ครั้งแรกสู่สนามรบ

 

หลังจากระดมกำลังพล เรามีเรือรบประมาณห้าพันลำ  

 

แม้ว่าจะมีเรือรบทั้งหมดแปดพันลำ หลายลำก็ใช้งานไม่ได้เนื่องจากขาดการบำรุงรักษา

 

แต่ก็นะ รวมมาได้เท่านี้ก็ดีกว่าที่คาดไว้

 

บนสะพานเดินเรือประจัญบาน ผมกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้เป็นพิเศษ

 

สะพานเดินเรือเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง มีคนกว่าร้อยคนกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน

 

มีผู้คนมากกว่าเรือประจัญบานทั่วไป เพราะมันเป็นเรือธงที่ผมอยู่บนเรือด้วย

 

ขณะที่ผมมองดูผู้คนที่ขยันขันแข็งเหล่านั้นหน้าที่  

 

“เราพร้อมจะออกเดินทางแล้วหรือยัง”  

 

พวกทหารดูเครียด แต่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านผมซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของพวกเขา

 

นี่เป็นความสัมพันธ์ปกติที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิ

 

“ขณะนี้กำลังเตรียมการอย่างเร่งด่วนครับ แต่นายท่าน ท่านตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีแล้วหรือ?”

 

ผมมองดูสีหน้าเป็นกังวลของผู้บัญชาการ และผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขาน่าสมเพชเพียงใด

 

สงครามครั้งนี้เป็นเรื่องแหกตา

 

ชัยชนะของเราเป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว

 

ผมเป็นคนเดียวที่ยิ้มเพราะรู้เรื่องนั้น

 

ผมคาดหวังสมบัติที่พวกโจรสลัดมากกว่า

 

“ที่สำคัญกว่านั้น โจรสลัดพวกนั้นมีเงินเยอะใช่ไหม?”

 

พวกทหารหันมามองหน้ากัน

 

“ก็… ใช่ครับ”

 

“แค่คิดว่าทั้งหมดนั้นจะเป็นของผมในไม่ช้านี้ ผมทนรอไม่ไหวแล้ว”

 

ทหารทั้งหมดจ้องมาที่ผมขณะที่ผมหัวเราะ

 

◇ ◇ ◇

 

ขณะเดียวกัน ที่กองเรือของโกอาส

 

ในยานรบที่ใหญ่ที่สุดคือเรือธงส่วนตัวของโกอาส

 

นับตั้งแต่ที่เขาใช้มันเพื่อทำลายดวงดาว มันก็กลายเป็นเรือลำโปรดของเขา  

 

มันถูกออกแบบใหม่จนถึงจุดที่คุณแทบจะไม่สามารถจำรูปลักษณ์ดั้งเดิมได้

 

ที่สะพานเดินเรือขณะที่เขาได้รับรายงาน โกอาสวางมือบนหน้าผากแล้วหัวเราะออกมา

 

“พวกเขากำลังออกมาพบเรา? ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะมีหัวใจนักสู้ทีเดียว”

 

เหล่าโจรสลัดที่อยู่รายรอบก็พากันหัวเราะ

 

กองเรือโจรสลัดของโกอาสไม่เคยแพ้

 

เขาคิดว่าพวกเบนฟิลด์จะยอมจำนน เพราะตระกูลเคาน์เล็กๆในพื้นที่ห่างไกล ส่วนใหญ่มีกองกำลังจำกัด  

 

“ฉันต้องยอมรับว่าพวกมันมีจิตวิญญาณนักสู้อยู่บ้าง… สั่งการไป ถ้าจับเด็กเหลือขอนั่นเป็นๆได้ จะเพิ่มส่วนแบ่งเป็นสองเท่า ฉันต้องการให้เด็กคนนั้นเป็นของเล่นชิ้นต่อไปของฉัน”

 

ผู้ช่วยยิ้มรับ

 

“คุณตาถึงจริงๆ บอส”

 

“มันน่าสนใจที่จะสู้กับเด็กเหลือขอแบบนี้สักครั้ง เมื่อจบเรื่อง ฉันสงสัยว่าเราควรสนุกกับผู้คนที่เพิ่งสูญเสียดินแดนของพวกเขาอย่างไร”

