หัวหน้าสาวใช้

 

ขณะที่เลียมกำลังฝึกอบรม มีการเคลื่อนไหวในบ้านแบนฟิลด์

 

“ไบรอัน คุณแก่ไปมากตั้งแต่ฉันเจอคุณครั้งสุดท้าย”

 

“คุณเองก็เหมือนกัน”

 

ไบรอันเชิญผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยกับมารยาทและความประพฤติ

 

เธอเคยทำงานในราชสำนัก เธอเป็นผู้หญิงที่เขาพบในยุครุ่งเรืองของบ้านเบนฟิลด์

 

เธอมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าสาวใช้ เป็นครูฝึกของเหล่าสาวๆขุนนาง

 

ตอนนี้เธอเกษียณแล้ว หลานและเหลนของเธอก็ดำรงตำแหน่งแทน

 

แม้ตอนนี้เธอจะแก่ตัวลง แต่ความสามารถที่คอยดูแลอาณาจักรมาอย่างยาวนานก็เป็นของจริง  

 

ไบรอันเชิญเธอไปเพราะเขาต้องการให้เธอสอนมารยาทของชนชั้นสูงของจักรวรรดิที่บ้านของเลียม

 

ทักษะที่สามารถนำไปใช้ได้ทุกที่ซึ่งจำเป็นสำหรับอนาคต

 

ในอนาคตทางเราก็ต้องเปิดรับเด็กที่เป็นชนชั้นสูงในการฝึกอบรมเพื่อฟื้นความสัมพันธ์กับครอบครัวอื่นๆ

 

ต้องสอนพฤติกรรมและมารยาทอย่างเคร่งครัด

 

“ยกเว้นลอร์ดอลิสแตร์ เจ้านายของคุณเป็นคนโง่”

 

“ฉันยอมรับเรื่องนี้จริงๆ”

 

อลิสแตร์เป็นปู่ทวดของเลียม

 

ต้องขอบคุณเขาที่ทำให้บ้านเบนฟิลด์มาถึงตำแหน่งปัจจุบัน

 

“แต่เมื่อฉันเห็นคฤหาสน์ฉันก็เข้าใจ เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่คุณเรียกว่าเลียมดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น”

 

“คุณรุนแรงเหมือนเคย แต่ลอร์ดเลียมไม่ใช่คนแบบโง่”

 

“นั่นเป็นเรื่องของฉันที่จะตัดสินใจ ต่อให้คุณอวดความสามารถในการต่อสู้กับโจรสลัดมากแค่ไหน มันก็ยังไม่เพียงพอ”

 

ไบรอันถามผู้หญิงคนนั้น

 

“แล้วคุณคิดว่าไง? สนใจไหม”

 

หญิงชราคนนั้นหัวเราะ

 

“ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากแค่มาที่นี่เพื่อดูหน้าคุณ แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว พาผู้หญิงทั้งหมดมาหาฉัน ฉันจะฝึกพวกเธอเอง”

 

ท่าทีของหญิงชราเปลี่ยนไป เมื่อมองไปที่หัวหน้าสาวใช้คนใหม่ ไบรอันก็เริ่มยิ้ม

 

“ฉันขอฝากเรื่องนี้กับคุณ ฉันรู้สึกอุ่นใจที่รู้ว่าคุณจะอยู่ที่นี่”

 

“ภายในทศวรรษหน้า ฉันจะเปลี่ยนบ้านของคุณให้กลายเป็นบ้านที่เหมาะสมกับการรับลูกๆ ของครอบครัวอื่นๆ คุณฝากเรื่องภายในของบ้านให้ฉันได้ แต่ฉันไม่ช่วยอะไรอย่างอื่นนอกจากนี้”

 

เหล่าคนของครอบครัวเบนฟิลด์มีหน้าที่ในการเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกและการเตรียมการอื่นๆ ที่จำเป็นเพื่อรองรับลูกหลานขุนนาง

 

-ทั้งที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ผู้ที่ควบคุมทุกอย่างมีแค่อามากิ

 

“แค่นั้นก็พอแล้ว”

 

หลังได้ยินคำตอบของไบรอัน หัวหน้าสาวใช้แสดงสีหน้าสนใจ

 

“สำหรับนายที่ทำหน้าแบบนั้น เลียมต้องเก่งมากแน่ๆ น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถพบเขาในขณะที่เขาเรียนอยู่ต่างประเทศ”

 

“นี่ก็หนึ่งปีแล้ว อีกแค่สองปี เขาจะกลับมา”

 

“คุณส่งเขาไปที่ไหน”

 

“เราส่งเขาไปที่บ้านของไวเคานต์ราเซล”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าสาวใช้ก็แสดงอาการฉงนอย่างเห็นได้ชัด

 

“ม-มีอะไรเหรอ?”

