บทที่ 607 มนุษย์ผู้ชั่วร้าย มนุษย์ผู้ทุกข์ยาก

บทที่ 607 มนุษย์ผู้ชั่วร้าย มนุษย์ผู้ทุกข์ยาก

“กินไปแค่หนึ่งต้น แต่แกะของนังนั่นเหยียบไปทั่วแปลงเลย” หญิงชราตอบด้วยความกระฟัดกระเฟียด

“บอกเมียสามด้วยว่าชดใช้มาสองเท่า! ไม่งั้นแกะของนังนั่นโดนวางยา!” ชายชรากล่าวด้วยความเหี้ยมโหดและกินก๋วยเตี๋ยวต่อไป

“เดี๋ยวฉันจะรีบไปดักรออีนังเมียสามตั้งแต่เช้าเลย! และจะบังคับให้นังนั่นจ่ายค่าเสียหายมาให้ได้!” หญิงชราเองก็เห็นด้วยเช่นกัน แล้วก็กล่าวต่อว่า “ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ตาเฒ่า แกเฝ้าที่นี่มาตั้งแต่ตอนกลางวันจนกระทั่งถึงตอนนี้ แกเห็นพวกเจ้าบ้าที่จะสร้างถนนมาที่นี่หรือยัง?”

“มาแล้วคนหนึ่งเมื่อตอนกลางวัน แต่ฉันไล่ไปแล้ว อยากจะสร้างถนนบนที่ดินของฉันก็ต้องจ่ายโว้ย! ถ้าไม่จ่ายก็ออกไป!” ถ้อยคำที่พ่นออกมาจากปากของชายชรายังคงเต็มไปด้วยความดุร้าย

“ใช่! ถ้างั้นคืนนี้ก็ฝากด้วยนะ แล้วฉันจะมาเปลี่ยนเวรกับแกพรุ่งนี้! ไอ้พวกโง่ที่ไม่ยอมจ่ายเงินแล้วยังไม่ยอมขออนุญาตสร้างถนนในหมู่บ้านของเราอีก!” วาจาของหญิงชรานั้นแข็งกระด้างขึ้น “ว่าแต่ ตาเฒ่า แกเรียกค่าที่ไปเท่าไหร่?”

“อย่างน้อย ๆ ก็ต้องสองหมื่นหยวน ไม่ก็สามหมื่นหยวนนู่น! ไม่งั้นละก็ ต่อให้ใครหน้าไหนมาก็ตาม ฉันจะไม่ปล่อยมันได้สร้างถนนตามใจชอบหรอก!”

ชายชราแสดงความเกรี้ยวกราดมากกว่าเดิม

เสียงสนทนาของพวกเขาไม่ได้เบานัก ดังนั้นเซียวเฟิงที่อยู่ใกล้ ๆ ทางเข้าหมู่บ้านจึงรับรู้เรื่องทั้งหมดได้ทันที เขามองตามสภาพแวดล้อมในละแวกนี้ แล้วก็พบว่าด้านหลังกระโจมผ้ามีแปลงเกษตรขนาดเล็กอยู่แปลงหนึ่ง ซึ่งหากต่อเติมถนนสายนี้ต่อ ก็จะต้องตัดผ่านแปลงเกษตรนี้เข้าไปด้วย ทว่ามันก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและไม่ได้ส่งผลกระทบต่อพื้นที่เพาะปลูกเท่าไหร่นัก

ตอนที่แบทเทิลแองเจลกระโดดลงมาในตอนนั้น เพราะความสลัวของรัตติกาล ทำให้สองสามีภรรยาวัยชรามองเห็นร่างนั้นไม่ชัดนัก

“ไอ้เวรเอ๊ย! ตกใจหมด!”

ชายชราผู้เกรี้ยวกราดตกใจเสียจนก๋วยเตี๋ยวที่อยู่บนมือนั้นหกลงพื้นทั้งหมด เขารีบคว้าตะเกียงที่อยู่ใกล้ ๆ มาเพื่อส่องสว่างพร้อมกับตะโกนด่าทอไปด้วย

“เหวอ! ตาเฒ่า นั่นอะไรน่ะ!?” หญิงชราส่องไฟฉายไปยังใบหน้าของแบทเทิลแองเจล สีหน้าของเธอดูหวาดกลัว ดูท่าส่วนที่เป็นเหล็กของแบทเทิลแองเจลจะทำให้เธอหวาดกลัวไม่น้อยเลย

“เล่นบ้าอะไรของแกวะ! พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง?! ก็ได้!! ฉันจะสั่งสอนแกเอง ไอ้เด็กเวร!!!! บังอาจทำให้ฉันกลัว ฉันจะทำให้แกรู้จักความกลัวซะบ้าง!”