 

โกอาส เป็นคนโลภอย่างไร้ที่สิ้นสุด

 

จำนวนชีวิตที่เขาได้กวาดล้างไปนั้นมากมายจนนับไม่ได้ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา

 

เขามีทุกวันนี้ได้ ทั้งหมดนั้นเกิดจากกล่องทองคำที่เขาเป็นเจ้าของ นั่นคือ[Alchemy Box ]

 

พูดง่ายๆ มันคือสิ่งประดิษฐ์ที่สามารถผลิตทองคำจากสารใดๆ ก็ได้ ยกเว้นสิ่งมีชีวิต

 

มันเป็นเทคโนโลยีที่สาปสูญไปแล้วซึ่งไม่สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้

 

นอกจากทองคำแล้ว มันยังสามารถผลิตมิธริลและอดามันเทียมได้อีกด้วย

 

มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ในฝันอย่างแท้จริง

 

“เอาล่ะ เราจะสอนว่าสงครามที่แท้จริงเป็นยังไง ให้เด็กน้อยที่โง่เขลาได้เรียนรู้ซะบ้าง”

 

พวกโจรสลัดเชื่อว่าชัยชนะนั้นแน่นอน

 

ใครๆก็คิดอย่างนั้น

 

พวกเขามีจำนวนมากกว่าศัตรูหกเท่า

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้วางแผนอะไรเลย แต่พวกเขาก็แน่ใจแม้ต้องแลกชีวิตแบบตัวต่อตัวก็ตาม

 

◇ ◇ ◇

 

ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ก่อนที่เราจะเข้าปะทะกับพวกโจรสลัด

 

ผมนั่งฟังการสั่งการของผู้บัญชาการขณะผ่อนคลายบนเก้าอี้

 

ตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้ฟังอะไรเขาเลย

 

เก้าอี้ที่นั่งนี่มันสบายจนน่ากลัวเลยแฮะ

 

นั่งแบบไหนก็ไม่ปวดหลัง

 

ผมสามารถนอนที่ตรงได้นี้เลยด้วยซ้ำ

 

ถ้าผมหลับตา ผมคงได้หลับไปจริงๆแน่  

 

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เราได้ดำเนินการตามแผนและรูปแบบต่างๆเชิงกลยุทธ์

 

ทุกคนได้รับมอบหมายหน้าที่อย่างเหมาะสม เพราะงั้นผมจึงปล่อยให้เจ้าหน้าที่ทหารทั้งหมดจัดการในขณะที่ผมแค่ดูเฉยๆ

 

เพียงแค่มองดูสิ่งต่างๆ ตอนนี้ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะไม่เริ่มต้นในเร็ว ๆ นี้

 

ผมเข้าใจว่าทุกคนคิดว่านี่เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย เนื่องจากความแตกต่างของตัวเลข

 

ผมร้องเรียกทหารที่ประจำการอยู่ใกล้ๆ

 

“จะเริ่มเมื่อไหร่”

 

“นายท่าน มันเริ่มขึ้นแล้ว เมื่อการต่อสู้ไปถึงขนาดที่ใหญ่ขนาดนี้ คุณจะไม่สามารถวิ่งเข้าไปในความมืดของอวกาศอย่างประมาทเลินเล่อได้ เรากำลังดิ้นรนมากพออยู่แล้ว”

 

“ผมมองไม่เห็นศัตรูเลยซักนิด”

 

“เมื่อพิจารณาถึงขนาดของจักรวาล โปรดจินตนาการว่าระยะทางที่ศัตรูอยู่นั้นถือว่าค่อนข้างใกล้มากทีเดียว”

 

“เอาเข้าจริงๆ ผมไม่เคยเรียนอะไรที่เกี่ยวกับสงครามเลย”

 

ในขณะที่ผมศึกษาหลายสิ่งหลายอย่างในแคปซูลการศึกษา ผมเลือกที่จะละเลยการศึกษาทางทหาร

 

เพราะรู้แบบนั้น ทหารก็อธิบายสถานะการณ์กับผมโดยละเอียดอย่างกับพูดกับคนโง่คนหนึ่ง

 

