สมบัติ

 

พวกโจรสลัดกำลังหลบหนี

 

อัศวินโจรสลัดบางคนพยายามที่จะต่อต้าน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ถูกล้อมโดยพวกทหารและพ่ายแพ้  

 

อัศวินโจรสลัดแม้จะมีฝีมือแต่เมื่อถูกรุมด้วยทหาร ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีก็ต้องแตกพ่าย

 

ผู้ช่วยกำลังวิ่งอย่างสิ้นหวังบนทางเดินยาน

 

“โกอาส ไอ้สารเลวนั่น! ดันหนีไปคนเดียวซะได้!”

 

หลังจากที่หน่วยทหารของศัตรูบุกเข้ามาในยาน เขาก็หายตัวไปในทันใด

 

ผู้ช่วยพยายามวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง ในหัวพยายามคิดหาทางออกจากสถานการณ์นี้

 

แต่เมื่อเขาตรวจสอบจากสถานการณ์ที่ลานจอดซึ่งมียานส่วนตัวของเขาอยู่

 

“…ไม่มีที่ไหนให้ฉันวิ่งอีกแล้ว บ้าไปหมดแล้ว”

 

ผู้ช่วยหันไปรอบ ๆ และนั่งลงยอมแพ้  

 

ข้างหน้าเขามีกลุ่มศัตรูที่นำโดยอัศวินที่ตัวเล็กกว่าซึ่งกำลังถือดาบ

 

เขาพยายามจะหนี แต่ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มีแต่ศัตรูรอเขาอยู่

 

ผู้ช่วยยกแขนขึ้นยอมแพ้

 

“เดี๋ยวก่อน! ฉันมีข้อมูลที่คุณสนใจอยู่นะ!”

 

อัศวินตัวเล็กที่พาดดาบไว้บนไหล่หยุดลง ออกคำสั่งให้คนที่อยู่ข้างหลังเขา “อย่าพึ่งยิง”

 

อัศวินที่สั่งการคนนี้ดูค่อนข้างหนุ่มเมื่อพิจารณาจากเสียงของเขา

 

(นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของฉัน ฉันต้องใช้การ์ดทุกใบที่ฉันมีเพื่อเอาชีวิตรอด)

 

“ฉันเป็นแค่เหยื่อของการกดขี่ของโกอาซ โปรดเมตตาฉันด้วย!”

 

เพราะอัศวินสวมหมวกกันน็อก ทำให้อ่านสีหน้าไม่ออก

 

“ใช่แล้ว! ฉันรู้ด้วยว่าสมบัติทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่ไหน! ฉันไม่มีคีย์การ์ดเข้าถึง แต่ฉันสามารถแสดงให้คุณเห็นว่ามันอยู่ที่ไหน! คุณต้องเชื่อฉันนะ!”

 

ผู้ช่วยคุกเข่าก้มหัวลงบนพื้น

 

ส่วนอัศวินไม่ได้พูดอะไร

 

อย่างไรก็ตาม ผู้ใต้บังคับบัญชาของอัศวินคนนั้นได้ตรวจสอบตัวตนของอีกฝ่ายและรายงาน

 

“ท่านเลียม ชายผู้นี้เป็นรองผู้บัญชาการกองเรือโจรสลัดของโกอาซ ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นเหยื่อที่ถูกบังคับมาให้เข้ากลุ่มโจรสลัด”

 

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ ‘เลียม’ ผู้ช่วยก็เงยหน้าขึ้น

 

“เลียม? มันคือแก- ไม่สิ ฉันหมายถึง แน่นอน คุณคือเลียม! ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณมีออร่าอันสง่างาม! ทำไมคุณไม่จ้างฉัน ฉันสามารถดูแล-”

 

จู่ๆการมองเห็นของผู้ช่วยก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

 

เขาไม่ได้ขยับร่างกาย แต่การมองเห็นของเขาเปลี่ยนไปจากเดิม

 

ในสภาวะไร้น้ำหนัก ซึ่งแรงโน้มถ่วงเป็นศูนย์ เขาสามารถมองเห็นร่างของตัวเอง

 

ที่ไร้หัว

 

“…ฮะ?”

