บทที่ 10 ต้มตุ๋น

หลี่ฝางไม่ใช่ขับรถครั้งแรก แต่คือขับรถดีขนาดนี้ครั้งแรก

พ่อของหลี่ฝางชื่อหลี่ต๋าคาง เมื่อก่อนเป็นคนขับรถแท็กซี่ ตอนที่เขายังเด็ก หลี่ฝางก็ฝึกขับรถเป็นแล้ว

ถึงไฟแดงที่หนึ่ง หลี่ฝางรีบเหยียบเบรก แต่ทันใดนั้นเขาเพิ่งรู้ว่ามีปัญหา นั่นก็คือเบรกไม่หยุด

“แม่งเอ้ย เป็นอะไรวะ!? ”

ได้ยินแต่เสียงดังปั้ง รถBMWที่หลี่ฝางขับไปชนโดนรถญี่ปุ่นคันหนึ่ง ไฟท้ายของรถคันนั้นถูกชนจนยับเยิน

“ไอ้เหี้ย ใครชนรถของกูวะ?

บนรถมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งลงจากรถ ผู้ชายลงจากรถก็เริ่มด่า: “มึงขับรถเป็นหรือไม่เป็นวะ รีบลงมาเดี๋ยวนี้!”

“แม่งเอ้ย ไอ้หมาน้อย ขับรถBMWแล้วแน่เหรอ” ชายคนนั้นด่าว่าและชี้หน้าหลี่ฝาง

หลี่ฝางตกใจมาก รถมือสองนี่ไม่ดีจริงๆ เบรกก็เสีย โชคดีที่ไม่ซื้อ

หลี่ฝางลงจากรถก็รีบขอโทษ รีบพูดแต่คำว่า: “ผมชดใช้เงินให้ ผมชดใช้ค่าเสียหายให้”

“พูดอะไร มึงมาชนกูเอง มึงไม่ชดใช้แล้วใครจะมาชดใช้วะ? ชายคนนั้นก็ยังหน้าตาบึ้งๆ

“ดูมึงใส่เสื้อผ้าเก่าๆ นี่สิ ดูก็เหมือนพนักงานซ่อมรถในอู่ซ่อมรถยนต์ ขับรถBMWของคนอื่นออกมาโชว์ล่ะสิ เสแสร้งหาพ่อมึงเหรอ!”

“พอแล้ว เสี่ยวโจว อย่าด่าอีกเลย ฉันรู้จักเด็กคนนี้”

เวลานี้ เสียงที่คุ้นๆ หูดังขึ้น: “น้องชาย ยังจำฉันได้ไหม? ”

“อ้าว คุณนั่นเอง ทำไมบังเอิญจัง? ” เงยหน้าเห็นเป็นคนคุ้นเคย หลี่ฝางไม่รู้สึกกลัวขนาดนั้นแล้ว

คือหลินชิงชิง

วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรงสั้นสีดำ ขายาวขาวเนียนจนทิ่มตาหลี่ฝาง

“ใช่สิ เมื่อคืนขอโทษด้วยนะ เมามากเกินไป บอกว่าจะไปเที่ยวหานาย แต่ไม่ได้ไป”

หลินชิงชิงชี้รถBMW: “นี่เป็นรถของนายเหรอ? ”

หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วก็ขอโทษ: “ของร้านรถมือสองครับ ผมขับออกมาลองขับดู เมื่อกี้ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น เบรกเสียกะทันหัน ขอโทษด้วยนะครับ พี่ชิงชิง พี่ชาย”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องชดใช้หรอก”

“พี่ชิง คุณดูสิท้ายรถโดนชนซะยับเยิน รูใหญ่ขนาดนี้!” ชายคนนี้ตอนแรกไม่ค่อยยอม แต่เห็นแก่หน้าของชิงชิง สุดท้ายก็ปล่อยไปไม่เอาเรื่อง

