ตอนที่ 1670  เคยเห็นมาก่อน (2)
กู่ซินเยียนเดินตามศิษย์วิหารจิงหงผ่านฝูงชนที่แออัดในห้องโถงใหญ่ไปยังทางเดินที่เงียบสงบศิษย์จากวิหารอื่นเดินผ่านพวกเขาไปเป็นระยะ แต่สายตาของกู่ซินเยียนก็มองตรงไปข้างหน้าโดยไม่วอกแวก ในใจของนางมีภาพของคนที่ไม่อาจลบเลือนไปได้
[ใช่เขาไหม?]
[เขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้หรือ?]
กู่ซินเยียนแอบส่ายหน้ารู้สึกว่าตนเองอาจจะเข้าใจผิด
[คนนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนของวิหารเงาจันทราแล้วเขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?]
หัวใจของนางปรารถนาให้มันเป็นความจริงแต่ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
“คุณหนูกู่นี่คือที่พักของท่าน หากมีสิ่งใดไม่ตรงกับความต้องการ บอกพวกเราได้เลย” ศิษย์วิหารจิงหงพูดอย่างกระตือรือร้น ไม่ต้องพูดถึงวิหารมารโลหิตที่อยู่เบื้องหลังของกู่ซินเยียน แค่รูปลักษณ์ของนางก็เพียงพอจะทำให้พวกเขาอยากเอาใจนางได้แล้ว
กู่ซินเยียนพยักหน้าเล็กน้อยในขณะที่นางเปิดประตูนั้นเอง ก็บังเอิญมีเด็กสาวอีกคนยืนอยู่ที่ประตูตรงข้ามกับห้องของนาง
เด็กสาวคนนั้นหน้าตาน่ารักสวมเครื่องแบบของวิหารเงาจันทรา กู่ซินเยียนไม่ได้สนใจนางมากนักและตั้งใจจะเข้าไปในห้อง แต่ทันใดนั้นเอง นางก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเข้า
“จื่อจิน”
เสียงเย็นชาเล็กน้อยดังขึ้นจากด้านหลังของกู่ซินเยียนกู่ซินเยียนสะดุ้ง แต่ไม่กล้าหันหน้ากลับไป
“มาที่ห้องข้า”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่ดังมาจากด้านในเข้าไปอีกเล็กน้อย กู่ซินเยียนอดหันหน้ากลับไปไม่ได้ และเห็นเด็กหนุ่มที่ดูธรรมดาคนหนึ่งกำลังคุยกับเด็กสาวที่อยู่ห้องตรงข้ามนาง
[ไม่ใช่เขา……]
เด็กหนุ่มคนนั้นแต่งกายด้วยเครื่องแบบของวิหารเงาจันทราใบหน้าของเขาแตกต่างจากใบหน้าของคนในความทรงจำของนาง แต่ดวงตาและเสียงนั้นกู่ซินเยียนรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
เด็กหนุ่มกับจื่อจินพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งจากนั้นจื่อจินก็เดินตามหลังเด็กหนุ่มด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย กู่ซินเยียนยืนอยู่ที่หน้าประตูและมองด้านหลังจากทั้งคู่ที่เดินจากไปด้วยกัน ไม่รู้ทำไมในใจนางถึงได้รู้สึกเสียใจ
แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนผู้นั้นจะมาปรากฏตัวที่นี่และรู้ว่าต่อให้พวกเขาได้พบกันอีกครั้ง พวกเขาก็จะเป็นศัตรูกัน แต่หัวใจของนางก็อดคาดหวังไม่ได้ว่า หากมีสักวัน……ที่พวกเขาได้พบกันอีกครั้ง มันจะดีสักเพียงไหน
“คุณหนูกู่?”ศิษย์วิหารจิงหงเรียกเบาๆอย่างงุนงง ขณะมองกู่ซินเยียนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
กู่ซินเยียนได้สติกลับมานางยิ้มเป็นเชิงขอโทษก่อนจะเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน
จื่อจินถูกจวินอู๋เสียพามาที่ห้องของจวินอู๋เสียนางนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเงียบๆและไม่กล้าขยับตัว
ในช่วงที่งานเลี้ยงวันเกิดดำเนินไปนี้แขกทุกคนจะพักอยู่ในวิหารจิงหง แต่เพื่อความสะดวก แขกชายหญิงจะพักแยกกัน
“คุณชายจวินทำไมให้ข้ามาที่นี่ล่ะ?” ดวงตาใสกระจ่างของจื่อจินมองไปที่จวินอู๋เสีย หลังจากที่ได้อยู่กับจวินอู๋เสียมาตลอดการเดินทาง แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูด แต่จื่อจินก็พบว่าเด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยพูดคนนี้มีความคิดที่ลึกซึ้งและฉลาดกว่าที่นางคิดเอาไว้
ปล้นขบวนรถม้าของวิหารเงาจันทราเอาชนะใจเยว่อี้ และในที่สุดก็ได้เข้ามาในวิหารจิงหงในฐานะแขกจากวิหารเงาจันทรา ความกล้าบ้าบิ่นเช่นนี้เป็นสิ่งที่จื่อจินไม่สามารถจินตนาการได้เลย แต่จวินอู๋เสียก็ทำได้อย่างราบรื่น ในตอนที่ส่งบัตรเชิญก็ทำด้วยท่าทางที่สงบนิ่งมั่นคง ทำให้จื่อจินที่กระวนกระวายอย่างมากนั้นแอบชื่นชมในตัวเด็กหนุ่ม
“อยู่ที่นี่อย่าเรียกข้าว่าคุณชายจวิน”จวินอู๋เสียนวดขมับ นางสังเกตเห็นว่าในบรรดาแขกจากวิหารมารโลหิต มีกู่ซินเยียนและกู่อิ่งอยู่ด้วย นางไม่สนใจคนอื่นมากนักหรอก แต่สองคนนี้เคยมีปฏิสัมพันธ์กับนางโดยตรงมาก่อน