บทที่ 173

ไปสังหารคนตระกูลเฉินตู่

 

 

ขณะที่หลี่เทียนฮานกำลังส่งบทลงโทษ ห้องโถงรับรองดูเหมือนจะเงียบและวังเวงมาก

 

หลังจากได้รับการลงโทษแล้ว ไม่มีใครกล้าออกไป

 

โปรดอย่าได้ล้อเล่นใดๆ หลี่ฟู่เฉินยังอยู่ คงไม่มีผู้ที่กล้าลุกขึ้นและออกไป แม้แต่กระทั่งผู้ก่อตั้งเองก็ไม่กล้าทำ

 

หลี่ฟู่เฉินกวาดสายตามองทุกคน จากนั้นก็มองไปที่หลี่ท่ซานขณะที่เขาถาม “พ่อของหลี่เซี่ยวตี้ถูกฆ่าได้อย่างไร? หากเจ้ากล้าบิดเบือนความจริงแม้แต่เพียงนิด อย่าได้โทษข้าหากข้าดูไร้ความเมตตา”

 

หลี่ไท่ซานเป็นคนที่ขี้กลัวและขี้ขาดอยู่ก่อนแล้ว เขาจะปกปิดสิ่งต่างๆ ได้อย่างไร เขาอธิบายรายละเอียดทั้งหมดรวมถึงตัวเขาเองที่รับสินบนจากตระกูลเฉินตู่เป็นเม็ดยาสีเหลืองขั้นสูง 5 เม็ด ความคิดเพียงอย่างเดียวของเขาในตอนนี้คือการรับการลงโทษอย่างซื่อสัตย์และไม่กล้าคิดอะไรอีกเลย เขารู้สึกว่าโชคดีที่เขาไม่ปล่อยสิ่งต่างๆ ลงน้ำ หากไม่เช่นนั้นแล้ว ผลที่ตามมาจะไม่เป็นเช่นนี้ บางทีหลี่ฟู่เฉินอาจฆ่าเพื่อแสดงความกล้าหาญของเขา

 

“ขอหลี่เซี่ยวตี้ให้มา” หลี่ฟู่เฉินสั่งผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลหลี่

 

หลี่เซียวตี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลี่ฟู่เฉินจัดการทุกคนทุกระดับในตระกูลหลี่แล้ว เมื่อเห็นว่าสมาชิกสภาทุกคนอยู่ใกล้ๆ เธอไม่สามารถทำอย่างไรได้ ได้แต่คุกเข่าน้ำตาคลอ “ข้าขอให้ตระกูลหลี่ช่วยเซียวตี้หาความยุติธรรม”

 

“เซียวตี้ ยืนขึ้น” หลี่ฟู่เฉินกล่าว

 

หลี่เซียวตี้ มองไปที่กลุ่มผู้ก่อตั้งและหลี่ไท่ซานอย่างลังเล

 

หลี่ไท่ซานกล่าว “หัวหน้าตระกูลน้อยอนุญาตให้เจ้าลุกขึ้น ก็ทำมันให้เร็ว”

 

หลี่ฟู่เฉินจ้องไปที่หลี่ไท่ซาน “เมื่อไหร่กันที่ข้าให้เจ้าพูด? เซียวตี้ อย่ากลัวเลย อะไรก็ตามที่ทำให้เจ้าเสียใจ บอกกับข้าทุกสิ่ง ข้า หลี่ฟู่เฉินจะส่งความยุติธรรมคืนให้เจ้า ผู้ที่ควรถูกฆ่าตาย จะถูกฆ่า ผู้ที่ควรได้รับการลงโทษ จะถูกลงโทษ จะไม่มีใครรอดชีวิตไปได้”

 

การเดินทางปัจจุบันของเขาไม่ได้มาเพื่อพักอย่างสงบอยู่ในเมืองหมอกเมฆา เขาต้องการเปลี่ยนท้องฟ้าของเมืองหมอกเมฆา

 