 

สติของผู้ช่วยก็ดับลงตรงนั้น

 

◇ ◇ ◇  

 

ไกด์ตกตะลึงขณะมองดูสนามรบ

 

เขากำลังยืนอยู่บนเรือโจรสลัดที่ถูกทำลาย

 

“มันเป็นไปไม่ได้. หะ- ความแข็งแกร่งนั่นมันเรื่องเชี่ยอะไร!?”

 

ไกด์รู้สึกงุนงงกับความแข็งแกร่งที่เลียมไม่น่าจะมีอยู่ตั้งแต่แรก

 

โรงฝึกประกายแสง ไม่มีอยู่ในจักรวาล…ไม่อยู่อยู่ในมิตินี้ด้วยซ้ำ

 

มันเป็นแค่เรื่องโกหกที่ยาสึชิสร้างขึ้น

 

แต่เลียมดันสามารถทำให้มันเป็นจริง

 

“แม้ว่าเขาจะมีความสามารถ แต่เขาได้รับความแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง! ไอ้เวรนั่นสอนอะไรเขากันแน่!”

 

ในขณะที่เขาไม่ได้สนใจ เลียมแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้

 

ใครจะไปรู้ว่าเลียมจะแข็งแกร่งขนาดนี้

 

ไกด์กุมหัวด้วยมือทั้งสองข้าง

 

“เจ็บโว้ย! ไอ้บ้าเอ้ย ฉันเจ็บ…แม้แต่ตอนนี้ บัดซบ!”

 

ความรู้สึกขอบคุณของเลียม ถูกส่งไปยังเขาแม้กระทั่งตอนนี้

 

มีความรู้สึกเชื่อมั่นและศรัทธาปะปนอยู่ด้วย – มันน่าสะอิดสะเอียน

 

“ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งต่างๆ เป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะต้องใช้โกอาส”

 

ไกด์โบกมือทำให้เกิดควันดำรอบตัวเขา

 

“การทำเช่นนี้ขัดกับสไตล์ของฉัน แต่ก็ช่วยไม่ได้ นี่คือจุดจบของคุณ เลียม”

 

ไกด์รู้สึกอยากจะอาเจียนเมื่อคิดว่าเขาถูกบังคับให้มือตัวเองสกปรก

 

◇ ◇ ◇

 

โกอาสกำลังซ่อนตัวอยู่ในมุมห่างไกลของยานขณะกำลังสั่นสะท้าน

 

เขาจับกล่องเล่นแร่แปรธาตุในมืออย่างแน่นหนา

 

“ไม่นะ ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ฉันจะตายในที่แบบนี้งั้นเหรอ”

 

หัวหน้ากองเรือโจรสลัดที่มีชื่อเสียงจากการแจกจ่ายความหวาดกลัวไปทั่วจักรวาลกำลังร้องไห้ราวกับทารกและสั่นเทา

 

ตั้งแต่แรก แหล่งเงินทุนไม่จำกัดของเขาคืออาวุธชิ้นเดียวที่โกอาสมี

 

ในฐานะโจรสลัด เขาแข็งแกร่งกว่าปกติเพียงเล็กน้อย หากถูกพบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะถูกฆ่า

 

“ร้องขอชีวิตเป็นไปได้ไหม? ไม่… มันจะเอาค่าหัวฉันแน่นอน ฉันจะเอาตัวรอดจากสิ่งนี้ยังไง ถ้ารอดไปได้ฉันจะใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ใช่… ใช่… ตราบใดที่ฉันมีสิ่งนี้-”

 

กล่องเล่นแร่แปรธาตุ- ถ้าเขาฉลาดขึ้นเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการใช้งานโกอาสอาจมีชีวิตที่สุขสบาย และหรูหรา

 

เขาไม่จำเป็นต้องเป็นโจรสลัด

 

นี่เป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะเขาเป็นคนเลือกที่จะอาละวาด

 

เขาเป็นคนนำสถานการณ์เหล่านี้ให้ตนเอง

 

ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะพ่ายแพ้ต่อเลียมในสถานการณ์เช่นนี้  

 

ในขณะนั้นเอง ควันดำก็เริ่มปกคลุมโกอาส

 

“อะ-อะไรน่ะ!?”

