ตอนที่ 1492  มาโดยไม่ได้รับเชิญ (2)

“ไม่ได้”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณพูดด้วยสีหน้าแข็งกร้าว

“เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้”  น้ำเสียงของเขายิ่งแข็งเป็นพิเศษ

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วมองมุมปากที่แข็งทื่อของประมุขวิหารหยกวิญญาณ  “ทำไม?”

“วิหารหยกวิญญาณไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาข้างใน”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณทำเสียงดุ

ดวงตาที่ใสกระจ่างของจวินอู๋เสียกวาดมองประมุขวิหารหยกวิญญาณตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเย็นชา  ความหมายของสายตาชัดจนไม่อาจชัดไปกว่านี้ได้แล้ว

สีหน้าของประมุขวิหารหยกวิญญาณไม่เปลี่ยนไปสักนิด  เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า  “ยกเว้นข้า”

“ข้าปฏิเสธ”  จวินอู๋เสียพูด

“…………”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณจ้องเจ้าเด็กหัวดื้อตาแทบถลน  [เจ้าเด็กนี่สำคัญตัวเองมากเกินไปไหม?  เขาพูดเมื่อไรว่าเจ้าเด็กเวรนี่สามารถปฏิเสธได้?]

“ถ้าท่านกังวลเรื่องศิษย์ในวิหารของท่าน  ท่านก็วางใจได้เลย  แค่จัดห้องให้ข้าสักห้อง  แล้วข้าจะไม่เดินไปไหนมาไหนตามใจชอบ”  จวินอู๋เสียเปิดปากพูด  นางสังเกตเห็นการแบ่งแยกชายหญิงของที่นี่  ดังนั้นนางจึงไม่ได้พาเจ้าทึ่มเฉียวฉู่มาด้วย

ประมุขวิหารหยกวิญญาณเม้มปากแน่น  คันเท้ายิบๆอยากจะเตะเจ้าเด็กก้าวร้าวหัวดื้อนี่ออกไปเต็มแก่

[เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับศิษย์ของเขาเลยสักนิด!!]

“ยังไงก็ไม่ได้!”

จวินอู๋เสียกวาดสายตามองประมุขวิหารหยกวิญญาณ  “คนทั่วแผ่นดินต่างพูดว่าวิหารหยกวิญญาณมีสาวงามมากพอๆกับก้อนเมฆ  และประมุขวิหารก็คือผู้หญิงที่งดงามน่าหลงใหลมากที่สุดในฮาณาจักรกลาง  แต่ไม่มีใครรู้ว่าประมุขวิหารหยกวิญญาณแท้จริงแล้วเป็นผู้ชาย  เป็นไปได้ไหมว่า……มีความลับที่ไม่สามารถให้คนนอกรู้ได้?”

สายตาของจวินอู๋เสียเย็นเยียบราวกับมองทะลุหัวใจคนได้

จวินอู๋เสียจ้องประมุขวิหารหยกวิญญาณเขม็ง  จนทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่น่าอับอายลงไปจริงๆ  สีหน้าของเขาจึงไม่น่าดูอย่างมาก

“ไอ้เด็กเวร……”  เขาหรี่ตา  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นว่าเด็กนี่มีความสามารถอยู่บ้างล่ะก็  เขาคงฆ่าทิ้งแล้วโยนเป็นอาหารปลาไปแล้ว  “อยากอยู่ก็อยู่ไป  แต่ข้าจะเตือนเจ้าเอาไว้!  เจ้าห้ามเข้าใกล้ศิษย์วิหารหยกวิญญาณแม้แต่คนเดียว  และ!  อะไรก็ตามที่เป็นของข้า  เจ้าห้ามแตะต้องเด็ดขาด”

พูดจบ  ประมุขวิหารหยกวิญญาณก็ดีดนิ้ว  หญิงชราผมสีขาวคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ  แม้ว่าใบหน้าของนางจะเต็มไปด้วยริ้วรอย  แต่ก็ไม่มีความหมองคล้ำหรือสายตาฝ้าฟางจากวัยชราเลยแม้แต่น้อย

“ข้ามอบเด็กคนนี้ให้เจ้า  หาที่เก่าๆที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆให้เขาอยู่  ให้คนส่งอาหารให้วันละ 3 มื้อ  และอย่าให้ศิษย์คนอื่นเข้าใกล้ที่นั่น”  สีหน้าของประมุขวิหารหยกวิญญาณน่าเกลียดมากทีเดียว  แม้ว่าเขาจะฝืนใจยอมรับคำขอของจวินอู๋เสีย  แต่เขาก็ทำด้วยความขัดข้องใจอย่างมาก

[ไอ้เด็กคนนี้บังอาจพูดเป็นนัยว่าเขาอาจทำเรื่องผิดศีลธรรมกับศิษย์ของเขาในวิหารหยกวิญญาณ!]

[ถ้าเขามีเจตนาที่ผิดศีลธรรมจริงๆ  เขาคงทำมันไปก่อนหน้านี้นานแล้ว!  จะต้องให้เจ้าเด็กนี่มาถามเขาด้วยรึไง?]

ประมุขวิหารหยกวิญญาณจากไปด้วยสีหน้าที่มืดมน  ขณะที่ใบหน้าของหญิงชราดูเป็นมิตรอย่างมาก  ดวงตาที่มองจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายน้อยท่านนี้  ไม่ทราบว่าจะให้เรียกท่านว่ายังไง?”

จวินอู๋เสียตอบอย่างสุภาพว่า  “ผู้น้อยแซ่จวิน”

“คุณชายจวิน  ข้าชื่อเยว่  เรียกข้าว่ายายเยว่ก็ได้  ด้วยอายุของข้า  เรียกข้าว่ายาย  คงไม่เสียหายอะไรกระมัง”  ยายเยว่หัวเราะขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย  “คุณชายจวินเชิญทางนี้”  พูดจบยายเยว่ก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปด้านในวิหาร

ตอนที่ยายเยว่ปรากฏตัวเมื่อกี้  จวินอู๋เสียสัมผัสไม่ได้เลยว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ  แต่พอประมุขวิหารหยกวิญญาณดีดนิ้วทีเดียว  ยายเยว่ก็ปรากฏตัวออกมาทันที  เห็นได้ชัดว่ายายเยว่ไม่ได้อยู่ห่างจากพวกเขามากนัก

ด้วยพลังวิญญาณสีม่วงขั้นที่ 4 ของจวินอู๋เสีย  แต่กลับไม่สามารถรู้สึกถึงตัวตนของยายเยว่ได้เลยแม้แต่น้อย  ทำให้จวินอู๋เสียคิดว่ามันค่อนข้างน่าประหลาดใจทีเดียว

ดูเหมือนว่าวิหารหยกวิญญาณจะเป็นสถานที่ที่มีเสือซุ่มมังกรซ่อนอยู่