หลี่เซียวตี้ไม่ได้โง่ เห็นหลี่ฟูเฉินตำหนิหลี่ไท่ซานและยังไม่มีใครกล้าพูดอะไร แสดงให้เห็นว่าวันนี้หลี่ฟู่เฉินไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คิดถึงความทุกข์และความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอเผชิญในช่วงเดือนที่ผ่านมา เธอไม่สามารถทำอย่างไรได้ ได้แต่ร่ำไห้เสียงดังอย่างน่าสงสาร

 

หลี่ฟู่เฉินไม่ได้รีบบังคับให้หลี่เซี่ยวตี้กล่าวแต่อย่างใด กลับกันเขาเลือกที่จะมองเธออยู่อย่างเงียบๆ และปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลี่เซี่ยวตี้ก็หยุดลงในที่สุด

 

หลี่ฟู่เฉินกล่าวเบาๆ “อันดับแรกลุกขึ้นยืนก่อน บอกอะไรก็ตามที่เจ้าเสียใจกับฟู่เฉินเก่อของเจ้า”

 

“ฟู่เฉินเก่อ” หลี่เซี่ยวตี้ยืนขึ้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความอบอุ่น ในช่วงวันเหล่านั้น ครอบครัวของหลี่ฟู่เฉินเต็มใจมอบความอบอุ่นให้กับเธอ หากไม่เช่นนั้นแล้ว ตัวเธอก็คงจะพังทลายลงไปแล้ว

 

เช็ดน้ำตาของเธอ หลี่เซี่ยวตี้ให้รายละเอียดทั้งหมด ซึ่งแม่นยำกว่าคำอธิบายของหลี่ไท่ซาน

 

หลังจากหลี่เซี่ยวตี้กล่าวจบ ผู้คนหลากหลายระดับในห้องโถงรู้สึกอับอายและอยากที่จะฝังศีรษะลงดิน

 

ดวงตาของหลี่ฟู่เฉินเบิกขึ้นกว้างโต ร่องรอยของเจตนาสังหารลอยออกมาจากร่างกายของเขา

 

ตระกูลเฉินตู่สมควรตาย

 

***

 

สิ่งนี้เกิดขึ้นไม่กี่เดือนก่อน

 

เมื่อเธอโตขึ้น หลี่เซี่ยตี้กลายเป็นงดงามกว่าแต่ก่อนมาก ในขณะที่เธอเติบโต แม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับความงามของกั่วเซี่ย แต่ภายในเมืองหมอกเมฆา เธอถือว่าเป็นความงามที่มีชื่อเสียง

 

วันหนึ่งในเมืองหมอกเมฆา เฉินตู่หลางชนเข้ากับหลี่เซี่ยตี้และได้เพลิดเพลินกับความงามของหลี่เซี่ยวตี้ทันที

 

เฉินตู่หลางผู้นี้ใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าเขาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลเฉินตู่และมีสถานะที่น่านับถือ เขารังแกทั้งชายและหญิง เขาแม้แต่กระทั้งฉกภรรยาของผู้อาวุโสจากหลากหลายตระกูลมา การกำหนดกรอบและยุยงผู้คน ทำลายตระกูลเล็กตระกูลน้อยอย่างไม่หยุดหย่อน เขาทำมันทั้งหมด

 

เพราะเขาคุ้นเคยกับการเป็นเจ้านายอยู่ก่อนแล้ว เฉินตู่หลางจึงสั่งให้ลูกน้องของเขาพาตัวหลี่เซี่ยวตี้กลับไป

 

โดยบังเอิญ หลี่ไท่ซานและเฉินหยูหยานกำลังของซื้ออยู่รอบเมืองหมอกเมฆา และเห็นว่าคนของตระกูลตัวเองกำลังถูกทำร้าย โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงเขาไปหยุดเฉินตู่หลาง

 