เขาไม่ได้ระวังคำพูดของเขาเลย แต่ผมชอบที่เขาพูดอย่างจริงใจ

 

เพราะเขาทำงานเพื่อผม ดังนั้นผมเลยยอมรับได้

 

ดูเหมือนว่ากองกำลังทั้งสองจะค่อยๆ ลดระยะทางลงในขณะที่พวกเขาจัดตำแหน่งกองทัพเพื่อตอบโต้ซึ่งกันและกัน

 

การตรวจสอบเรดาร์และเครื่องมือศัตรูก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้เช่นกัน

 

มัวแต่จ้องกันนี่มันกี่วันแล้วเนี่ย?

 

ผู้บัญชาการทำหน้าบึ้ง

 

“ด้วยกองกำลังที่มากขนาดนั้น จำนวนทหารที่ศัตรูมีทำให้เราประมาทไม่ได้”

 

เมื่อเห็นว่าโจรสลัดมีจำนวนมากเพียงใดทำให้เขาขมวดคิ้ว

 

ผมหันไปหาทหารอีกครั้ง

 

ด้วยพฤติกรรมของเขา เขาคงเป็นคนที่เคยอยู่ในกองทัพจักรวรรดิ

 

“สนามรบเป็นเช่นนี้เสมอหรือ”

 

“มันไม่ธรรมดาเลย แม้แต่ผู้บังคับบัญชาก็เริ่มหมดความอดทนแล้ว”

 

ค่อยๆเข้าใกล้กันในขณะที่ปรับรูปแบบกองยานไปด้วย

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ในระยะที่มองเห็นได้ แต่พวกเขาก็ยืนยันการมีอยู่ของกันและกัน

 

จากนั้นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น

 

“การสื่อสารของเราถูกรบกวน! มีศัตรูถูกพบใกล้เข้ามาโดยตรงเหนือกองเรือ! จำนวนของพวกเขาประมาณห้าร้อย!”

 

มีกองเรือโจรสลัดห้าร้อยลำกำลังโจมตีจากด้านบนกองเรือ หลังจากหลีกเลี่ยงการตรวจจับเรดาร์เข้ามาได้

 

ผู้บัญชาการเริ่มส่งคำสั่งทันที

 

“เคลื่อนไหวแล้วรึ? เตรียมสกัดกั้น! จับตาดูกองกำลังหลักไว้อย่าปล่อยให้พวกเขาคลาดสายตา!”

 

กองเรือของเราเปลี่ยนรูปแบบอย่างรวดเร็วเป็นรูปแบบหัวธนูที่ชี้ตรง พร้อมสำหรับการปะทะกับโจรสลัดที่เข้ามา

 

ผู้บัญชาการมีสีหน้าขมขื่นบนใบหน้าของเขา

 

ผมหันไปถามทหารที่อยู่ข้างๆ

 

“มันก็ดีไม่ใช่เหรอที่ศัตรูจะกระจายกองกำลังออกแบบนี้?”

 

“พวกเขาทำมันเพื่อทำลายรูปแบบของเรา ไม่ว่าเราจะสกัดกั้นมันได้เร็วแค่ไหน เราจะมีช่องว่างชั่วขณะหนึ่ง”

 

“โอ้…มันจะดีกว่าถ้าพวกเขาโจมตีเราด้วยกำลังทั้งหมดของพวกเขาตั้งแต่แรกงั้นสิ?”

 

ขณะที่ฉันบ่น ศัตรูก็เริ่มเข้ามาและใบหน้าของทหารก็เริ่มมืดลง

 

“นายท่าน คนเหล่านั้นไม่ใช่โจรสลัด แต่… พวกเขาเป็นกองกำลังของประเทศอื่นที่ยอมจำนนต่อพวกโจรสลัด”

 

พวกมันดูไม่เหมือนยานของจักรวรรดิ ดังนั้นพวกเขาคงจะเป็นกองยานของประเทศอื่น

 

นี่คือกลุ่มที่มาโจมตีเรา

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเดาเหตุผลได้เล็กน้อย

 