หลินชิงชิงคนนี้มีหน้ามีตาใหญ่โตจริงๆ

หลังจากที่ชายคนนี้ไปแล้ว หลินชิงชิงช่วยขับรถBMWเข้าไปริมทาง

“รถคันนี้ใครเป็นคนขายให้นาย เบรกเสียชัดเจนขนาดนี้” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว ในคำพูดคือกำลังจะบอกหลี่ฝางว่ามีคนอยากจะให้ร้ายเขา

หลี่ฝางไม่ใช่คนโง่ ก็พอเข้าใจบ้าง

“งั้นทำยังไงดี? ” หลี่ฝางจะร้องไห้แล้ว ตอนนี้รถก็ชนเสียขนาดนี้ ถึงแม้ไม่ซื้อ คงต้องชดใช้เงินก้อนใหญ่แน่ๆ

“เอางี้ นายบอกฉันมาคนที่ขายรถให้นายชื่ออะไร อยู่แถวไหน นายเป็นน้องชายฉัน ในเมื่อมีคนจะให้ร้ายนาย ฉันต้องไม่อยู่นิ่งๆ อย่างแน่นอน” หลินชิงชิงรู้สึกโมโห

หลี่ฝางมองดูหลินชิงชิง นึกถึงเรื่องเมื่อคืน เมื่อคืนหลินชิงชิงดื่มหนักไปหน่อย ด้านหลังมีชายหนุ่มที่สักมังกรเสือติดตามอยู่หลายคน จึงเรียกพี่อย่างกับคนรู้จักกัน

หลี่ฝางคิดว่าหลินชิงชิงต้องรู้จักคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจแน่นอน

“พี่ครับ คนนั้นชื่อจางจื้อเหา เปิด ร้านขายรถมือสองจื้อเหาอยู่แถวๆ ถนนชิงหลง” หลี่ฝางบอก

“ฉันจำไว้ละ”

หลินชิงชิงคิดอยู่สักพักและพูดขึ้นมาว่า: “อย่างนี้นะ พี่มีธุระต้องจัดการนิดหน่อย รีบร้อนมาก นายกลับไป ร้านขายรถมือสองจื้อเหาก่อน ดูว่านายนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่”

“ฉันจัดการธุระตนเองเสร็จแล้วจะรีบไปหานาย” หลินชิงชิงบอก

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกเศร้าหงอยนิดๆ ตอนแรกเขานึกว่าหลินชิงชิงจะกลับไปพร้อมกับเขา แต่นึกไม่ถึง…..

“พี่ครับ เดี๋ยวค่อยไป ผมโอนเงินให้พี่นิดหนึ่งก่อน”

“ไม่ต้อง”

“ไม่ได้ เมื่อกี้ชนรถเพื่อนของพี่ ไปซ่อมก็ต้องเสียตังค์แน่นอน” หลี่ฝางเมื่อคืนแอดวีแชทของหลินชิงชิงไว้แล้ว รีบหยิบมือถือออกมาโอนเงินไปให้หลินชิงชิงสองหมื่น

“น้องชายเอ้ย บ้านนายทำเหมืองทองเหรอ รถคันนั้นซ่อมขึ้นมาก็แค่ไม่กี่ร้อย อย่างมากก็ไม่เกินหนึ่งพัน นายโอนให้ฉันตั้งสองหมื่นทำไม จะรับเลี้ยงดูพี่เหรอ!”

หลินชิงชิงเอามือหยิบจมูกของหลี่ฝาง พูดหยอกๆ หนึ่งคำ: “พี่ไม่ขอรับให้ใครเลี้ยงดูนะ เงินเดี๋ยวฉันโอนกลับไปให้”

“อย่าเลย พี่ เดี๋ยวพี่ไปขอให้ใครไปช่วยเหลือ ก็ต้องเสียเงินอยู่ดี เอาเงินให้พี่ยังดีกว่าให้จางจื้อเหาไอ้เลวนั่นหลอกไป” หลี่ฝางหัวเราะ

ตอนนี้สิ่งที่หลี่ฝางไม่ขาดก็คือเงินนั่นแหล่ะ อย่าลืม คุณปู่ของเขาเป็นถึงมหาเศรษฐีดูไบ ดูไบเชียวนะ มหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในโลกส่วนมากอยู่ที่นั่นหมด

