“สำนักหยิ่งซา？”

หลี่ฝางพูดทวนและนึกถึงความรุนแรงของเรื่อง

สำนักหยิ่งซาเป็นหนึ่งในองค์กรนักฆ่าชั้นนำของโลก มีทหารรับจ้างภายใต้บังคับบัญชาที่มีชื่อเสียงในโลก ทุกคนล้วนมีความสามารถที่ต่างกันไป

คนกลุ่มนี้ยากที่จะรับมือ……

ถ้าพวกเขามา ก็เท่ากับว่าเป็นโชคร้ายมากๆสำหรับพ่อของตนและส้าวส้วย

“นอกจากสำนักหยิ่งซาแล้วยังมีDynasty Dynastyปรารถนาพวกเราเป็นอย่างมาก โอกาสครั้งนี้เราจะพลาดไม่ได้”ลุงเฉียนขมวดคิ้วพูด

หลี่ฝางหายใจถี่เล็กน้อย：“ถ้าพวกเขาไปกันหมด โอกาสที่พ่อผมจะรอดมีมากแค่ไหน？”

ลุงเฉียนเงียบไปครู่หนึ่ง

หลี่ฝางพูด：“ลุงเฉียน ผมเตรียมใจไว้แล้ว ถ้าสำนักหยิ่งซาและDynastyไปกันหมด พ่อผมมีโอกาสที่จะรอดน้อยใช่หรือไม่？”

ลุงเฉียนส่ายหน้าพลางพูด：“ไม่น้อยมาก”

หลี่ฝางได้ยินเช่นนั้นก็โล่งอก

“แต่ไม่มีโอกาสรอดแม้แต่นิดเดียวเลยต่างหาก”ลุงเฉียนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เสี่ยวฝาง คุณไม่เคยไปต่างประเทศ ไม่รู้ถึงความน่ากลัวของสำนักหยิ่งซาและDynasty สององค์กรใหญ่นี้ล้วนเป็นที่รู้กันทั่วว่าเป็นพวกข่มเหงรังแกผู้อื่นอย่างไร้เหตุผล นอกจากพวกเราแล้วก็ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับพวกเขาเลย”

“ตอนที่พวกเรายังไม่ปรากฏตัว พวกเขาเป็นสององค์กรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้”

“ที่จริงคุณท่านหลี่เคยคิดไว้แล้ว ว่าหากวิจัยยาปรับปรุงสำเร็จก็จะจัดตั้งองค์กรเหมือนเรา แต่ซือปาจี้ที่เป็นตัวอย่างที่ดีก็ล้วนล้มเหลวทั้งหมด”

“ส่วนส้าวส้วยเป็นตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ยาปรับปรุงที่แม่มดและโหจื่อกินนั้นล้วนเป็นยาที่ไม่ได้เรื่อง”

ลุงเฉียนพูด：“แต่แม่มดและโหจื่อมีพื้นฐานที่ดีมาก ดังนั้นศักยภาพของพวกเขาจึงค้นพบในเวลาอันสั้น”

“ลุงเฉียน ผมก็อยากค้นพบเช่นกัน”หลี่ฝางพูดอย่างอ้อนวอน：“แม้ไม่อาจเป็นยอดฝีมือได้ แต่อย่างน้อยผมก็มีความสามารถในการป้องกันตัวเอง”

“ฮ่าๆเสี่ยวฝาง ไม่ต้องถึงคุณหรอก ตอนแม่คุณไปฉันก็เคยคิด แต่ในขณะเดียวกันก็กลัวว่าคุณจะรับความเจ็บปวดเช่นนั้นไม่ไหว”ลุงเฉียนพูดพลางหัวเราะ

“มันเป็นความเจ็บปวดแบบไหน？”หลี่ฝางถาม

ลุงเฉียนส่ายหน้า：“ฉันเคยลองแล้วแต่ผ่านไปไม่ได้”

หลี่ฝางมองลุงเฉียนด้วยความตกตะลึง พูดไม่ออก แต่ลุงเฉียนกลับพูดด้วยรอยยิ้มไม่สะทกสะท้าน：“แรกเริ่มเดิมทีฉันเป็นแค่นักธุรกิจ ไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้”

“จริงสิเสี่ยวฝาง คุณเคยได้ยินเรื่องการคลอดลูกไหม？”จู่ๆลุงเฉียนก็มองหลี่ฝางพลางถาม

หลี่ฝางพยักหน้า：“ได้ยินมาว่าการคลอดลูกเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก”

“ใช่ แต่การค้นพบศักยภาพของคุณเจ็บปวดกว่าการคลอดลูกถึง3เท่า ผมพูดแบบนี้แล้วคุณยังอยากลองอยู่อีกไหม？”ลุงเฉียนมองหลี่ฝางเงียบๆ

หลี่ฝางตอบอืมด้วยสีหน้ามั่นใจมากๆ

ลุงเฉียนมองหลี่ฝาง หัวเราะออกมาพลางกวักมือ：“งั้นตามฉันมา”

โหจื่อที่นอนอยู่บนโซฟาสีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ

เขาอยากห้ามหลี่ฝางแต่ไม่รู้จะพูดยังไง บางทีในใจเขาอาจรู้ดีอยู่แล้วก็ได้ว่าแม้เขาจะพูดไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร

หลี่ฝางตามลุงเฉียนไปจนมาถึงห้องสีดำห้องหนึ่ง

ในห้องนี้มีแค่เตียงหนึ่งหลัง

“นอนลงไปสิ”ลุงเฉียนชี้ไปที่เตียงหลังนั้นพลางพูดกับหลี่ฝางอย่างเรียบเฉย

หลี่ฝางเดินไป ตอนที่นอนลงไปนั้นเหมือนอยู่ในลานประหารอย่างไรอย่างนั้น

ลุงเฉียนยิ้มเยาะ：“ไม่ต้องประหม่าขนาดนั้น”

