ประวัติศาสตร์สองพันปี

 

ตอนนี้ผมอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3

 

โชคดีที่ผมได้รับอนุญาตให้ลาเพื่อไปเยี่ยมชมโรงงานอาวุธที่เจ็ด

 

ผมมาเยี่ยมเพื่อตรวจสอบความคืบหน้าของคำขอของผม

 

“…พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?”

 

มีกลุ่มคนที่กอดและถูตัวเองกับเอวิท

 

ไนอัสก็อยู่ในหมู่พวกเขา เกาะติดกับมันเหมือนหมีแพนด้า

 

เธอดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นผมแม้แต่ตอนที่ผมเรียกเธอ

 

“โอ้…เอวิทผู้น่ารักของฉัน คุณนี่ยอดเยี่ยมที่สุด แม่ภูมิใจในตัวคุณมาก”

 

–เห็นได้ชัดว่าการปรับจูนเอวิทนั้นยากกว่าที่ผมคิด

 

มันทำให้ไนอัสสติแตก

 

แต่เมื่อมองขึ้นไปที่เอวิท ก็ดูไม่แตกต่างไปจากเดิมมากนัก

 

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าทั้งโครงและชุดเกราะตอนนี้ทำมาจากโลหะหายากทั้งหมด

 

ตอนนี้ประสิทธิภาพของมันเหนือกว่าเครื่องจักรรุ่นปัจจุบันอย่างมาก

 

–ผมพอใจกับการดูข้อมูลที่แสดงในแท็บเล็ต

 

อย่างไรก็ตาม…

 

“ฉันไม่ค่อยชอบแฮะ”

 

เมื่อผมพูดพึมพำไปอย่างนั้น มารีก็เข้าประชิดมาในพริบตาและคุกเข่าลง

 

“ม- มีอะไรไม่พอใจนายท่านหรือคะ?”

 

เธอเป็นนินจาเรอะ?

 

“ผมน่าจะส่งทองมาให้ด้วย ชุดเกราะสีดำที่มีลวดลายสีเงินก็พอใช้ได้ แต่ผมชอบสีทองมากกว่า”

 

พริบตานั้นไนอัสก็หันควับมาอย่างรวดเร็ว

 

“ใครกัน?! ใครที่กล้าจะแต่งเติมลูกของฉันด้วยรสนิยมห่วยๆนั่น!”

 

นี่เธอบอกว่าความชอบของผมมันห่วยเรอะ?

 

มารียืนขึ้นและดึงหนึ่งในด้ามดาบของเธอที่ห้อยไว้ที่เอว

 

เกือบจะในทันที ใบมีดยื่นออกมาจากด้ามจับดังกล่าว

 

มันเป็นอาวุธประเภทที่หดเก็บได้ที่สร้างขึ้นเพื่อความสะดวก

 

“ไนอัส คุณเป็นวิศวกรที่ยอดเยี่ยม เพราะงั้นฉันจะจบมันในพริบตา…มันจะไม่รู้สึกเจ็บปวด โดยเคารพความสำเร็จของคุณในการปรับจูนเอวิท”

 

ไนอัสเริ่มกรีดร้องเมื่อเห็นผม

 

“อ๊าาาาาาา!!! พระเจ้า… เลียมงั้นเหรอ!!!!”

 

ทำไมเธอถึงมองผมเหมือนมองเห็นผีงั้นล่ะ?

 

“ไนอัส ออกห่างจากเอวิท ไม่งั้นเครื่องส่วนตัวของลอร์ดเลียมจะเปื้อนเลือดคุณ”

 

“พอแล้ว.”

 

ผมบอกมารีซึ่งจ้องเขม็งไปที่คอไนอัส ให้เย็นลงเพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังจะฆ่าไนอัส

 

“ไนอัส…ผมจะลืมสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้นี้ แต่ชิ้นส่วนของเอวิทที่เป็นสีเงิน ผมให้ทาใหม่ด้วยสีทอง”

 

ดวงตาของไนอัสเต็มไปด้วยน้ำตา

 

“ฉันทำมันไม่ได้!”

