อารัมภบท เล่ม3

 

ทำการกุศลไปก็ไม่มีประโยชน์

 

ผม เคานต์ เลียม เซรา เบนฟิลด์ ผู้นำคนปัจจุบันของบ้านเบนฟิลด์กำลังติดต่อกับชายคนหนึ่งในห้องรับรองห้องหนึ่งของคฤหาสน์ที่สร้างมาขนาดใหญ่เกินความจำเป็น

 

“คุณต้องการให้ผมบริจาคให้องค์กรชองคุณเหรอ?”

 

ชายในชุดสูทเป็นผู้บริหารของ ‘กลุ่มนักเคลื่อนไหวเพื่อฟื้นฟูดาวเคราะห์’

 

เป็นกลุ่มที่ต้องการฟื้นฟูดาวเคราะห์ที่ถูกทำลาย

 

พวกเขาเป็นกลุ่มที่พยายามช่วยดาวเคราะห์ที่ถูกทำลายโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่สามารถฟื้นฟูด้วยตัวเองได้

 

“ใช่ เราต้องการการสนับสนุนของคุณสำหรับโครงการของเรา”

 

เขาเป็นพวกกระตือรือร้นเกี่ยวกับเรื่องการกุศล

 

เขาพูดอธิบายเกี่ยวกับจำนวนดาวเคราะห์จำนวนมากที่ถูกทำลายล้าง

 

“มีดาวเคราะห์จำนวนมากที่ได้รับความเสียหายจากสงครามและการโจมตีของโจรสลัด คุณจะปล่อยมันไว้เฉยๆอย่างนั้นหรือครับ? ผู้อยู่อาศัยจำนวนมากถูกบังคับให้เป็นพวกเร่ร่อน เราต้องการให้คุณช่วยเหลือเรื่องเงินทุนเพื่อสร้างสถานที่รองรับผู้คนเหล่านั้น หรือแม้กระทั้งฟื้นฟูพวกเขา”

 

มันเป็นแนวคิดที่ยอดเยี่ยม

 

“นั่นเป็นอุดมคติที่น่าชื่นชมอย่างยิ่ง ผมประทับใจมาก”

 

“แล้วเรื่องเงินบริจาค-!”

 

สีหน้าของชายคนนั้นฉายแววเจิดจ้า คิดว่าผมสนใจในการร่วมมือครั้งนี้แล้ว

 

“การฟื้นฟูดาวเคราะห์ที่ถูกทำลาย – นั่น  เป็นอุดมคติที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ผมจะไม่บริจาคให้คุณ”

 

“-ฮะ?”

 

ผมเอนหลังพิงโซฟาแล้วยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น

 

เหอะ การกุศลอ่ะนะ? สำหรับผมสิ่งนั้นมันทำให้รำคาญใจเท่านั้นแหละ

 

“ออกไปช่วยเหลือผู้คนให้มากเท่าที่คุณต้องการเถอะ… แต่อย่าทำให้ผมมีส่วนร่วม ผมไม่คิดที่จะสนับสนุนกิจกรรมใดๆของคุณ”

 

ชาติก่อนผมมักจะใส่เงินที่ติดตัวไว้ในกล่องบริจาค

 

‘สิ่งนี้จะช่วยคนที่กำลังขัดสน’ คือความคิดที่ผมมีในตอนนั้น

 

ยังไงก็ตาม ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตก่อนหน้านี้ มีหลายช่วงเวลาที่จำนวนเงินเล็กน้อยนั้นจะช่วยรักษาชีวิตของผมได้

 

แต่ไม่มีใครช่วยผม

 

ผมบริจาคเงินให้คนอื่นเป็นจำนวนมาก แต่ไม่มีใครอยู่เคียงข้างผม เมื่อผมเป็นคนที่ทุกข์ทรมาน

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมรู้ซึ้ง

 

-ความสุขที่เกิดจากการทำกุศลนั้นไม่มีประโยชน์

 

“ผมเกลียดคนอย่างคุณที่สุด คุณก็แค่ช่วยคนอื่นเพราะความเห็นแก่ตัวของคุณเอง แต่พอไม่มีเงินคุณก็แค่ขอบริจาคจากคนอื่น”

 

หลังคำพูดของผม ชายคนนั้นเริ่มตัวสั่นและใบหน้าขึ้นสีแดง

 

“น- นั่นเป็นคำพูดของขุนนางที่ถูกยกย่องเป็นผู้ปกครองที่มีคุณธรรมจริงๆเหรอ?! ฉันผิดหวังในตัวคุณจริงๆ!”

