คุณชายหลี่ คุณก็มาแล้ว”

“ผมมาดูหน่อย แผลที่หน้าแกคุณ ไม่เป็นไรใช่ไหม？”หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วง

“คุณชายหลี่กังวล ผมแค่เลือดไหลนิดหน่อยเอง ไม่เป็นอะไรมาก”หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างไม่แคร์สุดๆ

“บุหรี่ก็อย่าเพิ่งสูบเลย รอแผลหายค่อยสูบ”

หลี่ฝางพูดแนะนำหวางเสี่ยวหยวน：“ช่วงนี้ คุณก็รักษาแผลให้หายที่นี่แหละ”

“แผลผมไม่เป็นอุปสรรคหรอก เมื่อก่อนตอนที่เป็นนักเลง โดนยิงมาเยอะแล้ว ก็แค่ไม่โดนที่หน้าอก แค่ไม่โดนที่หัว จะทำอะไรก็ทำไป”

หวางเสี่ยวหยวนมองไปที่หลี่ฝาง พูดรับประกัน：“คุณชายหลี่ ในเมื่อคุณเชื่อพวกเรา เอาถิ่นให้พวกเรา งั้นพวกเราก็จะดูแลให้คุณอย่างดี”

“ผมก็หวังว่าพวกคุณจะไม่เกิดเรื่อง”

หลี่ฝางพูด

พูดตรงๆคือ หลี่ฝางไม่แคร์ว่าพวกหวางเสี่ยวหยวนจะหาเงินได้มากแค่ไหน

แค่คนพวกนี้ไม่เกิดเรื่อง หลี่ฝางก็มีความสุขมากแล้ว

“ถิ่นของเหยสง คนจำนวนมากจับจ้องอยู่ พอพวกคุณรับไป จะต้องมีคนมาหาเรื่องแน่ ระวังตัวหน่อย สังคมในตอนนี้ เป็นสังคมมีกฎหมาย มีหน้ามีตาอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ หากมีคนก่อเรื่อง พวกคุณก็ต้องแจ้งความ”

“ถ้าพวกเขาเล่นสกปรก พวกคุณก็เล่นเป็นเพื่อนเขาหน่อย แต่แค่มีหลักฐาน พวกคุณก็โทรหาหูเฟย ผมโทรไปบอกหูเฟยแล้ว”

“หูเฟย？ใช่ผู้บัญชาการตำรวจที่สถานีตำรวจนั่นหรือเปล่า？”เฉินเจียโล่ถาม

“ถามคำถามปัญญาอ่อนแบบนี้ให้มันน้อยๆหน่อย”

หวางเสี่ยวหยวนกลอกตาใส่เฉินเจียโล่：“คุณเงียบมาตั้งนาน แล้วมาถามคำถามนี้เนี่ยนะ”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ไม่พูดอะไร

คำถามนี้ ปัญญาอ่อนหน่อยๆ

ยังไงในฐานะนักเลงคนหนึ่ง ทำตัวเสเพลไปทั่วคนหนึ่ง ถ้าแม้แต่หูเฟยเป็นใครยังไม่รู้ นั่นก็ทำให้รู้สึกตลกหน่อยจริงๆ

“ขอบคุณครับ คุณชายหลี่”

หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างขอบคุณ：“มีความช่วยเหลือของหูเฟย ผมน่าจะสร้างปัญหาน้อยลงเยอะเลย”

“มันสมควร คุณทำธุระให้พวกเราตระกูลหลี่ ทรัพยากรของพวกเราตระกูลหลี่ ก็ต้องแบ่งกับพวกคุณแน่นอน”

หลี่ฝางพูดไป ก็หยิบบัตรมาหนึ่งใบ วางลงที่ตู้ข้างเตียง：“นี่คือเงินทุนเริ่มต้นยี่สิบล้าน พวกคุณเอาไปใช้ตามสบาย ไม่ต้องมารายงานผม และผมก็ไม่ต้องการให้พวกคุณมาทำบัญชี”

“พวกคุณใช้จ่ายตามสบาย ถึงเอาไปเดิมพันก็เป็นไร ผมไม่สน และก็ไม่ว่าด้วย”

“คุณชายหลี่ เอ่อ……”หวางเสี่ยวหยวนขมวดคิ้ว ลังเลเล็กน้อยว่าต้องหยิบหรือไม่

“เอาน่า ถึงแม้โรงแรมของลูกพี่หวงจะใหญ่ แต่ค่าใช้จ่ายประจำวันก็สูงมาก ทรัพย์สินของทางลูกพี่เฉิน ส่วนมากจะเป็นบ้าน โรงแรมของส่วนลูกพี่หวง หลายปีมานี้ขาดทุนใช่ไหม？”

หลี่ฝางพูดจบ ก็หัวเราะเหอะเหอะ：“ผมให้พวกคุณทำงานหาเงินแทนผม จะให้เงินทุนเริ่มต้นแก่พวกคุณไม่ได้เลยเหรอไง？”

“เอาน่า อีกสามเดือนจากนี้ ทำคะแนนออกมาให้ผมดูบ้าง OKไหม？”หลี่ฝางถาม