บทที่500 ซือถูเฟยหาเรื่อง

ชายสวมแว่นกันแดดไม่ได้ล้อเล่น เขามีความสามารถนี้ และก็มีความกล้า

เขามีน้องสาวแค่คนเดียว ก็คือโก่เอ๋อ

กล้าทำให้โก่เอ๋อเสียใจ ชายสวมแว่นกันแดดนี้ ก็จะไม่ปล่อยเขา

โก่เอ๋อเบะปาก พูดว่า：“ฉันได้ยินเองกับหู ถือว่าจริงไหม？และผู้หญิงคนนั้น ฉันก็เห็นแล้วด้วย ไม่สวยเท่าฉัน ไม่น่ารักเท่าฉัน ไม่สาวเท่าฉัน และก็ไม่ได้หน้าอก ……ใหญ่กว่าฉัน”

พูดถึงตรงนี้ โก่เอ๋อก็ทำเสียงฮึดฮัด แล้วจึงพูดต่อ：“ไม่รู้ว่าซือถูเฟยตาบอดหรือไง ถึงได้หาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นภรรยา！”

ตอนที่ได้ยินคำนี้ สีหน้าของส้าวส้วย ก็หม่นลงอย่างชัดเจน

หลี่ฝางรีบดึงแขนของส้าวส้วย แล้วพูด：“อย่าใจร้อน”

“เมื่อกี๊คุณบอกแล้วนี่ คนพวกนี้พวกเราแตะต้องไม่ได้”หลี่ฝางพูดโน้มน้าวไป

ส้าวส้วยหรี่ตาลง สายตาก็เปลี่ยนเป็นดูถูกขึ้นมา：“ก็แค่ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนก็เท่านั้น”

“ไม่งั้น พวกทายาทพวกนี้ ในสายตาผมแล้วก็เทียบไม่ได้แม้แต่มด”

หลี่ฝางตกใจท่าทางของส้าวส้วย ดูเหมือนชิงฮัวในสายตาของส้าวส้วยนั้น มีตำแหน่งที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

ถึงแม้ชิงฮัวมีความรักของตัวเอง แล้วยังมีลูกกับซือถูเฟยอีก ส้าวส้วยก็ยังไม่อนุญาตให้ใครมาว่าเธอไม่ดีได้

ถึงแม้คนๆนี้จะมีหัวนอนปลายเท้าที่ดี ก็ไม่ได้

แน่นอนว่า ส้าวส้วยไม่จำเป็นต้องกลัวพวกเขา ยังไงส้าวส้วยก็มีความสามารถ

ฆ่าโก่เอ๋อกับชายสวมแว่นกันแดดให้หมด ก็ไม่มีใครหาส้าวส้วยเจอได้

“เกินไปแล้ว”

หลังจากชายสวมแว่นกันแดดได้ยินคำพูดของโก่เอ๋อ ดวงตาก็มองไปรอบๆ：“ตระกูลซือถูไม่เห็นหัวพวกเรามากไปแล้ว”

“ใช่ ใช่”

โก่เอ๋อรีบพยักหน้า แสดงออกอย่างเห็นด้วย：“ซือถูเฟยนี้ ทำยิ่งกว่าหลอกฉัน เขาทำแบบนี้ เท่ากับว่าเล่นงานพวกเราทั้งตระกูล เรื่องนี้ถ้าพูดไปถึงเมืองหลวงหน้าของพวกเราทั้งตระกูล ได้ถูกตระกูลซือถูหักหมดแน่”

“ใช่ไหม พี่”โก่เอ๋อถามชายสวมแว่นกันแดด

“ไป ตอนนี้ผมจะพาคุณไปที่ตระกูลซือถู ไปพูดเหตุผลกับพวกเขา”

ชายสวมแว่นกันแดดพูดด้วยความโกรธ：“ถ้าพวกเขาไม่ได้ให้คำอธิบายที่น่าพอใจแก่พวกเรา ผมก็จะจัดการตระกูลซือถูของพวกเขา”

