“พวกคุณด่าผมหน่ะได้ แต่ถ้าหัวใจผมเตินเร็วขึ้นก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน เมื่อถึงตอนนั้นพอมันระเบิด เจอกันที่ถนนยมโลกพวกคุณจะมาด่าผมไม่ได้นะ”

ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างหน้าไม่อาย อีกทั้งยังใช้สายตายั่วยุกวาดมองไปทั้งจัตุรัส

ทันใดนั้น ผู้คนที่ด่ากราดกันเมื่อครู่ก็เงียบปากลงทันที

“เป็นไงล่ะห้ะ？”ชิวเฉิงหลี่พูดเย้นหยันใส่ชิวจงเทียน

“ไอ้สารเลว！”ชิวจงเทียนด่ากราดออกมา“แกจะทำอะไรกันแน่！”

ชิวเฉิงหลี่ยิ้มร่า พูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย：“แน่นอนว่าต้องการให้พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก่อตั้งขึ้นอย่างราบรื่นหน่ะสิ แกคิดว่าฉันจะโง่เหมือนแกรึไง การโดดลงไปอยู่ภายใต้สายตาของต้าเซี่ยหลงเช่ว ก็ต้องเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าถึงจะถูก！”

“นิสัยที่โฉดชั่วเหมือนหมาป่าอย่างที่คิดไว้จริงด้วย”หลี่ฝางพูดขึ้นเรียบๆ

“นิสัยที่โฉดชั่วเหมือนหมาป่าแล้วจะทำไม！”ชิวเฉิงหลี่ฉีกหน้ากากออกมาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป

“อย่างมากก็แค่ตายไปด้วยกัน แกดูข้างๆแกสิ นอกจากแกแล้ว ยังมีไท่ซางนั่น แล้วก็หลานสาวสุดที่รักของฉัน ทุกคนตายไปพร้อมกัน ดูสิว่าแกกล้าหรือไม่ก！”

ไท่ซางได้ยินเช่นนั้นก็ถามออกมาอย่างอดไม่ได้：“คุณรู้จักผมงั้นเหรอ？”

“ในเมื่อปรมาจารย์หลี่เปิดเผยตัวตนออกมาแล้ว ทำไมฉันจะไม่รู้จักแก？ไหนว่าหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ที่แท้ก็ไปเป็นหมารับใช้ให้หลี่ฝาง นี่หน่ะเหรอที่เรียกว่าปรมาจารย์กำลังภายใน？”

ชิวเฉิงหลี่ทำสีหน้าดูถูกยั่วโมโห เหมือนมั่นใจว่าไท่ซางไม่กล้าทำอะไรเขา

ไท่ซางก็ไม่กล้าทำอะไรจริงๆนั่นแหละ เขาไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ถ้าถูกคนดูถูกไม่กี่คำแล้วจะตาย ตอนนั้นเขาคงไม่ตกลงเป็นศิษย์ของหลี่ฝางหรอก

ขณะนั้นเอง ในที่สุดกู่ยี่เทียนก็ถามขึ้น：“ว่าข้อเสนอของคุณมาเถอะ”

“ถ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกคงง่ายขึ้นเยอะ？”ชิวเฉิงหลี่ยิ้มเยาะ“ง่ายมาก ผมต้องการเป็นผู้นำพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ และพวกคุณต้าเซี่ยหลงเช่วก็ห้ามยื่นมือเข้ามายุ่ง！”

“ฝันไปเถอะ”กู่ยี่เทียนพูดด้วยความเย็นชา

“คุณคิดว่าผมตอบตกลงคุณแล้ว คุณจะนั่งบนตำแหน่งผู้นำได้อย่างมั่นคงงั้นเหรอ？”กู่ยี่เทียนพูดเหยียดหยาม“ดูสารรูปตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยพูด”

พูดได้ว่าชิวเฉิงหลี่นั้นทำให้คนไม่พอใจเป็นจำนวนมาก จากวันนี้ไปมีศัตรูทั่วทุกหนแห่ง ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้มีระเบิดขู่ไว้ เขาโดนผู้คนในจัตุรัสยำเละไปแล้ว

“ฉันเป็นผู้นำพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ใครจะกล้าทำอะไรฉัน！ไม่กลัวนักศิลปะการต่อสู้ในพันธมิตรฉันรึไง？”ชิวเฉิงหลี่ตะโกนเสียงดังบ้าๆบอๆ ไม่สนใจสักนิดว่ากู่ยี่เทียนกำลังพูดอะไรอยู่