“อย่างนั้นก็ไม่ได้ นายเป็นน้องชายฉัน ช่วยเหลือน้อง ฉันจะรับเงินได้ไงล่ะ” หลินชิงชิงตบๆ ไหล่ของหลี่ฝาง จากนั้นก็เรียกรถออกไป

แต่ก่อนที่หลินชิงชิงจะไปได้ให้คำสัญญากับหลี่ฝางว่า ครั้งนี้ไม่ผิดนัดกับเขาแน่นอน

ขับรถกลับไปถึงเต็นท์รถ พอหลี่ฝางลงจากรถ ก็ถูกจางจื้อเหาถีบที่ท้องของเขา

“มึงโดนหาที่ตายเหรอ เอารถของกูไปชนจนเป็นแบบนี้!”

จางจื้อเหาดึงตัวหลี่ฝางไปที่หน้ารถBMWคันนั้น ชี้ไปตรงที่ถูกชน: “ไอ้เด็กบ้า แกเอารถกูไปชนจนเละอย่างนี้ แกให้ฉันขายยังไง? ”

“พี่ อย่าตีอีกเลย” จางเชี่ยนวิ่งเข้ามาดึงตัวจางจื้อเหา

“พี่ใจเย็นๆ นะ หลี่ฝางไม่ได้ตั้งใจแน่นอน” จางเชี่ยนรีบหันไปพูด: “ใช่ไหม หลี่ฝาง? ”

จางเชี่ยนเด็กโง่คนนี้นี่ ถามอะไรมั่วๆ มีใครคนไหนจะตั้งใจขับไปชนเอง? ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย?

หลี่ฝางมองหน้าจางจื้อเหา จางจื้อเหาก็จ้องเขาอย่างดุร้าย ทั้งสองสบตากัน หลี่ฝางรู้สึกกลัวๆ ตอนแรงกะจะเปิดเผยแผนการของจื้จางอเหาออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่คิดไปคิดมา หลี่ฝางตัดสินใจไม่ดีกว่า

ข้อแรก ถ้าเปิดเผยแล้วจางจื้อเหาก็ไม่ยอมรับ

ข้อสอง จางจื้อเหาโมโหขึ้นมาต้องตีตนเองอีกแน่ๆ

ผู้ชายอกสามศอกไม่ยอมเสียเปรียบเรื่องที่อยู่ตรงหน้าหรอก หลี่ฝางยอมอดทนไว้ รอหลินชิงชิงมาถึงค่อยว่ากัน

“หลี่ฝาง นายเอารถพี่เหาไปชนจนเสียเยอะขนาดนี้แล้ว นายก็ซื้อไปเลย ถ้าไม่อย่างนั้น พี่เหาต้องไม่ปล่อยนายง่ายๆ แน่”

หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา ด่าเซี่ยลู่ในใจหนึ่งคำ: ซื้อเหี้ยดิ

“พี่เหา รถคันนี้ราคาเท่าไหร่นะ? ” ถึงแม้หลี่ฝางไม่คิดจะซื้อ แต่ก็ลองๆ ถามดู เขากำลังยื้อเวลา รอให้หลินชิงชิงมาถึง

จางจื้อเหาก็ยังทำหน้าบึ้ง: “ราคาปกติรถคันนี้ราคาสามแสนกว่า แต่เห็นแก่ชิงชิง ผมลดให้นายสองหมื่น ขายให้นายสองแสนแปด เงินดาวน์ไม่เกินแสน”

“อะไรนะ? เมื่อกี้นายบอกว่าแสนกว่านิ……” หลี่ฝางพูดไม่ออก แค่แป๊บเดียว ราคาขึ้นเป็นเท่าตัว!

