บทที่ 342 เฮล
บทที่ 342 เฮล

“ทำไมสัตว์เลี้ยงของเซียวเฟิงถึงมาปรากฏตัวที่นี่?”

หลิวเฉียงเหว่ยเหลือบมองไปที่รายชื่อเพื่อนของเธอ หลังจากเห็นแล้วว่าเซียวเฟิงยังออฟไลน์ เธอก็มองไปที่สาวน้อยผมสีเงินที่เดินไปใกล้โรงแรมด้วยท่าทางสับสน

“บางทีเธออาจกำลังตามหาพี่เซียว บางทีพี่เซียวอาจปล่อยเธอจากช่องเก็บสัตว์เลี้ยงก่อนที่จะออฟไลน์ ดังนั้นเธอเลยมาหาพี่เซียว พี่เซียวน่าจะอยู่ในโรงเตี๊ยมนั่น แต่เธอเข้าไปไม่ได้”

เฉียนโตวโตวมองสาวน้อยผมสีเงินที่ดูหลงทางและสับสนแล้วจึงคาดเดา จู่ ๆ บรรยากาศก็ค่อนข้างเศร้า และดวงตาของหญิงสาวทั้งสามก็แดงเล็กน้อย

“เสี่ยวไป๋… ฉันจะไปดูว่าเราจะพาเธอไปได้ไหม” เฉียนโตวโตวเช็ดดวงตาของเธอและตั้งใจจะเดินไปหา

“ระวังด้วย อารมณ์ของเสี่ยวไป๋ค่อนข้างไม่ดี ผู้เล่นที่คิดจะเข้าใกล้เธอก่อนหน้านี้ถูกเธอฆ่าหมดเลย”

หลิวเฉียงเหว่ยรีบเตือน เธอให้ความสนใจกับรูปลักษณ์ที่น่าสงสารของเสี่ยวไป๋ แต่ก็เกือบลืมไปว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงสำหรับต่อสู้ระดับตำนาน และพลังการต่อสู้ของมันก็น่ากลัว

“ไม่เป็นไร ฉันมีเค้กเหลือจากการให้อาหารเสี่ยวเสวีย เสี่ยวไป๋จะชอบมันอย่างแน่นอน”

เฉียนโตวโตวเดินอย่างมั่นใจ จากนั้นหลิวเฉียงเหว่ยและซือเยี่ยจิ๋งก็ตามไปด้วยความสงสัย

จากนั้นแสงสีขาวก็สว่างวาบที่จุดฟื้นคืนชีพของเมืองเทียนหลง ผู้หญิงสามคนดูแข็งทื่อและพูดไม่ออก

“น่าสงสาร ดูจนปัญญา แต่ดันสู้เก่ง”

ซือเยี่ยจิ๋งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดสรุป ในขณะเดียวกัน เธอก็มองไปที่ค่าประสบการณ์ของเธอ เพราะหญิงสาวเกือบจะหลุดจากสิบอันดับแรกของอันดับเลเวลไปแล้ว!

ใครรู้ว่าเด็กผู้หญิงผมสั้นสีเงินที่ดูไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ จู่ ๆ จะหยิบดาบขนาดยักษ์ซึ่งกว้างพอ ๆ กับประตูออกมา และฆ่าพวกเธอด้วยการเหวี่ยงดาบครั้งเดียว พวกเธอไม่มีโอกาสตอบสนองเลยด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวก่อน ฉันยังมีวิธีแก้ปัญหาอยู่” เฉียนโตวโตวไม่ยอมแพ้และพูดหลังจากครุ่นคิด

“ฉันไม่อยากตายอีกแล้ว” ซือเยี่ยจิ๋งรีบเอ่ยปากบอกคนแรก เพราะท้ายที่สุด เลเวลของเธอก็ค่อนข้างสำคัญ