 

“ยัยนี่นิ!”

 

เธอปฏิเสธคำขอของผมทันที

 

มารีกดดาบในมือมากขึ้น ผมจึงหยุดเธอเพื่อที่จะให้ไนอัสได้อธิบาย

 

“ชิ้นส่วนสีเงินเชื่อมต่อกับโครงด้านใน มันคือมิธริลทั้งชิ้น มันเป็นแสงสีเงินของมิธริลที่มีค่ายิ่งกว่าทองคำ!”  

 

“แต่ผมก็ชอบสีทองมากกว่า เอางี้ดีกว่ามาทาสีชิ้นส่วนที่เหลือทั้งหมดด้วยทองคำกัน!”

 

“นั่นเป็นเหตุผลที่รสนิยมของคุณมันห่วย! คุณไม่เข้าใจความแวววาวของมิธริลพวกนี้ว่ามันช่างเจิดจ้าขนาดไหน!”

 

ขอบชิ้นส่วนและลวดลายบนตัวเอวิทเป็นสีเงินทั้งหมด

 

ไนอัสปฏิเสธคำขอของผมที่จะทาสีใหม่ทั้งหมดด้วยสีทอง

 

-ถ้าไม่ใช่เธอพูด ผมคงปวดหัว

 

“ถ้าคุณลงสีทับมิธริล ความสามารถโดยรวมจะลดลง! ถ้าฉันนับมันเป็นตัวเลข ผลลัพธ์จะลดลงระหว่างสองถึงห้าเปอร์เซ็นต์!”

 

…ก็ยังพอรับไหว

 

“ไม่เป็นไร แค่ทาสีใหม่”

 

“มันไม่ได้ทาสีตั้งแต่แรก! สีดำเงาทั้งตัวของเอวิทนี้เป็นสีธรรมชาติของอดามันเทียม! อ๊ากก เอวิทที่น่ารักของฉันกำลังถูกเติมแต่งด้วยรสนิยมห่วยๆนั่น”

 

ไนอัสร้องไห้ขณะที่เธอเกาะติดกับเอวิท

 

มารีหันมาทางผม

 

“ท่านเลียม คุณอยากให้ฉันทรมานเธอไหม”

 

“ช่างเถอะ…เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร แต่ผมคาดหวังในตัวเธอไว้มาก ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ อย่างไรก็ตาม เพื่อเป็นการลงโทษ เธอจะต้องลงสีเอวิทด้วยตัวเอง ไม่ว่าเธอจะเกลียดมันแค่ไหนก็ตาม”

 

ผมสั่งให้ไนอัสซึ่งขัดคำขอของผม ให้ลงสีเอวิทด้วยตัวเอง

 

“อูว~ ลอร์ดเลียม เจ้าคนงี่เง่า~!”

 

การดูไนอัสลงสีขณะร้องไห้เป็นเรื่องสนุก และหลังจากปรับแต่งเอวิทอีกสองสามวันผมก็กลับไปโรงเรียนประถมในอีกครั้ง

 

◇ ◇ ◇

 

ณ โรงเรียนประถมตอนที่เลียมไม่อยู่

 

โรเซตต้าถูกเรียกโดยเจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เฝ้าดูครอบครัวของเธอ

 

“…ทำไมคุณไม่ลงแข่งขันทัวร์นาเมนต์อัศวินขับเคลื่อนล่ะ?”

 

เจ้าหน้าที่ถามโรเซตต้าที่ตอนนี้ดูโทรมไปหมด

 

“เราอนุญาตให้คุณเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาอย่างใจกว้าง แล้วทำไมไม่คุณไม่เข้าร่วมทัวร์นาเมนต์และสร้างความทรงจำสักสองสามอย่างล่ะ?”

 

“ในฐานะลูกสาวของบ้านดัชเชสคลอเดีย คุณจะหลีกเลี่ยงการเข้าร่วมเหมือนคนขี้ขลาดงั้นเหรอ?”

