ตอนที่ 1356  หรือนี่จะเป็นความฝัน (2)

พวกเขาเห็นกับตาตัวเอง  จวินอู๋เหยาที่โกรธจัดไม่ได้ใช้อย่างอื่นทำลายเขตแดนที่กางไว้หน้าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเลยนอกจากพละกำลังล้วนๆ

และเขาก็ทำให้เกิดช่องขนาดใหญ่บนหลังคาของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด!

พลังที่รุนแรงนั้นทำให้พวกเขาที่ยืนอยู่ข้างนอกรู้สึกว่าทั้งพื้นและภูเขาสั่นสะเทือนไปหมด  ราวกับว่าสวรรค์จะถล่มลงมา  และแผ่นดินกำลังจะแยกออกจากกัน  เป็นภาพที่น่ากลัวอย่างแท้จริง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาแสดงพลังต่อหน้าพวกเขา  แต่ครั้งนี้มันทำให้พวกเฉียวฉู่รู้สึกเคารพจวินอู๋เหยามากขึ้นไปอีก

พลังที่สามารถทำลายสวรรค์และพื้นพิภพได้แบบนั้น  ไม่ใช่พลังที่มนุษย์จะสามารถมีได้

ในตอนที่จวินอู๋เหยาทำการโจมตีครั้งแรก  พวกเขาต่างคิดว่าพวกเขาจะต้องถูกทำลายไปพร้อมกับสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดอย่างแน่นอน

“นั่นคือผู้พิทักษ์สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเหรอ?  พี่ใหญ่อู๋เหยา  ปล่อยให้เย่เหม่ยจัดการกับเขาคนเดียวจะดีหรือ?”  เฟยเหยียนอดถามอย่างกังวลไม่ได้  ตอนที่เงาดำนั้นพุ่งเข้ามาหาพวกเขาเมื่อกี้  พวกเขารู้สึกได้ถึงรังสีกดดันอย่างรุนแรงที่ปล่อยออกมาจากตัวเขา  พลังแบบนั้นเหนือกว่าคนจากสิบสองวิหารที่พวกเขาเคยพบมาซะอีก

มันทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาว่า  ในกลุ่มพวกเขาทั้งหมด  พลังของคนผู้นั้นด้อยกว่าจวินอู๋เหยาแค่คนเดียวเท่านั้น  และยังแข็งแกร่งกว่าเย่ฉาและเย่เหม่ยอยู่นิดหน่อย

จวินอู๋เหยาไม่ตอบ  เขาลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ  พวกเฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาไม่รู้ว่าดวงตาของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนเป็นสีม่วงไปแล้ว

ดวงตาสีม่วงคู่นั้นมองเห็นร่างเล็กๆท่ามกลางกลุ่มฝุ่นที่หมุนวนเป็นลูกคลื่น  แล้วในทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็นสีดำสนิทตามปกติ  จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและพลังที่มองไม่เห็นก็ยกร่างเล็กๆที่ซ่อนอยู่หลังสมบัติจำนวนมากมายมหาศาลนั้นลอยขึ้นมาใกล้เขาอย่างช้าๆ

“เอ๋?  เสี่ยวเฮย!”  ดวงตาคมของเฉียวฉู่มองเห็นแมวดำตัวน้อยขณะที่มันค่อยๆลอยเข้ามาตรงหน้าจวินอู๋เหยา

สายตาของเจ้าแมวดำเย็นชา  มันแค่ชำเลืองมองเฉียวฉู่แวบเดียวเท่านั้น

“นั่นเสี่ยวเสีย”  ฮัวเหยาพูดพลางจ้องมองแมวดำด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย  และนึกถึงวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณที่จวินอู๋เสียเคยใช้ตอนที่พวกเขาอยู่ในตระกูลชิงอวิ๋น

ในร่างของแมวดำตัวน้อยตอนนี้  น่าจะเป็นจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน

จวินอู๋เหยายื่นมือออกมาอุ้มเจ้าแมวดำที่ข้างในเป็นจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมแขน  ความเหี้ยมโหดในดวงตาของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย  เขาลูบหูแมวดำอย่างนุ่มนวลและพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า  “เจอตัวแล้ว”

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยา

นอกจากเฉียวฉู่และฮัวเหยาแล้ว  คนอื่นๆไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียมีความสามารถนั้น  จึงพากันตกตะลึงเล็กน้อย

ที่ด้านล่าง  เสียงการต่อสู้ดังขึ้นดึงดูดความสนใจของพวกเขา

พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนอยู่ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดจริงๆ!

“เราควรลงไปช่วยพี่เย่เหม่ยรึเปล่า?”  เฉียวฉู่ถามอย่างตื่นเต้นพลางถูหมัดตัวเอง

จวินอู๋เหยากลับส่ายหัว

ที่ห้องโถงด้านล่าง  เด็กหนุ่มถูกเย่เหม่ยเหวี่ยงกลับไปที่พื้น  หลังของเขากระแทกพื้นอย่างแรง  แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองผ่านเมฆฝุ่นกลุ่มใหญ่ไปที่ร่างของผู้ชายซึ่งอยู่เหนือหลังคาห้องโถง  เขาก้มหน้าเล็กน้อยและยิ้มบางๆให้กับแมวดำที่อุ้มไว้ในอ้อมแขน  เด็กหนุ่มไม่สามารถละสายตาจากร่างนั้นได้

“จักร……”  เด็กหนุ่มพูดตะกุกตะกัก  ก่อนที่เขาจะพูดจบ  เย่เหม่ยก็ชกเด็กหนุ่มคนนั้น  ทำให้เขาต้องกลืนคำพูดพวกนั้นกลับลงคอ

ในที่สุดความเจ็บปวดบนใบหน้าก็ทำให้เด็กหนุ่มได้สติอีกครั้ง  เขามองคนที่ตรึงเขาไว้กับพื้นอย่างสับสน  สีหน้าของชายคนนั้นดูดุดันมาก

“เย่เหม่ย……ทำไมเจ้า……”  เด็กหนุ่มไม่คิดว่าเขาจะได้เจอสหายที่คุ้นเคย  จึงไม่สามารถระงับสีหน้าประหลาดใจได้