ทว่าชายชราคนนั้นไม่ได้เกรงกลัวสักนิด จากนั้นเขาก็หยิบจอบที่วางพิงอยู่กับผืนผ้าและหวดใส่แบทเทิลแองเจลตรง ๆ

กึง!

พร้อมกับการสั่นสะเทือน ดาบยักษ์ในมือของแบทเทิลแองเจลสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเพียงแค่การตวัดดาบอย่างแผ่วเบา จอบในมือของชายชราก็หักเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย ร่างที่แข็งแกร่งดุจเหล็กไหลคว้าเข้าที่คอของชายชราในจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว

เพียงชั่วพริบตา ชายผู้เคยเกรี้ยวกราดก็ค่อย ๆ หมดสติไป

“กรี๊ดดดดด! มีคนทะเลาะกัน! ช่วยด้วย! ตาเฒ่าของฉัน ตาเฒ่าของฉันโดนใครก็ไม่รู้ทำร้ายจนหมดสติไป! ใครก็ได้ มาช่วยที! ส่วนแก จ่ายค่าเสียหายมาซะ!”

หญิงชราที่เห็นเหตุการณ์ตะโกนพร้อมกับส่งเสียงร่ำไห้ เธอนั่งลงไปบนพื้นและเกาะขาของแบทเทิลแองเจลไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปไหน

แต่แบทเทิลแองเจลก็ไม่ได้เดินหนีไป และกระทำเช่นเดียวกับเมื่อครู่ โดยจับคอหญิงชราเอาไว้ แล้วเธอก็หมดสติลงโดยไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีก

สายตาของเซียวเฟิงจ้องเขม็งดูการกระทำของแบทเทิลแองเจลที่กำลังหันหน้าออกแล้วบินหายไปในความมืดมิด

คน ๆ นี้มาเพื่อฆ่าคนเหรอ?

“ไปเร็ว! ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

เซียวเฟิงรีบเดินตรงไปยังกระโจมผ้าที่ชายชราเคยนั่งอยู่ จากนั้นตรวจดูว่าสองสามีภรรยาบาดเจ็บกันหรือไม่ จากนั้นถึงได้ผละมือออก

ชีพจรของพวกเขายังเต้นปกติ เพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น เขาหยิบไฟฉายที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาและส่องไปยังรอยที่ต้นคอของทั้งสองคน ซึ่งเป็นจุดที่แบทเทิลแองเจลบีบไว้ก่อนหน้านี้

บริเวณรอบลำคอของทั้งสองคน มีปลอกคอถูกสวมเอาไว้อยู่ และถ้าเซียวเฟิงจำไม่ผิด ปลอกคอนี้คล้ายกับผู้เล่นของเกมเดอะมิธ!’

หรือถ้าพูดให้ง่ายขึ้นคือ ทั้งสองคนนี้…

“ถูกบังคับเคลื่อนย้าย… เป็นแผนของอาณาจักรแห่งทวยเทพ…”

หัวใจของเขาเต้นแรง เซียวเฟิงไม่รู้เลยว่าตนไม่ได้ติดตามข่าวสารสังคมมานานขนาดไหนแล้ว แต่แผนของอาณาจักรแห่งทวยเทพดูจะสูงไปอีกระดับแล้ว! อีกทั้งเป้าหมายของพวกเขายังไม่ใช่แค่ผู้เล่นอย่างเดียวแล้ว แต่ยังมีคนธรรมดาในที่ห่างไกลที่ถูกเคลื่อนย้ายสู่อาณาจักรแห่งทวยเทพด้วย!

นี่มันกลายเป็นเรื่องที่น่ากลัวระดับโลกไปแล้ว!

“รีบไปกันก่อนเถอะ!”

