ตอนที่ 1493  มาโดยไม่ได้รับเชิญ (3)

วิหารหยกวิญญาณมีขนาดใหญ่มาก  ครั้งที่แล้วที่จวินอู๋เสียมา  นางแค่เดินอยู่ในวิหารชั้นนอกเท่านั้น  นางเดินผ่านทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยดอกไม้หอมและเสียงนกร้อง  สระน้ำใสแจ๋วส่องประกายที่มีดอกบัวบานอยู่ที่ผิวน้ำมากเกินกว่าจะนับได้  แต่ถึงแม้ว่าถ้ำใต้ดินนี้จะใหญ่โต  แต่ก็ยังมองไม่เห็นท้องฟ้าอยู่ดี  จวินอู๋เสียสังเกตเห็นว่าบนหลังคาของวิหารหยกวิญญาณ  ด้านบนสุดของถ้ำ  เต็มไปด้วยคริสตัลสีม่วงเรียงราย  คริสตัลเหล่านั้นดูเหมือนจะมีแสงซ่อนอยู่ข้างใน  ทำให้ทุกอย่างภายในถ้ำสว่างขึ้น

ราวกับวังที่สร้างขึ้นจากคริสตัล

จวินอู๋เสียเดินตามยายเยว่ไปเรื่อยๆ  บางครั้งก็เดินผ่านศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณ  สาวๆพวกนั้นรวมกลุ่มกันหัวร่อต่อกระซิก  และเมื่อพวกนางเห็นจวินอู๋เสียอยู่ด้านหลังของยายเยว่  ทุกคนก็พากันแยกย้ายไปด้วยความหวาดกลัว

ภาพนั้นทำให้จวินอู๋เสียเอามือแตะใบหน้าตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

หรือว่าหน้าปลอมของนางครั้งนี้จะน่าเกลียดเกินไป?  เลยทำให้พวกสาวๆตกใจกลัว?

“คุณชายจวินอย่าใส่ใจเลย  เด็กพวกนั้นไม่ค่อยได้ออกจากวิหารหยกวิญญาณและไม่ได้ติดต่อกับคนนอกมากนัก  พอเจอผู้ชาย  พวกนางก็เลยทำอะไรไม่ถูก”  ยายเยว่พูดอย่างเป็นกันเอง

“พวกนางไม่เคยออกจากวิหารหยกวิญญาณเลยหรือ?”  จวินอู๋เสียพลันรู้สึกอยากรู้ขึ้นมาว่าวิหารหยกวิญญาณรักษาตัวเองให้อยู่มาได้จนถึงวันนี้ได้ยังไง

ยายเยว่กล่าวว่า  “บางคนก็ออกไป  บางคนก็มาที่นี่และไม่เคยออกไปอีกเลย  ในเมื่อคุณชายจวินมาจากข้างนอก  คุณชายก็คงรู้ว่าตอนนี้อาณาจักรกลางไม่มีที่ให้วิหารหยกวิญญาณยืนหยัดอยู่ได้  เด็กๆพวกนี้ไม่ได้มีพรสวรรค์สูงอะไรนัก  พลังของพวกนางก็อยู่ในระดับปานกลาง  อาศัยอยู่ภายใต้การคุ้มครองของประมุขตลอดเวลา  ถ้าพวกนางออกไปข้างนอก  พวกนางก็อาจจะถูกหาเรื่องเอาได้”

ตำแหน่งของวิหารหยกวิญญาณตอนนี้ค่อนข้างกระอักกระอ่วนอยู่  แม้ว่าเก้าอารามยังยอมรับการมีอยู่ของพวกเขา  แต่สิบสองวิหารก็ต่อต้านพวกเขาอย่างมากจนถึงขนาดที่พยายามจะกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก

ตอนที่วิหารหยกวิญญาณรับศิษย์นั้นไม่ได้ดูที่พรสวรรค์หรือความสามารถ  แต่มีเพียงเกณฑ์เดียวเท่านั้น  คือต้องเป็นผู้หญิง

“เด็กพวกนี้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา  คุณชายจวินวางใจได้  ข้าจะเตือนพวกนางไม่ให้มารบกวนคุณชาย  และจะให้คนมาส่งอาหารให้วันละ 3 มื้อ”  ยายเยว่พาจวินอู๋เสียมาที่เรือนเล็กๆที่เงียบสงบ  มีศาลาหลังเล็กอยู่ภายในลานบ้าน  และมีบ้านอยู่หนึ่งหลัง  ที่นี่เงียบสงบมาก

“ของที่นี่มีครบทุกอย่าง  คุณชายจวินพักผ่อนก่อนเถอะ  ถ้าต้องการอะไรก็สั่นกระดิ่งนี้  พอกระดิ่งดังก็จะมีคนมาที่นี่”

จวินอู๋เสียพยักหน้าและพูดว่า  “รบกวนแล้ว”

ยายเยว่ยิ้มและก้าวออกจากห้องโดยไม่ได้รีรออยู่นาน  นางดึงประตูปิดตามหลังขณะออกไปด้วย

จวินอู๋เสียมองไปรอบๆห้องสีชมพูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเด็กผู้หญิง  เมื่อพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติในห้อง  จวินอู๋เสียก็นั่งลงอย่างสบายๆ

“วิหารหยกวิญญาณเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อหนึ่งพันปีก่อน  และตำแหน่งของพวกเขาก็ไม่มั่นคง  ตอนนั้นมีศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณเหลืออยู่กี่คน?  แล้วหลังจากนั้นรับศิษย์เข้ามาอีกกี่คน?”  จวินอู๋เสียหรี่ตา  ยิ่งนางรู้เรื่องของวิหารหยกวิญญาณมากเท่าไร  นางก็คิดว่าวิหารหยกวิญญาณแห่งนี้แปลกมากขึ้นเท่านั้น

พลังของยายเยว่แข็งแกร่งกว่านาง  ขณะที่พลังของนางสูงกว่าผู้อาวุโสคนหนึ่งในวิหารปีศาจเพลิง

จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าวิหารหยกวิญญาณซ่อนยอดฝีมือที่แข็งแกร่งแบบนี้เอาไว้อีกเท่าไร  แต่ไม่ว่านางจะมองยังไง  นางก็ไม่คิดว่าวิหารหยกวิญญาณเลือกจะเก็บตัวเพราะพวกเขาอ่อนแอจริงๆ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง  จวินอู๋เสียก็ไม่อยากเสียเวลาคิดเรื่องนี้อีก  นางรวบรวมสมาธิแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ข้างโต๊ะ  หยิบอ่างที่เก็บดอกบัวเอาไว้จากในกระเป๋ามิติออกมาเริ่มต้นฝึกฝนพลังของนาง