บทที่341 หักหน้า

ตระกูลหลี่ไม่มีห้าร้อยล้านเหรอ？

คำตอบคือมี

สถานตากอากาศลงทุนไปหลายหมื่นล้าน เกือบจะสองหมื่นล้าน

สวนสนุกลงทุนไปแปดพันกว่าล้าน

ผับลงทุนไปสองพันกว่าล้าน

หลี่ต๋าคางก่อตั้งสร้างลานกว้างสาธารณะขนาดใหญ่ ห้างสรรพสินค้า บ้านพักคนชรา สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า โรงเรียนประถมเป็นต้น ให้ตงไห่ที่เป็นบ้านเกิดฟรี ……

เงินลงทุนมากขนาดนี้ ใช้เงินตัวเองออกเองหมด ไม่ได้กู้จากธนาคารเลย

ตงไห่เป็นแค่เมืองระดับจังหวัดเล็กๆเท่านั้น ใครจะกล้าจ่ายเงินลงทุนสามหมื่นล้านไปที่เมืองระดับจังหวัด？

ทั้งประเทศนอกจากหลี่ต๋าคาง ก็ไม่มีใครแล้ว

คนแบบนี้ ต้องมีทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน？

ไม่ต่ำกว่าแสนล้าน หรืออาจมากกว่านั้น

หลี่ต๋าคางยิ้มนิดๆ มองมู่เจิ้งถังแล้วพูด：“คุณไม่คิดว่าความน่าสงสัยของตัวเองน่าตลกมากเหรอ？”

“เทียบกับผมแล้ว อย่างมากคุณก็เป็นได้แค่คนขอข้าวกิน คุณสงสัยว่าผมปล้นเงินคุณไป ก็เท่ากับสงสัยว่าผมแย่งกล่องข้าวในมือขอทานไป ผมต้องทำขนาดนั้นเหรอ ผมแย่ขนาดนั้นเหรอ？”หลี่ต๋าคางยืนขึ้น สองมือพาดหลัง ยืดอก มองมู่เจิ้งถังจากมุมสูงลงไป

มู่เจิ้งถังกัดฟันอย่างโมโห：“คุณ！คุณเห็นผมเป็นขอทานเหรอ？”

“ผมเรียกคุณว่าท่านมู่เพราะเคารพคุณ เห็นคุณเป็นแขกสำคัญของสถานตากอากาศ แต่ถ้าคุณเอาความเคารพของผมไปวางท่าให้ได้ใจมากขึ้น คิดว่าผมกลัวคุณล่ะก็ นั่นมันผิดมหันต์เลยแหละ”

“ผมบอกคุณนะ มู่เจิ้งถัง คุณจะไปทำเรื่องดุเดือด เบ่งอำนาจในที่อื่น ผมไม่สน แต่คุณมาตบโต๊ะในที่ของผม ผมบอกได้แค่ เลือกผิดที่แล้ว”

“เบิกตาคุณแล้วคอยดูดีๆซะ นี่คือที่ที่คุณหักหน้าได้ไหม？”

หลี่ต๋าคางทำเสียงฮึดฮัด มองไปที่มู่เจิ้งถังอย่างเย็นชา：“ทำไม ไม่เชื่อ？”

“ผมจะชี้ทางคุณหน่อยละกัน ให้แสงสว่างต่อคุณ หลานชายคุณมีคุณธรรมอะไรกัน คุณไม่มีจิตใจเลยหรือไง？ถึงคุณหนูตระกูลฉินไม่ฟ้องว่าหลานชายคุณขืนใจ บุกรุกเข้าห้องชุดส่วนตัวของเธอ จู่โจมแขกของสถานตากอากาศผม ผมก็มีอำนาจปฏิบัติต่อเขาเหมือนโจร ที่กระทำผิดกฎหมาย มีอำนาจทำร้ายเขา”

ประโยคนี้หลี่ต๋าคางพูดจบ มู่เจิ้งถังก็โกรธจนตัวสั่น

มู่เจิ้งถังหยิบยาบำรุงหัวใจที่ทำขึ้นเองมาเม็ดหนึ่งจากกระเป๋าตัวเอง รีบเอาเข้าปากของตัวเอง