 

“คุณสามารถยืมเงินเพื่อจ่ายค่าเช่าหุ่นรบได้ ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จักกับคนรู้จักของฉันสำหรับเงินกู้”

 

พวกเขารู้ว่าเธอจะลงเอยด้วยการทำให้ตัวเองอับอาย

 

แน่นอนว่าผู้ให้กู้นั้นจะรีดดอกเบี้ยจนถึงขีดจำกัด

 

คนที่ดีจะถูกกีดกันไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านคลอเดีย

 

“…ฉันเข้าใจแล้ว”

 

แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้

 

นี่เป็นเพราะว่าโรเซตต้าไม่สามารถทนต่อการโน้มน้าวของเจ้าหน้าที่ได้อีกต่อไป

 

ในช่วงสองสามวันมานี้พวกเขาเกลี้ยกล่อมเธอไม่ว่าเธอจะหลับหรือตื่น กินหรือนอน

 

ในขณะที่พวกเขาสับเปลี่ยนคนมาคอยทรมานเธอเรื่อยๆ ภาระของพวกเขาจึงแทบไม่มี

 

“เป็นไปตามคาดของดัชเชสคนต่อไป! นอกจากตัวคุณเองแล้วท่านเดอร์ริก ของตระกูลเบิร์กลีย์และเลียม เด็กที่สร้างชื่อให้ตัวเองผ่านการล่าโจรสลัดก็เข้าร่วมในปีนี้เช่นกัน! นี่จะเป็นงานที่น่าสนใจอย่างแน่นอน”

 

ชื่อของเดอร์ริกถูกเรียกด้วยคำนำหน้าว่า ‘ท่าน’ ในขณะที่ชื่อของเลียมถูกกล่าวห้วนๆ – นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะรู้ความลำเอียงของพวกเขา

 

พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่เลวที่ใกล้ชิดกับเหล่าขุนนางโจรสลัด

 

(พวกเขารอที่จะหัวเราะเยาะฉัน เมื่อฉันได้รับบาดเจ็บระหว่างการแข่งขัน)

 

การแข่งขันเป็นงานที่อันตราย

 

มีหลายครั้งที่มีผู้เสียชีวิต

 

เพราะแบบนั้น ไม่ว่าใครก็จะหัวเราะเยาะคนงี่เง่าที่เต็มใจเข้าร่วมการแข่งขันพร้อมกับหุ่นรบที่ล้าสมัย

 

แต่วิญญาณของโรเซตต้าแตกสลายไปแล้ว

 

(ฉันก็แค่เข้าร่วมให้มันจบๆไป หรือถ้าโชคดีหน่อยก็แค่ตาย…)

 

แต่เจ้าหน้าที่ก็ตอกตะปูปิดความคิดของเธอ

 

“อ๋อ~ จริงสิ.. จะดีกว่าถ้าคุณไม่คิดอะไรแปลกๆเช่นการฆ่าตัวตายหรืออะไรแบบนั้น เห็นว่าเด็กเบนฟิลด์นั่นกำลังคิดที่จะแต่งงานกับคุณสินะ…  

แต่ทันทีที่เขารู้เรื่องหนี้ที่บ้านของคุณแบกรับไว้ เขาก็จะหนีไปเหมือนคนอื่นๆ…หืม~ ทำไมคุณไม่ลองให้กำเนิดลูกของเลียมดูล่ะ

ถ้าคนที่เกลียดเขาแบบคุณโค้งลงกราบงามๆต่อหน้าเขา เขาก็คงจัดให้คุณสักหนึ่งคน หากนั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ เรายินดีที่จะออกหน้าเจรจาเรื่องนี้ให้คุณเป็นพิเศษ”

 

เป็นประโยคที่บอกว่าพวกเขารู้ถึงความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเลียม

 

โรเซตต้ายอมแพ้ไปแล้ว

 

“…ทำในสิ่งที่คุณต้องการเถอะ”

 

◇ ◇ ◇

 

เลียมไม่ใช่คนเดียวที่เตรียมตัวสำหรับทัวร์นาเมนต์

 

ใกล้ดาวที่โรงเรียนประถมตั้งอยู่นั้นมีกองยานโจรสลัด

 

ยานโจรสลัดหลายร้อยลำถูกเดอร์ริกเรียกมารวมกัน

 

แต่ด้วยจำนวนแค่นี้ พวกเขาไม่เต็มใจที่จะโจมตีเลียม

 

“มีแค่นี้เองเหรอ?”