“เขาทำให้คนที่ยอมจำนนต่อเขาในอดีตกลายเป็นกองกำลังจู่โจมของเขา? แต่ทำไมพวกเขาถึงส่งกองกำลังออกไปพร้อมกับส่งสัญญาณรบกวนด้วย”

 

“การรบกวนการสื่อสารมันทำให้การสั่งการระหว่างพวกเขาเองก็ไม่สามารถทำได้ พวกเขาส่งคนเหล่านี้มาทั้งๆแบบนั้น”

 

หากคุณไม่สามารถพูดคุยกับทหารของคุณ คุณไม่สามารถออกคำสั่งได้ พูดง่ายๆมันเป็นการตัดหาง

 

อย่างที่คิด เหล่ากองกำลังที่มาโจมตีครั้งนี้เป็นหน่วยพลีชีพของโจรสลัด

 

ขณะที่กองยานฝั่งนั้นเริ่มโจมตี เราก็ยิงกลับไปสกัดกั้น

 

เรายิงกันด้วยลำแสงและเลเซอร์

 

ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่า แสงวาบของแสงเลเซอร์ที่แหวกผ่านความมืดมิดของอวกาศนั้นดูสวยงามเล็กน้อย

 

◇ ◇ ◇

 

โกอาซปรบมือที่สะพาน

 

“ทำได้ดีไม่ใช่เหรอเนี่ย? ลูกน้องของเขาดูมีฝีมืออยู่เหมือนกัน”

 

ยานในกองกำลังของเขาจะหายไปห้าร้อย แต่โกอาซไม่ได้สนใจเลยซักนิด

 

เขามีกองกำลังที่จำนวนมากกว่าอย่างท่วมท้น จำนวนที่เขาสูญเสียถือเป็นจำนวนเล็กน้อย

 

ผู้ช่วยของเขายิ้มเช่นกัน

 

“หัวหน้า ศัตรูควรจะสับสน ได้เวลาโจมตีแล้ว”

 

กองยานของบ้านเบนฟิลด์น่าจะกระสับกระส่ายเนื่องจากการรบกวนการสื่อสาร โกอาสจึงออกคำสั่งของเขาหลังจากได้ยินรายงานของผู้ช่วย

 

โจรสลัดเคลื่อนที่เข้าใกล้มากขึ้น ในขณะที่ศัตรูกำลังต่อสู้กับเบี้ยที่ถูกทิ้งทั้งห้าร้อย

 

โกอาสตะโกนสั่งเสียงดัง

 

“เอาล่ะเด็กๆ ได้เวลาโจมตีแล้ว! เป็นเรื่องธรรมดาที่โจรสลัดจะโจมตีศัตรูที่กำลังตื่นตระหนก!”

 

พวกเขาเข้าโจมตีด้วยกำลังทั้งหมด

 

พวกเขาคิดว่าศัตรูจะตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนก

 

อย่างไรก็ตาม มีทุ่นระเบิดกำลังรอพวกเขาอยู่

 

ยานโจรสลัดหลายสิบลำโดนระเบิดและถูกทำลาย

 

“ช่างเป็นเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉลาดไม่เบา”

 

เขาสงสัยว่าอีกฝ่ายรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นหรือไม่

 

แต่ถึงอย่างนั้นควาเสียหายก็มีเพียงเล็กน้อย

 

ผู้ช่วยก็ไม่ตื่นตระหนกเช่นกัน

 

“พวกเขาทำได้ดีกว่าที่ฉันคิด”

 

โกอาสเริ่มหัวเราะ

 

“มันยิ่งน่าสนใจขึ้นไปอีก! จะไม่สนุกเลยหากพวกเขายอมโดยไม่ต่อต้าน แต่มันก็เป็นความเสียหายแค่เล็ก-”

 

ทันทีหลังจากนั้น แนวหน้าโดนการโจมตีของศัตรูอีกครั้งและระเบิด

 

“…อะไร?”