 

เสียงของไกด์พูดกับเขา

 

“โกอาส ฉันจะให้โอกาสคนเลวอย่างคุณ”

 

“นั่นใคร!”

 

ควันดำเคลื่อนเข้าสู่ปากของโกอาซขณะที่เขาตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว

 

เมื่อไกด์ปรากฏตัว โกอาสก็ทรุดตัวลงกับพื้นแล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบคอของเขาด้วยความเจ็บปวด

 

ไกด์พูดขึ้น

 

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ ฉันจะให้โอกาสคุณเอาชนะเลียม คุณไม่อยากแพ้ที่นี่ใช่ไหม?”

 

ขณะที่โกอาสบังคับตัวเองให้พยักหน้า ไกด์ก็หัวเราะพร้อมกับรอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวของเขา

 

“เด็กดี”

 

ควันดำหายไป และโกอาสก็ทิ้งกล่องเล่นแร่แปรธาตุด้วยความประหลาดใจในขณะที่เขาได้รับการปลดปล่อยจากความเจ็บปวดในทันใด

 

“นี่มัน? ฉันรู้สึกได้ถึงพลังที่พุ่งพล่านในตัว และความกลัวก็หายไป! ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้ว!”

 

ผิวของเขาตอนนี้กลายเป็นสีดำ แต่เขาไม่รู้สึกว่ามันแปลกอะไร

 

กลับกันเขารู้สึกดีมาก

 

โกอาสยิ้ม

 

ไกด์ก็ยิ้มเช่นกัน

 

“ผิวของคุณตอนนี้แข็งเหมือนอดามันเที่ยม ดังนั้นคุณไม่ต้องกลัวอะไร คุณได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษยแล้ว ดังนั้นออกไปอาละวาดซะ!”

 

“ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เด็กเวรนั่น! ฉันจะฆ่ามัน!”

 

ไกด์มองโกอาสวิ่งออกไปขณะเอามือนวดขมับของเขา

 

“…นั่นมันมากเกินไปหน่อยแฮะ ฉันเล่นสนุกมากไปหน่อย ”

 

ช่วงนี้เขาใช้ประตูมิติข้ามไปยังโลกต่างๆ หลายครั้ง แถมนี่เป็นการเคลื่อนไหวที่เปลืองพลังมาก

 

ร่างของไกด์นั้นอ่อนล้าอย่างรุนแรง

 

“อย่างน้อยที่สุด สิ่งนี้จะช่วยให้โกอาสฆ่าเขาได้ โอ้ เลียม เสียใจซะที่ขอบคุณฉัน จงตกสู่ความสิ้นหวังซะเถอะ”

 

เมื่อไกด์หายไป แสงเล็กๆ ก็เข้ามาใกล้กล่องเล่นแร่แปรธาตุ

 

แสงที่สังเกตการกระทำของไกด์เป็นแสงเดียวกับที่เข้าสู่เอวิท

 

เมื่อแสงเปลี่ยนเป็นสุนัขสีดำและสีน้ำตาล มันก็พุ่งไปตามโถงทางเดินไปยังตำแหน่งของเลียม

 

◇ ◇ ◇

 

ขณะที่ผมกำลังเดินผ่านทางเดิน ผมก็รู้สึกว่าคลื่นความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว

 

“…ฮะ?”