 

“คุณสามารถทำสิ่งที่คุณต้องการได้ แต่ผมไม่ได้มีภาระหน้าที่ในการส่งความช่วยเหลือ… แล้วผมเคยเรียกตัวเองแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

 

“คนในดินแดนของคุณคิดว่าคุณเป็น! คุณเป็นผู้ปกครองที่มีคุณธรรมสำหรับพวกเขา แต่ในความเป็นจริง คุณกลับเป็นแบบนี้?! คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นนายเหนือหัวของพวกเขา!”

 

คนคนนี้เป็นคนงี่เง่าใช่ไหม?

 

“นั่นเป็นความเข้าใจผิดของพวกเขา และไม่ว่ายังไง ทัศนคติที่อวดดีนั่น คุณก็ใช้มาระยะหนึ่งแล้ว”

 

เมื่อผมหรี่ตาลง ชายคนนั้นก็เริ่มเหงื่อแตก

 

“ถ-ถ้าคุณจัดการฉัน เหล่าขุนนางที่ฉันสร้างความสัมพันธ์ด้วยจะไม่ปล่อยเรื่องนี้แน่!”

 

เห็นได้ชัดว่ามีขุนนางหลายคนที่ชอบบริจาคเพื่อการกุศล

 

แผ่นพับที่ชายคนนั้นให้มานั้นมีชื่อของขุนนางผู้มีชื่อเสียงหลายคนที่ผมเคยได้ยินมาก่อนเป็นผู้ร่วมมืออยู่ด้วย

 

คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ขุนนางผู้ใจดีจะช่วยเหลือในด้านเงินบริจาค

 

แต่ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น

 

“คุณคิดว่าผมจะสนใจพวกขุนนางที่คุณอ้างชื่อรึไง? นี่คืออาณาเขตของผม และนี่คือดาวเคราะห์ที่ผมปกครอง”

 

ไม่ว่าเขามาจากบ้านอะไรก็ตาม นั่นไม่ได้ให้สิทธิ์เขา ที่จะบุกเข้ามาในดินแดนของผม

 

อย่างมากที่สุด เขาแค่ยื่นเรื่องร้องเรียนมานั่นแหละ

 

ขุนนางหลายคนไม่ได้คิดว่าชีวิตมนุษย์มีค่าอะไร

 

สำหรับเราแล้ว ชีวิตเป็นเพียงตัวเลขในรายงาน

 

“ไปช่วยเหลือผู้คนให้มากเท่าที่คุณต้องการ ผมจะไม่หยุดคุณ แต่ผมจะไม่สนับสนุนคุณเช่นกัน แค่นั้น เข้าใจรึเปล่า?”

 

หลังจากถูกข่มขู่ ชายคนนั้นรีบออกจากห้องไปหลังจากคว้าแผ่นพับ  

 

ขณะที่ผมหัวเราะกับร่างที่กำลังห่างไปของเขา อามากิซึ่งยืนอยู่ข้างหลังผมเริ่มขมวดคิ้ว

 

“นายท่าน ทัศนคตินั้นคืออะไรกันคะ”

 

เมื่อใดก็ตามที่อามากิตักเตือนผม ด้วยเหตุผลบางอย่างผมต้องรีบแก้ไขมัน

 

ผมเริ่มแก้ตัว

 

“ย-อย่าโกรธสิ ผมแค่ไม่ชอบการกุศล แต่ถ้าคุณต้องการ… ผมจะเป็นผู้อุปถัมภ์ทันที! พวกเขาสามารถได้รับบริจาคเงินได้มากเท่าที่พวกเขาต้องการ!”