“ฉันมีวิธีจริง ๆ ไปหาเสี่ยวเสวีย สัตว์ขี่ของพี่เซียวก่อน ถ้าเสี่ยวไป๋อยู่ที่นี่ แสดงว่าสิ่งที่ฉันตามมาเมื่อกี้ก็ถูกตัวแน่นอน เสี่ยวเสวียอยู่ในเมืองเทียนหลงด้วย จิ๋ง เธอมาที่โกดังกับฉันก่อนสิ ฉันเกือบลืมให้ชุดเซ็ตมังกรกับเธอ เธอจะไม่ตายง่าย ๆ เมื่อใส่ชุดเซ็ตนั้น” เฉียนโตวโตวกล่าว

“ชุดอาร์ติแฟกต์ของไอ้บ้านั่นเหรอ? ให้ไวเลย! ฉันต้องการมัน ฉันต้องการมัน ฉันต้องการมัน!” ซือเยี่ยจิ๋งกระตือรือร้นทันทีที่ได้ยิน เธอพูดด้วยความตื่นเต้น

ผู้หญิงสามคนจึงไปที่โกดังก่อน เฉียนโตวโตวมอบชุดเซ็ตมังกรหกชิ้นให้กับซือเยี่ยจิ๋งและเครื่องประดับระดับเทพเจ้าสองสามชิ้น ซือเยี่ยจิ๋งสวมมันอย่างรวดเร็ว แล้วก็ตกตะลึงไป

“เป็นไงบ้าง?” หลิวเฉียงเหว่ยอดถามไม่ได้

“ฉัน…ไร้เทียมทาน!” ซือเยี่ยจิ๋งมองไปที่หน้าต่างค่าสถานะของเธอและสูดหายใจเข้าลึก ๆ บังคับตัวเองให้สงบลง

“อ๊า! อาร์ติแฟกต์นี้ทรงพลังมาก! ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้สารเลวนั่นจะแข็งแกร่งขนาดนั้น! ถ้าฉันมีอาร์ติแฟกต์นี้อยู่ด้วย ฉันจะกลายเป็นผู้เล่นอันดับต้น ๆ ของเขตฮัวเซีย!”

“ไปหาเสี่ยวเสวียกัน” เฉียนโตวโตวและหลิวเฉียงเหว่ยไม่อยากยุ่งกับซือเยี่ยจิ๋งที่กำลังบ้าคลั่ง พวกเขากำลังจะไปแจ้งคนของพวกเขาให้เริ่มค้นเมืองเทียนหลงทุกตารางนิ้ว

“หืม? เจ้านาย คุณกำลังมองหาเสี่ยวเสวียเหรอ? อยู่ในอาคารหลักไง”

แต่ข่าวเพิ่งปล่อยออกไป เฉียนโตวโตวก็ได้รับข่าวจากคนของเธอ

“อะไรนะ? เธอหามันเจอเหรอ? ที่อาคารหลัก? ฉันจะไปถึงที่นั่นเดี๋ยวนี้”

ทันทีที่เฉียนโตวโตวได้ยินเธอก็รีบกลับไปที่อาคารหลักของร้านค้ามหาสมบัติทันที ก่อนที่เซียวเฟิงจะพาเฉียนโตวโตวและผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอไปเก็บเลเวล พวกเขามักจะปล่อยเสี่ยวเสวียไว้ข้างนอกและปล่อยให้มันเล่นกับเฉียนโตวโตว ดังนั้นผู้เล่นหญิงหลายคนจึงคุ้นเคยกับเสี่ยวเสวีย หนึ่งในนั้นพบเสี่ยวเสวียในเมืองและซื้อขนมขบเคี้ยวเพื่อดึงดูดเสี่ยวเสวียและพามันกลับมา ทำให้เฉียนโตวโตวพูดไม่ออก

โชคดีที่ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกับเสี่ยวเสวีย จากนั้นเฉียนโตวโตวก็รู้เรื่องจากผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ แล้วก็ใช้เค้กก้อนหนึ่งเพื่อล่อเสี่ยวเสวียไปยังที่เสี่ยวไป๋อยู่

“ฮี่!”