 

“คุณเลือกบ้านราเซล สำหรับพวกนั้นสถานที่รับเด็กได้กลายกับการทำธุรกิจไปแล้ว ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาค่อนข้างเป็นที่นิยม แต่ไม่ใช่บ้านที่ฉันอยากแนะนำ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเหรอ?”

 

“น่าเสียดายที่ไม่มีทางเลือกมากนัก สถานะปัจจุบันของบ้านไม่มีความสัมพันธ์ใดๆที่เราพึ่งพาได้”

 

หัวหน้าสาวใช้ตอบ

 

“บ้านราเซล จะเปลี่ยนแผนการสอนขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล หากพวกเขาคิดว่าเด็กมีคุณค่าในการสานสัมพันธ์ พวกเขาก็จะถูกจัดให้อยู่ในหลักสูตรที่ผ่อนคลายซึ่งแทบไม่ได้ฝึกฝนเลย ในกรณีนั้น บ้านหลังอื่นน่าจะดีกว่า”

 

การให้ความบันเทิงแก่เด็กแทนการสร้างวินัย ทำให้บางกรณีที่เด็กจบจากการฝึกอบรมแล้ว แย่กว่าก่อนเข้าไปซะอีก

 

เนื่องจากเธอเคยทำงานในเมืองหลวง เธอจึงมีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับกรณีดังกล่าว

 

“ขนาดนั้นเชียว? แต่เหมือนพวกเขาจะไม่ได้มีชื่อเสียงแย่ขนาดนั้น…ใช่ไหม?”

 

“ด้านที่ได้รับการฝึกจริง ๆ คงอาจจะมีบ้าง แต่เมืองหลวงของจักรวรรดิก็ไม่ได้ให้การประเมินไว้สูงเท่าไหร่ ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จักกับอีกที่หนึ่งแทน”

 

การแสดงออกของหัวหน้าสาวใช้เต็มไปด้วยความเอือมระอา

 

ไบรอันหน้าซีด เขารีบติดต่อหาเลียม

 

◇ ◇ ◇

 

“ท่านเลียม การอยู่ที่นั่นเป็นอย่างไร”

 

“เป็นยังไงเหรอ? เอ่อ… ปกติดี? ไม่มีงานเอกสาร มันเลยง่ายไปหน่อยล่ะมั้ง?”

 

“หืม…ง่ายก็ดีแล้ว…ไม่สิ! นอกเหนือจากนั้นคุณทำอะไรบ้าง?”

 

“ก็ไม่มีอะไรนะ…โอ๊ะ!โทษที ผมต้องไปทำงานแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”

 

“เดี๋ยว โปรดรอสักครู่! งานอะไรหรือครับ!”

 

“เรากำลังย้ายเครื่องจักรกลหนักไปยังดาวเคราะห์ทรัพยากร ตอนนี้ผมกำลังเป็นฝ่ายขุดเจาะที่ดาวนั้นอยู่น่ะ”

 

ใบหน้าของไบรอันซีดจนเลียมสังเกตุได้

 

มันน่าแปลกใจงั้นเชียว?

 

เคิร์ทที่ตอนนี้สวมชุดอวกาศเรียกผม

 

“เลียม ถึงเวลาที่เราต้องไปแล้ว!”

 

“ผมกำลังไป! ไบรอัน ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญในการจัดการเครื่องจักรกลหนักแล้ว”

 

เหมือนว่าไบรอันกำลังพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมก็วางสายเพราะถึงเวลาที่เราจะต้องตอกบัตรแล้ว

 

◇ ◇ ◇

 

“ท่านเลียม! รอเดี๋ยว! ไม่! นี่มันผิด! งานขุดเจาะกับจักรกลหนัก มันไม่ใช่หน้าที่ที่ลอร์ดต้องทำ!”

 

หัวหน้าสาวใช้เข้ามาพยุงไบรอัน ที่กำลังล้มลงเพราะเสียใจจากการสื่อสารที่ถูกตัดขาดไป

 

“ไหวไหม?”

