ตอนที่ 1432  สมรู้ร่วมคิด (1)

“ไป!  ไปถามว่าใครเป็นคนรับผิดชอบที่นี่  บอกพวกเขาว่าลั่วซีจากฝูหยวนถังมาขอพบ”  ลั่วซีพูดพลางขมวดคิ้ว  จากที่เขาเห็น  หอพักพวกนี้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว  ที่ดีๆแบบนี้เอาให้พวกผู้ลี้ภัยอยู่ฟรี  ออกจะแปลกไปหน่อย  คนปกติจะไม่เสียเงินมากมายให้กับผู้ลี้ภัยพวกนี้  ลั่วซีจึงเดาว่าสถานที่นี้น่าจะเกิดจากการเตรียมการบางอย่างของท่านผู้นั้น  เนื่องจากทั้งคู่รับใช้เจ้านายคนเดียวกัน  การที่เขามาที่นี่เพื่อทักทายก็ไม่น่าจะเป็นการหยาบคาย

ลั่วซีไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยว่าที่หน้าต่างชั้นสองบนหอพัก  มีใครบางคนกำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชาตั้งแต่วินาทีที่เขาปรากฏตัว

“คุณหนู!  ลั่วซีบอกว่าอยากพบท่านขอรับ”  เย่เหม่ยพูด

“เร็วจริง……”  จวินอู๋เสียมองลั่วซีที่ยืนอยู่ข้างล่าง  ดวงตาฉายแววเยียบเย็น

“บอกเขาว่า  ข้าไม่ว่าง”  พูดจบ  นางก็ละสายตาจากนอกหน้าต่าง  และนั่งลงที่โต๊ะ

เย่เหม่ยให้คนไปถ่ายทอดคำพูดของจวินอู๋เสียแก่ลั่วซีทันที

เมื่อลั่วซีไม่ได้เข้าพบคนทางเหนือของเมือง  เขาก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก  เมืองชิงเฟิงตกอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขามานาน  ไม่มีใครสามารถสร้างความวุ่นวายใหญ่โตขึ้นที่นี่ได้

แต่การถูกดูแคลนเช่นนี้ก็ทำให้สีหน้าของลั่วซีดูไม่ดีเช่นกัน  ตอนที่เขากลับไป  เขาไม่ได้กลับไปที่ฝูหยวนถัง  แต่เดินไปทางจวนเจ้าเมืองแทน

“นายน้อย  ท่านจะไปที่จวนเจ้าเมืองหรือขอรับ?”  ลูกน้องคนหนึ่งถามอย่างระมัดระวัง

“ในเมื่อคนนั้นไม่ยอมพบข้า  งั้นข้าก็จะไปถามเจ้าเมืองว่าเขาเป็นใคร?”  ลั่วซีพูด

ลูกน้องพยักหน้าท่าทางเหมือนเข้าใจ

ภายในจวนเจ้าเมือง  ลั่วซีนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่  จิบชาที่คนรับใช้นำมาเสิร์ฟให้เขา

หลังจากนั้นไม่นาน  ชายวัยกลางคนผู้มีพุงอ้วนกลมก็เดินหอบแฮ่กๆเข้ามา  เขาแต่งตัวหรูหรา  มีรอยยิ้มบนใบหน้า  แก้มยุ้ย  ดูร่าเริง

“วันนี้น้องลั่วมีเวลาว่างมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?”  ชายอ้วนผู้นี้คือเจ้าเมืองชิงเฟิง  คนมีคุณธรรมที่ผู้ลี้ภัยกล่าวถึง  แต่ดูจากตัวเขาแล้ว  ยากมากที่จะเชื่อมโยงเขากับขุนนางที่รักประเทศชาติและห่วงใยประชาชน

ลั่วซีกวาดสายตามองเจ้าเมือง  แล้วแอบเดาะลิ้น  ดวงตาฉายแววรังเกียจแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว  เขาปัดแขนเสื้อและตรงเข้าหัวข้อที่จะพูดทันที  “มีคนซื้อคฤหาสน์ส่วนใหญ่ทางตอนเหนือของเมือง  เจ้ารู้เรื่องนี้รึเปล่า?”

เจ้าเมืองชะงัก  เขาคิดไม่ถีงว่าลั่วซีจะมาที่นี่เพราะเรื่องนี้  “ข้ารู้  เดิมทีพื้นที่ทางเหนือของเมืองก็เอาไว้ขายให้พวกโง่ที่มีเงินเยอะๆอยู่แล้ว  ครั้งนี้ขายได้ตั้งเยอะในคราวเดียว  ได้กำไรมาไม่น้อยเลย”

ความจริงแล้ว  ร้านขายบ้านที่อยู่ข้างๆศาลาว่าการเปิดดำเนินการโดยคนของเจ้าเมือง  แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในชื่อของเจ้าเมือง  แต่เงินส่วนใหญ่ก็เข้ากระเป๋าของเขา  วันก่อนที่เจ้าของร้านมารายงานกับเจ้าเมือง  เจ้าเมืองดีใจมากที่รู้ว่ามีคนซื้อที่รวดเดียวตั้งมากมาย  ต้องรู้ว่าราคาบ้านในเมืองชิงเฟิงขึ้นไปอยู่ในระดับที่เทียบได้กับเมืองหลวงของแคว้นเหยียน  มันไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลย!

“เจ้ารู้ไหมว่าคนที่ซื้อเป็นใคร?”  ลั่วซีมองเจ้าเมือง  เขารู้เรื่องของร้านนั้นดี

“เห็นว่าเป็นผู้เยาว์แปลกหน้า  เดาว่าเขาคงติดสินบนเพื่อเข้ามาในเมือง  ทำไมจู่ๆถึงสนใจเรื่องนี้ล่ะ?  หรือว่าท่านผู้นั้นมีคำสั่งอะไร?”  สีหน้าของเจ้าเมืองเปลี่ยนไปเล็กน้อย  น้ำเสียงแฝงความกังวล

ลั่วซีพูดว่า  “ท่านผู้นั้นแค่ให้เราดำเนินการต่อไป  แค่นั้นแหละ  ที่ข้ามาหาเจ้าวันนี้ก็เพราะบ้านทางเหนือของเมืองพวกนั้น  เจ้ารู้รึเปล่าว่าบ้านพวกนั้นถูกเจ้าผู้เยาว์คนนั้นเอาไปช่วยผู้ลี้ภัยแล้ว?!“