ณ ตอนนี้ เขารับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวภายในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกลแห่งนี้

อาจจะเป็นเพราะพวกคนในหมู่บ้านได้ยินเสียงตะโกนของหญิงชรา จึงเริ่มพากันมาทางนี้มากขึ้น ชายหนุ่มจึงใช้ประโยชน์จากเงารัตติกาลก่อนจะหายไปพร้อมกับเฮยจื่อ

ณ ร้านอาหารเช้า ประตูของร้านถูกแง้มไว้ จึงเผยให้เห็นเฉียงจื่อกับโกวซานที่เมากรึ่ม ๆ กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องมากมาย ส่วนถิงถิงนั้นเพียงแค่เมาเล็กน้อย เมื่อเซียวเฟิงเปิดประตูเข้าไป เขาก็กล่าวทักทายทุกคนก่อนจะเข้าไปดื่มด้วย โดยไม่คิดอะไรทั้งนั้นในเวลานี้

ตอนที่โกวซานลุกขึ้นและเดินไปเข้าห้องน้ำ เซียวเฟิงก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปด้วย

“ดูจากท่าทีแล้ว นายจะได้ความทรงจำกลับมาแล้วใช่ไหม?”

โกวซานหยุดลงที่หน้าประตูห้องน้ำทันที เขาหันกลับมาและพูดกับเซียวเฟิง ถึงแม้ว่าเขาจะเอนหลังพิงกำแพงเพราะฤทธิ์สุราที่แรง แต่แววตาของเขากลับใสปิ๊งไม่เหมือนคนเมาสักนิด ผิดกับเซียวเฟิงที่เป็นฝ่ายถอยกลับ ชายหนุ่มมองโกวซาน แต่ก่อนชายหนุ่มจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็ชิงพูดเสียก่อน

“ตอนเจอนายครั้งแรก ฉันคิดว่านายน่าจะมีอาการหลง ๆ ลืม ๆ แล้วดูท่าฉันจะคิดไม่ผิดซะด้วย คนแก่ในตระกูลฉันเองก็ต้องทุกข์ทรมานอยู่กับอาการหลง ๆ ลืม ๆ แบบนี้ บ้างก็ความจำเสื่อมอยู่เหมือนกัน ตอนที่เขาเสียความทรงจำไป เขากับนายก็มีท่าทีเหมือนกันมาก ๆ เลย”

โกวซานพูดและยังคงมองเซียวเฟิงอยู่ตลอด “…ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่านายมาอยู่ที่ชนบทเล็ก ๆ แบบนี้ได้ยังไง แต่คิดว่านายเองก็น่าจะมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่ ๆ แต่ตอนนี้นายได้ความทรงจำกลับคืนมาแล้ว ฉันคงต้องขอแสดงความยินดีด้วยนะ”

“ฉันจะไปแล้วล่ะ” เซียวเฟิงพยักหน้า ภายหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสริม “แต่ก่อนจะไป ฉันก็อยากจะขอบคุณนายซะก่อน”

“ไม่มีอะไรต้องขอบคุณเลย การพบเจอกันระหว่างพวกเรานั้นเป็นโชคชะตา ฉันแค่ทำเหมือนที่คนทั่วไปทำ ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้แล้ว” โกวซานพูดพร้อมกับยิ้มให้

“น้องหงเป็นคนที่ดีมาก ๆ นายสามารถไว้ใจเธอได้”

คนทั่วไป?

เซียวเฟิงพยักหน้าและไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาต่อบทสนทนานิดหน่อยก่อนจะหันไปมองเฉียงจื่อและถิงถิงที่ยังคงดื่มกินกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร

“นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขาหรอก เดี๋ยวฉันจะบอกพวกเขาเองหลังจากที่ตื่นกันแล้วในเช้าวันรุ่งขึ้น”

โกวซานมองไปยังเซียวเฟิง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ขัดสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังคิดจะทำเท่านั้น

เซียวเฟิงพยักหน้าอีกครั้ง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ที่นี่นานกว่านี้ ดังนั้นจึงโบกมือลาโกวซานโดยไม่หันกลับมามองและเดินออกไปตามทาง

แม้ว่าจะมีเรื่องมากมายให้พูด แต่สิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ เพราะโกวซานเป็นคนฉลาด ดังนั้นเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ เซียวเฟิงจึงเลือกไม่พูดอะไรเสียจะดีกว่า

โกวซานมาส่งเซียวเฟิงที่หน้าประตูร้านอาหาร แทนที่ส่งเสร็จแล้วจะไปเข้าห้องน้ำ เขากลับกลับมานั่งที่โต๊ะแทน ใช่แล้ว การลุกไปห้องน้ำนั้น เป็นเพียงการเรียกเซียวเฟิงที่เป็น ‘คนนอก’ ไปคุยเป็นการส่วนตัวตั้งแต่แรกแล้ว

