เจ้าหญิงอัศวิน

 

“ผมไม่ต้องการ”

 

ผมมองลงไปที่โกอาสซึ่งผิวของเขากลายเป็นสีดำ และรู้สึกได้ถึงมุมปากที่ยกขึ้นของตนเอง  

 

การเห็นชายร่างใหญ่คุกเข่าและตัวสั่นต่อหน้าผมช่างเป็นเรื่องน่าตลก

 

หน้าของเขาแข็งค้าง

 

เขาเป็นคนประเภทที่มีกล้ามเนื้อไร้ประโยชน์ ซึ่งเป็นคนประเภทที่ผมเกลียด

 

ผมเคยมีปัญหากับคนแบบเขาในชาติก่อนของผม

 

เขาทำให้ผมนึกถึงคนทวงหนี้ในตอนนั้น

 

“ได้โปรดยกโทษให้ฉัน! ฉันจะยอมทำทุกอย่าง!”

 

ทหารรอบตัวผมเล็งปืนไปทางโกอาสแม้แต่พวกที่กำลังเก็บศพอยู่

 

พวกเขามองโกอาสด้วยสายตาเย็นชา

 

มันมีเหตุผลที่ผมไม่สามารถยกโทษให้โกอาซได้

 

เหตุผลข้อแรกคือเขาเป็นคนประเภทที่ผมเกลียด ข้อที่สองเพราะเขาดูเหมือนจะตีความสถานการณ์ผิด

 

“เหมือนคุณกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ? คุณกำลังพูดว่าจะให้สมบัติทั้งหมดของคุณแก่ผม แต่สมบัติทั้งหมดของคุณเป็นของผมแล้ว สิ่งเดียวที่มีค่าของคุณที่พอจะให้ผมได้คือค่าหัวของคุณซึ่งจะถูกมอบให้โดยจักรวรรดิ”

 

ดวงตาของโกอาสเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

 

“ได้โปรด! ถ้าคุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันยังมีประโยชน์กับคุณ! ฉันอาจจะแพ้คุณ แต่คุณเห็นความแข็งแกร่งของฉันแล้วนี่ใช่ไหม! ตอนนี้ผมไม่มีแขนหรือขา ฉันไม่มีทางทรยศคุณได้แน่! ดังนั้นโปรดยกโทษให้ฉันด้วย  

ฉันขอร้องล่ะ! ฉันยังมีสมบัติที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีค่ามากกว่าเงินรางวัลจากจักรวรรรดิอีก ได้โปรดเถอะ! โปรดเมตตาด้วย!”

 

เขาเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย

 

สิ่งที่เขาพูดอาจเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะปล่อยเขา

 

“โอ้? คุณยังมีความลับเหลืออยู่ใช่ไหม? ผมแน่ใจว่าคุณจะเต็มใจบอกผมระหว่างทางไปจักรวรรดิ เรามีห้องทรมานแสนสนุกที่จองไว้ให้คุณโดยเฉพาะ”

 

“อย่าได้ใจมากนัก ไอ้เด็กเวร”

 

เขาสติแตก ไม่มีอะไรให้ต้องเจรจาอีก โกอาสพุ่งมาหาผมด้วยขาที่เหลือเพียงข้างเดียว

 

ควันดำควบแน่นจนเป็นหนวดระยางหลายสิบอันออกมาจากร่างกายของเขา

 

ผมชี้ดาบไปที่โกอาซและ-

 

“หุบปาก.”

 

– ผมสับหนวดระยางเป็นชิ้นๆ และแม้แต่ขาข้างสุดท้ายของเขาก็ขาดกระเด็น

 

หลังจากล้มลงกับพื้นโกอาสมีท่าทีมึนงงของคนที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว เขาเริ่มร้องไห้ขณะอ้อนวอนขอชีวิตอีกครั้ง

 

“ช่วยฉันด้วย! โปรด! ใครก็ได้! โปรดช่วยฉันด้วย!”

 

ผมมองดูดาบใหม่อย่างมีความสุข มันดีกว่าที่ผมจินตนาการไว้ซะอีก

 

หลังจากนั้นลูกน้องของผมก็ถามขึ้น

 

“ท่านเลียม ท่านตั้งใจจะจับเขาทั้งเป็นรึครับ?”