 

โกอาสหันไปหาผู้ช่วยของเขาและขอรายงาน แม้ว่าผู้ช่วยของเขาจะดูตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบกลับ

 

“ดูเหมือนว่ากองยานของพวกเขาจะได้รับการฝึกมาอย่างดี แม้แต่คุณภาพของอุปกรณ์ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

 

โกอาสเอามือแตะที่พักแขน

 

พวกเขาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ของศัตรูได้เนื่องจากสัญญาณที่ติดขัด แต่เห็นได้ชัดว่ากองเรือที่พวกเขาโจมตีได้ฟื้นรูปแบบของพวกเขาแล้วและกำลังรอพวกเขาอยู่

 

“ฉันเข้าใจแล้ว…นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นสินะ”

 

ถึงอย่างนั้นพวกเขายังมีจำนวนมากกว่า

 

กองยานโจรสลัดและกองยานเลียมเข้าปะทะกันและเริ่มโจมตีกัน

 

ในแนวหน้าทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

 

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีการโจมตีใดหลุดมาใกล้ยานของโกอาซ

 

พวกเขามียานคุ้มกันที่มีเกราะพลังงานซึ่งปกป้องสภาพแวดล้อมของ เขา ดังนั้น เขาจึงไม่กลัวการโจมตีของศัตรู

 

“จัดการพวกมัน! เราได้เปรียบเรื่องจำนวนอยู่แล้ว ระเบิดยานของมันให้เละ!”

 

พวกเขากำลังต่อต้านเล็กน้อย

 

โกอาสเห็นว่ามันเป็นอะไรในระดับนั้นเท่านั้น

 

ในระหว่างนั้น ระยะทางระหว่างกองเรือเบนฟิลด์กำลังค่อยๆแคบลง

 

พวกเขาสามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของศัตรูได้แล้ว

 

“ถ้ามันเหมือนกับกองทัพส่วนตัวของขุนนางทั่วไป อย่างน้อยหนึ่งในนั้นจะพยายามหนีออกจากสนามรบ”

 

หากยานลำหนึ่งหลบหนีออกไป ปฏิกิริยาลูกโซ่ของการหนีตายจะเกิดขึ้นและกองเรือของพวกมันจะล่มสลาย

 

เนื่องจากมันง่ายกว่าที่จะไล่ตามศัตรูที่หลบหนี ผู้ช่วยจึงหวังว่ามันจะเกิดขึ้น

 

“ต้องมีสวะที่วิ่งหนีเสมอ เราสามารถบดขยี้ยานเหล่านั้นได้ตามต้องการ”

 

“รับทราบครับบอส”

 

ยานรบที่ได้รับการฝึกฝนอย่างงูๆปลาๆของขุนนางระดับต่ำ จะต้องหลบหนีการรบที่เสียเปรียบ

 

เพราะพวกเขาขาดวินัย  

 

กองกำลังของบ้านเบนฟิลด์ ก็คงจะเป็นแบบเดียวกัน

 

การโจมตีของโจรสลัดยังคงดำเนินต่อไป

 

แต่เมื่อการต่อสู้ดำเนินไป ทั้งสองสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

โกอาสลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

“…อะไร?”

 

สิ่งที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์คือกองเรือข้าศึกที่ยังคงต่อสู้ด้วยกำลังสูงสุด

 

สิ่งที่เขาเห็นคือกองเรือศัตรูที่ ไม่ถล่ม-ไม่มีใครวิ่งหนี

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขายังไม่หมดกำลังใจที่จะต่อสู้

 

ผู้ช่วยก็แปลกใจเช่นกัน

 

“ยังไม่วิ่งหนีอีกเหรอ? ไม่ พวกเขายังเดินหน้าเข้ามาอีกต่างหาก!”

 

โกอาสตะโกนใส่ผู้ช่วยที่กำลังตะลึงกับสถานการณ์ตรงหน้า

 

“ส่งอัศวินขับเคลื่อนออกไป! ทำลายพวกมันซะ!”