 

มันดูเหมือนปลายหางของสุนัขสีน้ำตาลเข้ามาสายตาของผมชั่วขณะหนึ่ง

 

คนของผมคงสังเกตเห็นความผิดปกติในท่าทีของผม

 

“ท่านเลียม มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

 

“เมื่อกี้คุณเห็นสุนัขไหม”

 

“สุนัข? ไม่ครับ เครื่องสแกนไม่พบปฏิกิริยาทางชีววิทยาใดๆ และถึงกระนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ สุนัขไม่สามารถสวมชุดอวกาศได้”

 

ผมคิดไปเองรึ?

 

ถึงอย่างนั้น ทำไมผมถึงรู้สึกคิดถึงเพียงแค่เห็นหาง?

 

-แต่ก็นะ

 

มันทำให้ผมนึกถึงสุนัขที่เลี้ยงไว้เมื่อชาติก่อน

 

ในขณะเดียวกัน ผมยังจำสัตว์ทุกตัวที่ผมได้ดูแลพวกมันเมื่อชาติที่แล้ว

 

ถ้าผมไม่รู้เกี่ยวกับชาติที่แล้ว ผมคงไม่สนเรื่องไร้สาระแบบเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนั้น  

 

แต่ผมรับรู้มันได้เพราะไกด์ และทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อผม

 

“ผมคิดว่างานของเขาจบแล้วซะอีก…”

 

“เขารึครับ?”

 

“ไม่ ช่างมันเถอะ ยังไงก็ตามพวกเราไปทางนั้นกันเถอะ”

 

เมื่อผมเดินไปตามทางที่เห็นหางผ่านไป เราก็มาถึงบริเวณหนึ่งที่ค่อนข้างรก

 

เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดกระจัดกระจายเหมือนโกดังเก่า

 

มีที่ให้ซ่อนตัวหลายจุด ดังนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของผมจึงค่อยๆ รุกอย่างระมัดระวัง แม้ว่าผมจะสัมผัสถึงใครสักคนไม่ได้เลยก็ตาม

 

แม้แต่สุนัขก็ดูเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่

 

ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

 

เมื่อผมถอนหายใจและมองลงไปที่พื้น ผมก็เห็นบางอย่างอยู่ตรงนั้น

 

“นี่มันคืออะไร”

 

สิ่งที่ผมหยิบขึ้นมาคือกล่องสีทอง

 

มันเป็นกล่องที่สามารถถือได้ด้วยมือเดียว

 

มันถูกตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตา ลวดลายแปลกๆ ดูแล้วน่าจะเป็นของดี

 

“เหมือนว่าผมจะเจอของดี เอาล่ะตอนนี้มันเป็นของฉัน”

 

ทหารในกองมองมาทางผมด้วยสายตาที่อบอุ่น

 

“เดาว่าข่าวลือเกี่ยวกับความรักในทองคำของลอร์ดเลียมนั้นเป็นความจริงสินะ”

 

“ผมรักทอง”

 

“แล้วมิธริลกับอดามันเทียมล่ะ?”

 

“อืม? ผมก็ชอบพวกมันนะ แต่ทองดีกว่า”

 

ผมรู้สึกว่าลูกน้องของผมทำตัวแปลกๆเล็กน้อย แต่มิธริลเป็นแค่ชื่อแฟนซีสำหรับแร่เงินไม่ใช่เหรอ

 

และอดามันเที่ยมมันก็ดูเป็นของที่ใช้เป็นวัสดุทำอาวุธมากกว่า

 

ทองคำน่าจะมีค่ามากกว่า

 

เมื่อผมตรวจสอบกล่อง ผมก็เห็นหางของสุนัขอยู่ที่ขอบสายตาอีกครั้ง

 

“-นั่นมันอีกแล้ว”

 

“ท่านเลียม ได้โปรดอย่าออกไปคนเดียว!”