“ผมคลอดลูกครั้งแรก”รอยยิ้มของหลี่ฝางดูอึดอัดเล็กน้อย：“แถมยังคลอดทีเดียวเป็นแฝด3”

เห็นหลี่ฝางยังมีกะจิตกะใจพูดเล่น ลุงเฉียนก็ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ

จากนั้นลุงเฉียนก็เจาะเลือดหลี่ฝางออกมา400มิลลิลิตร

หลี่ฝางขมวดคิ้วเล็กน้อย：“ลุงเฉียน คุณจะทำอะไร？”

“ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันกำลังเจาะเลือดคุณ”ลุงเฉียนพูด

หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“ทำไมต้องเจาะเลือดผม？”

หลี่ฝางที่กำลังถูกเจาะเลือดทำให้ร่างกายก็อ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว ส่วนลุงเฉียนกลับไม่ตอบคำถามของหลี่ฝาง เจาะเลือด400มิลลิลิตรต่อ

ไม่นานนักปากของหลี่ฝางซีดลงเล็กน้อย

สำหรับคนธรรมดาทั่วไปการเจาะเลือด800มิลลิลิตรค่อนข้างยาก

ไม่รู้ว่าหลี่ฝางต้องพักฟื้นนานแค่ไหนถึงจะหายดี

“ลุงเฉียน ผมเริ่มง่วง”หลี่ฝางพูดกับลุงเฉียนอย่างอ่อนล้า

ลุงเฉียนพยักหน้าเหมือนได้ยินสิ่งที่หลี่ฝางพูดแล้ว เขาพูดกับหลี่ฝาง：“ถ้ารู้สึกง่วงก็นอนเถอะ”

ทว่าตอนที่หลี่ฝางหลับตาลง เขาเห็นลุงเฉียนยังเจาะเลือดเขาอยู่

“ลุงเฉียน คุณ……”

“คุณจะฆ่าผมให้ตายงั้นเหรอ？”

ตอนนี้หลี่ฝางรู้สึกแปลกมาก

ร่างกายหลี่ฝางจากที่มีเลือดอยู่มาก ตอนนี้กลับโดนลุงเฉียนเจาะออกไปแทบจะหมดแล้ว

หลี่ฝางไม่เข้าใจ ลุงเฉียนจะทำอะไรกันแน่ เขากำลังทดลองถ่ายทอดพันธุกรรมให้ตน หรืออาศัยการทดลองนี้มาฆ่าตนกันแน่？

หลี่ฝางยังคิดไม่ตกก็รู้สึกมึนหัว เห็นได้ชัดว่าเขาเสียเลือดไปมากเกินไปแล้ว

ตอนที่หลี่ฝางเป็นลมไป เขาคว้ามือลุงเฉียนเอาไว้

เพียงแต่หลี่ฝางกลับไม่ได้ยินสิ่งที่ลุงเฉียนพูด

ลุงเฉียนหัวเราะออกมาแล้วพูด：“ฉันจะทำร้ายคุณได้ยังไงเสี่ยวฝาง”

ลุงเฉียนเอาเลือดที่เจาะออกมาของหลี่ฝางวางไว้ด้านข้าง จากนั้นเอาถุงเลือดออกมาพลางถอนหายใจ

“เห้อ หวังว่าวิธีนี้จะได้ผล”

ลุงเฉียนพูดคนเดียวพลางเอาเลือดในถุงเลือดนี้ใส่ให้หลี่ฝาง

เช้าวันต่อมา หลี่ฝางฟื้นขึ้น

“ลุงเฉียน？”หลี่ฝางมองลุงเฉียนที่เดินมาปลุกเขา：“ตกใจหมด ก่อนหลับไปผมคิดว่าคุณจะฆ่าผมซะแล้ว”

“ทำเอาผมฝันร้ายเลย”

หลี่ฝางคิดว่าตัวเองจะไม่ฟื้นแล้วจริงๆ

ลุงเฉียนหัวเราะ：“ตื่นมาก็ดีแล้วๆ”

หลี่ฝางขมวดคิ้วพลางพูด：“จริงสิ นี่มันสำเร็จหรือไม่สำเร็จล่ะ？”

หลี่ฝางสงสัยมาก ถ้าสำเร็จแล้วทำไมตนถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกสบายไปทั้งตัว

แต่ถ้าไม่สำเร็จทำไมตนถึงรู้สึกมีกำลังที่ใช้ไม่รู้หมดแบบนี้？

ลุงเฉียนยิ้มไม่พูดอะไร เพียงเดินไปเปิดประตูห้อง

ขณะที่เห็นดวงอาทิตย์ หลี่ฝางรู้สึกว่าแสงอาทิตย์นี้แสบตามา หลี่ฝางรีบถามขึ้นทันที：“ผมหลับไปนานแค่ไหน？”

ลุงเฉียนพูด：“หนึ่งวันกว่าๆ”

หลี่ฝางจับข้อมือลุงเฉียนไว้และรีบถามขึ้น：“แล้วมีข่าวมาจากทางด้านพ่อผมหรือเปล่า？”

ลุงเฉียนส่ายหน้าไปมา

หลี่ฝางชะงักไปทันที ถอยไปด้านหลังสองก้าว ลุงเฉียนพูดต่อ：“ดังนั้นพวกเราต้องทำแผนที่ชั่วร้ายที่สุดแล้วล่ะ ทางด้านคุณท่านหลี่มีคนมาแล้ว”