บทที่ 348 ผมบลอนด์และผมสีเงิน

บทที่ 348 ผมบลอนด์และผมสีเงิน

ด้วยประกาศของกิลด์มิดซัมเมอร์ ถนนที่เสี่ยวไป๋อยู่ได้กลายเป็นเขตหวงห้าม โดยเฉพาะหลังจากที่ผู้เล่นบางคนยืนกรานที่จะมาที่นี่ ส่งผลให้พวกเขาถูกฆ่าและสูญเสียค่าประสบการณ์บางส่วนไป ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีผู้เล่นคนใดเข้ามาใกล้ที่นี่เลย

บางคนได้ไปร้องเรียนกับ NPC ของเมือง เพราะท้ายที่สุด มันก็ถือว่าไม่มีเหตุผลเกินไปที่จะไม่มีใครจัดการกับเสี่ยวไป๋ที่ฆ่าคนแบบไม่เลือกหน้าในเมือง ซึ่งไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ดังนั้นเหตุการณ์นี้จึงทำให้แคสเทลลัน และบิชอปไคเซอร์ของวิหารแห่งที่สองในเมืองเทียนหลงตื่นตระหนก ทั้งสองได้มาที่นี่ด้วยตัวเองครั้งหนึ่งแล้ว

แต่ในที่สุดพวกเขาก็กลับไปอย่างหมดหนทาง แสดงว่าพวกเขาไม่สามารถจัดการมันได้ เพราะตัวตนที่พิเศษของเสี่ยวไป๋นี้ พวกเขาเลยทำได้แค่เตือนผู้เล่นไม่ให้เข้าไปที่นั่น

วันนี้ก็เช่นกัน เสี่ยวไป๋ซึ่งมีรูปร่างเล็กและมีผมสั้นสีเงินในชุดกระโปรงสีเงินสดใส กำลังเดินเตร่อยู่บนถนนสายนี้ตามปกติด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก

เซียวหลิงเดินเข้ามาในขณะนี้ เมื่อมองไป เธอก็เห็นเสี่ยวไป๋ที่อายุน้อยกว่าเธอ ดวงตาสีฟ้าสวยของเซียวหลิงแสดงความรู้สึกประหลาดใจ ดูเหมือนเธอไม่คิดว่าจะมีเด็กผู้หญิงที่สวยกว่าตัวเองอยู่ที่นี่

เมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้ เสี่ยวไป๋ก็หันหลังกลับ แต่ไม่ได้ทำการโจมตีในทันที เพียงแค่มองไปที่เซียวหลิงโดยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ในขณะนี้ คนหนึ่งมีผมสีบลอนด์ยาวและอีกคนมีผมสั้นสีเงิน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนที่สวยงาม บอบบาง และสมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังอายุสิบสองหรือสิบสามปี ทั้งคู่ได้ปรากฏตัวขึ้นในสถานที่เดียวกัน บางทีนี่อาจเป็นฉากที่สวยงามที่สุดในโลกของเกมนี้ก็เป็นได้

“เฮ้…เธอก็เป็นผู้เล่นใหม่เหรอ? เธอกำลังรอใครอยู่ที่นี่เหรอ?”

สีหน้าที่สับสนของเสี่ยวไป๋ ได้ปลุกให้ความปรารถนาที่จะปกป้องภายในตัวของเซียวหลิงให้ตื่นขึ้น ตัวเซียวหลิงซึ่งดูเหมือนจะแก่กว่าเสี่ยวไป๋หนึ่งปีก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา

ทว่าเสี่ยวไป๋ไม่ตอบ ยังคงมองเซียวหลิงอย่างว่างเปล่า

“คนที่เธอรอยังไม่มาเหรอ? ชื่อในเกมของเขาคืออะไร? ฉันช่วยเธอตามหาเขาได้นะ!” เซียวหลิงถามอีกครั้ง เพราะสภาพที่น่าสงสารและทำอะไรไม่ถูกของเสี่ยวไป๋แสดงให้เห็นว่าเธอกำลังหลงทาง

เสี่ยวไป๋ยังคงนิ่งเงียบ เมื่อเซียวหลิงอยากจะถามต่อ เฉียนโตวโตวก็โทรหาเธอในจังหวะนี้พอดี