 

“มีปัญหาอะไรเหรอ?”

 

“ไม่ครับ แต่เขาฆ่าคนของเราไปหลายคน”

 

ผมเข้าใจ ผมไม่สามารถแสดงความเมตตาต่อขยะตัวนี้ได้อย่างแน่นอน

 

“ถ้าผมฆ่าเขา ค่าหัวจะลดลงรึเปล่า? ปกติมันน่าจะดีกว่าถ้าจะพาพวกเขามีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

 

จำได้ว่าได้ยินมาแบบนั้น

 

แต่เห็นได้ชัดว่าโกอาสแตกต่าง

 

“ไม่ครับ อาชญากรที่โหดร้ายบางคนจะสามารถขึ้นเงินค่าหัวได้ไม่ว่าจะจับเป็นหรือตาย โกอาสป็นหนึ่งในนั้นดังกล่าว จะมีการจ่ายรางวัลให้เต็มจำนวนตราบเท่าที่คุณมีหลักฐานในการฆ่าเขา”

 

ผมเกาแก้มเขินๆเพราะความไม่รู้

 

“อ้อ เป็นแบบนั้นนี่เอง”

 

โกอาสยังคงร้องไห้เมื่อผมมองไปที่เขา

 

การได้เห็นเขา มันกระตุ้นความทรงจำในชีวิตก่อนของฉัน…ใครบอกว่ายังมีความเป็นมนุษยเหลืออยู่ในพวกทวงหนี้?

เพราะไอ้สารเลวอย่างเขา ผมจึงถูกบีบให้จ่ายเงินที่เก็บมาตลอดชีวิตและต้องใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น  

 

พวกเขาไม่มีที่ว่างสำหรับความเมตตา

 

ผมถูกบังคับให้จ่ายค่าคุ้มครอง

 

และต่อให้ร้องไห้อ้อนวอนสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยมีความเห็นใจ

 

ผมทำงานหนักอย่างสิ้นหวัง เพียงเพื่อจะได้มีชีวิตต่อไปในวันถัดไป

 

โลกแม่งไร้เหตุผลใช่ไหม?

 

สถานการณ์ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นนี่?

 

เพราะตอนนี้ผมอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วงชิง

 

และคนที่ถูกช่วงชิงก็เป็นคนที่ชั่วร้ายอย่างโกอาส น่าตลกสิ้นดี!

 

“ได้โปรดเมตตา ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง ดังนั้นได้โปรด-”

 

“ไม่จำเป็น หุบปากซะตลอดกาล”

 

หลังจากที่ผมตัดหัวของเขา ผมก็แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างของโกอาส

 

ผิวสีดำของเขาค่อยๆ กลับเป็นสีผิวปกติ

 

มันกลายเป็นผิวสีแทนดั้งเดิมของโกอาส

 

“หืม… เขากลับมาเป็นปกติแล้ว นี่หมายความว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ดัดแปลงหรือพวกกลายร่าง?”

 

ไม่ว่าผมจะมองดูร่างกายเขาอย่างไร ก็ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางไซเบอร์เนติกส์รูปแบบใดๆ

 

ผิวสีดำนั้นคงเป็นทักษะบางอย่างที่เขามีละมั้ง… จักรวาลนี้ช่างลึกลับจริงๆ

 

ผมหยิบหัวของโกอาสขึ้นมา

 

“สิ่งนี้ใช้เป็นหลักฐานได้ไหม?”

 

“ด…ได้ครับ!”