 

“ด…ด้วยเงินบริจาคและทรัพยากรที่เราให้ การดูแลนี้มันหยาบเกินไป ประท้วง!…ฉันขอประท้วง! ถ้าฉันท้วงเรื่องนี้เร็วพอ เราสามารถปรับปรุงการปฏิบัติตัวของไวเคานต์กับท่านเลียมได้!”

 

แต่หัวหน้าสาวใช้ก็ปฏิเสธ  

 

“ฉันไม่แนะนำให้ทำเช่นนั้น”

 

“ทำไม?! ฉันไม่มีทางยอมให้การดูแลแบบนี้ดำเนินต่อไป!”

 

“ไม่ เราจะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน แล้วค่อยฟังรายละเอียดเพิ่มเติมจากเขาในภายหลัง เป็นเรื่องดีที่เขาได้เรียนรู้วิถีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง นอกจากนี้ ฉันค่อนข้างประทับใจกับวิธีที่เขาทนต่อการดูแลดังกล่าวได้โดยไม่บ่น จากเรื่องนั้นเพียงอย่างเดียว ฉันคิดว่าเขาดีกว่าคนทั่วไปซะอีก”

 

ไบรอันกำลังเช็ดน้ำตาของเขา

 

“พวกเขาปฏิบัติต่อลอร์ดเลียมที่ล้ำค่าของฉันเช่นนั้น ฉันจะไม่ให้อภัยพวกเขา!”

 

“ฉันเห็นด้วย แต่การเรียนรู้บางอย่างในขณะที่พวกเขากำลังศึกษาอยู่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลด้วย นี่อาจเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีสำหรับเด็กคนนั้น”

 

การได้เห็นว่าเลียม ยังมีความสุข ไบรอันเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

 

แต่ก็นั่นแหละ

 

มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะยกโทษให้กับบ้านไวซ์เคานต์

 

หัวหน้าสาวใช้เริ่มหัวเราะ

 

“ช่างเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ ฉันค่อนข้างชอบเขา ดังนั้นฉันจะช่วยคุณจัดการเรื่องนี้”

 

◇ ◇ ◇

 

การทำงานในอวกาศ

 

ขณะขับอุปกรณ์ขุดเหมืองขนาดใหญ่ ผมอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดกับชุดอวกาศขนาดใหญ่ที่พวกเขาให้…มันเคลื่อนไหวยาก

 

“กลิ่นก็อับ แถมล้าสมัยอีกต่างหาก”

 

ขณะที่ผมบ่น เคิร์ทซึ่งทำงานอยู่ใกล้ๆก็หันมาตอบ

 

“ใช่ มีผู้คนจำนวนมากยังคงทำงานในสภาพที่เลวร้ายแบบนี้”

 

ผมหวนคิดถึงตัวเอง

 

สภาพแวดล้อมการทำงานในชีวิตก่อนหน้านี้ของผมมันน่าจะแย่กว่านี้

 

ผมเลยไม่ได้รู้สึกเห็นใจเท่าไหร่

 

“อย่างน้อยก็ขอเรื่องกลิ่นไว้เรื่องหนึ่ง ไม่ไหวจริงๆ”

 

“ฮ่าๆ…ใช่เลย”

 

เราตัดหินด้วยเครื่องจักรกลหนัก

 

จากนั้น เราขนส่งและทิ้งส่วนที่ตัดลงในเครื่องที่สร้างขึ้นเพื่อขนย้ายทรัพยากร

 

ชีวิตแบบนี้ดำเนินมาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว

 

“บัดซบ ตอนนี้ผู้คนที่อยู่บนพื้นผิวกำลังปาร์ตี้กันอยู่หรือเปล่านะ?”

 

มี ‘ปาร์ตี้’ เพียงไม่กี่แห่งที่เราได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม

 

พวกเขาดำเนินการเดือนละครั้งเพื่อสอนมารยาทแก่เรา แต่อาหารและเครื่องดื่มก็ไม่ได้เยอะ

 

ในทางกลับกัน คนที่ได้รับสิทธิพิเศษสามารถอยู่บนพื้นผิวและสนุกกับปาร์ตี้ขนาดใหญ่ได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

 

“ฉันว่าแบบนี้ก็ดี ฉันไม่ถนัดเรื่องปาร์ตี้เท่าไหร่”

 

เคิร์ทดูเหมือนจะเป็นลอร์ดชั่วร้ายประเภทเก็บตัวไม่เหมือนกับผม

 