หลี่ฝางเพิ่งจะเข้าใจ จางจื้อเหาได้วางแผนหลอกตนเองตั้งแต่แรกแล้ว

“ผมเคยพูดเหรอ? ทำไมผมจำไม่ได้? ” จางจื้อเหาถามและยิ้มด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์

หลี่ฝางมองดูพวกเซี่ยลู่ แต่พวกเธอไม่มีใครออกมาพูดอะไรเลย แม้แต่หลิวเฉียวเฉียวก็ไปยืนอยู่อีกข้าง เลือกที่จะอยู่เงียบๆ

จางเชี่ยนยังพูดอีกว่า: “หลี่ฝาง นายต้องฟังผิดแน่ๆ นี่มันรถBMW series5 จะขายราคาแค่แสนกว่าหยวนได้ยังไง? ”

“หลี่ฝาง ไม่อย่างนั้นนายก็วางดาวน์ซื้อไปเลย รอนายซื้อแล้ว ฉันจะไปเที่ยวกับนายทุกวันเลย” เซี่ยลู่เข้าไปชิดๆ ตัวหลี่ฝาง

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ในใจกำลังด่าเซี่ยลู่ ซื้อเหี้ย

หลิวเฉียวเฉียวก็พูดขึ้นมาด้วย: “หลี่ฝาง นายก็ซื้อๆ ไปเถอะ ฉันดูรถคันนี้ก็สวยดีนะ สวยกว่ารถคันที่ตู้เฟยขับอีก”

“ใช่สิ ตู้เฟยคันนั้นมันแค่series3 นี่มันseries5 แพงกว่าอีกระดับหนึ่งเลยล่ะ” จางเชี่ยนสองมือกอดอก พูดอย่างภาคภูมิใจ

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่รู้ควรทำยังไงดี

“ตกลงนายจะซื้อหรือไม่ซื้อล่ะ”

จางจื้อเหาเดินเข้ามาก็ยกขาถีบหลี่ฝางล้มไปที่รถ

“ถ้าวันนี้แกไม่ซื้อรถของกู กูจะตีมึงให้ขาหัก” จางจื้อเหาจ้องมองหน้าหลี่ฝางอย่างดุร้าย

เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างหลี่ฝาง สิ่งที่กลัวมากที่สุดก็คือการถูกข่มขู่ แค่ลงมือตีสักชุด อะไรก็ยอมหมด

จางจื้อเหารู้จุดอ่อนจุดนี้

“พี่เหา ผมเอารถพี่ไปชนจนเสีย ชดใช้เงินให้พี่ได้ไหม? ” หลี่ฝางนวดๆ ท้องตัวเองและยืนขึ้นมา

“รถผมซื้อไม่ไหว” หลี่ฝางบอก

จางจื้อเหาเงียบไปสักพักแล้วก็พูดว่า: “ก็ได้ แต่ว่านี่มันรถ BMW series5 ซ่อมขึ้นมาก็ไม่ถูก นายไม่เพียงแค่ทำให้หน้ารถเสีย เบรกรถก็เหยียบจนเสียไปด้วย”

จางจื้อเหายังไม่เคยเข้าไปดูข้างในรถก็รู้แล้วว่าเบรกรถเสียแล้ว นี่มันยอมสารภาพเองชัดๆ นิ

แต่ถึงแม้จะไม่ยอมสารภาพเอง หลี่ฝางก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมาให้ชัดเจน ได้แต่ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ: “งั้นเอาอย่างนี้พี่เหา พี่ดูว่าผมต้องชดใช้เท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม”

“ฉันคิดดูก่อน” จางจื้อเหาแกล้งทำเป็นดูรอบๆ รถ แล้วเดินกลับมาหาหลี่ฝาง

“แปดหมื่น น้อยกว่านี้สลึงหนึ่งก็ไม่ได้!”

จางจื้อเหาพูดอย่างเยือกเย็น นี่เป็นแผนการที่พวกเซี่ยลู่คิดไว้อยู่แล้ว หลี่ฝางถูกรางวัลสองแสน เมื่อคืนใช้จ่ายไปแสนสองหมื่น บนตัวเขาน่าจะเหลือประมาณแปดหมื่น

แต่พวกเซี่ยลู่นึกไม่ถึงว่าจางจื้อเหาจะโหดขนาดนี้ คิดจะตุ๋นเงินแปดหมื่นนั่นให้หมด