 

พวกโจรสลัดกังวลว่าจะทำให้เดอร์ริคผิดหวัง

 

“ท่านเดอร์ริค พวกเราจะสู้กับนักล่าโจรสลัดเลียมจริงหรือ?”

 

“ไม่ว่าคุณจะให้รางวัลมากแค่ไหน แต่การโจมตีเลียมนั้นมันมากเกินไป”

 

“แม้แต่กองยานโจรสลัดที่มีชื่อเสียงก็ไม่เคยมีโอกาสต่อต้านเขา”

 

ต่อหน้าโจรสลัดที่กำลังแสดงความอ่อนแอ เดอร์ริคดีดนิ้ว

 

ทันใดนั้นโรงเก็บยานก็เปิดออกและแสงสว่างจ้าก็ส่องสว่างให้เห็นอัศวินขับเคลื่อนรุ่นใหม่

 

พวกโจรสลัดอุทานด้วยความตกใจ

 

“นี่คือหุ่นรุ่นใหม่ที่สร้างขึ้นที่โรงผลิตอาวุธที่หนึ่ง ฉันจะใช้มันเพื่อฆ่าไอ้สารเลวเลียมนั่น”

 

กลยุทธ์ของเดอร์ริคคือ-

 

“มันเป็นทัวร์นาเมนต์ระดับประถมศึกษา และหากจะเข้าร่วม ผู้เข้าแข่งขันสามารถขับอัศวินขับเคลื่อนได้เพียง’เครื่องเดียว’เท่านั้น ในวันแข่งขันผมจะให้พวกคุณพุ่งลงจากบรรยากาศเข้าไปในสถานที่จัดงานและล้อมเลียมไว้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับกองยานของเขาหรือสิ่งอื่นๆ เจ้าหน้าที่ที่ดูแลบ้านคลอเดียจะให้การสนับสนุนพวกเรา”

 

สำหรับเจ้าหน้าที่ที่ชอบทรมานบ้านคลอเดียแล้ว การหมั้นหมายกับเลียมนั้นไม่ถูกยอมรับอย่างแน่นอน

 

ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจช่วยเหลือเดอร์ริค

 

ตอนนี้เดอร์ริครู้สึกผิดหวัง

 

เพราะการโจมตีนั้นที่อาณาเขตของเลียม ทำให้เขาสูญเสีย ‘สิ่งนั้น’ไป

 

‘สิ่งนั่น’หายไปในอาณาเขตของบ้านเบนฟิลด์ เพราะงั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บกู้มันกลับมาตราบใดที่กองยานของพวกเขาขวางทาง

 

“คนที่จะฆ่าเลียม– จะเป็นฉัน”

 

ที่โรงเรียนประถม เขากลัวมากจนไม่สามารถออกจากหอพักได้อีกต่อไป

 

นักเรียนที่เหลือในอาคารเรียนหลังที่สองก็เหมือนกัน

 

พวกเขาไม่สามารถกดขี่นักเรียนของอาคารอื่นได้อีกต่อไป

 

เพราะถ้าบังเอิญไปเจอเลียม นั่นคงเป็นจุดจบของพวกเขา

 

ในอดีตก่อนที่จะเจอเลียม พวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ อาละวาดตามที่พวกเขาพอใจ

 

แต่ตอนนี้พวกเขาหวาดกลัวเลียม

 

“…ทำให้แน่ใจว่าคุณจะต้องฆ่าเลียมให้สำเร็จ ตราบใดที่คุณรุมโจมตีเขาด้วยเจ้ารุ่นใหม่พวกนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”