ผมก็ชอบเวลาที่อยู่คนเดียวนะ แต่ปาร์ตี้ก็สนุกเหมือนกัน

 

อาหารและเครื่องดื่มสุดหรูที่มาจากเงินภาษีของประชาชนนั้นอร่อยมาก

 

“เฮ้ๆ ตอนนี้คุณเป็นขุนนางแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณต้องทำตัวให้ชินกับปาตี้ หากคุณยังทำตัวแบบนี้คุณจะลำบากเมื่อได้ไปปาตี้ถังนะ”

 

“ฉันไม่คิดว่าบ้านที่มีสถานะอย่างฉันจะสามารถเข้าร่วมปาร์ตี้ถังได้หรอก”

 

ปาตี้ถังมีก็ดังอยู่เหมือนกันแฮะ

 

เข้าใจยากจริงๆ

 

ทั้งผู้จัดและผู้เข้าร่วมที่ได้รับเชิญต้องมีสถานะระดับหนึ่ง

 

ผมอยากจะลองจัดปาร์ตี้ถังซักวันหนึ่งเหมือนกัน

 

ระหว่างที่เราคุยกัน งานของวันนั้นใกล้จะจบลงแล้ว

 

เมื่อผมลุกขึ้น หัวหน้าอัศวินที่ดูแลพวกเราก็เรียกผม

 

“เลียม คุณมีทักษะพิเศษในการจัดการเครื่องจักรหนัก หากคุณประสบปัญหาเรื่องเงิน ฉันสามารถหางานให้คุณได้นะ”

 

เขาพูดติดตลก ผมเลยเล่นกับเขา

 

“ถ้าถึงเวลานั้นผมคงหวังพึ่งคุณแล้ว ด้วยสถานะอดีตเคาท์ โปรดสัญญาว่าสภาพการทำงานที่ดี อาหารสามมื้อต่อวันและมีเวลางีบหลับเพียงพอ”

 

“โอเค จะลองคิดดูละกัน แต่ค่าแรงต่ำสุดนะ”

 

“งั้นก็ขอปฎิเสธ”

 

หลังจากพูดเล่นๆ แบบนั้น ผมก็กลับไปที่เรือ

 

◇ ◇ ◇

 

– มีบางอย่างผิดปกติ

 

บนหลังคาคฤหาสน์ของไวเคานต์

 

ไกด์ที่ยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันของเลียมรู้สึกงุนงง

 

“ทำไมเขาถึงสนุกนักล่ะ! เขาควรจะไม่พอใจกับการดูแลแบบนี้สิ!”

 

เงินและสิ่งของที่เลียมสะสมไว้ได้กลายเป็นของที่มอบความสบายให้กับคนอื่น

 

แต่เลียมก็ดูเหมือนเขากำลังสนุกสนาน แม้ว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่แย่กว่าที่ควรจะเป็น

 

นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ไกด์หวังเลยซักนิด

 

ความสุขของเลียมไม่ใช่ความสุขของเขา

 

อันที่จริง หัวใจของเขาเจ็บปวดขึ้นทุกที

 

แขนขาของเขาก็ชาเช่นกัน

 

“ด้วยความแข็งแกร่งของฉันในตอนนี้ ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ ฉันต้องผลักดันเลียมให้สิ้นหวังให้ได้”

 

แต่สถานการณ์ไม่ดีขึ้นเลย

 

ไกด์คิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำหลังจากนี้ ตอนนี้เขาสูญเสียพลังส่วนใหญ่ไปแล้ว ดังนั้นทางเลือกของเขาจึงมีจำกัด

 

“มีอะไรบ้างที่ฉันสามารถทำได้? อะไรก็ได้-”

 

นั่นคือตอนที่ปีเตอร์เข้าสู่สายตาของเขา

 

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านของไวเคานต์ แต่เขาก็ทำตัวราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของสถานที่

 

“ถ้าลองใช้เขากับเลียม… ไม่อ่ะ… ไม่มีทางที่คนแบบนี้จะชนะเลียมได้”

 

ไกด์ยอมแพ้ทันทีหลังจากเห็นปีเตอร์

 

“ฉันต้องทำอย่างไร?! ฉันจะทำให้นายไม่มีความสุขได้ยังไง เลียม!”