…เฉียนโตวโตวมาถึงแล้ว และกำลังตามหาเซียวหลิง

“ตอนนี้ฉันมีบางอย่างที่ต้องไปทำ ถ้าคนที่เธอรอยังไม่กลับมาตอนที่ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะพาเธอไปหาเขาเอง!” เซียวหลิงพูดกับเสี่ยวไป๋ มองเธออย่างไม่เต็มใจ แล้วรีบกลับไปที่สถานที่ที่นัดกับเฉียนโตวโตวก่อน

เสี่ยวไป๋ดูเหมือนจะอยากตามเซียวหลิงไป แต่ก็หยุดหลังจากเดินไปได้สองก้าว และยังคงอยู่ที่นี่ด้วยความงุนงง เธอไม่ได้คิดจะโจมตีเซียวหลิงตั้งแต่ต้นจนจบ

“ฮึ่ม!”

ขนสีขาวสองสามเส้นร่วงหล่น จากนั้นร่างสูงและแข็งแรงของเสี่ยวเสวียพลันปรากฏขึ้นเหนือย่านการค้า หลังจากวนเวียนอยู่สองสามครั้งเสี่ยวเสวียก็ลงจอดข้าง ๆ เสี่ยวไป๋ ก้มหัวลงและลูบไหล่ของเสี่ยวไป๋ด้วยจมูก

เสี่ยวไป๋ลูบจมูกของเสี่ยวเสวีย แต่เธอก็ยังคงดูคล้ายทำอะไรไม่ถูก รูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนและสวยงามของเธอทำให้ทุกคนรู้สึกสงสาร

เสี่ยวเสวียส่ายปีก หลังจากอยู่ได้ไม่นาน มันก็กางปีกแล้วบินหนีไป ตอนนี้มันอาศัยอยู่เหนืออาคารหลักของร้านค้ามหาสมบัติ นอกเหนือจากจะมีผู้หญิงหลายคนคอยให้อาหารมันกินมันทุกวันแล้ว เหตุผลหลักก็คือมันจำได้ว่าผู้หญิงเหล่านี้เกี่ยวข้องกับเซียวเฟิง แม้ว่าเสี่ยวเสวียจะเป็นสัตว์ขี่ แต่ก็มีสติปัญญาและต้องการใช้ผู้หญิงเหล่านั้นตามหาเซียวเฟิง

“เซียวหลิง ที่นี่คือเมืองหลักของพี่เซียว เมืองแห่งความโศกเศร้า! เป็นยังไง! มันใหญ่มากใช่ไหมล่ะ!” เฉียนโตวโตวปรากฏตัวในลานเทเลพอร์ตพร้อมกับเซียวหลิงและกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

“ดูเหมือนว่าพี่โง่นั่นจะมีความสามารถนิดหน่อย” เซียวหลิงมองไปที่เมืองหลักแห่งนี้ ซึ่งใหญ่กว่าเมืองเทียนหลง แม้ภายนอกเธอจะไม่ได้สนใจมันเลย ทว่าไม่มีใครรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเด็กสาว

เพราะความรู้เกี่ยวกับเกมและข่าวจากฟอรั่มสนทนาที่เธอเคยอ่านมาก่อน เธอเลยรู้ดีว่าผู้เล่นอันดับ 1 เจ้าแห่งฮีลเลอร์ มีชื่อเสียงแค่ไหนในเขตฮัวเซีย ไม่ต้องพูดถึงข่าวที่ยังไม่เปิดเผยอย่างเช่นเมืองแห่งความโศกเศร้า

สิ่งที่เฉียนโตวโตวขอให้เซียวหลิงทำนั้นง่ายมาก เธอต้องการปล่อย NPC ยอดฝีมือทั้งสอง อาจารย์ตี้กับอาจารย์ตี้อู่หยาไว้ในเมืองแห่งความโศกเศร้า เฉียนโตวโตวคิดเรื่องนี้มาแล้ว เพราะถ้าพวกเขาต้องการเปิดเมืองแห่งความโศกเศร้า พวกเขาจำเป็นต้องดึงดูดผู้เล่นจำนวนมากเพื่อสร้างกระแส แล้วเธอจะปล่อย NPC ยอดฝีมือทั้งสองที่เป็นขุมทรัพย์เคลื่อนที่ไปได้ยังไง!