 

ผมมีเงินไม่จำกัดเพราะกล่องเล่นแร่แปรธาตุ  

 

กล่องเล่นแร่แปรธาตุเป็นอุปกรณ์มหัศจรรย์ที่สามารถแปลงขยะชิ้นใดก็ได้ให้เป็นทองคำหรือแร่อื่นๆได้หากผมต้องการ

 

ต้องขอบคุณสิ่งนั้น ตอนนี้ผมมีทรัพยากรมากมายเหลือเฟือ  

 

แต่ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมก็ไม่อยากมีส่วนในการกุศลใดๆ

 

“นายท่านเกลียดการกุศลงั้นหรือ?”

 

อามากิดูสับสนเล็กน้อยกับสิ่งนี้

 

“แน่นอนสิ”

 

แม้ว่าผมจะตอบทันที แต่ดูเหมือนอามากิจะไม่เชื่อ

 

“มันทำไมเหรอ?”

 

“ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ… แค่ว่าเราได้ดำเนินการการกุศลภายใต้ชื่อของคุณอยู่ตลอดเวลา ดิฉันไม่คิดว่าคุณจะเกลียดมัน”

 

“-ฮะ?”

 

อามากิยังคงพูดคุยเกี่ยวกับงานการกุศลทั้งหมดที่ใช้ชื่อผมเป็นผู้สนับสนุน

 

“เพื่อช่วยเหลือทีมที่ไปดาวเคราะห์ผู้บุกเบิก เราได้ซื้อและฟื้นฟูดาวเคราะห์ที่ถูกทำลายไปก่อนหน้านี้ นอกจากนั้น เรายังรับผู้ลี้ภัยเพื่อช่วยเหลือพวกเขา”

 

ผมรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าผมกำลังทำสิ่งเดียวกันกับ ‘กลุ่มนักเคลื่อนไหวเพื่อฟื้นฟูดาวเคราะห์’

 

“ไม่ใช่ซักหน่อย… นั่นเพื่อการขยายอาณาเขตของผม ไม่ใช่เพื่อการกุศล”

 

“นั่นก็จริงค่ะ แต่เรายังส่งเสริมการศึกษาสำหรับขุนนางเล็กๆที่อาศัยอยู่ใกล้เคียง นั่นคือเราไม่เพียงแค่ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อดินแดนของเราเท่านั้นแต่เราช่วยพวกผู้คนอื่นๆด้วย”

 

เราช่วยเหลือพวกเขาไว้…

 

ไม่ นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาขอร้องให้ผมช่วยพวกเขาต่างหาก

 

คนเหล่านี้คือคนที่กำลังจะมาเป็นลูกน้องของผมในอนาคต นั่นคือสิ่งที่ผมคิดไว้

 

“—ผมแค่ยื่นมือช่วยคนที่จงรักภัคดีต่อผมแค่นั้นแหละ”

 

“ยังมีกิจกรรมการกุศลอื่นๆ อีกเช่น—-”

 

เห็นได้ชัดว่าผมใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมากในสิ่งที่ตัวผมเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

 

ตอนนี้ขอสิ่งที่ลงทุนไปคืนก็คงไม่ทันแล้ว

 

“และนั่นก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด…”

 

“จริงดิ?”

 

“มีการรักษาที่เราให้ไว้สำหรับผู้ที่ทุกข์ทรมานจากเงื้อมมือของโจรสลัด ค่าใช้จ่ายด้านทรัพยากรบุคคล สิ่งอำนวยความสะดวก และทุกอย่างอื่น ๆ เป็นจำนวนเงินมากมายมหาศาล”

 

“น…นั่นสินะ”

 

ผมแค่คิดที่จะหาคนที่มีความสามารถมาช่วยเติมเต็มความทะเยอทะยานของผม

 

เพื่อเป้าหมายเช่นความหรูหราในงานเลี้ยงอันสวยงาม ผมได้ไปช่วยหญิงสาวสวยที่ถูกโจรสลัดจับขัง