“น้ำ น้ำ น้ำ……”มู่เจิ้งถังตะโกนอย่างร้อนใจ

ลุงเฉียนกลอกตาใส่มู่เจิ้งถัง：“อยู่นี่ ยังเห็นตัวเองเป็นคุณชายอีก อยากดื่มน้ำก็ไปเทเอง ที่นี่ไม่มีคนปฏิบัติคุณหรอก”

เดิมทียังมีมู่เสี่ยวไป๋คนหนึ่งที่ยอมเทน้ำให้มู่เจิ้งถัง

แต่เมื่อครู่ เพื่อให้ฉินวี่เฟยหายโกรธ มู่เจิ้งถังถึงกับต้องตบตีหลานชายไปยกใหญ่

ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ยืนยังลำบาก อย่าว่าแต่เทน้ำให้มู่เจิ้งถังเลย

พูดถึง ในใจของมู่เสี่ยวไป๋ก็หดหู่มาก

สามารถออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดได้ ตอนที่ลงจากเตียงแล้วเดินได้ เขาดีใจกว่าใครทั้งนั้น

ตอนนี้เอง เขาจึงตระหนักได้ว่า ตัวเองดีใจเร็วไปแล้ว

ตัวเองหาเหาใส่หัวมาที่สถานตากอากาศเอง ถูกหักขา ถูกตัดหู ถูกปู่ตบตี ทั้งหมดนี้ สบายกว่านอนบนเตียงคนป่วยตรงไหน？

นิ่งไปแป๊บเดียว มู่เจิ้งถังได้แต่เทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่งด้วยตัวเขาเอง

แต่ตอนที่จะดื่ม โหจื่อจู่ๆกลับวิ่งเข้ามา แย่งแก้วน้ำไป ด่าอย่างเย็นชา：“ไอ้แก่สารเลว แม่เอ๊ยอยากตายใช่ไหม ใช้แก้วน้ำผมไปดื่มน้ำ？ถามความเห็นผมยัง？”

“คุณอายุขนาดนี้แล้ว ไม่แน่ว่าอาจมีโรคติดต่ออะไรหรอกนะ！”

โหจื่อพูดจบ เสียงดังปังขึ้นมาทำแก้วน้ำที่พื้น แตกกระจาย

การกระทำแบบนี้ เท่ากับกำลังดูหมิ่นมู่เจิ้งถังอย่างหนัก

หลี่ต๋าคางรังแกมู่เจิ้งถังก็ว่าไปแล้ว นี่โหจื่อบอดี้การ์ดคนหนึ่ง ทำไมไม่เห็นมู่เจิ้งถังในสายตาเลย

มู่เจิ้งถังน้อยใจหน่อยๆ ตัวเองหัวหน้าตระกูลมู่ที่สง่างาม ถูกปฏิบัติอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้？

แม้แต่น้ำก็ยังไม่ให้กิน！

มู่เจิ้งถังกลืนยาใส่ปากลงไป จ้องโหจื่อกับหลี่ต๋าคางและคนอื่นๆอย่างเย็นชา

“ท่านหลี่ พวกเรามาคอยดูกัน”

อยู่ใต้ชายคา จำเป็นต้องก้มหัวให้

ที่นี่คือถิ่นของหลี่ต๋าคาง ในใจของมู่เจิ้งถังรู้ดี ที่นี่ ตัวเองต่อรองไม่ได้สักครึ่งเดียว

“ทำไม ขู่ผม？”หลี่ต๋าคางขำแห้งๆออกมา มองมู่เจิ้งถัง：“คุณมีอำนาจมาสู้ผมด้วยเหรอ？ผมแนะนำให้คุณหยุดเถอะ อย่าเป็นปืนให้คนพวกนั้น อย่างแรก ปืนคุณนี้สู้ผมไม่ได้เลย อย่างที่สอง คนพวกนั้นฝีมือร้ายกาจมากกว่าที่คุณคิดไว้ ระวังเถอะแม้แต่กระดูกชิ้นสุดท้ายก็อาจถูกพวกเขาจัดการด้วย”