อาจเป็นเพราะความผิดพลาดของเขาเอง เฉินตู่หลางจึงไม่กล้าแก้แค้นพวกเขา แต่เขาก็ยังต้องการที่จะได้รับหลี่เซี่ยวตี้ ดังนั้นเขาจึงถามผู้นำตระกูลหลี่ หลี่ไท่ซานเองก็เห็นด้วยที่จะให้หลี่เซี่ยวตี้ไปในฐานะผู้หญิงของเขา

 

โดยธรรมชาติแล้วหลี่เซี่ยวตี้ย่อมไม่เต็มใจ พ่อของเธอหลี่ต๋าเจียงปฏิเสธทันที

 

เดิมทีเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขเช่นนี้เอง แต่เมื่อเดือนที่แล้ว หลี่ต๋าเจียงและหลี่เซี่ยวตี้เดินทางไปที่เมืองหมอกเมฆาอีกครั้งเพื่อซื้อสินค้าบางอย่าง แต่ก็ถูกขวางโดยเฉินตู่หลาง

 

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขากำลังจะถูกลักพาตัว หลี่ต๋าเจียงจึงคลั่งและต่อสู้เอาชีวิตเข้าแลก

 

น่าเสียดายที่หลี่ต๋าเจียงเป็นเพียงนักสู้ขอบเขตต้นกำเนิดธรรมดๆ เขาจะต่อกรกับตระกูลเฉินตู่และกลุ่มของเขาได้อย่างไร พวกเขาทุบตีเขาหลายครั้งและทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

บางทีคิดว่าความกล้าหาญของเขาอาจยังไม่ถูกทำลาย เฉินตู่หลางไม่หยุดแม้แต่กระทั่งหลังจากที่ทำร้ายหลี่ต๋าเจียงไปแล้วจริงจัง เขากระทืบซ้ำแล้วซ้ำอีกบนร่างกายของหลี่ต๋าเจียง กระทืบเขาจนตาย จากนั้นเขาก็กล่าวกับหลี่เซี่ยวตี้ เขาจะไม่ลักพาตัวเธอในวันนี้ แต่ไม่ช้าก็เร็ว เธอเต็มจะเต็มใจที่จะนอนบนเตียงของเขา หากไม่เช่นนั้น แม่เพียงคนเดียวของเธอก็จะได้พบกับชะตากรรมเดียวกัน

 

ในวันเดียวกัน แม่ของหลี่เซี่ยวตี้ก็ป่วยและไม่สามารถออกจากเตียงได้

 

ตั้งแต่นั้นมา ในช่วงเดือนนั้น ในทุกๆ วัน หลี่เซี่ยวตี้ก็ขอให้หลี่ไท่ซานช่วยเธอเพื่อหาความยุติธรรม

 

“ขยะ! ขยะทั้งกลุ่ม! ทำไมตระกูลหลี่ถึงต้องการคนเช่นเจ้า?”

 

พร้อมๆ กับเจตนาสังหาร หลี่ฟู่เฉินปลดปล่อยสภาวะพลังฉีอีกครั้ง ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องถูกสภาวะพลังฉีของหลี่ฟู่เฉินเข้าครอบงำ ขณะที่พวกเขาอาเจียนออกมาเป็นเลือดเต็มปาก มันยังรวมถึงผู้ก่อตั้งตระกูลหลี่ หลี่ซวนเฟิง

 

“หลี่ซวนเฟิง เจ้าในฐานะผู้ก่อตั้งตระกูลหลี่มีประโยชน์อะไรบ้างในฐานะนักสู้ขอบเขตปฐพี? เจ้าไม่ได้ถามหรือสนใจเกี่ยวกับตระกูลหรือคนของเจ้า เจ้าไม่ได้มีหัวใจของที่ผู้แข็งแกร่งควรมี ไม่น่าแปลกใจที่ตระกูลหลี่ของเราตกต่ำลงไปมาก”

 

“หลี่ไท่ซาน ทำไมไม่ลองฉี่และใช้มันเป็นกระจกดูตัวเจ้าเองล่ะ? เจ้า? เจ้าเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำตระกูลหลี่หรือไม่? เจ้าเป็นแค่คนน่ารังเกียจ ข้ารู้สึกอยากจะสังหารเจ้า!”