เช้าวันถัดมา ฟากฟ้าสว่างไสวสมกับเป็นเวลากลางวัน

สิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองฮุ่ยกวงนั้นแพร่กระจายออกไป รถพยาบาลได้เข้าไปในพื้นที่และออกมาอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นก็มีเสียงซุบซิบจากผู้คนในหมู่บ้านให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มีคนนอกเข้ามาทำร้าย บ้างก็ว่าเป็นฝีมือของภูตผี บ้างก็ทะเลาะกันเอง ต่าง ๆ นานา

แต่ที่มองข้ามไม่ได้เห็นจะเป็นเสียงของเหล่าผู้กำลังโศกเศร้า พวกเขาคือครอบครัวของชายและหญิงชราที่ต้องมารับผลกรรมในครั้งนี้…

แล้วเซียวเฟิงก็ได้กลับมาปรากฏตัวขึ้นที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้อีกครั้ง และเป้าหมายของเขาในครั้งนี้ก็คือ บ้านที่สร้างจากดินและอิฐหลังหนึ่งที่อยู่ท้ายหมู่บ้านตรงหน้าเขาหลังนี้

บ้านหลังคามุงกระเบื้องหลังไม่ใหญ่นัก ดูทรุดโทรมจากการผ่านลมผ่านฝนมาหลายครั้ง กำแพงที่เป็นอิฐมีรอยแตกบ้างและปิดด้วยโคลน บนหลังคาเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำปกคลุม ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ก็เห็นได้ชัดว่าบ้านหลังนี้สร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงของคนที่ไม่มีอันจะกิน

“แม่ครับ ผมเอายามาให้แล้ว”

ภายในบ้านเล็กหลังนี้มีห้องอยู่มากมาย ชายวัยกลางคนที่มีผิวคล้ำ แต่งตัวเรียบง่ายดูสุภาพ เอ่ยเรียกแม่ของตนพลางเคาะประตูห้องที่อยู่ด้านในพร้อมกับมือหนึ่งที่ถือถ้วยน้ำแกงสีดำด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

หลังจากรออยู่นาน เขาก็ได้รับการตอบสนองที่แผ่วเบากลับมาจากภายในห้อง จากนั้นชายวัยกลางคนผิวคล้ำถึงได้เปิดประตูและเดินเข้าไป

ภายในห้องมีหญิงชราผู้มีใบหน้าซูบซีด ผมสีดอกเลาและผิวย่นเหี่ยวเหมือนผ้าปูเตียงที่ไม่จัดให้เรียบร้อย สายตาของเธอมองไปยังชายที่เข้ามาด้วยแววตาเจ็บปวด สภาพร่างกายของเธอทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด

สองคนนี้เป็นแม่ลูกกัน และเป็นคน ๆ เดียวกับที่เซียวเฟิงพบในเมืองเมื่อวาน คนที่ออกมาจากรถบัสนั่นเอง “ผมเอายามาให้แล้ว…”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาพร้อมกับยื่นมือที่ถือถ้วยน้ำแกงสีดำไว้ ซึ่งมือนั้นก็สั่นเทาไม่แพ้กัน

เขาค่อย ๆ เคลื่อนมันไปให้หญิงชราที่อยู่บนเตียง พร้อมกันนั้นเอง กลิ่นฉุนก็โชยออกมาจากน้ำซุปและฟุ้งตลบอยู่ในห้องนั้นอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หญิงชราดื่มน้ำแกงสีดำผ่านริมฝีปากที่แห้งผากซึ่งไม่ต่างจากผิวหนังส่วนอื่นนั้น เธอก็ส่ายหน้าและสำรอกเอาซุปกว่าครึ่งถ้วยทิ้ง ดวงตาที่หมองมัวมองไปยังซุปที่เหลือในถ้วยก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น

“ลูก…ลูกแม่…”

หญิงชรานั้นทำไร่ทำสวนมาตลอดชีวิต ทว่าเธอกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่อยู่ในถ้วยซุปนั้นคือยาฆ่าแมลง เธอยังคิดเสมอว่านี่คือยารสชาติประหลาด

ตึง!

ชายวัยกลางคนเข่าอ่อนและทรุดลงไปกับพื้นอย่างรุนแรงก่อนจะคลานไปหาหญิงชรา ระหว่างนั้นเขาก็ตบตีตนเองอย่างรุนแรง ร้องไห้และหลั่งน้ำตาออกมาเต็มใบหน้า

“แม่ครับ…แม่ครับ! ผมขอโทษจริง ๆ ! ผมมันไม่ได้เรื่อง! ผมหาเงินมารักษาอาการป่วยของแม่ไม่ได้! ผมมันแย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน! แม่ครับ!”