เฉียนโตวโตวเคยลองแล้วหลายครั้งและถึงกับให้หนี้อู๋มาช่วยก็แล้ว อย่างไรก็ตาม ผลที่ได้ก็ไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้สิ่งที่คิดได้คือการใช้ค่าเสน่ห์ของเซียวหลิง

ค่าสถานะเสน่ห์ที่เต็มเปี่ยม นี่ไม่ใช่เรื่องตลก ตั้งแต่แรกเห็น ค่าความพึงพอใจของอาจารย์ตี้และอาจารย์ตี้อู่หยาที่มีต่อเซียวหลิงก็พุ่งถึง 90 หน่วยทันที พวกเขาแข่งขันกันเพื่อสอนวิชาอย่างเช่น การตีเหล็กและสิ่งอื่น ๆ ให้เซียวหลิง ทั้งยังปล่อยให้เซียวหลิงเป็นคนเลือกด้วยซ้ำไป

แม้ว่าเซียวหลิงจะไม่ชอบชายชราทั้งสองคน แต่ภายใต้การแนะนำจากเฉียนโตวโตว เธอก็แนะนำชายชราสองคนได้สำเร็จ พวกเขาพูดทันทีว่าจะกลับไปและย้ายโรงงานกับลูกศิษย์ทั้งหมดไปยังเมืองแห่งความโศกเศร้าโดยไม่รอช้า

“ฮึ มันง่ายเกินไปสำหรับท่านเซียวหลิง คนรับใช้อย่างเธอนี่ไร้ประโยชน์จริง ๆ”

“ค่ะ ท่านเซียวหลิงพูดถูก!” เฉียนโตวโตวพยายามหอมแก้มเซียวหลิงอย่างเต็มที่ ซึ่งทำให้เซียวหลิงดีใจมากจนหางม้าของเธอโบกสะบัด

“ใช่แล้ว จิ๋งจิ๋งบอกว่าเดี๋ยวเธอจะมาที่นี่ ถ้าอย่างนั้นเซียวหลิง เธออยากเดินเล่นในเมืองแห่งความโศกเศร้า หรือจะให้ฉันบอกพี่หลิวส่งผู้เล่นหญิงจากกิลด์มาสักคนสองคนแล้วพาเธอไปเก็บเลเวลล่ะ?”

เมื่อเซียวหลิงกลับมา เฉียนโตวโตวก็ส่งข้อความถึงซือเยี่ยจิ๋ง ถามเธอว่าจะกลับมาไหม แต่เธอก็ได้คำตอบว่าซือเยี่ยจิ๋งยังทำงานไม่เสร็จ เธอเลยหันไปหาเซียวหลิงและถามความเห็น

แม้ว่าเฉียนโตวโตวจะมีเลเวลเกิน 30 แต่เธอก็ไม่มีอุปกรณ์การต่อสู้เลย และไม่มีสกิลที่ใช้ต่อสู้กับมอนสเตอร์ด้วย ซึ่งการฆ่ามอนสเตอร์ที่มีเลเวลแค่ 10 ก็ยังอาจเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ไม่ต้องพูดถึงการพาเซียวหลิงไปเก็บเลเวลเลย

“ไม่เป็นไร ปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะ ฉันเพิ่งเจอเพื่อนใหม่ที่กำลังหลงทางอยู่ เธอน่าจะยังอยู่ที่นั่นและฉันว่าจะไปเล่นกับเธอซักหน่อย” เซียวหลิงกล่าว แน่นอนว่าเธอหมายถึงเสี่ยวไป๋

“เพื่อนใหม่? ดีเลย แต่เธอควรระวังคนไม่ดีด้วยนะ เพราะเซียวหลิงหน้าตาสวยมาก และแน่นอนว่ามันจะดึงดูดความสนใจของคนที่แอบคิดไม่ดีจำนวนมากด้วย” เฉียนโตวโตวที่ได้ยินว่าเซียวหลิงผู้ที่เอาแต่อยู่ในบ้านได้มีเพื่อนใหม่ก็มีความสุขมาก แต่ก็ยังเตือนเซียวหลิงไว้