พูดจบ ชายสวมแว่นกันแดดดึงแขนของโก่เอ๋อ บังคับให้ไปที่รถของเขา

“พี่ พี่ไปเองก็ได้ ฉันยังต้องเข้าเรียนอีก”โก่เอ๋ออยากสะบัดมือของพี่ชายตัวเองออก แต่สะบัดไม่ออก

ภายใต้การทำอะไรไม่ได้ โก่เอ๋อได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้หลี่ฝาง หลังจากหลี่ฝางเห็น ก็หันหน้าไปทางส้าวส้วยทันที แล้วก็พูด：“ส้าวส้วย วันนี้พระอาทิตย์ดีมากเนอะ”

“ใช่”ส้าวส้วยพยักหน้า เงยหน้ามองพระอาทิตย์：“เดี๋ยวผมก็จะไปซื้อแว่นกันแดด”

“หลี่ฝาง คุณรีบช่วยฉันสิ”

โก่เอ๋อเริ่มตะโกนเสียงดังไปที่หลี่ฝาง แต่หลี่ฝางทำเหมือนหูตึง เงยหน้าขึ้น หลับตาลง เริ่มรับแสงแดด

โก่เอ๋อเห็นตัวเองจะถูกพี่ชายลากขึ้นรถ เธอจึงรีบดึงสายเสื้อในของตัวเอง ตะโกนไปที่ตนอยู่รอบๆ：“เเต๊ะอั๋ง เเต๊ะอั๋ง มีคนมาเเต๊ะอั๋งฉัน”

เสียงของโก่เอ๋อมีพลังมาก เธอตะโกนไป คนที่อยู่รอบหลายสิบเมตรนั้น ก็เริ่มวิ่งมาทางนี้

“ห่า ทำบ้าอะไรเนี่ย กลางวันแสกๆยังจะมาเเต๊ะอั๋งผู้หญิงอีก ทำไมคนๆนี้กล้าขนาดนี้！”

“ผู้ชายสวมแว่นกันแดดนั่น ดูแต่งตัวสิ แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี”

ทุกคนชี้ไปที่ชายสวมแว่นกันแดด แล้วถกเถียงกันขึ้นมา

มีผู้ชายสองสามคนท่าทางล่ำๆ เดินเข้ามาทันที ชี้ไปที่ชายสวมแว่นกันแดดแล้วพูด：“คุณรีบปล่อยสาวสวยคนนี้ ไม่อย่างนั้น พวกเราจะเกรงใจแล้วนะ”

“ใช่ ปล่อยมือ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะลงมือแล้วนะ”

มองเหล้าผู้ชายที่กล้าหาญพวกนี้ ชายสวมแว่นกันแดดขมวดคิ้ว แล้วพูดอธิบาย：“เธอคือน้องสาวผม”

“ห่า แม่เอ๊ยคิดว่าเราเป็นเด็กสามขวบหรอกเหรอ？น้องสาวคุณ？เธอเป็นน้องสาวคุณ ทำไมจึงตะโกนว่าแต๊ะอั๋งล่ะ？”

“ผู้หญิงใจดีคนหนึ่งช่วยแจ้งความไว้แล้ว เราหนุ่มๆลุยไปพร้อมกันเถอะ จับเขาไว้ ก่อนตำรวจมา อย่าให้เขาหนี”

พวกผู้ชายพูดจบ ก็พุ่งไปที่ชายสวมแว่นกันแดดพร้อมกัน

และชายสวมแว่นกันแดดก็ปล่อยโก่เอ๋อในเวลานี้

“อย่ามายุ่งนักเลย”

ชายสวมแว่นกันแดดขากน้ำลายลงพื้น แล้วเริ่มตอบโต้ศัตรู

โก่เอ๋อได้รับอิสระ ก็วิ่งเข้าไปในรถทันที

“หลี่ฝาง คุณยังจะตะลึงอะไรอีก รีบขึ้นรถสิ”หลังจากโก่เอ๋อวิ่งขึ้นไปที่รถ ก็ตะโกนไปทางหลี่ฝางกับส้าวส้วย