 

ลูกน้องของผมตอบทันทีในขณะที่เตรียมเครื่องมือสำหรับการเก็บ’หลักฐาน’

 

จากรายงานการสู้รบ ที่เข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าเราจะจัดการคุมสถานการณ์ได้เกือบหมดแล้ว

 

ลูกน้องคนหนึ่งของผมนำเสนอข่าวที่น่าสนใจ

 

“ท่านเลียม เราจับหนึ่งในโจรสลัดระดับหัวหน้าและได้ข้อมูลว่า… มีเชลยถูกคุมขังไว้ในยาน”

 

◇ ◇ ◇

 

โจรสลัดที่ถูกจับ พาเราไปที่ห้องที่สร้างขึ้นใกล้กับที่พักส่วนตัวของโกอาส

 

ผมคิดว่าเรือโจรสลัดลำนี้สร้างได้ค่อนข้างดี แต่ว่าจริงๆแล้ว มันเป็นเรือประจัญบานที่ยึดมาจากประเทศอื่น

 

ก็ว่าอยู่ ว่ามันดูดีเกินไปสำหรับพวกโจรสลัด

 

ผมเตะโจรสลัดที่นำทางฉันจากด้านหลัง

 

“เร็วเข้า!”

 

“ก-ตามที่คุณต้องการ!”

 

ชายคนนี้เป็นผู้ช่วยใกล้ชิดคนหนึ่งของโกอาซ ตำแหน่งเป็น ‘คนเลี้ยงสัตว์’

 

เขาตัวเล็ก และแขนขาก็ผอมลีบจนเห็นกระดูก

 

สรุปว่าเขาเป็นคนตัวเล็กที่น่าขนลุก

 

เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับมอบหมายให้ดำรงตำแหน่งนี้เนื่องจากมีทักษะและความรู้เฉพาะทางบางอย่าง

 

หลังจากถูกนำไปยังห้องใกล้ที่พักของโกอาสแล้ว คนของผมก็เข้าไปเคลียร์ทางก่อน

 

คนเลี้ยงสัตว์พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

 

“อา… ได้โปรด อย่าแตะต้องอุปกรณ์ พวกมันเป็นเครื่องมือที่สำคัญมากในการทำการค้า”

 

“เครื่องมือทางการค้า?”

 

พวกเขาใช้เครื่องมือในการเลี้ยงสัตว์? บนเรือรบอ่ะนะ?

 

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างแปลกๆ…

 

“เฮ้นายน่ะ”

 

“ครับ?”

 

“ได้เลี้ยงสุนัขบนเรือลำนี้หรือเปล่า”

 

บางทีเขาคงคิดว่าผมสนใจงานของเขา ชายคนนั้นก็เริ่มยิ้ม

 

“เรียนท่าที่เคารพ คุณชอบสุนัขเหรอ? ฉันสามารถดัดแปลงสัตว์อะไรก็ได้ตามที่คุณชอบ นายท่าน คุณต้องการให้ฉันสร้างสุนัขที่เชื่อฟังให้คุณหรือไม่?”

 

ผู้ชายคนนี้กำลังพูดถึงอะไร?

 

ขณะที่ผมไตร่ตรองว่าชายผู้นี้แปลกขนาดไหน ลูกน้องของผมหลายคนก็แทบจะกระโดดออกจากห้อง

 

บางคนถึงกับถอดหมวกกันน็อคและเริ่มอาเจียน

 

หัวหน้าเริ่มดุลูกทีมของเขา  

 

“พวกแกทำอะไรน่าเกลียดต่อหน้าท่านเลียม!”  

 

ทหารที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดีก็ยังมีใบหน้าซีด พวกเขาเห็นอะไรในนั้น?

 

ขณะที่ทหารอีกคนหนึ่งเดินออกจากประตูมา เขารายงานผมอย่างเคร่งขรึม

 

“ท่านเลียม ฉันขอแนะนำว่าอย่าเข้าไปในห้องจะดีกว่า”

 

เสียงของเขาสั่นเครือ

 

“เกิดอะไรขึ้นในนั้น?”

 

กลับเป็นคนเลี้ยงสัตว์ที่น่าขนลุก ที่ตอบคำถามของผมแทนที่จะเป็นลูกน้องที่กำลังลังเล

 

“ในนี้คือห้องทดลองของฉัน ฉันใช้ความสามารถของฉันอย่างเต็มที่เพื่อช่วยสนับสนุนงานอดิเรกของโกอาส ฉันแน่ใจว่านายท่านจะเข้าใจคุณค่าของสิ่งที่อยู่ในนั้น”

 

ลูกน้องของผมจ้องไปที่คนเลี้ยงสัตว์อย่างโกรธเกรี้ยว

 

“แกมันปีศาจ!”