 

ถ้าพวกเธอสะดุดตาผม ผมก็วางแผนที่จะให้เธอเป็นเมียน้อย หากไม่…ผมก็แค่ส่งพวกเขาไปใช้ชีวิตของพวกเขาในอาณาเขตของผม ประชากรที่เกิดจากคนหล่อสวยนั้นจะต้องหน้าตาดีเช่นกัน

 

ผมไม่ได้สนใจหรอกว่าพวกเขาจะทำศัลยกรรมมาก่อนหรือไม่ แต่ผมก็ชอบผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติมากกว่าของปลอม

 

เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับลอร์ดผู้ชั่วร้ายที่จะเสียเงินจำนวนมหาศาลเพื่อทำให้ความฝันของพวกเขาเป็นจริง

 

แต่น่าเสียดายที่ถึงแม้จะมีเงินทุนทั้งหมดที่ผมลงทุนไป แต่กลับไม่มีใครที่สะดุดตาเป็นพิเศษ

 

หนึ่งในผู้ท้าชิงอัศวินของผม – เทีย เธอมีความสามารถและสวย แต่เธอก็ค่อนข้างน่าผิดหวังในด้านนิสัย

 

จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ผมสนใจเลย

 

…ส่วนอามากิ เป็นข้อยกเว้น

 

“แต่ผมได้ยินมาว่า คนที่เราส่งไปช่วยเหลืออาณาเขตของเคิร์ทเมื่อไม่นานมานี้ ได้รับประสบการณ์ที่อย่างมาก… มันไม่ได้เสียเปล่า มันไม่ใช่การกุศลเพราะสุดท้ายแล้วมันเป็นไปเพื่อประโยชน์ของดินแดนของผมอยู่ดี”

 

อามากิ ดูเหมือนจะยอมรับคำตอบของผม

 

“เอาล่ะ ช่างมันเถอะ”

 

ใช่แล้ว ผมจะไม่บริจาคเพื่อการกุศล

 

ที่ทำไป ผทแค่ทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายและความต้องการส่วนตัวของผมเท่านั้นเอง

 

ดังนั้นนี่ไม่ใช่การกุศลอย่างแน่นอน

 

“นายท่าน การประชุมครั้งต่อไปเป็นการทักทายจากตัวแทนคนใหม่จากโรงงานอาวุธที่สาม”

 

“ฮะ? เกิดอะไรขึ้นกับยูลิเซีย?”

 

เห็นได้ชัดว่าตัวแทนโรงงานอาวุธที่สามมีการเปลี่ยนแปลง

 

เพราะงั้น ตอนนี้ หญิงสาวที่น่าผิดหวัง – ยูลิเซีย ไม่ได้มีหน้าที่ขายของให้ผมอีกต่อไป

 

“ดูเหมือนว่าเธอจะลงทะเบียนเรียนในสถาบันการทหารอีกครั้งเพื่อฝึกใหม่”

 

“—ไหงงั้น?”

 

มีโรงเรียนหลายแห่งที่จัดการศึกษาใหม่ ให้กับทหารที่ไม่ได้เข้าฝึกเป็นเวลานาน

 

แต่ยูลิเซียยังคงปฏิบัติหน้าที่อยู่

 

ผมคิดไม่ออกว่าอะไรทำให้เธอกลับไปฝึกอีก

 

“ดิฉันไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน แต่เธอก็ไปแล้ว ดังนั้นพนักงานใหม่ที่ดูแลการขายจึงมาที่นี่เพื่อทักทาย”

 

ผู้หญิงที่น่าผิดหวังได้หายตัวไปคนหนึ่ง

 

ผมรู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับเรื่องนั้น ยังไงก็ตาม ยังเหลือผู้หญิงที่น่าผิดหวังอยู่อีกคน

 

“แต่ว่าช่วงนี้มีคนมาบ่อยมากเลยแฮะ”

 

