ประโยคเดียวของหลี่ฝาง ทำเอาเฉินฝูเซิงจุก

หลังจากเงียบไปสักพัก เฉินฝูเซิงจึงพูด：“นั่นไม่ใช่มู่เสี่ยวไป๋ที่ทำ ที่ทำนั่น ผมโชคร้ายที่แพ้ให้กับพี่หวางต้อง ไม่ใช่เขามู่เสี่ยวไป๋”

“ตอนนี้พี่หวางต้องถูกผมฆ่าตายแล้ว ผมก็ถือว่าแก้แค้นแล้ว”น้ำเสียงของเฉินฝูเซิง เหมือนจะภูมิใจหน่อยๆ

หลี่ฝางจุดบุหรี่ให้ตัวเอง จากนั้นก็กลอกตาใส่เฉินฝูเซิง：“เฉินฝูเซิง ผมว่าคุณยอมรับความจริงหน่อยได้ไหมแม่เอ๊ย อย่างแรก พี่หวางต้องไม่ใช่คนที่คุณฆ่าตาย คุณแค่ทำให้เขาพิการ เป็นมู่เสี่ยวไป๋ที่ฆ่าเขา จากนั้นก็โยนความผิดให้พวกเรา อย่างที่สอง คุณแพ้ในเงื้อมมือของพี่หวางต้อง เท่ากับว่าแพ้ในมือของมู่เสี่ยวไป๋ พี่หวางต้องคือคนของมู่เสี่ยวไป๋ เรื่องจริงที่เด็ดเดี่ยว”

“คุณต้องยอมรับพวกนี้ ไม่ใช่แค่คุณต้องยอมรับ ผมก็ต้องยอมรับ พูดถึงความสามารถของคนแล้ว มู่เสี่ยวไป๋ไม่ใช่แค่อยู่เหนือคุณ แต่ยังอยู่เหนือผมด้วย”

หลี่ฝางพูดโน้มน้าวเฉินฝูเซิง ให้เขาเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้โดยตรง ยังไงประเมินศัตรูต่ำเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี

และหลี่ฝางก็คิดว่า การประลองฝีมือก่อนหน้านี้ของตัวเองกับมู่เสี่ยวไป๋ที่ชนะมากกว่าแพ้ ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองเจ๋งกว่ามู่เสี่ยวไป๋ แต่ภายใต้สถานการณ์ส่วนมากนั้น ตัวเองใช้อำนาจและทรัพยากรอย่างสุดกำลัง

“ผมว่าเจ้านาย คุณชายหลี่ มู่เสี่ยวไป๋ก็แค่คนป่วยที่ผอมกะหร่องกระแหร่ง เขาสู้คุณยังไม่ได้เลย ทำไมคุณต้องกลัวเขาล่ะ？”

“เขาไม่ใช่คนฉลาดหลักแหลมหรือไง？ก็ยิงใส่เขาสักนัดก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ？”เฉินฝูเซิงหัวเราะเหอะเหอะ ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความดูถูก

“คำพูดพูดได้เรียบง่ายดี รู้ไหมทำไมบนยุทธภพถึงมีคำพูดที่ว่าทำอะไรอย่าดึงครอบครัวไปเกี่ยวข้องด้วย？”

“ไม่ว่าจะเป็นคนหรือทำอะไร ต้องเผื่อเอาไว้บ้าง”

“คุณคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่มีโอกาสฆ่าผมเหรอ？เขามี แต่เขาไม่กล้า เหมือนกัน ผมก็ไม่กล้า ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอก ถ้าไม่ถูกชะตานัก ก็ยิงใส่เขาก็จบ ดูเหมือนจะง่าย ที่จริงแล้วกลับสร้างปัญหาให้ตัวเองอันใหญ่หลวง ทายาททั้งสองของตระกูลมู่ คนหนึ่งคือมู่เหวินตง มู่เหวินตงพิการไปแล้วคนหนึ่ง ดังนั้นทายาทของตระกูลมู่ ก็เป็นได้แค่มู่เสี่ยวไป๋เองแล้ว”

“ฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ ก็เป็นการตัดอนาคตของตระกูลมู่ ตัดต้นกำเนิดของตระกูลมู่ แค่คิดก็รู้แล้ว ถึงตอนนั้นมู่เจิ้งถังตาแก่นั่นจะบ้าคลั่งแค่ไหน”

“คนๆหนึ่งบ้าระห่ำขึ้นมา น่ากลัวมาก มากไปกว่านั้นยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองเอก”

“ตอนนี้ตระกูลมู่ก็จะสนใจความสัมพันธ์ของพวกคุณสองตระกูล ไม่ลงมือฆ่าคุณ ถ้ามู่เสี่ยวไป๋ตายแล้ว งั้นตระกูลมู่จะออมมือเหรอ？กลัวว่าถึงตอนนั้นแค่คุณเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำก็จะมีฆาตกรออกมา”

เฉินฝูเซิงเบะปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

“พูดแบบนี้แล้ว มู่เสี่ยวไป๋มีค่ามากจริงๆ พวกเราแตะต้องไม่ได้？”เฉินฝูเซิงพูดอย่างไม่พอใจ