 

คนเลี้ยงสัตว์ยิ้มให้กับคำพูดนั้น

 

“…อธิบายมา ”

 

ตามคำสั่งของผม คนเลี้ยงสัตว์เริ่มพูดถึงงานของเขาอย่างกระตือรือร้น

 

และด้วยเหตุนี้ ผมจึงยิงคนเลี้ยงสัตว์เข้าที่หัวด้วยปืนพก

 

อย่างที่คิด โจรทั้งหมดนั้นชั่วร้าย

 

นั่นคือเรื่องพื้นฐานล่ะนะ

 

◇ ◇ ◇

 

ภายในห้องมืด เครื่องมือที่น่าขนลุกแขวนอยู่บนผนัง

 

แต่สิ่งที่ทุกคนกลัวคือโต๊ะผ่าตัดที่วางอยู่ตรงกลาง

 

ห้องนี้ถูกเรียกว่า ‘ห้องเพาะพันธุ์’ ในหมู่โจรสลัด

 

เป็นห้องที่มีรสนิยมแย่มาก ซึ่งรวมการทดลองโดยชายผู้น่าขนลุกที่เรียกว่าคนเลี้ยงสัตว์กับงานอดิเรกของโกอาส

 

ในห้องนี้ พวกเขาทั้งหมด “เคยเป็น” ชายและหญิงที่สวยงาม

 

โกอาสมีงานอดิเรกทำสิ่งที่สวยงามให้เป็นมลทินจนน่าเกลียด

 

แน่นอนว่าเขายังสนุกกับการเป็นฝ่ายทรมานด้วย

 

ในทางกลับกัน คนเลี้ยงสัตว์สนใจที่จะดัดแปลงร่างกายมนุษย์มากกว่า เช่นร่างของชายหญิงคู่หนึ่งที่ถูกเย็บติดเข้าด้วยกันนี่เป็นผลงานของคนเลี้ยงสัตว์กับงานอดิเรกของโกอาสรวมกัน

 

ในหมู่พวกเขามีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งได้รับการปฏิบัติอย่างน่ากลัวเป็นพิเศษ

 

เธอชื่อ คริสเตียน่า เลตา โรสแบลร์ [Christiana Leta Roseblaire]- หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอัศวินสาว

 

ในประเทศเล็กๆ ที่ไม่ไกลจากจักรวรรดิ เธอเกิดมาในตระกูลราชวงศ์และเป็นที่รักของทุกคนในฐานะ ‘เจ้าหญิงอัศวิน’

 

เธอถูกจับ ตอนที่โกอาสโจมตีดินแดนของเธอ และกลายเป็นของเล่นชิ้นโปรดของเขา

 

ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้เป็นคนที่มีตำแหน่งพิเศษในสังคมของพวกเขาเอง

 

พวกเขาเป็นคนที่ทุกข์ทรมานจากงานอดิเรกที่บิดเบี้ยวของโกอาส

 

คริสเตียน่า-เทียร์ ตอนนี้สภาพแทบเรียกได้ว่าเป็นก้อนเนื้อที่ไม่มีร่องรอยของตัวตนในอดีต

 

เธอรู้ถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับเรือ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจเลยเมื่อมีกองกำลังที่ไม่รู้จักเข้ามาในห้อง

 

ทหารที่เข้ามาเริ่มที่จะอาเจียนเมื่อเห็นเธอ

 

บางคนตัวสั่น

 

เทียร์เริ่มพูดกับทหารที่ใกล้ที่สุด

 

“…เกิดอะไรขึ้นกับโกอาซ”

 

เสียงน่าจะไพเราะกลับกลายเป็นเสียงที่น่าขนลุก

 

ทหารตัวสั่นด้วยความประหลาดใจและยกปืนขึ้นเล็งไปที่เธอ

 

“-?!”