 

ไกด์จมอยู่กับความเสียใจและเริ่มหลั่งน้ำตา

 

◇ ◇ ◇

 

ในขณะที่ผมกำลังทำงานขุดเหมืองเหมือนทุกวัน

 

“นั่นอะไร? แสงสีขาวนั่น?”

 

ผมเห็นแสงสีขาวบนจอภาพ

 

เครื่องมือไม่ได้มีการตอบสนองใด ๆ สัญญาณผิดพลาดเหรอ?

 

ผมคิดอย่างนั้นจนกระทั้ง…สัมผัสได้ถึงบางอย่าง

 

ผมออกไปตรวจดูตรงจุดที่ขุด พบว่ามีจี้อยู่ที่นั่น

 

“อะไรละเนี่ย”

 

ทีแรกนึกว่าเป็นแค่ขยะ

 

แต่หลังจากหยิบขึ้นมาแล้วผมก็ค่อนข้างชอบมัน

 

“งานขุดก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

 

แต่ถ้าเป็นทองคงจะดีกว่านี้

 

หลังจากใส่จี้ลงในกระเป๋าแล้ว ผมก็กลับไปทำงานต่อ

 

◇ ◇ ◇

 

มหาวิทยาลัยของเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

มีชายหญิงจำนวนมากรวมตัวกันให้ห้องจัดงานของเทีย

 

นักศึกษามหาวิทยาลัยจากอาณาเขตของบ้านเบนฟิลด์ที่กำลังศึกษาได้รวมตัวกันเพื่อจัดงานเลี้ยง  

 

เทียหยิบแท็บเล็ตของเธอขึ้น และหลังจากอ่านข้อความ เธอถอนหายใจ

 

“มีอะไรเหรอเทีย?”

 

เพื่อนคนหนึ่งของเธอถาม

 

เธอเป็นสหายที่รอดชีวิตจากขุมนรกนั้นมาด้วยกัน

 

“กองยานของบ้านเบนฟิลด์ดูเหมือนจะมีความกระตือรือร้นมากขึ้นในการล่าโจรสลัด”

 

สำหรับกองทัพส่วนตัวของเลียม โจรสลัดเป็นเพียงแค่กระเป๋าเงินที่มีชีวิตให้พวกเขาล่า

 

บางครั้งพวกเขาก็ไปช่วยเหลือดินแดนของลอร์ดที่อยู่ใกล้เคียง

 

ข้อความดังกล่าวมีอีกเรื่องราวความสำเร็จของพวกเขา

 

“มันคือกองยานไหน?”

 

“กองยานที่1 พวกเขาเพิ่งได้รับยานประจัญบานระดับสุดยอดจากลอร์ดเลียม ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มไปด้วยพลังและแรงจูงใจ”

 

พลเรือเอกได้รับยานประจัญบานประสิทธิภาพสูงลำใหม่ ช่วยไม่ได้ที่มันทำให้เขารู้สึกกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

 

เพราะแบบนั้นเทียที่เข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นดี เธอจึงไม่บ่น

 

เหตุผลที่เธอถอนหายใจคือ-

 

“ฉันหวังว่าจะได้เป็นอัศวินเร็วๆ นี้ ฉันอยากจะออกไปปราบโจรสลัดด้วย…  

 

ทุกคนที่เข้าร่วมปาร์ตี้ล้วนเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ชีวิตที่เลวร้าย

 

ทุกคนในที่นี้ล้วนมีความเกลียดชังต่อโจรสลัดไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง

 

เพื่อนของเธอพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“ฉันเข้าใจ เทีย ฉันเข้าใจแน่นอน! แต่สำหรับตอนนี้ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้คุณสมบัติอัศวินก่อน แถมเรายังต้องเตรียมทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่ลอร์ดเลียมจะมาถึง”

 

“ใช่ฉันรู้. มันเป็นแค่… ฉันอยากสัมผัสความรู้สึกของการฆ่าโจรสลัดด้วยมือของฉันเอง”

 

ท่านเลียมได้ประทานร่างกายใหม่แก่พวกเขา ชีวิตใหม่ของพวกเขา

 

พวกเขามีทุกวันนี้ได้เพราะเลียม ทุกสิ่งที่ทำจะทำเพื่อเลียม

 

ทุกคนเข้าใจตรงกัน

 

ภายในห้องถูกประดับประดาด้วยรูปลอยของเลียม

 

งานเลี้ยงดำเนินต่อไปในขณะที่ถูกล้อมรอบด้วยภาพโฮโลแกรมนับไม่ถ้วนของเขา

◇ ◇ ◇

 

คฤหาสน์ของบ้านราเซล

 

“พวกแฟนคลับ?”