“ก็ไม่ใช่ แต่แค่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ตระกูลมู่เป็นอาหารจานหนึ่ง ไม่ใช่อาหารคำหนึ่ง รอถึงตอนนั้นตระกูลมู่ถูกพวกเราจัดการได้พอประมาณ วันตายของมู่เสี่ยวไป๋ ก็ถึงแล้ว”

หลี่ฝางพูด：“ผมมามีอยู่สองเรื่อง พรุ่งนี้ผมจะไปหามู่เสี่ยวไป๋เพื่อทำการค้าขาย คุณไปกับผมหน่อย แต่ว่าคุณต้องรับปากผมเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร？”เฉินฝูเซิงถามต่อ

“พอไปแล้ว ห้ามพูดเลย”หลี่ฝางพูด

เฉินฝูเซิงก็อารมณ์ขึ้นมาทันที：“ผมไม่ได้เป็นใบ้ ทำไมไม่ให้ผมพูดล่ะ？อีกอย่าง คุณชายหลี่ คุณไม่ให้ผมพูด ผมจะไปทำไม？หรือจะต้องให้ผมลงมือ ทุบใส่มู่เสี่ยวไป๋ไปเลยตรงๆ？”

“พูดไม่ได้ แล้วก็ลงมือไม่ได้ด้วย”

หลี่ฝางพูดเบาๆ：“ถ้าคุณยังเห็นผมเป็นเจ้านาย อันหลังนี้ คุณต้องจำไว้”

ไม่รอให้เฉินฝูเซิงระเบิดใส่ หลี่ฝางก็หันหน้ามา หมุนตัวไปที่โรงพยาบาล

ตอนที่ถึงห้องคนไข้ หลี่ฝางได้ยินเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ประตูเปิดอยู่ ไม่ได้ปิดไว้ พอเข้าไป หลี่ฝางก็มองเห็นพวกกลุ่มคนของจูเปิ่น กำลังนั่งเล่นไพ่ที่โต๊ะกลมใหญ่

บนหัวของทุกคน วางเงินไว้ก้อนหนึ่ง ส่วนหรุ่ยเหวินเจ๋ที่อยู่ข้างๆ กลับยืนอยู่ตรงนั้น เสิร์ฟชายื่นน้ำ และทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านให้พวกเขา

พวกเขาล้วนแต่ไม่มีหู ใบหน้ากลับดูไม่แคร์อย่างเห็นได้ชัด หลี่ฝางเดินเข้าไป หัวเราะ แล้วพูดว่า：“เล่นไพ่อยู่เหรอ？”

“คุณชายหลี่……”

จูเปิ่นเห็นหลี่ฝาง สายตาก็มีความตกใจ：“คุณมาได้ไง？”

“ผมาดูพวกคุณ……”หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไรมาก ก็เอาบัตรใบหนึ่งวางไว้ที่โต๊ะ：“เงินนี้พวกคุณแบ่งด้วยกันนะ ทำงานให้ผม ผมไม่ให้พวกคุณขาดทุนแน่”

“คุณชายหลี่ บัตรนี้พวกเรารับไว้ไม่ได้”

จูเปิ่นพูดว่า：“พวกรทำหน้าที่ไม่สำเร็จ ยังถูกเป็นนักโทษให้อีกฝ่ายอีก เหอะเหอะ พวกเราจะมีหน้ารับเงินได้ไง”

“เมื่อก่อนที่พวกเราติดตามพ่อของเฉินฝูเซิง ก็เป็นแบบนี้ ถ้าทำอะไรสำเร็จ พวกเราก็จะรับส่วนนั้นที่พวกเราควรได้รับ ถ้าไม่สำเร็จ นั่นก็คือความสามารถของพวกเรามีปัญหา เงินสักหยวน พวกเราก็ไม่เอา”

“พวกเรามีกฎทำงานของตัวเอง คุณชายหลี่ กรุณาเอาบัตรกลับไปเถอะ”จูเปิ่นพูดไปหัวเราะเหอะเหอะไป

หลังจากหลี่ฝางลังเลไม่กี่วินาที ก็เอาบัตรเก็บไป

“ทำไมบนเตียงยังมีอีกคนนอนอยู่ล่ะ？”

หลี่ฝางเห็นที่มุมกำแพง นอนอยู่คนหนึ่ง หลี่ฝางจะเดินเข้าไป สีหน้าของจูเปิ่น ก็หม่นลงทันที：“คุณชายหลี่ เขาตายแล้ว”

หลี่ฝางจึงคิดขึ้นได้ ตอนอยู่ที่ป่า ตายไปทั้งหมดสองคน นอกจากเฉิงหยุนแล้ว ยังมีอีกคน เป็นลูกน้องของเฉินฝูเซิง