 

ผมไล่ตามสุนัขโดยทิ้งคนของผมไว้ แล้วผมก็มาถึงทางตัน

 

แต่มีบางอย่างที่รู้สึกผิดปกติที่นี่

 

หลังจากตัวเครื่องสแกนจากหมวกกันน็อค ผมพบว่ามีประตูซ่อนอยู่ข้างหลังทางตันนั่น

 

“ผมได้กลิ่นสมบัติ”

 

หลังจากที่สั่งให้ลูกน้องระเบิดทำลายประตู ผมพบสิ่งที่ดูคล้ายกับภูเขาขุมทรัพย์

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่กองทอง กองเงินที่ผมหวังไว้ แต่เป็นภูเขาแห่งโบราณวัตถุ

 

“… นี่เป็นความล้มเหลว”

 

คนของผมอุทานด้วยความประหลาดใจ

 

“ไม่ นี่มันคือแจ๊กพอต! ไอเทมเหล่านี้มีมูลค่ามหาศาลอย่างแน่นอน!”

 

“ส่วนใหญ่อาจเป็นของปลอมก็ได้”

 

อันที่จริงของเก่าหลายชิ้นที่เป็นของบ้านเบนฟิลด์เป็นของปลอม

 

ระหว่างนี้ ผมก็กวาดตาไปรอบๆ เพื่อดูว่าของมีค่าบ้างไหม

 

“โอ้… นี่มันดาบ”

 

มันเป็นดาบเก่าๆที่ดูเหมือนหลุดมาจากเกมแฟนตาซี

 

การออกแบบของปลอกดูเรียบง่ายและไม่โดดเด่น ซึ่งค่อนเก่าแก่

 

แต่ใบมีดอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์และสวยงาม

 

“ผมคงต้องลองใช้มันดู”

 

“จะดีหรือครับ? มันน่าจะแพงนะครับ”

 

“ผมจะใช้มันเมื่อจำเป็นเท่านั้น ไม่ต้องกังวล ยังไงมันก็เป็นของที่ขโมยมาจากโจรสลัดอยู่ดี”

 

ผมเอากล่องทองคำใส่ลงในกระเป๋าใบใหญ่ที่ด้านหลัง และมอบปืนไรเฟิลให้ทหารที่อยู่ข้างๆขณะสวมใส่ดาบสองเล่ม

 

ห้องนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว

 

“แล้วเราจะไปไหนต่อดี—”

 

“ท่านเลียม เรามีเรื่องฉุกเฉินเข้ามา!”

 

ลูกน้องของผมตะโกนขึ้นมา

 

◇ ◇ ◇

 

หนึ่งในกลุ่มทหารได้ปะทะกับโกอาส

 

แม้ว่าพวกเขาจะสวมชุดรบ พวกเขาก็ยังถูกโกอาสเหวี่ยงจนกระเด็นอย่างง่ายดาย

 

“บ้าจริง กระสุนทำอะไรมันไม่ได้!”

 

“อาวุธพลังงานก็ด้วย!”

 

“ลองเจอนี่หน่อย!”

 

ทหารคนหนึ่งยิงบาซูก้าใส่โกอาส แต่เขาก็ยังเดินราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ใบหน้าของทหารซีดเผือด

 

โกอาสวางมือบนคอแล้วดัดกล้ามเนื้อ

 

“บุกรุกเรือส่วนตัวของคนอื่น คุณคิดว่าคุณจะสามารถออกจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอันตรายงั้นเรอะ”

 

โกอาส หลงระเริงกับพลังที่เขาได้รับ และรู้สึกเหมือนว่าจะทำอะไรก็ได้

 

แม้แต่อัศวินก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ในตอนนี้

 

เมื่อเขากำหมัด มันกลายเป็นเสียงแหลมสูงของโลหะ

 

“พวกแกจะกลายเป็นของเล่นของฉัน”

 

โกอาสจัดการทหารพวกอย่างง่ายดายโดยใช้พลังที่ไกด์ให้มา

 

กระสุน เลเซอร์ และวัตถุระเบิดล้วนไม่มีประโยชน์สำหรับเขา

 

ทหารถึงกับพยายามปรับความกดอากาศในทางเดิน แต่ก็ไม่มีผลกระทบต่อโกอาสเช่นกัน

 

“ไอ้เจ้านี่ทำการดัดแปลงร่างกายตัวเองงั้นเรอะ?”