ส้าวส้วยกับหลี่ฝางสบตากัน ไม่อยากขึ้นรถ

โก่เอ๋อนั้นเป็นตัวปัญหา ให้ชายสวมแว่นกันแดดเอาเธอไป หลี่ฝางกับส้าวส้วยคิดมาตลอดว่าเป็นตัวเลือกที่ดี

แต่ใครจะไปรู้ว่าโก่เอ๋อไปนั่งที่นั่งคนขับทันที สตาร์ทรถ มาตรงหน้าหลี่ฝาง：“ขึ้นไหม？ไม่ขึ้นฉันไปเองนะ！”

“คุณนี่เยี่ยมจริงๆ”หลี่ฝางยกนิ้วโป้งให้โก่เอ๋อ จึงกระโดดขึ้นรถ

ชายสวมแว่นกันแดดที่อยู่ข้างๆมองเห็นฉากนี้ ร้อนรนขึ้นมาทันที

“โก่เอ๋อ หยุดเดี๋ยวนี้！”ชายสวมแว่นกันแดดตะโกนเสียงดัง

“พี่ ขอร้องล่ะอย่าตามฉันไม่ปล่อย น้องอยากได้อิสระ！”โก่เอ๋อพูดจบ ก็สตาร์ทรถออกทันที

ชายสวมแว่นกันแดดถูกคนหลายคนล้อมไว้ ผ่านไปสักพักถึงจะหลุดออกมาได้

ตอนที่ชายสวมแว่นกันแดดกระโดดเข้าไปที่รถของตัวเอง โก่เอ๋อก็ขับรถออกไปเป็นกิโลเมตรแล้ว

“หลี่ฝาง คุณมันไร้น้ำใจจริงๆ？เมื่อกี๊คุณมองฉันถูกคนขับตัวไปเนี่ยนะ？มีเพื่อนที่ขายเพื่อนอย่างคุณด้วยเหรอ？”โก่เอ๋อมองหลี่ฝางด้วยความโกรธ พูดอย่างเซ็งๆ

หลี่ฝางหัวเราะ：“ขอร้องล่ะ คุณหนู เขาคือพี่ชายคุณ และคุณก็เห็นแล้วว่า พี่คุณสู้ได้ พวกเราเป็นคู่ต่อสู้เขาที่ไหนกัน เข้าไปห้าม ก็ได้แต่ถูกพี่ชายคุณต่อยออกมาสิ”

“อือ พี่ชายฉันสุดยอดมาก แต่คุณโคตรขี้ขลาดเลย ความเป็นยุทธภพสักนิดก็ไม่มี ต่อไปฉันจะอยู่ให้ไกลจากคุณ”โก่เอ๋อพูดดูถูกหลี่ฝาง

มุมปากของหลี่ฝางยกขึ้น：“งั้นผมต้องขอบคุณคุณแล้ว”

โก่เอ๋อพ่นลมออกมาจากปาก มองหลี่ฝางอย่างเย็นชา：“หลี่ฝาง แม่เอ๊ยคุณหมายความว่าไง จะทิ้งฉันใช่ไหม？”

“คุณเขื่อไหมว่าฉันจะทำให้คุณ……”

หลี่ฝางตกใจ จึงรีบพูด：“คุณหนู ผมผิดไปแล้ว คุณขับรถดีๆได้ไหม？”

หลี่ฝางกลัวโก่เอ๋อจะพูดจาเหลวไหล บอกลู่หลุ่ยเรื่องที่ตัวเองจูบเธอด้วยความบังคับ

โก่เอ๋อขับรถไป พร้อมกับเอาเงินทีละกองๆ มาไว้ที่ต้นขาของตัวเอง หลี่ฝางเห็นจึงถาม：“โก่เอ๋อ คุณเอาเงินผมไปทำไม？”