ไม่รู้ว่าทำไม ระบบประสาทของหลี่ฝาง พังทลายลงทันที

“ที่นั่นของพวกเรา มีธรรมเนียมหนึ่ง ก็คือหลังจากคนตายแล้ว คืนวันนั้น คนที่สนิทที่สุด จะอยู่กับเขา เล่นไพ่ตรงนั้น หรือว่าเล่นไพ่นกกระจอก แบบนี้ตอนที่ยมทูตมา ก็จะถูกหมากรุกและไพ่ดึงดูด จนลืมจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว”

รอจูเปิ่นพูดจบ หลี่ฝางจึงเข้าใจขึ้นมา

หลี่ฝางได้แต่พูด：“อย่าดื่มเหล้าเลย ระวังแผลอักเสบ นี่เพิ่งพันแผลไป แล้วยังเป็นวันที่อากาศร้อนจัด”

“อือ”จูเปิ่นพยักหน้า นำเอาขวดเหล้าทิ้งไปข้างๆ

พวกจูเปิ่น ล้วนแต่อยู่ยุทธภพนานแล้ว กลับเป็นหรุ่ยเหวินเจ๋ที่ทำให้หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ

หลี่ฝางมองหรุ่ยเหวินเจ๋ แล้วเรียกเขาออกมา：“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？หูหายไปข้างหนึ่ง ครอบครัวคุณ ……”

ไม่รอให้หลี่ฝางพูดจบ หรุ่ยเหวินเจ๋ก็พูด：“คุณชายหลี่คิดมากไปแล้ว ครอบครัวผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ พวกเขาสนแค่ว่าผมหาเงินได้หรือไม่ เมื่อกี๊ ผมโอนไปให้ที่บ้านไปแสนหนึ่ง พวกเขาไม่ได้ถามผมว่าเอาเงินนี้มาจากไหน จากปลายสาย ผมได้ยินพ่อกับแม่ผมมีความสุขสุดๆ เหอะเหอะ”

หรุ่ยเหวินเจ๋หัวเราะแห้งๆ：“ดังนั้น แค่มีเงินให้หา ก็พอแล้ว”

หลี่ฝางมองออกว่า ใบหน้าของหรุ่ยเหวินเจ๋ มีความเจ็บปวดหน่อยๆ

หลี่ฝางไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่พูดว่า：“คุณเอาเลขบัญชีมาให้เถอะ ผมจะโอนเงินให้คุณ คุณต่างจากพวกเขา คุณเพิ่งเข้ามา ไม่จำเป็นต้องยึดกฎของพวกเขา”

“นั่นไม่ได้ คุณชายหลี่ ตอนนี้ผมติดตามคุณชายเฉิน ดังนั้น กฎของพวกเขา ก็คือกฎของผม พวกเขาไม่เอา ผมก็ไม่เอา อีกอย่าง คุณชายหลี่ เรื่องนี้ เป็นพวกเราที่ทำไม่ดีจริงๆ ถ้าระหว่างทางพวกเราไม่ชักช้า ก็คงไม่ถูกพวกเขาบล็อกไว้”

“บวกกับ พวกเราประเมินศัตรูต่ำไป คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะมีปรมาจารย์ตั้งหลายคนขนาดนั้นปรากฏตัว”

หรุ่ยเหวินเจ๋พูด：“โดยเฉพาะอย่างยิ่งผม ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก็กลัวหน่อยๆ เป็นตัวถ่วงให้ทุกคน วันที่ต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดแบบนี้ เมื่อก่อนเห็นแต่ในทีวี คิดไม่ถึงจริงๆว่า จะเกิดที่ข้างกายของตัวเองจริงๆ พูดแล้วก็ไม่กลัวคุณชายหลี่ขำหรอก ผมในตอนนั้น ตกใจจนฉี่ราดกางเกงจริงๆ ผมไม่หยุดปลอบให้ตัวเองใจเย็นลง ไม่ต้องกลัว แต่เสียงของกระสุน ทำให้ตัวของผมอดสั่นไม่ได้”

“ผมไม่กลัวตาย ก็แค่ต้องค่อยๆปรับตัว ค่อยๆชิน เมื่อกี๊เสี่ยวซานจื่อเพิ่งให้บทเรียนผมไป บอกว่าท่าทางของผมนั้นไม่เลวเลย เขาบอกว่าคนทั่วไปเจอสถานการณ์แบบนี้ ต้องตกใจแน่ๆ อย่างน้อยผมก็ไม่ตกใจ”

หรุ่ยเหวินเจ๋หัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“ก็ไม่รู้ว่าเขากำลังปลอบผมอยู่หรือเปล่า”

“คุณโดดเด่นกว่าคนทั่วไปจริงๆ”หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด

“เหอะเหอะ คุณชายหลี่ก็ชมผมมากเกินไปแล้ว”

“น่าจะเป็นเพราะผมเกิดในครอบครัวที่ยากจน กระหายเงินสุดๆ ถึงต้องตายในเส้นทางนี้ ผมก็ยอม หาเงินได้ก็พอ”

พูดไป หรุ่ยเหวินเจ๋ก็เงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝางแล้วพูด：“แต่ว่าคุณชายหลี่วางใจเถอะ ผมมีศักดิ์ศรี ไม่หักหลังพวกคุณเพราะเงินแน่”