“พวกเขาต้องการเข้าร่วมการประชุมเหล่านี้ก่อนที่คุณจะไปโรงเรียนประถม หลังจากที่คุณลงทะเบียน คุณจะไม่มีเวลาให้พวกเขาอีกต่อไป”

 

โรงเรียนประถมที่ลูกหลานของชนชั้นสูงเข้าเรียน

 

เป็นโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาที่เตรียมเราให้พร้อมสำหรับเข้ามหาวิทยาลัยหรือสถาบันการทหารในภายหลัง

 

จากมุมมองของผม มันเป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับโรงเรียนมัธยมปลายของโลก

 

อย่างไรก็ตาม โรงเรียนประถมตั้งอยู่บนดาวดวงอื่นที่ไม่ใช่เมืองหลวงของจักรวรรดิ

 

แม้ว่าโรงเรียนประถมจะทำงานในระบบหอพัก แต่ก็ยังมีนักเรียนมากเกินไปที่ลงทะเบียนที่นั่น ดังนั้นมันจึงเหมือนกับว่าพวกเขาสร้างเมืองทั้งเมืองรอบๆ เพื่อเป็นที่พักอาศัย

 

เฉพาะลูกหลานของขุนนางเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม

 

เป็นโรงเรียนที่สร้างขึ้นสำหรับขุนนางเท่านั้น

 

“–อามากิ คุณเตรียมสินบนไว้หรือยัง”

 

ผมไม่ได้หวังว่าจะถูกปฎิบัติอย่างเมื่อก่อน จึงต้องให้อามากิจัดการกับเรื่องนี้

 

“ถ้านายท่านกำลังพูดถึงการบริจาค ทางเราได้ส่งไปให้พวกเขาแล้ว”

 

“ดี ผมจะคอยดู”

 

ไม่มีค่าเข้าโรงเรียนประถมศึกษา แต่ตามมารยาท ครอบครัวขุนนางจำนวนมากต้องบริจาคเงินจำนวนหนึ่ง

 

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ส่งเงินบริจาคจำนวนมากกว่าจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษตลอดการเรียน

 

-เหมือนผมยังไงล่ะ!

 

“มาดูกันว่าพวกเขาจะสร้างความบันเทิงให้ผมแบบไหนในอีกหกปีข้างหน้า”

 

พลังของเงินนั้นวิเศษมาก

 

ในอีกหกปีข้างหน้า พวกเขาจะถูกบังคับให้มอบชีวิตในวัยเรียนที่สนุกสนานให้กับผม เพื่อเคารพสินบนที่ผมส่งไปให้พวกเขา

 

ทั้งหมดนี้มีไว้เพื่อการดูแลพิเศษ

 

อามากิยิ้ม

 

“นายท่านดูเหมือนว่ากำลังสนุกอยู่เลยนะคะ”

 

◇ ◇ ◇

 

หอพักในอาณาเขตของบ้านแบนฟิลด์

 

ห้องแม่บ้าน

 

‘เซเรน่า’ หัวหน้าสาวใช้ที่ทำงานอยู่ที่นั่น กำลังอยู่ในการสนทนาทางวิดีโอกับชายชราคนหนึ่งซึ่งฉายภาพขึ้นไปในอากาศ

 

อีกฝ่ายเป็นนายกรัฐมนตรีของจักรวรรดิ

 

หัวหน้าสาวใช้ที่ไบรอันแนะนำให้รับใช้ในบ้านแบนฟิลด์ จริงๆ แล้วเป็นสายลับที่นายกรัฐมนตรีส่งมาเพื่อดูแลเลียม

 

“บอกฉันเกี่ยวกับการบริจาคที่สูงเกินไปที่เขาให้กับโรงเรียนประถม”

 

“บริจาค?”