 

“เขาเป็นไซบอร์ก!”

 

เมื่อทหารพยายามล่าถอย โกอาสไล่ตามพวกเขาและทุกตีจนกระจัดกระจาย

 

โกอาสจับและขว้างพวกมันออกไปอย่างไร้ค่า โกอาสอาละวาดไปทั่วด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่งค้นพบ

 

“ไอ้เด็กเหลือขอมาหาฉันนี่! มาจบเรื่องกันที่นี่เดี๋ยวนี้!”

 

ทหารคนหนึ่งส่งคำสั่งไปยังบริเวณรอบ ๆ ของเขาด้วยเสียงอันดัง

 

“ส่งข้อความให้ลอร์ดเลียมออกจากที่นี่ทันที! เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทั้งสองมาพบกันอย่างแน่นอน!”

 

เมื่อรู้ว่าการโจมตีของทหารไม่มีผล โกอาสยังคงโจมตีอย่างดุเดือด

 

“เกิดอะไรขึ้นกับความกล้าหาญของคุณเมื่อสักครู่นี้! มาหาฉันนี่!”

 

เมื่อใดก็ตามที่เขาทุบทหาร หมวกกับหัวจะหายไปทั้งหมด เมื่อได้ที่เขาชก ทหารจะกระเด็นไปด้วยร่างกายที่บิดเบี้ยว

 

จนเมื่อเขาคว้าทหารอีกคนเพื่อใช้เป็นโล่ การยิงก็หยุดลง

 

“แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้-”

 

ขณะที่เขาขว้างทหารที่ใช้โล่ออกไปและก้าวไปข้างหน้า โกอาสก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที

 

“…หะ?”

 

เมื่อโกอาสมองลงไปที่ร่างของเขา เขาประหลาดใจที่เห็นบาดแผลจำนวนมากที่นั่น

 

โดยที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชายคนหนึ่งกระโดดลงมาจากด้านบน

 

คนที่กระโดดลงมามองดาบบิ่น ที่เปื้อนเลือดขณะที่เขายืนขึ้น

 

“แข็งใช้ได้”

 

ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเย็น

 

เขาสวมหมวกกันน็อค ดังนั้นโกอาสจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

 

โกอาสเหยียดแขนขวาออกเพื่อคว้าตัวชายคนนั้น แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินบางสิ่งตกลงสู่พื้น

 

แขนขวาของเขาถูกตัดขาดตั้งแต่ข้อคอกลงมา

 

“…ฮะ?”

 

ยังไม่ทันหายจากการประหลาดใจ ชายร่างเล็กก็ขว้างดาบที่บิ่นของเขาทิ้งไป

 

ชายคนเปลี่ยนไปถือดาบอีกเล่ม เป็นดาบที่โกอาสจำได้ลางๆว่าเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน

 

เหมือนมันจะเป็นของที่เขาเก็บไว้ในห้องที่เต็มไปด้วยของเก่า

 

มันเป็นดาบที่มีค่ามาก

 

“ไอ้บ้าเอ้ย! นั่นมันของฉัน!”

 

ชายคนนั้นหัวเราะ

 

“อะไร อะไร? มันเป็นของผมแล้ว นอกจากนี้ดูเหมือนว่าคุณจะสามารถอาละวาดได้ดีโดยไม่ต้องใช้มันนะ”

 

ขณะที่ชายผู้นั้นหัวเราะเขาก็พิงดาบไว้บนไหล่ โกอาสเห็นดังนั้นก็เหยียดแขนซ้ายออกเพื่อจะจับตัวอีกฝ่าย

 

แต่คราวนี้เป็นแขนซ้ายของเขาที่หลุดออกมา

 

“-?!”