 

ระยะห่างลดลงจนถึงจุดที่อาวุธรูปแบบนุษย์สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้

 

ราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยคำสั่งของเขา ศัตรูได้ส่งอัศวินมาโจมตีแนวหน้าแล้ว

 

“ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! อย่าได้ใจมากไปนัก! ฉันจะจับคุณและทำให้คุณเป็นของเล่นของฉัน”

 

โกอาสรู้สึกเลือดขึ้นหน้าเป็นครั้งแรกในการต่อสู้ครั้งนี้

 

◇ ◇ ◇

 

ที่สะพานเดินเรือ เจ้าหน้าที่ซึ่งยืนอยู่ใกล้ผู้บัญชาการกำลังออกคำสั่ง

 

ทีมงานยังได้ออกคำสั่งต่อไปหลังจากยืนยันสถานะปัจจุบันของการรบ  

 

สิ่งต่าง ๆ ค่อนข้างวุ่นวาย

 

ทหารคนหนึ่ง… นั่นคือชายที่เคยอยู่ข้างเลียม หันไปทางเก้าอี้ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า

 

“เขาออกไปจริงๆ”

 

สิ่งนี้ทำให้เขาสับสน

 

เขาได้รับมอบหมายให้เป็นเรือธงเพื่อเป็นผู้ช่วยของเลียม แต่เลียมกลับบอกเขาว่าจะเข้าร่วมการต่อสู้ด้วยอัศวินขับเคลื่อนด้วยตัวเอง

 

เขาสั่งให้กองยานพุ่งเข้าใส่และออกไปในสนามรบ

 

เพราะแบบนั้นตอนนี้ผู้บังคับบัญชาและเจ้าหน้าที่โดยรอบอยู่ในความตื่นตระหนก

 

“ส่งอัศวินออกไปทันที! อย่าให้ใครมาทำร้ายท่านลอร์ด!”

 

“อัศวินคุ้มกันยังเตรียมตัวไม่เสร็จเลยครับ!”

 

“ทำบ้าอะไรกันอยู่!”

 

สะพานเดินเรืออยู่ในสภาพวุ่นวายเพราะเลียม

 

ทหารมองขึ้นไปที่จอมอนิเตอร์และมองเห็นเอวิท ที่ฉายอยู่ที่นั่น

 

“อัศวินเครื่องนั้น?”

 

การดำรงอยู่พิเศษที่เรียกว่า ‘อัศวิน’ นั้นแตกต่างจากนายทหารทั่วไป

 

พวกเขามีความสามารถที่เหนือมนุษย์

 

อัศวินเป็นผลมาจากการเสริมสร้างร่างกายและจิตใจเป็นเวลาหลายปีจากแคปซูลการศึกษาตั้งแต่อายุยังน้อย ซึ่งทหารทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้

 

แม้จะขับเครื่องแบบเดียวกัน แต่การเคลื่อนไหวพื้นฐานก็จะแตกต่างกันมาก

 

หากพวกเขาต่อสู้กัน มันไม่ได้อยู่ในระดับที่ทหารทั่วไปจะสามารถชนะได้

 

ภาพฉายในจอมอนิเตอร์แสดงเอวิท ที่กำลังถือปืนบาซูก้าในมือซ้ายและดาบอยู่มือขวา

 

หลังจากฟันผ่านอัศวินโจรสลัดที่เข้าใกล้ด้วยดาบ มันก็ดำเนินการทำลายเรือโจรสลัดด้วยปืนบาซูก้า

 

หลังจากทิ้งบาซูก้าที่หมดกระสุนแล้วเอวิทก็เหยียดแขนของมันเข้าไปในวงเวทมนตร์ที่ปรากฎอยู่ใกล้ๆ และดึงอาวุธใหม่ออกมา

 

มันเป็นเวทย์มนตร์อวกาศซึ่งมีอาวุธจำนวนมากถูกเก็บไว้ล่วงหน้า

 

อาวุธถูกดึงออกมาและใช้ทีละอันในขณะที่มันกวาดล้างสนามรบ

 

ได้ยินเสียงของเลียมปะปนอยู่กับเสียงของระเบิดและการฟาดฟัน

 

“อ๊าาาาาาาาา!!! ลองมาหยุดฉันดูสิไอ้พวกเปรตเอ้ย!”

 

ทหารปาดเหงื่อเย็นยะเยือกที่ตกลงมาที่แก้มขณะที่เขามองดูร่างของเลียมที่กำลังฟันศัตรูและจมเรือโจรสลัดโดยไม่ลังเล

 

“เด็กแบบเขานี่… โตมายังไงกัน?”