คราวนี้ ผู้หญิงสามคนกำลังจับปีกของเสี่ยวเสวียและเข้าหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างระมัดระวัง หลังจากที่เสี่ยวเสวียร้อง เสี่ยวไป๋ก็ไม่โจมตีอีกตามที่คาดไว้ เธอแค่สัมผัสจมูกของเสี่ยวเสวียด้วยมือที่อ่อนโยนและเผยให้เห็นสีหน้าที่ว่างเปล่า

“เลี้ยงเธอ! เร็วเข้า!”

เฉียนโตวโตวมอบเค้กชิ้นหนึ่งให้ซือเยี่ยจิ๋งและกระซิบกับอีกฝ่าย หากแต่ซือเยี่ยจิ๋งก็ยังกลัวที่จะเข้าใกล้

ซือเยี่ยจิ๋งตัวแข็ง เธอรู้ว่าชุดเซ็ตอาร์ติแฟกต์นั้นจะไม่ถูกจัดการง่าย ๆ และพวกข้างหลังสองคนนั่นก็กำลังรอให้เธอรับการทดสอบนี้

โชคดีที่เซ็ตมังกรมีสกิลป้องกันมากมาย ซือเยี่ยจิ๋งใช้สกิลพลังมังกรให้ตัวเองอยู่ยงคงกระพันและเอนตัวเข้าไปอย่างประหม่า

ใครจะรู้ว่าทั้ง ๆ ที่ร่างกายของซือเยี่ยจิ๋งกำลังเกร็งสุด ๆ เสี่ยวไป๋กลับเป็นฝ่ายเข้ามาก่อนและดมซือเยี่ยจิ๋งด้วยจมูกของเธอ

ซือเยี่ยจิ๋งไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวในทันที หันไปหาหลิวเฉียงเหว่ยและเฉียนโตวโตวเพื่อขอความช่วยเหลือ

“มันยังมีกลิ่นของพี่เซียวในชุดมังกรอยู่หรือเปล่า?”

เฉียนโตวโตวคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ นี่เป็นคำอธิบายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะครั้งก่อนที่พวกเขาไม่ได้เอาชุดมังกรมาด้วย พวกเขาทั้งสามก็ถูกเสี่ยวไป๋ฆ่าในทันที

ซือเยี่ยจิ๋งถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนหน้านี้เธอคงจะรู้สึกขยะแขยงถ้าชุดที่สวมใส่บนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นของผู้ชาย แม้ว่ามันจะเป็นกลิ่นของเซียวเฟิงก็ตาม แต่ในขณะนี้เธอรู้สึกโชคดีมาก!

น่าเสียดายที่เสี่ยวไป๋ยังไม่ยอมรับอาหาร ถึงแม้ว่าจะเป็นซือเยี่ยจิ๋งก็ตาม แม้ว่าเธอจะไม่โจมตีผู้หญิงทั้งสามอีกต่อไป แต่เธอก็ยังไม่เต็มใจที่จะออกจากโรงแรมนี้

“ต่อจากนี้ห้ามผู้เล่นมาเดินบนถนนสายนี้แล้วกัน”

หลังจากพยายามหลายครั้งแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ หลิวเฉียงเหว่ยและเฉียนโตวโตวก็ได้แต่ต้องยอมแพ้ พวกเขาถูกบังคับให้ตัดสินใจเช่นนี้

เมืองเทียนหลงเป็นฐานของกิลด์มิดซัมเมอร์และร้านค้ามหาสมบัติ ด้วยอิทธิพลในปัจจุบัน จึงไม่ยากที่จะประกาศกฎแบบนี้ในเมืองเทียนหลง แน่นอน ถ้ามีผู้เล่นที่ไม่ฟังกฎและวิ่งไปตาย พวกเขาก็จะไม่สนใจ

“เราจะทิ้งเธอไว้ที่นี่เหรอ?”

