ตอนที่ 1264  กลับบ้าน (3)

หลังจากผ่านไฟสงครามมา  แคว้นฉีก็ค่อยๆฟื้นตัวจากบาดแผลสงคราม  ไฟสงครามไม่ได้เผาความตั้งใจของประชาชนแคว้นฉี  พวกเขามุ่งมั่นที่จะหลุดพ้นจากความยากลำบาก  และได้สร้างบ้านเกิดของพวกเขาขึ้นอีกครั้งด้วยสองมือของตัวเอง

กองทัพรุ่ยหลินเป็นกองกำลังที่สูญเสียหนักที่สุด  หลังจากบาดแผลส่วนใหญ่หายแล้ว  พวกเขาก็เริ่มรับสมัครทหารใหม่เข้าสู่กองทัพรุ่ยหลิน

พวกผู้เยาว์ที่มุ่งมั่นจะปกป้องแคว้นของพวกเขาหลั่งไหลมาจากทั่วทุกสารทิศ  พวกเขาอยากจะเป็นคนของกองทัพรุ่ยหลินเพื่อที่วันหนึ่งจะได้ต่อสู้ปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาได้

ในช่วงนี้กล่าวได้ว่าหลงฉียุ่งมากจนมือจะหลุดจากตัวอยู่แล้ว  ก่อนหน้าที่กองทัพรุ่ยหลินยังไม่ได้ปล่อยข่าว  ก็มีคนมากมายในเมืองหลวงแคว้นที่มีความกระตือรือร้นสูงมารออยู่แล้ว  ตอนนี้ข่าวเรื่องกองทัพรุ่ยหลินเปิดรับสมัครทหารใหม่เพิ่งประกาศออกไป  จำนวนคนที่มาสมัครอธิบายได้แค่ว่า ล้นทะลัก

ทุกๆวันหลงฉีจะนั่งอยู่หน้าค่ายกองทัพรุ่ยหลิน  ทำการประเมินพวกผู้เยาว์ที่มาสมัครเข้ากองทัพอย่างเข้มงวด  เขายุ่งมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะจิบน้ำ

ทหารที่กองทัพรุ่ยหลินมองหาในครั้งนี้จะต้องมีอายุระหว่าง 16-22 ปี  กองทัพรุ่ยหลินก่อตั้งขึ้นเป็นเวลาหลายปี  ผ่านการรบทั้งเล็กและใหญ่มาแล้ว  ทหารรุ่นเก่าของพวกเขาล้มตายกันไปทีละคนโดยมีทหารเลือดใหม่มาเติมเต็มช่องว่างเป็นระยะ  แต่หลังสงครามใหญ่เมื่อเร็วๆนี้  กองทัพรุ่ยหลินสูญเสียคนไปมากกว่าครึ่ง  และต้องใช้เวลานานในการสะสมกำลังคนกว่าจะสร้างกองทัพรุ่ยหลินขึ้นมาใหม่ได้  ดังนั้น  จวินเสี่ยนจึงตั้งเป้าหมายที่คนหนุ่มๆ  และเมื่อพวกเขาถูกลับจนกลายเป็นดาบที่แหลมคมแล้ว  พวกเขาก็จะอยู่ในช่วงอายุที่ดีที่สุด

และในการรับสมัครของกองทัพรุ่ยหลินครั้งนี้  มีกฎเหล็กอยู่ 1 ข้อนั่นคือ ความจงรักภักดี!

พลังที่อ่อนแอสามารถขัดเกลาได้อย่างช้าๆ  ร่างกายที่ไม่แข็งแรงก็สามารถพัฒนาได้ด้วยการฝึกฝนอย่างหนัก  แต่ถ้าความเชื่อและอุปนิสัยของคนๆนั้นมีข้อบกพร่อง  ไม่ว่าจะมีพรสวรรค์มากเพียงใด  กองทัพรุ่ยหลินก็จะไม่มีวันยอมรับพวกเขา

ตราบใดที่พวกเขาไม่แย่จนเกินเยียวยาและนิสัยผ่านเกณฑ์  ทุกคนก็จะมีโอกาสได้เข้าร่วมกับกองทัพรุ่ยหลิน

ผู้ชายทุกคนที่อายุเกินกำหนดล้วนแต่เศร้าเสียใจ  บางคนถึงกับไปถามหลงฉีว่าพวกเขาต้องการหน่วยพลาธิการหรือไม่  พวกเขาจะยอมทำต่อให้เป็นแค่งานจิปาถะหรืองานทำอาหารให้กับกองทัพรุ่ยหลิน……

คำถามทั้งหมดนี้ทำให้หลงฉีแทบจะเป็นบ้าไปจริงๆ  เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

หลงฉีกำลังยุ่งอยู่ตอนที่ทหารรุ่ยหลินคนหนึ่งนำข่าวมาบอก  ทันทีที่เขาได้ฟัง  เขาก็ลุกขึ้นทันทีและมอบหน้าที่ในการรับสมัครทหารให้กับทหารอีกคน  ก่อนจะหันกลับและวิ่งเข้าไปในค่ายกองทัพรุ่ยหลิน

ที่ลานฝึก จวินชิงกำลังฝึกทหารกลุ่มใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมกองทัพ  เหตุผลที่กองทัพรุ่ยหลินกลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งนั้น  ไม่ใช่แค่เพราะบารมีของตัวอักษรที่อ่านได้ว่า “กองทัพรุ่ยหลิน” เท่านั้น  แต่มันประสบความสำเร็จได้ด้วยการฝึกฝนอย่างเข้มงวดแบบต่อเนื่อง  ไม่มีการอู้หรือเกียจคร้าน  กองทัพรุ่ยหลินถึงยังรักษาชื่อเสียงของตัวเองเอาไว้ได้

จวินชิงมองทหารใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมกองทัพก็ต้องผ่านการฝึกโหดกันแล้ว  ในแววตาของเขาไม่มีความเมตตาเลยสักนิด  ความยากลำบากที่พวกเขาเผชิญอยู่ในตอนนี้จะเพิ่มโอกาสให้พวกเขารอดชีวิตกลับมาจากสนามรบที่พวกเขาจะต้องเผชิญในอนาคตได้

พวกผู้เยาว์ที่ผ่านการคัดเลือกเบื้องต้นเหล่านี้  สุดท้ายจะยังอยู่กับกองทัพรุ่ยหลินหรือไม่นั้นก็ยังไม่อาจรู้ได้  เนื่องจากอีกหนึ่งปีข้างหน้ากองทัพรุ่ยหลินจะดำเนินการคัดกรองอีกรอบ  ทุกคนที่ไม่ผ่านเกณฑ์จะต้องออกจากกองทัพรุ่ยหลิน

“ท่านอ๋องน้อย!”  หลงฉีวิ่งเข้ามาข้างในอย่างเร่งรีบและกระซิบสองสามคำข้างหูของจวินชิง

ใบหน้าที่ดุดันของจวินชิงพลันเปล่งประกายด้วยความดีใจ  เขาสั่งให้พวกทหารใหม่ฝึกฝนต่อไป  ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปจากลานฝึก

กลุ่มผู้เยาว์ที่ถูกจวินชิงฝึกโหดเงยหน้าขึ้นพลางหอบหายใจ  พวกเขาเห็นจวินชิงวิ่งจากไป  สีหน้าของทุกคนดูงงงวยอย่างมาก