ตอนที่ 1557  เล่นด้วยก็ได้ (3)

พวกศิษย์ใหม่ส่วนใหญ่ล้วนรู้ตัวตนของกู่ซินเยียนกันอยู่แล้ว  แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่วิหารมารโลหิต  แต่พวกเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามล่วงเกินกู่ซินเยียน  ความแตกต่างระหว่าง “เด็กฝึก” กับลูกสาวของประมุขวิหาร  ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเทียบกันได้  ปกติเวลาพวกเขาเจอกู่ซินเยียน  แม้ว่าจะไม่ได้ทำตัวเป็นสุนัขรับใช้อย่างพวกเด็กของวิหารมารโลหิต  แต่อย่างน้อยก็ยังทักทายนางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม  บวกกับใบหน้าที่งดงามของกู่ซินเยียน  ในบรรดาเด็กสาวที่เข้าใหม่  นางเป็นหนึ่งในคนที่งดงามที่สุด

สำหรับกู่ซินเยียน  พวกศิษย์ใหม่ต่างรู้สึกอิจฉาและชื่นชมมากเท่านั้น

ตอนที่คนของวิหารมารโลหิตปกป้องจวินอู๋เสีย  กู่ซินเยียนก็ไม่เคยออกหน้าเลยสักครั้ง  ทำให้ทุกคนยิ่งชื่นชมกู่ซินเยียนมากขึ้นเพราะคิดว่านางไม่ชอบจวินอู๋เหมือนพวกเขา  แต่ตอนนี้……

จวินอู๋เสียพูดกับกู่ซินเยียนแค่สองประโยค  รวมทั้งหมดเจ็ดคำ  กู่ซินเยียนก็ตามไปง่ายๆอย่างนั้นเนี่ยนะ?!

สถานการณ์นี้มันอะไรกัน?!

นั่นคือคุณหนูแห่งวิหารมารโลหิตเชียวนะ!

จวินอู๋พูดแค่สองประโยคบัดซบนั่นก็พานางไปได้แล้วงั้นหรือ?

ผู้เยาว์ทั้งหลายแทบจะลมปราณแตกซ่านบาดเจ็บภายในกันเลยทีเดียว

จวินอู๋เสียเดินออกจากหอพักอย่างรวดเร็ว  นางเดินไปยังจุดที่เงียบสงบในสำนักธาราเมฆ  ยามตะวันตกดิน  แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วพื้นดิน  ปกคลุมอาคารหอพักสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในร่มเงาอันอบอุ่น  ขณะที่ศิษย์หลายคนเพิ่งกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นการฝึก

เมื่อสายตาของจวินอู๋เสียเห็นร่างสูงท่ามกลางกลุ่มผู้เยาว์  นางก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงขณะที่ยังคงเดินหน้าต่อไป

หลินเฮ่าอวี่เพิ่งกลับจากการฝึก  เขาอยู่กับผู้เยาว์เลือดร้อนอีกหลายคน  พวกเขามาจากสาขาหลักของวิหารมารโลหิตเช่นเดียวกับกู่ซินเยียน  ปู่ของเขาเป็นผู้อาวุโสของวิหารมารโลหิต  อาจกล่าวได้ว่าเขาเติบโตมาพร้อมกับกู่ซินเยียนตั้งแต่เด็กๆ  การที่กู่ซินเยียนเป็นคุณหนูของวิหารมารโลหิตทำให้ผู้เยาว์คนอื่นๆกระตือรือร้นที่จะทำให้นางพอใจ  และตัวตนของหลินเฮ่าอวี่ก็ทำให้ผู้เยาว์เหล่านั้นประจบประแจงเขาไม่หยุด

หลินเฮ่าอวี่มีรอยยิ้มเต็มใบหน้าขณะกำลังมีความสุขกับการประจบของคนอื่น  แต่เมื่อเห็นจวินอู๋เสีย  รอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขารู้ดีว่าจวินอู๋เสียตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนในช่วงนี้  เนื่องจาก “การปกป้อง” จวินอู๋เสียของผู้เยาว์จากวิหารมารโลหิตที่ทำภายใต้คำสั่งของเขา  เขาเข้าใจดีว่า “การปกป้อง” ทั้งหมดนั้นจะทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นไรกับจวินอู๋เสีย

ชีวิตของจวินอู๋เสียต้องทนทุกข์ทรมานให้สาสม!

สิ่งที่ทำให้หลินเฮ่าอวี่พอใจยิ่งขึ้นก็คือนิสัยเย็นชาห่างเหินของจวินอู๋เสีย  ผ่านมานานขนาดนี้  เด็กนั่นก็ยังไม่แสดงทีท่าอะไรเลย  นั่นทำให้หลินเฮ่าอวี่มีเหตุผลมากขึ้นในการทรมานจวินอู๋เสีย  โดยที่เขาไม่ต้องกังวลว่ากู่ซินเยียนจะตำหนิเขา

เมื่อเห็นสภาพของจวินอู๋เสีย  หลินเฮ่าอวี่ก็มีความสุขอย่างที่สุด

เป็นคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวแล้วยังไง?

ก็แค่ไอ้โง่ไม่มีสมองคนหนึ่ง  เขาใช้สมองแค่นิดเดียวก็เล่นงานมันถึงตายได้แล้ว!

แต่หลินเฮ่าอวี่ยิ้มได้ไม่นาน  เขาก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป!

เพราะเขาเห็นกู่ซินเยียนเร่งฝีเท้าไล่ตามหลังจวินอู๋เสีย  ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะจงใจรอนาง  เขายืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งจนกู่ซินเยียนไล่ตามทัน  ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันจนกระทั่งหายไปจากสายตาของเขา

ภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดงที่งดงาม  ภาพด้านหลังของเด็กหนุ่มและเด็กสาวเดินเคียงกัน  เป็นเหมือนเหล็กร้อนๆที่นาบลงบนดวงตาของหลินเฮ่าอวี่

นั่นเป็นภาพที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุด!

“สมควรตาย”  หลินเฮ่าอวี่สาปแช่งเสียงเบา

เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น  ทำไมจวินอู๋ที่ไม่สนใจกู่ซินเยียนเลยจนถึงเมื่อวาน  จู่ๆวันนี้ก็มาเดินกับกู่ซินเยียน  เขารู้ดีว่าตลอดการดำเนินตามแผนของเขา  ความสัมพันธ์ระหว่างกู่ซินเยียนและจวินอู๋เสียไม่ได้คืบหน้าใดๆเลย