 

“ใช่ เจ้าหน้าที่ทุกคนในโรงเรียนประถมกำลังปวดหัวกับเรื่องนี้ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”

 

“ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เหล่าขุนนางจะบริจาคเงินก่อนลงทะเบียนนี่”

 

“ถ้ามันเป็นเพียงบ้านขุนนางชั้นสูง มันจะเป็นคำขอในการรักษาสิทธิพิเศษสำหรับลูกๆของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่พนักงานที่นั่นคุ้นเคย แต่นี่คือ’เลียมนักล่าโจรสลัด’ ที่เรากำลังพูดถึงที่นี่ พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งนี้”

 

หัวหน้าสาวใช้เข้าใจสิ่งที่นายกรัฐมนตรีพยายามจะพูด

 

“—เจ้าหน้าที่ของโรงเรียนประถมไม่รู้หรือว่าลอร์ดเลียมเป็นคนบริสุทธิ์และยุติธรรมขนาดไหน”

 

“โอ้ พวกเขารู้ และนั่นคือปัญหา เห็นได้ชัดว่าการบริจาคมีจำนวนมากเกินไป และพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี คุณช่วยให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับเรื่องนี้แก่เราได้ไหม?”

 

“นั่นเป็นเรื่องง่าย ลอร์ดเลียมไม่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษที่โรงเรียนประถม เขาแค่ต้องการสภาพแวดล้อมทางการศึกษาที่มั่นคง”

 

นายกรัฐมนตรีดูมั่นใจกับคำอธิบายนั้น “เป็นแบบนั้นเหรอ?”

 

หัวหน้าสาวใช้เล่าถึงสิ่งที่เลียมถามเธอเกี่ยวกับโรงเรียนประถม  

 

“เขาสนใจมากในความจริงที่ว่าโรงเรียนประถมชดเชยการขาดงบประมาณผ่านการบริจาค ฉันแน่ใจว่าเขากำลังคร่ำครวญถึงความจริงที่ว่าขุนนางจำนวนมากใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้และส่งเงินบริจาคโดยแสร้งทำเป็นรับสิทธิพิเศษ เขาอาจส่งเงินบริจาคไปเพื่อยกเลิกสิ่งเหล่านั้น”

 

เฉพาะขุนนางชั้นสูงเท่านั้นที่ได้รับการปฏิบัติอย่างดี

 

หัวหน้าสาวใช้แน่ใจว่าเธอรู้ความคิดของเลียมเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“สภาพแวดล้อมแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ลอร์ดเลียมต้องการ”

 

“การที่อายุยังน้อยแต่กลับมีศีลธรรมที่เข้มแข็งเช่นนี้ ฉันล่ะประหลาดใจจริงๆ สถานการณ์ในคฤหาสน์ดำเนินไปตามปกติใช่ไหม?”

 

“ใช่. เขาออกกำลังกายในตอนเช้า ตามด้วยการเรียนและงานการเมืองในตอนกลางวัน เขายังคงต้องฝึกมารยาทในการพูดอีกหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว”  

 

“เขาเป็นคนน่าเบื่อเกินไปสำหรับอายุของเขา ไม่มีอะไรน่าสนใจให้รายงานเลยเหรอ? พูดตามตรง มันคงดีถ้าเขาเที่ยวเล่นมากกว่านี้อีกหน่อย”

 

หัวหน้าสาวใช้หัวเราะกับความเห็นนั้น

 

“คุณต้องการให้เขาทำตาม ตัวอย่าง ของใครบางคนและให้เขาเริ่มยั่วยวนสาวใช้ในวังหรือไม่”

 

“…ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่ ถึงกระนั้น ฉันสงสัยว่าท่านเคาท์จะสร้างเรื่องราวเช่นนั้นหรือไม่”

 

นายกรัฐมนตรีที่เฉไฉการสนทนากลับไปหาเรื่องของเลียม

 

หัวหน้าสาวใช้ดูกังวลใจ

 

“ทั้งไบรอันและฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจที่จะจับมือกับสาวๆ เลย เขาจริงจังจนถึงขั้นที่เรากังวล”

 

ดูเหมือนเลียมจะไม่ถูกใจสาวใช้หรือลูกสาวขุนนางคนไหนที่มาฝึกอบรมที่บ้านเลย

 