 

เลียมแค่แข็งแกร่งกว่าคนปกติเพียงเล็กน้อย  (TL:เหรอออ)

 

ตราบใดที่คุณรุมโจมตี เขาก็ไม่มีอะไร

 

เดอร์ริกพูดย้ำราวกับจะโน้มน้าวใจตัวเอง ขณะที่กัดนิ้วโป้งของเขา

 

(ใช่ มันจะไม่เป็นไร พวกมันอาจดูเหมือนอัศวินขับเคลื่อนที่โจรสลัดใช้ แต่พวกมันเป็นรุ่นใหม่ราคาแพง ฉันจะฆ่าไอ้สารเลวเลียมด้วยสิ่งนี้!)  

 

◇ ◇ ◇

 

ที่อาคารเรียนหลังที่หนึ่งของโรงเรียนประถมศึกษา

 

เคิร์ทกับวอลเลซคุยกันในห้องน้ำชาย

 

“ฉันเรอะ? ไม่ ฉันจะไม่เข้าร่วม”

 

หัวข้อคือการแข่งขันที่จะเกิดขึ้น

 

“คุณมีใบอนุญาตการใช้ดาบไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดจะแสดงความแข็งแกร่งสักหน่อยรึ?”

 

เคิร์ท ทายาทของตระกูลบารอนเอ็กซ์เนอร์ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าร่วมการแข่งขัน

 

“ฉันไม่มีเครื่องส่วนตัวจากทางบ้าน และแม้ว่าฉันจะเช่ามันเพื่อลงแข่ง ฉันก็ยังเทียบกับเลียมไม่ได้”

 

“ฉันเดาว่าบ้านของคุณก็มีปัญหาเหมือนกันใช่ไหม”

 

“ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราเช่ายานจากเขา”

 

ด้วยการสนับสนุนของเลียมดินแดนของเขาจึงเพื่องฟู

 

อย่างไรก็ตามนั่นเป็นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น

 

เคิร์ทยังไม่สามารถที่จะฟุ่มเฟือยได้

 

วอลเลซมีสีหน้ากังวล

 

“เฮ้ ไม่มีทางที่จะหยุดเลียมได้เลยเหรอ? ถ้าเดอร์ริกของตระกูลเบิร์กลีย์เข้าร่วม เลียมจะต้องฆ่าเขาและก่อสงครามอย่างแน่นอน”

 

แต่เคิร์ทบอกวอลเลซว่ามันเป็นไปไม่ได้

 

“เลียมไม่ใช่พวกที่จะเปลี่ยนใจง่ายๆ นอกจากนี้ เขาจับตาดูเดอร์ริกมาระยะหนึ่งแล้ว เพราะแบบนั้นต่อให้เขาไม่ทำตอนนี้ เขาก็จะทำมันในภายหลังอยู่ดี”

 

“แต่คู่ต่อสู้ของเขาคือขุนนางโจรสลัด! พวกเขามีพันธมิตรมากมายนอกจากครอบครัวของเขา!”

 

พวกเขามีพันธ์มิตรจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ขุนนาง

 

“ยิ่งเป็นแบบนั้น เลียมก็จะยิ่งมีแรงผลักดันมากขึ้นไปอีก”

 

วอลเลซเป็นกังวล

 

“ฉันตัดผู้อุปถัมภ์ไม่ได้ แต่เขามีคุณธรรมเกินไป… ให้ตายสิ ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้ลำบากตลอดเลยนะ”

 

ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยปัญหาในขณะที่เขาเป็นราชวงศ์ ถึงแม้ตอนนี้จะพบคนที่เข้ามาช่วยเหลือแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

◇ ◇ ◇

 

บ้านของครอบครัวเบนฟิลด์

 

ที่นั่น พวกเขาเชิญดัชเชสแห่งบ้านคลอเดียและบรรพบุรุษของเธอมา

 

เมื่อไม่มีคนใช้คอยช่วยเหลือ พวกเขาจึงมาที่คฤหาสน์ของเลียมโดยลำพัง

 