 

“อย่ากลัวไปเลย ฉันอาจจะหน้าตาแบบนี้ แต่ฉันไม่ใช่ศัตรู ฉันจะถามคุณอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้นกับโกอาส”

 

เธอคิดว่าปฏิกิริยาของทหารเป็นเรื่องปกติ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจากอีกด้านของประตู

 

เพื่อนของเธอในห้องรู้สึกโล่งใจกับเสียงนี้

 

นี่หมายความว่าในที่สุดพวกเขาสามารถตายได้

 

อัศวินคนหนึ่งเข้ามาในห้องหลังจากนั้นไม่นาน

 

ยังหนุ่มและตัวเล็ก

 

เป็นเด็กที่ถือดาบของผู้ใหญ่

 

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของทหาร เทียร์สามารถบอกได้ว่าเด็กคนนี้เป็นหัวหน้าของพวกเขาจึงถามคำถามเดิม

 

“เกิดอะไรขึ้นกับโกอาส?”

 

เด็กชายดูแปลกใจเล็กน้อยกับคำถามนั้น แต่ก็ตอบทันที

 

“ตายแล้ว”

 

“…อย่างนั้นเหรอ”

 

ในห้อง เพื่อนของเธอเริ่มคร่ำครวญ

 

พวกเขาแสดงออกถึงความสุข ความกตัญญู และน้ำตาแห่งความปิติ- แต่ภาพที่ออกมากลับให้ความน่าสยดสยองออกมาแทน

เด็กชายมองดูเทีย์อย่างสนใจ

 

ทหารคนหนึ่งที่กำลังตรวจค้นห้องได้ยื่นแท็บเล็ตที่แสดงสถานะของตัวทดลองให้เด็กชาย

 

เทียร์รู้สึกยินดี

 

เด็กชายเป็นเหมือนผู้ปลดปล่อยที่ถูกส่งมาจากสวรรค์ที่เธอเคยอธิษฐาน

 

“มันจบลงแล้วจริงๆ… ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ถ้าคุณมีความเห็นอกเห็นใจ โปรดช่วยเราด้วย”

 

การตายด้วยน้ำมือของเด็กชายจะปลดปล่อยเธอจากนรกแห่งนี้

 

เธอจะไม่ถูกบังคับให้อยู่ในสภาพนี้อีกต่อไป

 

เทียร์คิดว่าทุกอย่างในที่สุดก็จบลง

 

“คุณต้องการให้ผมช่วยคุณงั้นรึ?”

 

“ใช่แล้ว เพียงแค่มองดูก็รู้ ว่าเราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ได้อีก ดังนั้นด้วยมือของคุณ-”

 

เธอพูดเพราะคิดว่าคงไม่สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมได้

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

 

อย่างไรก็ตาม เด็กชายไม่ได้สั่งให้ฆ่า

 

“เข้าใจแล้ว ผมจะช่วย ครั้งนี้ผมน่าจะทำเงินได้เยอะ ดังนั้นผมสามารถจ่ายได้ ใครก็ได้เรียกหมอมารับพวกเขาไป!”

 

เทียร์คิดว่าเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอเข้าใจความหมายของการช่วยชีวิตผิดไปจากที่เธอคิดไว้

 

“มะ…ไม่ เดี๋ยว-”

 

แต่เด็กชายออกจากห้องไปพร้อมกับทหารบางส่วนแล้ว

 

ดังนั้นเธอจึงหันไปหาทหารที่ยังเหลืออยู่

 

“ได้โปรด! ฆ่าฉัน! ฉันขอร้องคุณ! ฆ่าฉันซะ!!!”

 

แต่ทหารปฏิเสธ

 

“มันเป็นคำสั่งของท่านเลียม เราไม่สามารถต่อต้านได้ ขอโทษด้วย”

 

ภายในความมืดของห้อง เทียร์และคนอื่นๆตกอยู่ในความสิ้นหวัง

 

◇ ◇ ◇

 

 

เมื่อผมออกจากห้อง ผมเห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของคนที่ถูกดัดแปลงในแท็บเล็ต

 

ทั้งข้อมูลส่วนบุคคล ถูกทดลองแบบไหน และสิ่งที่แก้ไขเพิ่มเติม ล้วนเขียนไว้อย่างละเอียดในนั้น

 

