ตอนที่ 1288  มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (6)

“สิบสองวิหาร”  ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที  มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ  “เห็นรึเปล่าว่ามาจากวิหารไหน?”

เมื่อได้ยินชื่อสิบสองวิหาร  แววตาของจวินอู๋เสียก็เย็นชาขึ้นเช่นกัน

สิบสองวิหารค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งมืดมาตลอด  และที่ตั้งของผาสุดสวรรค์ก็ถูกเปิดเผยแล้ว  ไม่ว่าจะมีแผนที่หรือไม่ก็ตาม  เหล่าวิหารพวกนั้นก็จะส่งคนมาค้นหาที่ผาสุดสวรรค์อยู่ดี  กองกระดูกจำนวนมากที่พวกเขาเคยเห็นก็เป็นของคนพวกนี้ไม่ใช่หรือ?

เย่เหม่ยเงียบไปครู่หนึ่ง  เขามองไปที่เย่ฉาซึ่งมีปฏิกิริยาแปลกๆก่อนจะพูดว่า  “ฝ่ายหนึ่งคือวิหารแห่งชีวิต  ส่วนอีกฝ่ายคือ……วิหารปีศาจเพลิงขอรับ”

เมื่อชื่อ วิหารปีศาจเพลิง ถูกเอ่ยออกมา  จวินอู๋เสียก็ตกใจทันที!

วิหารปีศาจเพลิง……

ย้อนกลับไปที่หุบเขาเมฆา  ชายสองคนที่อยากได้ภูติประจำตัวของนางก็มาจากวิหารปีศาจเพลิงไม่ใช่หรือ?  เหตุการณ์นั้นอาจกล่าวได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่จวินอู๋เสียเสียท่ามากที่สุดตั้งแต่นางมาเกิดใหม่เลยทีเดียว  เป็นครั้งแรกที่นางได้ลิ้มรสชาติความแข็งแกร่งของอาณาจักรกลาง  และเกือบทำให้นางต้องเสียชีวิตที่หุบเขาเมฆาแล้ว

ยิ่งกว่านั้น  เย่ฉาในตอนนั้นก็เสียสละระเบิดตัวเองเพื่อปกป้องนางเอาไว้ด้วย!

จวินอู๋เสียเข้าใจแล้วว่าทำไมเย่ฉาจึงมีสีหน้าเย็นชาแบบนั้น

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์  เจ้านึกอะไรได้งั้นหรือ?”  จวินอู๋เหยาหันหน้ามามองจวินอู๋เสีย  คำว่าวิหารปีศาจเพลิงก็ทิ้งความประทับใจเอาไว้ให้เขาเช่นเดียวกัน

จวินอู๋เสียหรี่ตา  กำหมัดแน่น

ทันใดนั้น  มือที่กำแน่นของนางก็ถูกมืออันอบอุ่นข้างหนึ่งกุมเอาไว้

“ให้ข้าจัดการเอง”  เสียงของจวินอู๋เหยาดังขึ้นที่ข้างหูนาง

จวินอู๋เสียเงยหน้ามองจวินอู๋เหยา

“ข้าเข้าใจว่าเสี่ยวเสียเอ๋อร์อยากแก้แค้น  แต่เรากำลังจะลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์  เจ้าจะสิ้นเปลืองพลังไปกับพวกขยะอย่างนั้นทำไม?”  จวินอู๋เหยาเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก  มืออีกข้างของเขาลูบหัวจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน

“ข้าอยากทำเอง”  จวินอู๋เสียพูดพลางหรี่ตา  นางยังจำความอัปยศอดสูที่ได้รับตอนอยู่ที่หุบเขาเมฆาได้ไม่ลืมจนถึงวันนี้  ถ้าเย่ฉาไม่เลือกที่จะระเบิดตัวเองในตอนนั้น  คนที่จะตายอยู่ที่หุบเขาเมฆาในวันนั้นก็คือนาง

ในตอนนั้นนางกระจอกยิ่งกว่ามดแมลงในสายตาของคนจากอาณาจักรกลาง  แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

นางอยากชำระหนี้แค้นในครั้งนั้น!

แต่จวินอู๋เหยากลับส่ายหน้าและเกลี้ยกล่อมต่อไปว่า  “เด็กดี  คราวนี้ให้ข้าจัดการเถอะ”

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาด้วยความงุนงง  นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาเกลี้ยกล่อมนางไม่ให้ทำด้วยตัวเอง

จวินอู๋เหยาหรี่ตามองผมสีดำยาวของจวินอู๋เสีย  แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า  “วิธีของเสี่ยวเสียเอ๋อร์อ่อนโยนเกินไป  คนที่เคยทำร้ายเจ้า  ข้าไม่อยากให้พวกมันตายง่ายเกินไปนัก  นอกจากนั้น  ข้าไม่อยากให้เจ้าใช้ยาพิษที่เจ้าทำขึ้นมาด้วยมือตัวเองกับคนแบบนั้น  มันเสียของ”

ต่อให้เป็นยาพิษ  ตราบใดที่นางเป็นคนทำขึ้นมา  เขาก็เต็มใจกิน  ไม่มีทางเอาของดีๆแบบนั้นให้พวกแมลงจากวิหารปีศาจเพลิงหรอก

จวินอู๋เสียอึ้ง  เขาเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์เลยที่พูดว่า……วิธีของนาง “อ่อนโยนเกินไป”

เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของจวินอู๋เหยาได้  จวินอู๋เสียก็พยักหน้าตกลง  จวินอู๋เหยาจูบเบาๆที่หน้าผากของนาง  แล้วหายตัวไปทันที  เย่ฉากับเย่เหม่ยก็พุ่งไปด้านหน้าและหายวับไปอย่างรวดเร็ว!

เฉียวฉู่กับคนอื่นๆออกมาจากรถม้าของพวกเขาและได้ยินบทสนทนาของเย่ฉากับจวินอู๋เหยา  ใบหน้าของเฉียวฉู่และฮัวเหยาไม่น่ามองขึ้นมาทันที

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหุบเขาเมฆานั้นน่ากลัวเกินไป!

“เกิดอะไรขึ้น……”  ฟ่านจั๋วถามขณะที่พาเสี่ยวเจว๋ลงมาจากรถม้า  เสี่ยวเจว๋เพิ่งลงถึงพื้นก็เห็นว่าจวินอู๋เหยาไม่ได้อยู่กับจวินอู๋เสีย  ขาสั้นๆของเขาวิ่งเข้าไปหาจวินอู๋เสียทันที  เขากระโดดเกาะเอวจวินอู๋เสียและเรียกออกมาด้วยเสียงน่ารักว่า  “พี่ชายตัวน้อย”