 

เลียมซึ่งยังไม่ได้ทำพิธีบรรลุนิติภาวะ ก็ยังเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆของจักรวาลนี้  

 

เด็กคนนี้กำลังต่อสู้กับโจรสลัดด้วยความปิติยินดี

 

ผู้บัญชาการที่ได้ยินเรื่องนี้เข้ามาใกล้ทหาร

 

“เขาทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?”

 

“ท่านผู้บัญชาการ คือ…ไม่…เออ…ผม!”

 

ผู้บัญชาการนั่งลงบนเก้าอี้และพูดว่า “ใจเย็นๆ” กับทหารที่ยืดหลังอย่างแข็งทื่อทันที

 

“…ถ้าเขาไม่ได้เกิดมาเป็นขุนนาง เขาอาจจะเป็นแค่เด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง…แต่ก็น่าสงสาร”

 

“คุณหมายความว่ายังไง?”

 

ผู้บัญชาการกระซิบ

 

“เมื่อเขาอายุได้เพียงห้าขวบ เขาถูกพ่อแม่ทอดทิ้งและถูกบังคับให้ปกครองดินแดนที่ใกล้จะพังทลายที่ชายแดน หลังจากต่อสู้ดิ้นรนมาหลายครั้ง เขาก็สามารถพัฒนาดินแดนที่เสียหายได้ แต่ก็ไม่วายถูกบังคับให้ต่อสู้กับโจรสลัดเพื่อปกป้องดินแดน ฉันอยากเห็นว่าเขาเติบโตอย่างไรในอนาคต”

 

ผู้บัญชาการเริ่มบ่น “ฉันต้องการให้ลูกๆ ของฉันมีท่านลอร์ดเป็นแบบอย่างจริงๆ”

 

อดีตทหารของจักรวรรดิหลายคนถูกบังคับให้เข้ามาที่อาณาเขตของเลียม

 

หลายคนเป็นคนประเภทหัวแข็งและดื้อรั้น

 

คนที่จริงจังเกินไปถูกผลักไสไล่ส่ง

 

ผู้คนที่มีคุณธรรมเกินไปก็เหมือนกัน

 

แม้แต่คนที่ปฏิเสธสินบนก็ด้วย

 

พูดง่ายๆ มีคนที่ซื่อตรงหลากหลายประเภทมารวมตัวกัน

 

เหตุผลคือไกด์ต้องการรวบรวมคนเหล่านี้ เพื่อที่จะต่อต้านเลียมที่จะขึ้นเป็นจอมวายร้ายในอนาคต

 

จากมุมมองของบุคคลเหล่านั้น ท่านลอร์ดที่ชื่อเลียมนั่นน่ะ…

 

“หลังจากที่ฉันถูกไล่ออกจากกองทัพ ฉันก็รู้สึกหมดหวังในชีวิตไปแล้ว… แต่ฉันไม่คิดว่าจะพบขุนนางที่คู่ควรแก่การรับใช้ที่นี่”

 

ทหารโดยรอบพยักหน้าเข้าใจ

 

“ใช่ เขาเป็นผู้ปกครองที่มีคุณธรรมอย่างแท้จริง”

 

ร่างของลอร์ดที่ยืนอยู่ในแนวหน้าและต่อสู้

 

สำหรับทหารที่ยืนอยู่ข้างหลัง มันเป็นภาพที่สร้างแรงบันดาลใจอย่างแท้จริงที่ได้เห็น

 

มันเป็นเรื่องผิดหลักการรบ ที่ผู้นำสูงสุดจะเป็นหัวหอกทะลวงฟันในการต่อสู้

 

อย่างไรก็ตาม มันสร้างขวัญกำลังใจและปลูกฝังแนวคิดที่ว่า ‘ตราบใดที่เราติดตามบุคคลนี้ เราก็สามารถชนะได้’

 

เลียมได้แสดงถึงสิ่งนี้ให้พวกเขาดูโดยที่ไม่รู้ตัว

———————————————-

ปล.ยิ่งแปลก็ยิ่งรู้สึก ช่างเรื่องของบท… ตูแต่งเสริมก็ได้ฟะ 5555