ผมค้นดูกระบวนการดัดแปลง และก็มีบางอย่างที่คล้ายกับไดอารี่การเพาะพันธุ์

 

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดเคยมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม จากนั้นพวกเขาก็ถูกทดลองจนมีลักษณะที่ปรากฏในปัจจุบัน

 

“นี่เป็นงานอดิเรกที่น่าขยะแขยง”

 

ผมไม่เข้าใจว่าคนคนหนึ่งจะสามารถสนุกกับสิ่งนี้ได้ยังไง

 

ลูกน้องถามผมว่า

 

“ท่านเลียม ท่านจะช่วยพวกเขาจริงหรือ?”

 

ผู้พูดเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความรู้ทางการแพทย์บ้าง เขาเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าวิธีปฏิบัติต่อผู้ที่ได้รับการแก้ไขนั้นค่อนข้างจำกัด

 

“เพื่อแก้ไขรูปร่างหน้าตา เราต้องส่งพวกเขาผ่านการรักษาเพื่อสร้างร่างกายใหม่ตั้งแต่ต้น”

 

“แล้วโอกาศที่จะหายดีล่ะ?”

 

“มันต้องใช้น้ำยาอิลิกเซอร์(Elixir) แม้อาจจะใช้แค่เพียงเจือจาง แต่คุณควรรู้ว่ามันแพงและมีค่าแค่ไหน”

 

โดยปกติเมื่อคุณพูดถึงน้ำยาอิลิกเซอร์ในจักรวาลแฟนตาซี คุณจะนึกถึงยาครอบจักรวาลที่สามารถทำอะไรก็ได้

 

พวกมันมีอยู่โลกนี้เช่นกัน ก็มีไม่มากนักแม้แต่ในอณาจักรขนาดใหญ่

 

เมื่อมันวางขาย จะมีการประมูลเป็นจำนวนเงินที่มากจนคาดไม่ถึงเลยทีเดียว

 

“ผมจะซื้อมัน พวกมันเป็นสิ่งที่ผมต้องการเหมือนกัน ดังนั้นมาซื้อพวกมันกันเถอะ”

 

ถ้าผมขายสมบัติทั้งหมดที่ได้รับจากโกอาส ผมแน่ใจว่าจะได้รับเงินจำนวนมาก

 

อาจมีสมบัติที่ซ่อนอยู่มากกว่านี้ ที่ผมยังไม่เจอด้วยซ้ำ

 

นอกจากนี้ ผมอยากได้น้ำยาอิลิกเซอร์ส่วนตัวมาซักพักแล้ว

 

“ไม่ มันไม่ง่ายขนาดนั้น เรายังจำเป็นต้องจ้างแพทย์เฉพาะทาง และเตรียมอุปกรณ์ล้ำสมัยสำหรับพวกเขา มันจะต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะคืนสภาพ

และต่อให้ฟื้นสภาพได้ พวกเขาก็จะต้องได้รับการบำบัดเพื่อจัดการกับความเครียดทางจิตใจที่พวกเขาถูกทรมาณ มันจะเป็นค่ารักษามหาศาล”

 

ผมมองมันก็แค่ปัญหาเรื่องเงิน ซึ่งเราทำเงินได้มากในครั้งนี้

 

“ผมแค่ช่วยพวกเขาเพราะพวกเขาขอให้ช่วย”

 

“เมื่อพวกเขาขอให้คุณช่วยพวกเขา พวกเขาหมายถึง-”

 

“ผมรู้.”

 

ลูกน้องของผมเงียบไป

 

พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ

 

ผมรู้ แต่เมื่อดูกระบวนการที่เขียนในแท็บเล็ตแล้ว ผมบอกได้เพียงว่ากระบวนการเหล่านั้นมันโหดร้าย

 

ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจพวกเขาที่ทนทุกข์กับสิ่งต่าง ๆ ที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่ผมเคยโดนในอดีต

 

คนส่วนใหญ่ที่ถูกจับได้บ้านของพวกเขาถูกทำลายจากการบุกโจมตีของโกอาส

 

ส่วนใหญ่ไม่มีที่ที่จะกลับไป

 

“ตอนนี้ผมรู้สึกใจกว้างนิดหน่อย นอกจากนี้ การทำความดีเป็นระยะๆ ก็ไม่รู้สึกแย่นักใช่ไหม?”