“ลูกรัก! ลูกแม่ ลุกขึ้นเถอะ! แม่ไม่เคยว่าลูกเลย แม่ไม่โทษอะไรลูกทั้งนั้น!”

เธอร้องไห้ออกมาไม่ต่างกันหลังจากเห็นเช่นนั้น ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงตะเกียกตะกายลงมาจากเตียงและโอบกอดร่างของชายวัยกลางคนไว้ สองแม่ลูกที่ต้องรับผลกรรมจากความยากจนกอดกันขณะร่ำไห้เสียงดัง

“ลูกรัก…นี่เป็นเงินที่แม่เก็บสะสมเอาไว้มาทั้งชีวิต… ลูกต้องไปหาคนที่ลูกรัก แล้วแต่งงานกับเธอซะ…คิดเสียว่าทำเพื่อแม่… แล้วอย่าลืมพาเธอมาหาแม่ปีละครั้งก็พอ!”

หญิงชราร้องไห้จนแทบจะหมดแรง ระหว่างกำลังเช็ดน้ำตา เธอก็เอื้อมไปหยิบห่อผ้าเก่า ๆ ที่อยู่ใต้หมอนที่สกปรกออกมา ยามเปิดห่อผ้านั้นออก ก็เผยให้เห็นว่าภายในนั้นห่อเศษเงินจำนวนมากเอาไว้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเหรียญตั้งแต่น้อยนิดไปจนถึงหลักหลายหยวน แต่เมื่อรวมกันแล้วก็ได้เป็นจำนวนเงินที่มากโขอยู่

หญิงชราห่อผ้ากลับดังเดิมและยัดมันลงไปในฝ่ามือของชายวัยกลางคนด้วยความเป็นห่วงใย

“แม่! ผมขอโทษจริง ๆ…แม่ครับ…”

แม้ก่อนหน้านี้จะหยุดร้องไห้ไปแล้ว แต่เมื่อเห็นเช่นนี้ก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ได้ เขากัดริมฝีปากตนเองไว้พร้อมกับกำมือที่เปื้อนดินโคลนของตนไว้แน่น

ในฐานะแม่แล้ว เธอไม่อาจจะทนเห็นลูกชายต้องทุกข์ลำบากได้ตลอดชีวิตเช่นนี้

“ลูกรัก…แม่ไม่โทษลูกเลย…แม่น่ะ ทนทุกข์จากอาการเจ็บป่วยอยู่ทุกวันและไม่อยากจะทนกับมันอีกแล้ว… เอาเลย เอายานั่นมาให้แม่กิน… ปลดปล่อยแม่จากความทรมานนี้ที…”

ตอนนั้นเอง หญิงชราดูจะเข้าใจได้แล้วว่ายาที่ลูกชายนำมานั้นคืออะไร และเธอเลือกที่จะไม่ร้องไห้อีก มือที่เหี่ยวย่นปาดน้ำตาที่หลั่งออกมาจากดวงตาอันแดงก่ำ ดันมือตนไปกับพื้นเพื่อลุกขึ้นไปนั่งบนขอบเตียง

“แม่ครับ…”

ชายวัยกลางคนข่มน้ำตาของตนเองไว้ ขณะยื่นมือที่ถือถ้วยซุปใบเดิมให้อีกฝ่าย

ตู้ม!

ขณะนั้น เซียวเฟิงก็ถีบประตูห้องนั้น และเดินเข้าไปอย่างใจเย็น

“น-นาย!? นายเป็นใคร! เข้ามาในบ้านฉันทำไม!?”

ด้วยเสียงอันดังของประตูที่ถูกถีบออก ชายวัยกลางคนรีบชักมือที่ถือถ้วยซุปออกมาแล้วปกป้องหญิงชราที่อยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว ขณะพูดกับเซียวเฟิงด้วยแววตาหวาดระแวงด้วย

เซียวเฟิงมองไปยังสองแม่ลูกด้วยแววตาไร้อารมณ์ หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบกำไลสองวงขึ้นมาและโยนให้สองแม่ลูก

“สวมกำไลพวกนี้ซะ มันจะช่วยรักษาอาการป่วยได้”

กำไลทั้งสองเส้นนี้คือ อุปกรณ์ที่ช่วยให้ล็อกอินเข้าไปภายใน ‘เดอะมิธ’