สีหน้ามู่เจิ้งถังเปลี่ยน มองหลี่ต๋าคางอย่างตะลึงหน่อยๆ

“ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาห่วงใยหรอก”มู่เจิ้งถังทำเสียงฮึดฮัด หมุนตัวพูดกับมู่เสี่ยวไป๋：“เสี่ยวไป๋ พวกเราไปเถอะ”

มู่เสี่ยวไป๋ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มาตรงหน้ามู่เจิ้งถัง ปู่หลานสองคนเดินไปหน้าประตู โหจื่อกลับพูด：“ให้พวกคุณไปหรือยัง？”

“พวกคุณจะเอาอะไรอีก？”มู่เจิ้งถังมองโหจื่ออย่างเยือกเย็น：“อย่างคุณ หรือว่าอยากเก็บผมไว้？”

“ผมกลับไม่คิดที่จะเก็บคุณไว้ แต่หลานชายคุณทำเรื่องแย่มากมายขนาดนั้น คุณบอกไปก็ไป คุณคิดว่าคุณเป็นตำรวจเหรอ？”

“ขาของหลานชายผมถูกหักไป พวกคุณคิดจะทำไง？”มู่เจิ้งถังทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ

“ขาของหลานชายคุณถูกหัก เพราะเขาหาเรื่องใส่ตัวเอง สมควรแล้ว ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ไปแจ้งความฟ้องพวกผมได้เลย ยังไงซะในมือผมก็มีหลักฐานที่หลานชายคุณกระทำผิด”โหจื่อหัวเราะหึๆ

มู่เจิ้งถังหัวเราะเหอะๆ มองฉินวี่เฟย：“สาวน้อย คุณจะช่วยพวกเขาฟ้องเสี่ยวไป๋เหรอ？”

ฉินวี่เฟยก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยมองมู่เจิ้งถัง และก็ไม่ได้ตอบคำถามเขา

มู่เจิ้งถังเสียงหม่นลง ถามต่อ：“สาวน้อย เสี่ยวไป๋เป็นคู่หมั้นของคุณ สองวันนี้คุณสองคนก็จะหมั้นกันแล้ว คุณจะฟ้องว่าคู่หมั้นคุณขืนใจเหรอ？”

ฉินวี่เฟยยังไม่พูดสักคำ หลี่ฝางที่อยู่ข้างๆกลับหัวเราะ พูดว่า：“ท่านมู่ มีประโยคหนึ่งคุณไม่เคยได้ยินเหรอ？ไม่พูดก็หมายความว่ายอมรับ คุณรู้ไหมว่าหลานชายระยำแค่ไหน？เขาต่อยไปที่หน้าของฉินวี่เฟย ตอนนั้น เขาเห็นตัวเองเป็นคู่หมั้นของฉินวี่เฟยหรือยัง？”

“หลี่ฝาง ทำไมผมต้องทำร้ายฉินวี่เฟย คนอื่นไม่รู้ หรือว่าคุณไม่รู้เหรอไง？”

มู่เสี่ยวไป๋เอามือล้วงไปในกระเป๋า หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา เปิดอัลบั้มของตัวเอง：“ปู่ ดูสิ……”

มู่เจิ้งถังก้มหน้ามองไป：“เสี่ยวไป๋ คุณให้ปู่มองอะไร？”

เห็นแค่ ในอัลบั้มโทรศัพท์ของมู่เสี่ยวไป๋ ว่างเปล่า ไม่มีอะไร

สีหน้ามู่เสี่ยวไป๋ตะลึงไป จากนั้น เขาเงยหน้ามองโหจื่อ

“คุณทำเหรอ？”มู่เสี่ยวไป๋มองโหจื่ออย่างเย็นชา ถามไป

เมื่อกี๊ในมือของมู่เสี่ยวไป๋ที่ชั้นใต้ดิน โทรศัพท์ของเขา ต่างอยู่ในมือของโหจื่อหมด