 

“และผู้อาวุโสทั้งหมด พวกเจ้าทุกคนรู้แต่เพียงวิธีต่อสู้เพื่ออำนาจและผลกำไร เรื่องไหนที่พวกเจ้าทำได้ดี เจาก็จะเอาแต่ด้านนั้น เจ้ากับสุนัขต่างกันอย่างไร?”

 

คำพูดแหลมคมและชัดเจนของหลี่ฟู่เฉินทำให้ทุกคนที่ลอยลองออกไปโดยที่ไม่สามารถกล่าวสิ่งใดโต้คืนได้ โดยเฉพาะหลี่ไท่ซานที่สังเกตเห็นเจตนาสังหารของหลี่ฟู่เฉิน เขาคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว “ไท่ซานผิดไปแล้ว ข้าหวังว่าผู้นำตระกูลจะให้บทลงโทษอย่างหนักและไว้ชีวิตข้าไป”

 

จบคำพูดของเขา เขาอ้อนวอนให้หลี่เทียนฮาน

 

หลี่เทียนฮานกล่าวอย่างไร้อารมณ์ “มองหาความตาย แต่การลงโทษจะต้องดำเนินต่อไปอยู่แล้ว จับเขาไว้!”

 

หลี่เซี่ยวตี้รู้สึกงุงงง เขายังเป็นเยาวชนอยู่หรือไม่?

 

ในเพียงเวลาไม่กี่ปี ตอนนี้เขาเติบโตเป็นต้นไม้ยักษ์สูงตระหง่านและไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ถูกทำร้ายตลอดเวลาแล้ว

 

“พ่อ ข้าต้องปล่อยให้ท่านแล้ว เซี่ยวตี้ ตามข้าไปที่ตระกูลเฉินตู่” หลี่ฟู่เฉินกล่าวกับหลี่เซี่ยวตี้

 

หลี่เทียนฮานไม่สามารถทำอย่างไรได้ ได้แต่กล่าวถาม “ฟู่เฉินทำไมเจ้าถึงไปที่ตระกูลเฉินตู่?”

 

สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าหลี่ฟู่เฉินจะไม่ทำสิ่งต่างๆ อย่างสงบแน่

 

“เพื่อฆ่า”

 

จบคำตอบของเขา หลี่ฟู่เฉินคว้าไหล่หลี่เซียวตี้และพุ่งออกจากห้องโถงรับรอง

 

เมื่อหลี่ฟู่เฉินจากไป ร่างกายของผู้คนส่วนใหญ่ในห้องโถงก็อ่อนยวบลง แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าออกไป

 

***

 

เมืองหมอกเมฆา ที่อยู่ของท่านเจ้าเมือง

 

ตระกูลเฉินตู่เป็นตระกูลของขุนนางในเมือง ดังนั้นที่พักอาศัยของท่านเจ้าเมืองจึงตั้งอยู่ใจกลางเมือง

 

“ใครกัน?! หยุดอยู่ตรงนั้น! เจ้ากำลังถามหาความตายหรือไม่?”

 

ครืน!

 

ประตูที่ปิดอย่างแน่นหนาของที่พักอาศัยท่านเจ้าเมืองปลิวออกไปพร้อมนักสู้ที่เฝ้าประตู โดยหลี่ฟู่เฉินอยู่ด้านหน้าและหลี่เซี่ยวตี้ติดตามอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินผ่านประตูเข้าไป

 

ระหว่างทาง นักสู้ของเจ้าเมืองหลายคนถูกส่งตัวออกไปโดยสภาวะพลังของหลี่ฟู่เฉิน โดยที่ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวร่างกายใดๆ

 

“เฉินตู่หลางอยู่ที่ไหน ออกมารับความตาย!”

 

เสียงของหลี่ฟู่เฉินดังก้องไปทั่วบ้านของท่านเจ้าเมือง

 

 

ติดตามข่าวสารได้ก่อนใครที่เพจ INDYNOVEL