“ท่านเซียวหลิงไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันจะถูกพวกหัวมันฝรั่งหลอกได้ยังไง เพื่อนของฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าฉันเสียอีก” เซียวหลิงกล่าวอย่างไม่พอใจ

“งั้นก็เยี่ยมไปเลย น้องเซียวหลิงไปเล่นกับเพื่อนเธอก่อนแล้วกัน จิ๋งจิ๋งจะพาเธอไปลงดันเจี้ยนหลังจากที่เสร็จงานแล้ว”

เฉียนโตวโตวผ่อนคลายหลังจากได้ยินคำพูดของเซียวหลิง แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเซียวหลิงเป็นเด็กน้อยหรือเปล่า แม้ว่าโลกของเกมนี้จะเปิดให้ผู้เยาว์เข้ามาเล่นแล้ว แต่ก็ยังเกินกว่าจะปล่อยให้เด็กผู้หญิงอายุน้อย ๆ เข้าสู่เกม ผู้ปกครองจะประมาทถึงขั้นซื้อหมวกเกมให้เด็กผู้หญิงวัยแค่นั้นได้ยังไง

เมื่อมองไปที่เซียวหลิงที่ก้าวเข้าสู่จุดเทเลพอร์ตไป เฉียนโตวโตวก็ส่ายหัว ช่างมันเถอะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ตราบใดที่เซียวหลิงมีความสุขก็พอ

เซียวหลิงมีความจำที่ดี หลังจากกลับไปที่เมืองเทียนหลงผ่านจุดเทเลพอร์ตแล้ว เธอก็กลับไปที่ย่านการค้าตามเส้นทางที่จำได้

ย่านการค้าของเมืองเทียนหลงมีขนาดใหญ่มาก ท้ายที่สุด มันเป็นสถานที่ที่อาคารหลักของร้านค้ามหาสมบัติตั้งอยู่ ซึ่งเทียบเท่ากับย่านธุรกิจแรกที่พัฒนาขึ้นในเขตฮัวเซีย และแม้แต่เป็นที่แรกในโลกของเกมทั้งหมด อย่างไรก็ตาม เซียวหลิงยังคงเจอถนนเส้นเดิมที่เสี่ยวไป๋อยู่

“เธอยังอยู่ที่นี่สินะ”

ทันทีที่เซียวหลิงมา เธอก็เห็นเสี่ยวไป๋ซึ่งยังคงเดินเตร่อยู่ในด้วยความงุนงง จากนั้นเธอก็รีบเข้าไปดึงมือของเสี่ยวไป๋

“มากับฉัน! ฉันจะพาเธอไปเก็บเลเวล! อย่าเสียเวลารอต่อเลย คนที่ยังไม่มา หลังจากรอนานขนาดนี้ก็คงเป็นพวกหัวมันฝรั่งนั่นแหละ!”

เสี่ยวไป๋ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน เธอมองย้อนกลับไปที่โรงแรม และถูกเซียวหลิงดึงออกจากถนนการค้า

“ฉันมีอาชีพลับด้วยนะ! มันเจ๋งมากเลย! เธอน่าจะเพิ่งออกจากหมู่บ้านเริ่มต้นใช่ไหม? เปลี่ยนอาชีพแล้วเหรอ?”

“ว่าแต่ ตัวละครของเธอชื่ออะไรล่ะ? ทำไมฉันดึงเธอเข้าปาร์ตี้ไม่ได้กัน? ฉันน่าจะต้องเพิ่มเธอเป็นเพื่อนก่อน”

เซียวหลิงจับมือเสี่ยวไป๋และเดินออกไปนอกเมืองที่มีเครื่องหมายบนแผนที่ระบบ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่บอบบางไม่แพ้กันสองคนดึงดูดความสนใจของผู้เล่นนับไม่ถ้วนตลอดทาง