นี่อาจกล่าวได้ว่าเป็นปัญหาจริงๆเพียงอย่างเดียวที่เขามี

 

“เขาจริงจังเกินไปหน่อย”

 

“หากมีโอกาสที่เขาจะมีแฟนในขณะที่เขาเรียนอยู่ที่ต่างแดน เรากำลังคิดว่าจะรับเธอเป็นภรรยาของเขา แม้ว่าสถานะของเธอจะไม่ใกล้กันก็ตาม”  

 

“…ฉันไม่ต้องการให้เขามีความสัมพันธ์กับบ้านที่จะสร้างปัญหา คุณได้พิจารณาการแต่งงานแบบคลุมถุงชนแล้วหรือยัง?”

 

“บ้านเบนฟิลด์ทำชื่อเสียงได้ค่อนข้างแย่มาจนถึงรุ่นนี้ ทำให้ชื่อเสียงส่วนตัวของลอร์ดเลียมถูกมองข้ามไปด้วย ทำให้บ้านหลังนี้ยังขึ้นชื่อว่าไม่น่าไว้วางใจนัก บ้านอื่นๆ ยังคงลังเลที่จะเชื่อมโยงกับความเสี่ยงนั้น”

 

ชื่อเสียงของพ่อและปู่ของเลียมแย่มากจนบ้านอื่นๆ ปฏิเสธที่จะนัดบอดการแต่งงาน

 

หากคุณไม่ใช้เครดิตส่วนตัวของเลียมและพิจารณาเฉพาะบ้านโดยรวม เป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่ไว้ใจพวกเขา

 

ใครจะรู้ว่าเมื่อไรที่เลียมจะเปลี่ยนใจและเดินตามรอยเท้ารุ่นก่อนของเขา?

 

ด้วยเหตุนี้จึงมีบ้านหลายหลังที่ต้องการเฝ้าระวังสถานการณ์จนกว่าการฝึกของเขาจะเสร็จสิ้น

 

ในจักรวาลนี้ คนที่มีชีวิตอยู่เพียงห้าสิบปีก็มีความสำคัญแค่นั้น

 

หากเขามีประวัติที่ดียาวอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี ก็จะมีการร้องขอการจับคู่ที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง  

 

มันเป็นความผิดที่ชื่อเสียงของพ่อและปู่ของเลียมที่เลวร้าย

 

“ฉันเข้าใจ ฉันก็ลังเลเหมือนกัน…นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันส่งคุณไปที่นั่น”

 

ไม่ว่าจะช่วยเหลือหรือทำลายเขา นั่นคือเป้าหมายที่เซเรน่าถูกส่งไปที่นั่นเพื่อค้นหา

 

นายกรัฐมนตรีกังวลเล็กน้อย

 

“การแต่งงานอาจเป็นปัญหาหนึ่ง แต่ความจริงที่ว่าเจ้าชายจะลงทะเบียนในปีเดียวกันนั้นก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง ฉันอยากให้คุณเตือนเคานต์เกี่ยวกับเขา บอกให้เขาระวัง”

 

เซรีน่ามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกของเธอ

 

“เจ้าชาย– คุณหมายถึงองค์ชายวอลเลซเหรอ? อย่าบอกนะว่าคนนั้นกับลอร์ดเลียมจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน!”

 

เจ้าชายคนหนึ่ง [วอลเลซ โนอาห์ อัลบาลาเต] มีกำหนดจะเข้าโรงเรียนประถมพร้อมกับเลียม

 

———————————

 

ไบรอัน (´；ω；｀) “มันเจ็บปวด มันเจ็บปวดจริงๆ มันเจ็บปวดมากที่ลอร์ดเลียมไม่รู้เรื่องการกุศลที่เขาทำไปทั้งหมด แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ… ฉันไม่มีโอกาสได้ปรากฏตัวในครั้งนี้”

———————————

ปล.ว่าจะหายไปเป็นพักๆ แต่ก็มาลงต่ออีกจนได้ ขอให้สนุกครับ