“ใครให้คุณไม่มีน้ำใจล่ะ！”

โก่เอ๋อพูดอย่างน่าสงสาร：“ฉันบอกคุณให้นะ หลี่ฝาง ครั้งนี้ฉันเห็นแก่เงิน ถึงให้อภัยคุณ ถ้าครั้งหน้าคุณยังกล้าทิ้งฉันอีก ฉันจะสู้กับคุณแล้ว”

หลี่ฝางไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ ปล่อยให้โก่เอ๋อเอาเงินมาคลุมขาทั้งสองของตัวเอง

“หลี่ฝาง คุณรับปากฉัน ครั้งต่อไปจะไม่ทิ้งฉันอีก เข้าใจไหม？”โก่เอ๋อขับรถไปก็พูด เสียงมีความสะอึกสะอื้นหน่อยๆ

สีหน้าหลี่ฝางนิ่งไปเล็กน้อย ประโยคของโก่เอ๋อนี้ เหมือนจะคลุมเครือหน่อยๆ

อย่างที่คิดไว้ สีหน้าของลู่หลุ่ยหม่นลง ตาจ้องไปที่หลี่ฝาง

หลี่ฝางหัวเราะแห้งๆ แล้วตอบ：“ผมว่านะโก่เอ๋อ เราสองคนไม่ใช่ญาติหรือคนสนิทกัน เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง คุณอย่าเอาแต่มาพัวพันกับผมได้ไหม ผมมีแฟนแล้ว”

“มีแฟนแล้วไง？แล้วฉันก็ไม่ได้จะจีบคุณ ปู่ฉันก็ไม่เอาแล้ว แล้วยังตัดขาดสังคมของฉันอีก ตอนนี้ฉันไม่มีเพื่อนสักคน เหลือแค่คุณคนเดียวแล้ว คุณไม่ต้องการฉันอีก ฉันว่าตายๆไปก็ดี”โก่เอ๋อพูดอย่างหดหู่

“คุณยังมีฉินวี่เฟยนี่ คุณสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”

จู่ๆหลี่ฝางก็คิดถึงฉินวี่เฟย จึงพูดกับโก่เอ๋อ：“ใช่ คุณไปหาฉินวี่เฟยได้นี่”

และก็จริงๆ หลังจากพูดถึงฉินวี่เฟย ใบหน้าของโก่เอ๋อก็ดูสดใสขึ้นมาทันที

“ใช่ ยังมีพี่วี่เฟย เขาแข็งแกร่งกว่าแฟนคุณเยอะเลย”โก่เอ๋อไม่เลี่ยงเลย เธอกลอกตาใส่ลู่หลุ่ย แล้วพูดกับหลี่ฝาง：“ฉันว่านะหลี่ฝาง หรือว่าพี่วี่เฟยไม่เอาคุณ คุณถึงได้กลับมากินของเก่าน่ะ”

“หุบปาก อย่าพูดเหลวไหล พูดเหลวไหลอีกผมจะเตะคุณออกไป”หลี่ฝางขมวดคิ้วทันที

“โอเค นี่คือรถของคุณ ฉันจะยอมคุณสักครั้ง”

ไม่นานนัก รถก็ขับมาหน้าประตูมัธยมสุ่ยมู่

และที่หน้าประตูมัธยมสุ่ยมู่ ถูกรถหรูเป็นแถวๆ กั้นขวางทางไว้ไม่ให้ผ่าน

หลี่ฝางมองเห็นฉากนี้ ขมวดคิ้วถาม：“นี่ใครกันเนี่ยคิดจะมาทำศึก？หัวหน้าคนไหนมาตรวจสอบสุ่ยมู่”

“ซือถูเฟยนั่นเอง”

ส้าวส้วยพูดขำๆ：“น่าจะมาหาโก่เอ๋อ”