 

โกอาสไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ตรงข้ามกับชายที่อยู่ข้างหน้าเขา ที่กำลังมองดูดาบอย่างจริงจัง

 

ดูเหมือนเขาจะพอใจกับมันมาก

 

“น่าทึ่งมาก ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวที่เปื้อนมัน แถมความคมก็ยังสุดยอด”

 

โกอาสสูญเสียมือทั้งสองข้างของเขาไปแล้ว

 

ขณะที่เขายังคงสับสน ควันดำเริ่มออกมาจากพื้นผิวที่ถูกตัด แปรสภาพเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายหนวด

 

“อะไรวะเนี่ย!?”

 

โกอาสไม่ได้ควบคุมหนวดเหล่านี้ แต่หนวดเข้าโจมตีชายตรงหน้าด้วยตัวเอง

 

แต่ชายผู้นั้นละเลยโกอาซโดยสิ้นเชิง

 

“ผมชอบดาบเล่มนี้ ฉันจะต้องแน่ใจว่าจะใช้ดาบนี้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ฉันโชคดีที่ได้พบขุมสมบัตินั้น”

 

จากนั้นหนวดก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเท้าข้างหนึ่งของโกอาส

 

ควันดำพุ่งออกมาจากบาดแผลของโกอาสอย่างต่อเนื่องซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่

 

“อา… เออ…อะ…”

 

โกอาสตัวสั่น เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

เลือดสีดำไหลออกมาจากพื้นผิวที่ถูกตัดทั้งหมด

 

ทหารรวมตัวกันเป็นขบวนเพื่อปกป้องเจ้านาย

 

“ท่านเลียม!”

 

เมื่อเขาได้ยินชื่อนั้น โกอาสก็เงยหน้าขึ้น

 

คิ้วของเขาย่นขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าของชายที่เหมือนปีศาจที่อยู่ข้างหน้าเขา

 

“แกคือ… แกคือไอ้สารเลวเลียม!”

 

ชายคนนั้นยังคงตรวจสอบดาบของเขาอย่างกระตือรือร้นและไม่ได้แม้แต่จะมองโกอาส

 

“ใช่ ผมชื่อเลียม คุณต้องใส่’ลอร์ด’เลียมลงไปด้วยสิ ที่สำคัญกว่านั้นไอ้ตัวดำๆนี่เป็นใครกันแน่? เขาเป็นมนุษย์ดัดแปลงหรืออะไร?”

 

ทหารตอบคำถามของผม

 

“สีผิวของเขาแตกต่างจากในรายงาน แต่เราคิดว่านั่นคือโกอาส”

 

“ไอ้นี่อ่ะนะ?”

 

แขนซ้ายของโกอาซเปลี่ยนรูปร่างเป็นหนามแหลมคม

 

“อย่ามาดูถูกฉัน!”

 

เขายื่นแขนซ้ายหมายจะเจาะหัวใจของเลียม แต่ครั้งนี้แม้แต่ไหล่ซ้ายของเขาก็ขาด

 

เลียมมองลงไปที่โกอาสซึ่งคุกเข่าอยู่

 

เขาวางดาบลงบนไหล่และตรวจสอบใบหน้าของโกอาส

 

“คุณคือโกอาสใช่ไหม?”

 

โกอาสเริ่มตัวสั่น

 

(นี่มันอะไร! ยังไงกัน! เป็นไปไม่ได้! ร่างกายของฉันถูกตัดไปได้ยังไง ขนาดกระสุนยังทำอะไรไม่ได้เลยนะ?! นี่มันผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน!)

 

โกอาสที่ตื่นตระหนกมองขึ้นไปทางเลียม

 

“…ด-ได้โปรดเมตตา”

 

“ฮะ?”

 

“ปล่อยฉัน ได้โปรด ยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ต่อต้านคุณอีก ถ้าคุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันจะให้สมบัติทั้งหมดของฉันแก่คุณ”

 

เลียมยิ้มและเริ่มหัวเราะกับข้อเสนอของโกอาส

 

เขาหัวเราะและพูดว่า

 

“—ผมไม่ต้องการ”