ในขณะเดียวกัน เซียวหลิงก็ยังคุยกับเสี่ยวไป๋ไปเรื่อย แต่เสี่ยวไป๋ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองเซียวหลิงด้วยท่าทางสับสน

ทำให้เซียวหลิงรู้สึกปวดหัวและสงสารเสี่ยวไป๋ ในช่วงเวลาหนึ่ง เธอเริ่มรู้สึกถึงวุฒิภาวะในฐานะพี่สาว

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ ฉันต้องมีคำไว้เรียกเธอใช่ไหม?” เซียวหลิงยังคงถาม

“เสี่ยว…ไป๋…” ในที่สุดเสี่ยวไป๋ก็ส่งเสียง เธอเอียงคอแล้วพึมพำ

“โอ้? เธอชื่อเสี่ยวไป๋เหรอ?” ในที่สุดเซียวหลิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อกี้เธอคิดว่าเสี่ยวไป๋เป็นใบ้แล้วด้วยซ้ำ

เพราะเสี่ยวไป๋ดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่มีความผิดปกติทางจิตสักอย่าง ท้ายที่สุด เธอสามารถทำเรื่องอย่าง ‘หลงทาง’ ในเกมได้ ซึ่งดูไม่เหมือนการแสดงของเด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ

เด็ก ๆ สมัยนี้แก่แดดเกินไปซึ่งแสดงให้เห็นหลังจากโลกของเกมเปิดให้ผู้เยาว์ในตอนนี้ ผู้เล่นเก่าหลายคนบ่นในโซนให้คำปรึกษาใหม่ของฟอรั่มว่าตอนนี้เด็ก ๆ มีพลังงานเหลือล้นเกินไป

เซียวหลิงให้หน้ากากแฟชั่นแก่เสี่ยวไป๋ ซึ่งซือเยี่ยจิ๋งเคยให้กับเธอมาก่อน เธอยังมีอีกเยอะในช่องเก็บของ แต่เธอก็พบว่าเสี่ยวไป๋ไม่ยอมรับมันเลย เรื่องนี้ทำให้เซียวหลิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถือว่าเสี่ยวไป๋เป็นเด็กจริง ๆ และพาเธอออกจากเมือง

เดิมทีเซียวหลิงคิดว่าด้วยหน้าตาเสี่ยวไป๋กับเธอแล้ว พวกเธอจะต้องถูกผู้เล่นขยะคุกคามแน่นอน เธอได้เตรียมคำหยาบมากมายไว้ไล่เรียงคน แต่ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ

นั่นคือตอนที่เธอเดินไปกับเสี่ยวไป๋ตลอดทาง แม้ว่าผู้เล่นทุกคนที่ผ่านไปมาจะมองมาที่พวกเธอ แต่ก็ไม่มีใครออกมาขวางเลย กลับกันสายตาของผู้เล่นหลายคนต่างตื่นตระหนกและหวาดกลัว ราวกับว่าพวกเธอสองคนน่ากลัวมาก

มันทำให้เซียวหลิงสับสนพร้อมกับโกรธ คนเหล่านี้ตาบอดกันหรือไง? เห็นสุดยอดผู้ไร้เทียมทานและน่ารักอย่างท่านเซียวหลิงและเสี่ยวไป๋แล้ว พวกเขาจะทำสายตาหวาดกลัวได้ยังไง?

อันที่จริง ผู้เล่นเหล่านี้ไม่ได้ตาบอด แต่พวกเขาจำเสี่ยวไป๋ได้ในทันทีที่เห็น หลายคนเป็นผู้เล่นของเมืองเทียนหลง ตอนที่เสี่ยวไป๋ก่อเรื่อง พวกเขาทั้งหมดได้เห็นหน้าเสี่ยวไป๋ และแน่นอนว่าจะไม่ลืมสาวน้อยที่หน้าตาสวยแต่ทรงพลังที่มีผมสีเงินนี้ ดังนั้นเมื่อเสี่ยวไป๋ออกมา พวกเขาก็อยากหลีกหนีในทันที มันไม่ง่ายเลยกว่าจะเก็บเลเวลได้ หากพวกเขาเสียชีวิตในเขตปลอดภัยมันคงจะน่าเจ็บใจน่าดู!