ตอนที่ 1284  มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (2)

จวินอู๋เสียไม่ได้อยากปกป้องแค่ตัวเอง  แต่ยังมีคนในครอบครัวและเพื่อนๆที่นางห่วงใยอีกด้วย

นอกจากนั้น……

จวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เหยา  นางไม่รู้ภูมิหลังที่แท้จริงของจวินอู๋เหยา  แต่นางก็พอจะเดาได้คร่าวๆว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน  คนที่แข็งแกร่งระดับเขาแต่เลือกจะอยู่ในอาณาจักรล่าง  นางคิดว่ามันค่อนข้างแปลก  เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก  นางยังจำได้ว่าเขาถูกขังเอาไว้ในถ้ำโดยมีกุญแจมือและโซ่ล่ามเอาไว้  นั่นต้องไม่ใช่กุญแจมือธรรมดาๆแน่  ไม่งั้นด้วยความสามารถของจวินอู๋เหยา  โซ่แค่นั้นจะสามารถล่ามเขาเอาไว้ได้ยังไง?

[ทำไมเขาถึงถูกขังเอาไว้ในถ้ำแห่งนั้น?]

[และใครเป็นคนที่ขังเขาเอาไว้ที่นั่น?]

[และในช่วงที่เขาหายตัวไปเป็นครั้งคราวนั่น  เขาไปทำอะไร?]

จวินอู๋เสียไม่เคยถามเขามาก่อนและไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย  แต่ตอนนี้นางอดที่จะคิดไม่ได้

หลังจากได้เห็นพลังอำนาจอันมหาศาลของจวินอู๋เหยากับตาตัวเองแล้ว  นางก็จินตนาการไม่ออกเลยว่าใครกันที่สามารถขังเขาเอาไว้ได้

แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่รู้ว่าศัตรูของเขาเป็นใคร  แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวนาง

[อาจจะมีสักวันที่นางจะไม่ต้องการการปกป้องจากจวินอู๋เหยาอีก  อาจจะมีสักวันที่นางจะสามารถยืนอยู่เคียงข้างเขาเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่เข้ามาหาพวกเขา]

[นาง……]

[ต้องการช่วยเขาเช่นกัน]

“อะไร?  ทำไมจ้องข้าขนาดนั้นล่ะ?  เสี่ยวเสียเอ๋อร์  หรือว่าเจ้าคิดเรื่องของข้าอีกแล้ว?”  จวินอู๋เหยาพูดขณะมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ  เขาชอบเวลาที่นางมองเขาแบบนี้  เหมือนว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ในโลกของนาง

จวินอู๋เหยาขยับเข้ามาใกล้จวินอู๋เสียจนกระทั่งใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่นิ้วเดียว

“ท่านมาจากอาณาจักรกลางใช่ไหม?”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ถามขึ้น

ดวงตาของจวินอู๋เหยาทอแววประหลาดใจ  นี่เป็นครั้งที่สองที่จวินอู๋เสียถามเรื่องต้นกำเนิดของเขานับตั้งแต่ที่พวกเขาสองคนได้พบกัน

ครั้งแรกที่เกิดขึ้น  เขาใช้วิชานอกรีตเปลี่ยนแปลงความทรงจำของพ่อลูกตระกูลจวินและอยู่ในจวนหลินอ๋องในนามของจวินอู๋เหยา  จวินอู๋เสียได้ทำแบบเดียวกันนี้คือถามว่าเขาเป็นใครกันแน่  แต่ในตอนนั้นจวินอู๋เสียมองเขาด้วยสายตาเย็นชา  น้ำเสียงก็แข็งกร้าว

แต่คำถามของนางในวันนี้เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย

“ทำไมจู่ๆก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”  จวินอู๋เหยากลับไปนั่งและมองจวินอู๋เสียขณะที่ถาม

ความร่าเริงในดวงตาของเขาค่ายๆจางหายไป  ความเศร้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏขึ้นมาในแววตา  มันจางมากจนแทบสังเกตไม่เห็น

“แค่อยากรู้”  จวินอู๋เสียพูดตรงๆ

จวินอู๋เหยาจึงถามขึ้นว่า  “จู่ๆเสี่ยวเสียเอ๋อร์ก็อยากจะรู้จักข้าให้มากขึ้นงั้นหรือ?”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

ดวงตาของจวินอู๋เหยาเข้มขึ้น  แต่เขาก็ปกปิดมันไว้ได้ดีมาก  เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง  ดวงตาของเขาก็ฉายแววหยอกล้อเหมือนเดิม

“ข้าเป็นใครมาก่อนนั้นไม่สำคัญหรอก  เจ้ารู้แค่ว่าตั้งแต่วินาทีที่ข้าก้าวเข้าสู่จวนหลินอ๋อง  ข้าก็คือจวินอู๋เหยา  เป็นจวินอู๋เหยาที่เจ้ารู้จัก  นั่นก็เพียงพอแล้ว”  มีบางสิ่งที่เขาไม่อยากให้จวินอู๋เสียรู้  เขาไม่อยาก  หรือว่า……เขาไม่กล้า……

การรู้จักตัวตนของเขาสำหรับจวินอู๋เสียในตอนนี้  ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรกับนางขึ้นมาเลย  กลับกันมันจะทำให้นางตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง

“ข้าดีใจมากที่เจ้าถามเรื่องนี้กับข้า  เสี่ยวเสียเอ๋อร์…… ในใจของเจ้า  ข้าแตกต่างจากคนอื่นรึเปล่า?”  จวินอู๋เหยาถามพลางยื่นมือออกไปจับมือเล็กๆของจวินอู๋เสีย  และกุมเอาไว้ในมืออันอบอุ่นของเขา

มือเล็กๆของนางก็เหมือนตัวนาง  เล็กและนุ่มนิ่ม  แต่มีพลังที่ไม่อาจประเมินได้อยู่ภายใน

“ใช่”  จวินอู๋เสียพูดเบาๆ  นางรู้ว่าเขาไม่อยากพูดเรื่องนั้นไปมากกว่านี้

และนางเองก็ไม่อยากฝืนใจเขา