เวลานี้เอง โทรศัพท์ของมู่เสี่ยวไป๋ ถูกฟอร์แมตจนไม่เหลืออะไรอีก

อัลบั้ม สมุดโทรศัพท์ ……ต่างถูกโหจื่อลบหมด

โหจื่อไม่มีทางยอมรับ เขาหัวเราะเหอะๆ เดินเข้ามา：“คุณชายมู่ ผมทำอะไร？”

“คุณยังจะเสแสร้งอีก คุณลบอัลบั้มรูปโทรศัพท์ผม！”มู่เสี่ยวไป๋พูดเสียงดัง

“คุณชายมู่ คุณจะปรักปรำผมมั่วๆไม่ได้นะ ผมเคยแตะโทรศัพท์คุณ แต่ไม่เคยลบอะไรของคุณ โทรศัพท์คุณ ต้องสแกนรอยนิ้วมือ นอกจากคุณ จะมีใครเปิดได้？”

โหจื่อพูดยิ้มๆ

ทางที่พามู่เสี่ยวไป๋ไปในห้องใต้ดิน โหจื่อตีจนมู่เสี่ยวไป๋สลบ จุดประสงค์ก็เพื่อไม่ให้เขาจำเส้นทางของสถานตากอากาศได้

และก็ตอนนั้นเอง โหจื่อใช้โทรศัพท์มู่เสี่ยวไป๋ปลดล็อก จากนั้นก็ฟอร์แมตข้อความทั้งหมดของเขา

แน่นอน ทั้งหมดนี้เป็นหลี่ฝางกำชับให้เขาทำแบบนั้น

“ปู่ เมื่อคืนฉินวี่เฟยตามหลี่ฝางเข้าไปในวิลล่า แล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย ……”

มู่เสี่ยวไป๋มองฉินวี่เฟย กัดฟันพูด：“ปู่ สวะแบบนี้ คู่ควรที่จะเข้าตระกูลใหญ่ของตระกูลมู่พวกเราเหรอ？”

“โหจื่อ ตบเขา”

ได้ยินคำว่า‘สวะ’สองคำนี้ หลี่ฝางก็ไม่พอใจ

“ครับ”

โหจื่อหัวเราะหึหึ รีบเดินเข้ามา ยกแขนขึ้นตบไปที่หน้าของมู่เสี่ยวไป๋

จากนั้นก็มีเสียงดังแปะ มุมปากของมู่เสี่ยวไป๋ เลือดซิบออกมา

มู่เจิ้งถังขมวดคิ้ว ต่อหน้าเขา ไปตบหลานชายเขา นี่มันไม่เคารพตัวเองเกินไปแล้ว？

“ท่านหลี่ พวกคุณคือคนของสถานตากอากาศ นี่คือคุณธรรมที่นี่เหรอ？”มู่เจิ้งถังหันไปมองที่หลี่ต๋าคาง

และหลี่ต๋าคางตอนนี้ ก็หลับไปที่โต๊ะประชุมไปนานแล้ว หลับอย่างขี้เซา

หลายวันนี้ หลี่ต๋าคางเหนื่อยมาก เขาไม่ได้พักผ่อนนานแล้ว

“พ่อผมหลับไปแล้ว สถานตากอากาศนั่นคือที่รับผิดชอบของผม ท่านมู่ ดูแลปากหลานชายคุณดีๆ บอกว่าใครสวะเหรอ？คุณหนูฉินเป็นแขกสำคัญของสถานตากอากาศพวกเรา นี่ดูหมิ่นแขกสำคัญของสถานตากอากาศเรา ตบคุณไปทีหนึ่งก็ถือว่าน้อยไปแล้ว”

“แล้วก็นะ มู่เสี่ยวไป๋ คุณบอกว่าเมื่อคืนผมกับคุณหนูฉินเข้าไปในวิลล่าห้องหนึ่ง คุณมีหลักฐานไหม？”

“ถ้าคุณไม่มีหลักฐาน อย่าพูดมั่วซั่ว ผมยังไม่บอกเลย คุณอย่าทำลายความบริสุทธิ์ของคุณหนูฉินให้มัวหมอง”หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ หัวเราะอย่างขี้เล่น