ตอนที่ 1501  งานชุมนุมเทพยุทธ์ (2)

บนยอดเขาฝูเหยามีผู้คนมากมายพลุกพล่านขวักไขว่  หลังจากรอมาครึ่งเดือน  ในที่สุดงานชุมนุมเทพยุทธ์ที่ทุกคนต่างคาดหวังอย่างมากก็ใกล้เข้ามา

เมื่อจวินอู๋เสียกลับไปที่ยอดเขา  นางก็เห็นว่าจำนวนคนที่นั่นเพิ่มขึ้นอย่างน้อยหนึ่งเท่าจากตอนที่นางจากไป  เท่าที่ตาเห็นมันเป็นทะเลผู้คนที่หนาแน่นพลุกพล่านไปทั่วพื้นที่  ยากที่จะวัดจำนวนผู้เยาว์ที่งานชุมนุมเทพยุทธ์ดึงดูดมาได้  ทำให้ทุกคนต่างรีบมาที่นี่

เนื่องจากมีการจำกัดอายุผู้ที่จะสมัครเข้าร่วมงานชุมนุมเทพยุทธ์  ถ้าพวกเขาพลาดเพียงครั้งเดียว  พวกเขาก็จะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สอง  ทุกคนที่อายุอยู่ในเกณฑ์ที่กำหนดทั่วทั้งอาณาจักรกลางพากันมาจากทั่วทุกสารทิศ  และด้วยการเลื่อนออกไปอีกครึ่งเดือน  ทำให้คนที่มาไม่ทันมีเวลาเพิ่มขึ้นมา

ภายในฝูงชนที่แน่นขนัด  ร่างเล็กๆของจวินอู๋เสียเคลื่อนผ่านไปอย่างง่ายดาย  นางเลือกเข้าพักที่โรงเตี๊ยมที่แพงที่สุดบนยอดเขาฝูเหยา  เนื่องจากไม่อยากเจอสถานการณ์แบบเดิมที่ต้องใช้ห้องร่วมกับคนอีก 3 คน  ดังนั้น  นางจึงจองห้องทั้งห้องไว้เองคนเดียว

ราคาที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นสูงมาก  ห้องพักกำหนดไว้สำหรับ 2 คนต่อ 1 ห้อง  แต่พวกเขาได้เจอกับลูกค้าที่ใจป้ำอย่างมาก  เถ้าแก่โรงเตี๊ยมจึงยิ้มกว้างขณะนำจวินอู๋เสียไปที่ห้องของนาง

จวินอู๋เสียเพิ่งปิดประตูห้อง  นางก็ได้ยินเสียงของผู้เยาว์สองสามคนคุยกันอยู่ข้างนอก

“ผู้เข้าร่วมงานชุมุนุมเทพยุทธ์ปีนี้เยอะมากจริงๆ  อยากรู้จังว่าจะมีกี่คนที่ดึงดูดความสนใจสิบสองวิหารและเก้าอารามได้”

“ข้าได้ยินว่าเก้าอารามไม่คิดจะรับศิษย์ในงานชุมนุมเทพยุทธ์ครั้งนี้  คงมีแต่สิบสองวิหารที่จะเลือกคนเข้าร่วมเท่านั้น”

“เก้าอารามไม่เข้าร่วมด้วยหรือ?  แบบนั้นโอกาสก็ลดลงเยอะเลยซิ”

“ข้าคิดว่าพวกเจ้าไม่ควรคิดมากเกินไป  เกณฑ์การคัดเลือกคนของเก้าอารามเข้มงวดกว่าสิบสองวิหาร  ถ้าเราไม่สามารถทำได้ตามมาตรฐานของสิบสองวิหาร  ต่อให้เก้าอารามเข้ามามีส่วนร่วม  ก็ไม่มีผลอะไรกับพวกเราหรอก”

“นั่นก็จริง……”

ผู้เยาว์ 3 คนที่อยู่นอกประตูยังคงคุยกันอย่างดุเดือด  แล้วจู่ๆเสียงของพวกเขาก็ขาดหายไป  แม้แต่เสียงฝีเท้าก็หยุดลง  จวินอู๋เสียได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆอีกเสียงใกล้เข้ามา  แล้วก็ผ่านประตูห้องของนางไป  ตอนนั้นเอง  เสียงของผู้เยาว์ทั้ง 3 คนที่หายไปก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พวกเจ้าเคยเห็นเด็กคนนั้นมาก่อนรึเปล่า?”

“ข้าเคย!  เขาคือคนที่สู้กับอีกคนที่สุดถนนไม่ใช่หรือ?”

“ข้าก็เคยเห็นเขามาก่อนเหมือนกัน  เด็กนั่นยังกับปีศาจ  แค่มองก็ขนลุกแล้ว  แต่ภูติประจำตัวของเขาซิ……น่ากลัวชะมัด”

“เขามีงูกระดูกสองหัว!  ข้าเคยได้ยินคนพูดเกี่ยวกับมัน!  เด็กนั่นมาจากเผ่าผู้ใช้กระดูก!”

“เผ่าผู้ใช้กระดูก!  นั่นไม่ใช่……”

ผู้เยาว์ 3 คนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ  เสียงของพวกเขาค่อยๆจางหายไปขณะที่เดินออกจากระยะการได้ยินของจวินอู๋เสีย

“ปีศาจ?”  จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว  [และมาจากเผ่าผู้ใช้กระดูก?]

“คุณหนู!”  ก่อนที่จวินอู๋เสียจะมีโอกาสคิดอะไรต่อไป  ร่างของเย่ฉาและเย่กูก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้อง

“หลายวันที่ผ่านมาคุณหนูสบายดีไหมขอรับ?”  เย่ฉาคุกเข่าข้างหนึ่งลงที่พื้นและเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย

“ดีมาก”  จวินอู๋เสียกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก

เย่กูไม่ได้พูดอะไร  แต่มองไปที่จวินอู๋เสียด้วยสายตาแปลกๆ  ดูค่อนข้างสับสน

จวินอู๋เสียไม่ให้ความสนใจใดๆ  นางเดินไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับถามว่า  “เจ้าสองคนอยู่บนเขาฝูเหยาในช่วงที่ผ่านมารึเปล่า?”

“ขอรับ”  เย่ฉาตอบ

“เคยเจอพี่ฮัวกับคนอื่นๆบ้างไหม?”  จวินอู๋เสียมั่นใจในพลังของพวกฮัวเหยาอย่างเต็มที่  แต่นางก็ยังถามถึงพวกเขาอยู่ดี

“ข้าเจอทุกคนแล้วขอรับ  คุณชายฮัวบังเอิญพักอยู่ในโรงเตี๊ยมเดียวกับคุณหนูด้วย”  เย่ฉารายงาน