ทุกคนในตอนนี้กังวลใจ ชิวเฉิงหลี่นั้นบาไปแล้ว ใครจะไปรู้ว่าต่อไปคนบ้าจะทำอะไร？

“เลิกไร้สาระ รีบตอบตกฉันลงมา ไม่งั้นฉันจะจุดระเบิดเดี๋ยวนี้”ชิวเฉิงหล่ำพูดขึ้นอีกครั้ง

“ต่อให้ผมตอบตกลงคุณไปก็ไม่มีประโยชน์”กู่ยี่เทียนพูดขึ้น“เรื่องนี้ ไม่มีลูกพี่ใหญ่พูด ที่ผมพูดไปก็ไม่นับ”

“งั้นคุณไปหาเขาเดี๋ยวนี้！”ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างเสียสติ“เรียกเขามา ฉันจะดูซิว่าเขาตกลงหรือไม่ตกลง！”

กู่ยี่เทียนถอนหายใจในใจ ชิวเฉิงหลี่นี่ไม่ปกติแล้ว ตอนนี้ยากที่จะสนทนากับเขาจริงๆ

“เดี๋ยวก่อน！”จู่ๆเสียงของหลี่ฝางก็ดังขึ้น

เขาในตอนนี้ก็ยังคงมีท่าทีที่เงียบสงบ เหมือนเรื่องที่เผชิญอยู่ไม่ใช่เรื่องความเป็นความตายเรื่องใหญ่อะไร

“ชิวเฉิงหลี่ มีคำถามหนึ่งที่ผมอยากถามคุณ”หลี่ฝางพูด

“ถามอะไร แกว่ามา”ชิวเฉิงหลี่พูดอย่างอันธพาลสุดๆ

“คุณเป็นคนฆ่าชิวเฉิงเห้า น้องชายของคุณหรือเปล่า？”

คำถามนี้ทำเอาทุกคนถึงกับอึ้ง

ทุกคนคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะถามเรื่องนี้ออกมา ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้

แม้ชิวเฉิงเห้าตายอย่างมีเลศนัย แต่ถ้าเทียบกับความเป็นความตายของทุกคนในตอนนี้ เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องเล็กไปเลย

ทว่ามีคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชนปิดปากด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

บางทีสำหรับคนอื่นเรื่องนี่อาจเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับชิวทิงหยุนมันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ

“แกถามเรื่องนี้งั้นเหรอ？”ชิวเฉิงหลี่กลับหัวเราะอย่างประหลาดๆ แล้วพูดยอมรับ：“ฉันเป็นคนฆ่าเอง ทำไม？ใครใช้ให้มันมาแย่งตำแหน่งเจ้าบ้านกับฉันล่ะ！”

ทันใดนั้น ทุกคนในจัตุรัสก็ระเบิดคำด่าทอขึ้นมาอีกครั้ง

“เรื่องแค่นี้……”หลี่ฝางมองไปที่ชิวทิงหยุนที่อยู่ในกลุ่มคน พบว่าเธอร้องไห้หนักมาก ดั่งสาวเจ้าน้ำตาก็ไม่ปาน

“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่ผมคิดว่าถ้าคุณไม่พูด หลังจากนี้ก็คงไม่มีโอกาสพูดอีก”หลี่ฝางพึมพำ แล้วจู่ๆก็คว้ามีดเล็กๆออกมา

มันเป็นแค่มีดเล็กธรรมดาๆ ดูคล้ายมีดแกะสลัก มีแค่ปลายมีดที่คมกริบแวววาว

ได้มาจากเมื่อวาน ไม่มีความพิเศษอะไร แค่ไม่พังง่าย

“แกกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ！”สายตาชิวเฉิงหลี่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวทันใด

เขาไม่ได้บ้า！ที่แสร้งทำบ้าๆบอๆแบบนี้ ก็แค่แสดงให้ทุกคนในจัตุรัสดูก็เท่านั้น！

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหลี่ฝางจะลงมือ เขาก็กลัวสุดๆ！

“ทำไมจะไม่กล้า？”

หลี่ฝางทิ้งมีดเล็กนั่นไปอย่างไม่ลังเล

“ไม่！”

ทุกคนมองมีดเล่มนั้นลอยไปแทงชิวเฉิงหลี่ตาไม่กะพริบ

กู่ยี่เทียนกำลังจะห้าม แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ จึงไม่ได้ทำอะไร

“ฉึก！”

ปลายมีดแทงไปที่ระหว่างคิ้วของชิวเฉิงหลี่อย่างแม่นยำ

วินาทีนั้น ชิวเฉิงหลี่แม้แต่จะตั้งสติก็ไม่ทัน ดวงตาทั้งคู่ไร้ราศี ตัวแข็งทื่อไม่ขยับไปไหนราวกับก้อนหิน