 

“ใช่ พ่อของฉันประสบความสำเร็จจากการขี่อัศวินขับเคลื่อน ดังนั้นในบรรดานักบินอัศวินขับเคลื่อนเขาค่อนข้างมีชื่อเสียง”

 

ขณะที่คุยกับเคิร์ทในห้องของเรา บทสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่องเกี่ยวกับ พวกแฟนคลับ…ได้ยังไงล่ะนั่น

 

เนื่องจากเขาสร้างชื่อเสียงในฐานะอัศวิน ทำให้มีเจ้าหน้าที่หลายคนเสนอตัวทำหน้าที่ภายใต้เขา

 

ซึ่งตรงกันข้ามกับผม ที่มีคนไม่เพียงพอให้ใช้งาน

 

ถ้าเทียบกับขนาดของตระกูลเคาท์ คนที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาผมยังไม่เพียงพอ

 

“แล้วมันเป็นยังไง?”

 

“มันเป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะ!”

 

เคิร์ทตะโกนใส่ฉัน

 

“ถึงพ่อฉันไม่ได้ขี้เหร่ แต่เขาก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้น”

 

เมื่อนำภาพขึ้นมา สิ่งที่แสดงให้เห็นคือภาพของชายที่ดูธรรมดาในวัยสามสิบของเขา

 

หน้างี้ไม่น่าจะเป็นคนดังได้…

 

“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ก็มีโฟโต้บุ๊กที่ปล่อยออกมามาสักพักแล้ว แถมมีฉันอยู่ในนั้นด้วย!”

 

“ฮะ?”

 

“พ่อฉันอาจจะยินยอมในการทำโฟโต้บุ๊ก แต่ฉันไม่! ตอนนั้นฉันรู้สึกหงุดหงิดกับงานเอกสารทั้งหมดที่ฉันต้องทำ

เลยเซ็นเอกสารไปแบบส่งๆไม่ได้ดูเนื้อหา ตอนนี้ในโฟโต้บุ๊กมีรูปของฉันด้วย!”

 

ดูเหมือนว่าเขาจะเซ็นเอกสารโดยไม่ดูเนื้อหาที่เห็นว่าไม่สำคัญ

 

เอาจริงๆ สำหรับผมมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร แม้แต่ผมเองก็ยินยอมเซ็นเอกสารอะไรแบบนั้นเหมือนกัน

 

แค่ยอมให้ลูกน้องของผมถ่ายรูปชีวิตประจำวัน กับวิดีโอนิดหน่อยก็จบ

 

ซึ่งมันขายได้ค่อนข้างดีในดินแดนของผม

 

กำไรที่ผมไม่สามารถดูถูกได้ และดูเหมือนว่าบารอนจะขายสินค้าชนิดเดียวกัน

 

เคิร์ตกำลังพูดถึงโฟโต้บุ๊กของเขาในขณะที่ร้องไห้

 

“เอาน่า ผมก็มีเหมือนกันนะแปลกตรงไหน?”

 

ไหล่ของเคิร์ทตกลงไปในทันใด

 

“ฮะ…”

 

ในกรณีของเขามันน่าจะขายดีเพราะเขาหน้าสวยอย่างกับผู้หญิงไม่ใช่เรอะ? นั่นคือสิ่งที่ผมคิด…แต่ผมพูดออกมาไม่ได้หรอก เพราะเขาต้องโกรธแน่

 

แต่อย่างว่าแหละ…ผมไม่สามารถเข้าใจกระบวนการคิด ของคนที่จะซื้อโฟโต้บุ๊กของชายชราได้เลยจริงๆ

 

พวกแฟนคลับก็น่ากลัวเหมือนกัน

 

—————————————–

 

ไบรอัน (´；ω；｀) “มันสายเกินไปแล้ว… มันสายเกินไปแล้วท่านเลียมT-T”

 

เทีย ( ゜∀゜) “แค่มองรูปภาพท่านเลียมเราก็กินข้าวได้สามถ้วย!’ เราจะทำอย่างนั้นใช่ไหม! [YEAH!] ฉันไม่ได้ยินคุณ! [YEAH!!!] ถ้าอย่างนั้นมาทำกันเลย!!! [YESSSS!!!!!!]”

 

ไบรอัน (´；ω；｀) “…มันเจ็บปวด”