ซือเยี่ยจิ๋งเป็นคนเดียวที่สามารถสัมผัสร่างกายกับเสี่ยวไป๋ได้ เธอจับผมสีเงินสั้นของเสี่ยวไป๋และมองไปยังเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หลงทางอย่างทนไม่ไหว

“ฉันรู้ว่าทำไมพี่เซียวถึงไม่อยากให้เธออยู่ในพื้นที่สัตว์เลี้ยง” เฉียนโตวโตวถอนหายใจ

“เซียวเฟิงชื่นชอบสาวน้อยเกินไปหรือเปล่า? ตั้งแต่เซียวหลิงแล้ว” หลิวเฉียงเว่ยพูดขึ้นทันที

ทว่า เมื่อกล่าวถึงเซียวหลิง ผู้หญิงทั้งสามก็เงียบอีกครั้ง

“เซียวหลิง… เธอยังไม่อยากออกจากห้องอีกเหรอ?” เฉียนโตวโตวถามอย่างปวดหัว

“เธอไม่แค่ไม่ยอมออกมา แต่ยังไม่อนุญาตให้เราเข้าไปข้างในด้วย แม้แต่หนิงเคอเค่อก็ทำได้แค่ส่งอาหารที่หน้าประตูห้องของเธอเท่านั้น” หลิวเฉียงเหว่ยส่ายหัว

“แบบนี้คงไม่ได้การ ในเมื่อพี่เซียวยกเธอให้เราดูแล เราก็ต้องรับผิดชอบเธอ” เฉียนโตวโตวกล่าว

“ตอนนี้เราควรทำยังไง? ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น… มันส่งผลกระทบอย่างมากต่อเซียวหลิง” ซือเยี่ยจิ๋งถาม

“มันจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ บางทีตำรวจสองคนนั้นอาจจะกุข่าวลือ เราจะสงสัยพี่เซียวได้ยังไง!” เฉียนโตวโตวยืนกราน

หลิวเฉียงเหว่ยไม่ได้พูดอะไร เธอเป็นคนเดียวในสามคนที่รู้ความจริง แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดออกไปในตอนนี้

“แต่เซียวหลิงก็โกรธจริง เราคุยกับเธอดี ๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ” ซือเยี่ยจิ๋งลังเล เป็นคนแรกในสามคนที่รู้จักเซียวหลิง เธอรู้อารมณ์ของเซียวหลิงดี

“ดังนั้น ในเวลานี้ต้องมีใครสักคนเล่นเป็นตำรวจเลวแล้ว” เฉียนโตวโตวกล่าว

“เป็นตำรวจเลว? แบบนี้ถูกเซียวหลิงเกลียดน่ะสิ ใครจะทำ” ซือเยี่ยจิ๋งเงยหน้าขึ้นและถาม แต่ก็เห็นเฉียนโตวโตวและหลิวเฉียงเหว่ยมองมาที่เธอทั้งคู่

“อยากให้ฉันทำเหรอ? ไม่ ไม่! ฉันขอปฏิเสธ!” ใบหน้าของซือเยี่ยจิ๋งซีดจาง หญิงสาวส่ายหัวอย่างแรง

“พิจารณาแล้ว เธอมีความสัมพันธ์กับเซียวหลิงดีที่สุด เธอจะปรับความสัมพันธ์กับเซียวหลิงในภายหลังได้ง่ายที่สุด ถ้าพี่หลิวหรือฉันเล่นเป็นตำรวจเลว บางทีเราอาจจะถูกเซียวหลิงเกลียดไปตลอดเลยก็ได้”

เฉียนโตวโตวกล่าวและหลิวเฉียงเหว่ยก็พยักหน้าเห็นด้วย สกิลการเล่นเกมของซือเยี่ยจิ๋งนั้นสูงมาก เธอเชี่ยวชาญในเกมแบบสแตนด์อโลนต่าง ๆ และเซียวหลิงมักจะขอให้ซือเยี่ยจิ๋งเล่นกับเธอ ดังนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับเซียวหลิงจึงดีที่สุดในบรรดาผู้หญิงทั้งสามคน