 

ลูกน้องของผมเงียบลงและไม่โต้ตอบอะไร

 

◇ ◇ ◇

 

ในที่สุดเมื่อผมกลับมายังดินแดนของผม ผมก็ได้รับการต้อนรับอย่างกับฮีโร่

 

หลายคนร้องไห้อย่างมีความสุข รวมทั้งไบรอันที่ต้อนรับผมที่คฤหาสน์

 

ส่วนอามากิก็ยังท่าทีปกติ

 

แต่ไบรอันร้องไห้จนทำให้ผมตกใจ

 

“ท่านเลียม ไบรอันผู้นี้เชื่อมั่นว่าท่านจะกลับมาอย่างปลอดภัย!”

 

“โอ้ ผมรู้แล้ว”

 

อามากิพูดเสริมเบาๆ

 

“ฉันแค่กังวลเล็กน้อย แต่ฉันรู้ว่าคุณต้องชนะ”

 

“…อย่างนั้นเหรอ?”

 

—ผมหวังว่าเธอจะแสดงท่าทีกังวลมากกว่านี้หรืออาจจะร้องไห้

 

ไบรอันพยายามรายงานทั้งน้ำตา แต่ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร ดังนั้นอามากิจึงรับช่วงต่อ

 

และเพราะแบบนั้น-

 

“ผมถูกเรียกตัวไปที่เมืองหลวงงั้นเหรอ?”

 

“ใช่ พวกเขาต้องการมอบเหรียญรางวัลให้กับลอร์ดที่เอาชนะกลุ่มโจรสลัดของโกอาส มันยังเป็นเพียงคำขอที่ไม่เป็นทางการ

แต่การประกาศอย่างเป็นทางการน่าจะมาในไม่ช้านี้”

 

นั่นคือตอนที่ผมจำคำพูดของไกด์ได้

 

เขากล่าวว่าผมจะบรรลุความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ผ่านการแสวงประโยชน์ทางทหาร (TL:ตอนไหนฟะ คนแปลยังจำไมได้เลย)

 

ทุกอย่างเป็นจริง

 

สำหรับการทำลายกองเรือโจรสลัด ผมได้รับสมบัติและเกียรติยศจำนวนมหาศาล

 

การล่าโจรสลัดนั้นทำกำไรได้อย่างแน่นอน

 

“นอกจากนี้ เรายังได้รับการติดต่อจากหอการค้าเฮนฟรีย์และโรงงานอาวุธที่เจ็ด โทมัสต้องการเริ่มคุยกับคุณเกี่ยวกับการซื้อของที่ริบมาได้”

 

“โรงงานอาวุธต้องการอะไร”

 

ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าทำไมโรงงานที่ไนอัสคนสวยทำงานอยู่ถึงติดต่อมา

 

แต่อามากิก็แจงเหตุผลทันที

 

“อาวุธหลายอย่างที่โจรสลัดใช้ เป็นสิ่งที่พัฒนาขึ้นในต่างประเทศ พวกเขาต้องการซื้อมันเป็นเพื่อการวิจัย”

 

“ดังนั้น พวกเขาแค่ต้องการของเอาไปใช้ค้นคว้าเพิ่มเติมสินะ?”

 

“แล้วก็ หากคุณพบโลหะหายากใดๆ พวกเขาต้องการซื้อโลหะเหล่านั้นเพื่อเพิ่มสต็อกวัสดุของพวกเขาด้วย”

 

โจรสลัดโกอาส ครอบครองโลหะมีค่าจำนวนมาก

 

—แต่จำนวนทองมันน้อยไปหน่อย ผมเลยไม่ค่อยมีความสุข

 

“ผมว่าจะเริ่มคุยกับโทมัสก่อน”

 

“ดิฉันจะเริ่มเตรียมการทันที”

 

สิ่งต่างๆมันจะง่าย ตราบใดที่คุณมีลูกน้องเก่งๆทำงานให้คุณ