ตอนที่ 1445  บิดเบือนข้อเท็จจริง (1)

การมาของจวินอู๋เสียดึงดูดความสนใจของผู้คน  เมื่อผู้ลี้ภัยเห็นจวินอู๋เสียปรากฏตัว  พวกเขาก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย  แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเคารพ  แต่แววตาของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความกลัวแฝงอยู่

พลังอำนาจของพลังวิญญาณขั้นสีม่วงของจวินอู๋เสีย  และการได้เห็นการเข่นฆ่านองเลือดกับตาตัวเอง  ได้ทิ้งร่องรอยที่ไม่อาจลบเลือนไว้ในหัวใจของผู้ลี้ภัยพวกนี้  แม้ว่าพวกเขาจะสำนึกบุญคุณต่อจวินอู๋เสียสำหรับความเมตตาที่ให้ที่พักพิงและการต่อสู้เพื่อคุณธรรม  แต่สำหรับชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเขา  ภาพที่เห็นนั้นเกินกว่าที่พวกเขาจะรับได้  ขณะที่จัดการกับพวกอันธพาลนั้น  มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวจวินอู๋เสียขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เจ้าเมืองเพิ่งฟังเรื่องจากผู้ลี้ภัยเสร็จ  เขาก็เห็นผู้เยาว์ร่างบอบบางเดินเข้ามา  เมื่อสายตาของผู้ลี้ภัยทุกคนหันไปมองร่างนั้น  เขาก็ระบุตัวตนของอีกฝ่ายได้ในทันที

ทันทีที่มั่นใจว่าจวินอู๋เสียเป็นใคร  สายตาของเขาก็ทอประกายมุ่งร้ายทันที!

“เจ้าคือคุณชายจวินหรือ?”  เจ้าเมืองยิ้มออกมาขณะมองใบหน้าที่เย็นชาของจวินอู๋เสีย

“มีเรื่องอะไร?”  จวินอู๋เสียตอบอย่างเย็นชาขณะมองเจ้าเมืองที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

“ข้าคือเจ้าเมืองชิงเฟิง  คุณชายจวินมาที่เมืองชิงเฟิงนี่เป็นครั้งแรก  ว่ากันว่าคนที่มาไกลก็คือแขก  ข้าได้ยินจากคนพวกนี้ว่ามีอันธพาลมาก่อเรื่องที่นี่  โชคดีที่คุณชายจวินต่อสู้เพื่อคุณธรรม  ฆ่าอันธพาลทุกคนทีละคน  วีรบุรุษเกิดขึ้นตั้งแต่ยังเด็กจริงๆ  ไม่รู้ว่าเป็นความจริงรึเปล่า?”  เจ้าเมืองถามด้วยรอยยิ้ม  สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมต่อจวินอู๋เสีย

ดวงตาเย็นชาของจวินอู๋เสียมองดูสีหน้าตลบตะแลงของเจ้าเมือง  นางพูดอย่างเย็นชาว่า  “ถ้าใช่แล้วไง?  ถ้าไม่ใช่แล้วยังไง?”

เจ้าเมืองยิ้มและตอบว่า  “ก็ไม่ยังไงหรอก  แค่ประทับใจกับคุณธรรมของคุณชายจวิน  แต่มีอย่างหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจ  อยากจะขอให้คุณชายจวินช่วยอธิบายให้ฟังสักหน่อย”

“อะไร?”  สีหน้าของจวินอู๋เสียยังคงเย็นชาเช่นเดิม

ใบหน้าของเจ้าเมืองยังคงยิ้มแย้ม  แต่ในใจเขาสาปแช่งจวินอู๋เสียเป็นล้านๆครั้งแล้ว  แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออกมา  ผู้ลี้ภัยได้บอกกับเขาก่อนหน้านี้แล้วว่า  จวินอู๋เสียฆ่าหลิวเอ้อร์กับคนของเขา  แม้ว่าพลังของหลิวเอ้อร์ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรมากนัก  และลูกน้องของเขาก็ไม่ได้มีพลังที่แข็งแกร่งอะไรเลย  แต่พวกเขาก็มีกันอยู่หลายคน  ผู้ลี้ภัยบอกว่าจวินอู๋เสียฆ่าคนสิบกว่าคนด้วยกำลังของเขาคนเดียว  ความแข็งแกร่งเช่นนี้ทำให้เจ้าเมืองต้องระมัดระวัง  แต่น่าเสียดายที่ไม่มีผู้ลี้ภัยคนใดยอมเปิดเผยถึงพลังที่แท้จริงของจวินอู๋เสีย  เจ้าเมืองจึงไม่สามารถประเมินได้ว่าพลังวิญญาณของจวินอู๋เสียแข็งแกร่งเพียงใด  จึงเดาเอาว่าน่าจะประมาณพลังขั้นสีเหลือง

“ข้าได้ยินมาว่าหอพักพวกนี้  คุณชายจวินเป็นคนสร้าง  เป็นความจริงรึเปล่า?”

จวินอู๋เสียกวาดสายตามองใบหน้าอวบอ้วนของเจ้าเมือง  “ใช่”

เจ้าเมืองหัวเราะพร้อมกับส่ายหัว  “คุณชายจวินเป็นคนมีคุณธรรม  น่าชื่นชมมาก  แต่ข้าไม่เข้าใจ  คุณชายจวินยังหนุ่มและมีพรสวรรค์  ทำไมถึงคิดจะแสวงหาชื่อเสียงเช่นนี้?  เพื่อให้ได้ชื่อเสียง  ถึงกับแย่งชิงบ้านของคนอื่น  เอานกพิราบมาไว้ในรังนกกางเขน  นั่นไม่ใช่การกระทำของคนที่มีคุณธรรม!”

คำพูดของเจ้าเมืองทำให้ผู้ลี้ภัยทุกคนที่อยู่รอบๆ จ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เจ้าเมืองไม่สนใจสายตาที่จ้องตรงมาที่เขา  และพูดต่อไปว่า  “หอพักพวกนี้  เดิมทีข้าเป็นคนสั่งให้สร้างไว้ให้ผู้ลี้ภัยที่เพิ่งเข้าเมืองมา  ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายจวินถึงได้เกิดความคิดเช่นนี้  อ้างว่าตัวเองเป็นคนสร้างหอพักพวกนี้ขึ้นมา  คุณชายจวินยังหนุ่มยังแน่น  อยากจะมีชื่อเสียง  ข้าก็เข้าใจ  แต่เพราะยังหนุ่มเลือดร้อนแบบนี้  ถึงได้ทำเรื่องที่ขาดการยั้งคิด  เพื่อจะสร้างหอพักพวกนี้ขึ้นมา  ข้าได้ใช้เงินออมทั้งชีวิตไปจนหมด  และไม่ได้สนใจเรื่องชื่อเสียงจอมปลอมอะไรนั่นเลย  คุณชายจวินยังหนุ่ม  ก็ควรจะสร้างผลงานด้วยความรู้ความสามารถ  ไม่ควรจะขโมยผลงานของคนอื่นแบบนี้!”