“ไม่! ไม่! เธอกำลังหลอกล่อฉันแน่! จะทำยังไงถ้าเซียวหลิงเมินฉันหลังจากนั้นล่ะ!” ซือเยี่ยจิ๋งไม่เห็นด้วย

เฉียนโตวโตวขยิบตาให้หลิวเฉียงเหว่ย หลิวเฉียงเหว่ยก็พยักหน้าบอกเป็นนัยว่าให้เธอจัดการเอง

แต่ก่อนที่หลิวเฉียงเว่ยจะพูดต่อ ทันใดนั้นสายของเธอก็ดังขึ้น

“หัวหน้า ทุกคนมากันแล้ว” มันเป็นข้อความจากลิลลี่ มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น

“เดี๋ยวฉันไป” หลิวเฉียงเหว่ยวางสายแล้วหันไปหาเฉียนโตวโตวและซือเยี่ยจิ๋ง “คนของเอเรบัสมาแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไปเถอะ ส่วนฉันคงไม่ไป ฉันยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ” เฉียนโตวโตวกล่าว ร้านค้ามหาสมบัติคงจะยุ่งมากในทุกวันนี้ การเปิดสาขาย่อยหลายสิบแห่งพร้อมกันไม่ใช่เรื่องตลก

“โอเค”

หลิวเฉียงเหว่ยพยักหน้า หยิบม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตออกมาและเริ่มร่าย

ซือเยี่ยจิ๋งลูบผมสีเงินสั้นของเสี่ยวไป๋อย่างไม่เต็มใจ แต่จำต้องตามหลิวเฉียงเหว่ยเพื่อจากไปด้วย

ที่แห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ นอกเมืองเทียนหลง เนื่องจากไม่มีภารกิจและเลเวลของมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้เคียงก็ไม่สูง ผู้เล่นหลายคนจึงมาฝึกฝนที่นี่ช่วงที่เป็นมือใหม่ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครมาที่นี่แล้ว

พิกัดปลายทางเทเลพอร์ตของหลิวเฉียงเหว่ยอยู่ที่นี่ เมื่อเธอและซือเยี่ยจิ๋งปรากฏตัวจากจุดเทเลพอร์ต พวกเขารู้สึกทันทีว่าอากาศถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศเยือกเย็น ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหนาว

เมื่อมองไปข้างหน้า หมู่บ้านที่คิดว่าจะไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมเยียนกลับเต็มไปด้วยคนหลายสิบคนในขณะนี้

คนหลายสิบเหล่านี้ไม่เพียงประกอบด้วยชายและหญิงที่มีความสูงต่างกันเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมเชื้อชาติหลายเชื้อชาติด้วย

สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ไม่มีเสียงแม้แต่ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน บรรยากาศนั้นเงียบสนิท ดวงตาของทุกคนเย็นชาราวเครื่องจักร พวกเขาทั้งหมดสวมชุดเริ่มต้น แต่มีความเยือกเย็นกระจายไปทั่ว

และความเยือกเย็นแบบนี้ หลิวเฉียงเหว่ยผู้ซึ่งเคยได้สัมผัสจากเซียวเฟิงหลายครั้งก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่แต่อย่างใด

นี่คือจิตสังหาร!

“หัวหน้า…”

ลิลลี่ที่คอยมานานเข้ามาทักทายเธอ ใบหน้าของอีกฝ่ายดูซีดเซียวทีเดียว

“เธอกลับไปก่อน อย่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ แม้แต่กับรองหัวหน้ากิลด์ก็ตาม” หลิวเฉียงเหว่ยกล่าว เธอปล่อยให้ลิลลี่รับผิดชอบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการพบปะกับคนเหล่านี้

“ค่ะ หัวหน้า”