พวกเขาได้รับการต้อนรับจากพ่อบ้านไบรอัน เช่นเดียวกับอัศวินและคนรับใช้ที่อยู่รอบตัวเขา

 

“พวกเรารอคุณอยู่… แต่กระผมจำไม่ได้ว่าเชิญพวกคุณมาด้วย”

 

ไบรอันยิ้มขณะมองดูเจ้าหน้าที่ของจักรพรรดิที่ยืนอยู่ข้างหลังบ้านคลอเดีย

 

“คิดซะว่าเราเป็นคนคุ้มกันของบ้านคลอเดีย ไม่ต้องห่วงพวกเรา”

 

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาพูดขณะจ้องไปที่ไบรอันอย่างเย็นชา

 

ไม่มีความเป็นมิตรอยู่ในนั้น

 

เซเรน่า เฝ้าดูพวกเขาอย่างเงียบๆ

 

ขณะที่พวกเขากำลังจะย้ายไปที่ห้องรับแขก พวกเขาตัดสินใจแยกกันเพราะเจ้าหน้าที่เหล่านั้นต้องเข้ามาขัดการเจรจาอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“ไบรอัน ฉันจะพาเจ้าหน้าที่ออกไปเอง”

 

เมื่อเซรีน่าบอกเขาอย่างนั้น ไบรอันพยักหน้า

 

“ฉันอยากให้ดัชเชสและบรรพบุรุษของเธอได้พูดคุยกับเพศเดียวกัน แต่ฉันเข้าใจ ให้ฉันจัดการเรื่องเจรจาเอง”

 

ไบรอันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้การสู้รบครั้งนี้ผ่านไปได้

 

◇ ◇ ◇

 

ที่ห้องรับแขก

 

ดัชเชสคนปัจจุบัน– แม่ของโรเซตตา กำลังพยุงแม่ของเธอซึ่งกำลังหน้ามืด

 

ไบรอันรีบวิ่งเข้าไปหา

 

“ค- คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉันจะโทรหาหมอทันที”

 

อย่างไรก็ตามบรรพบุรุษส่ายหัว

 

“มันสายเกินไปแล้ว ทั้งหมดที่ฉันต้องทำในตอนนี้… คือการใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อหลานสาวของฉัน”

 

ร่างกายของบรรพบุรุษอ่อนแอลงหลังจากทนต่อสภาพความเป็นอยู่ที่ที่เลวร้ายมาเป็นเวลานาน

 

“…คุณไบรอัน เราต้องการปฏิเสธข้อเสนอหมั้น”

 

“ค-คุณช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าทำไม? ท่านเลียมจริงจังกับเรื่องนี้มาก”

 

“และนั่นก็คือเหตุผล บ้านคลอเดียมีความสุขมากที่เขามีความเมตตาต่อเรา แต่มันไม่ใช่แค่หนี้ที่เราจะต้องให้บ้านเบนฟิลด์แบกรับ คุณไม่ได้สังเกตเจ้าหน้าที่เหล่านั้น ที่เรียกตัวเองว่าคนคุ้มกันของเรานั่นเหรอ? พวกเขาคือ… คนที่มีอยู่เพียงเพื่อทรมานเรา เราไม่สามารถโยนสิ่งนั้นให้คุณได้หรอก”  

 

พวกเขาคือกลุ่มคนที่ใช้คำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับเป็นเหตุผลในการทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ

 

พวกเขาไร้ความปราณีและกระทำสิ่งเลวร้ายหลายอย่างเพราะว่าไม่มีใครหยุดพวกเขาได้

 

ความทุกข์ของคนอื่นทำให้พวกเขามีความสุข—นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเป็น

 

หัวหน้าคนปัจจุบัน– ดัชเชสคำนับอย่างสุดซึ้ง

 

“อย่างน้อยที่สุด สำหรับความรู้สึกของลอร์ดเลียม เราได้รับรู้แล้ว ความเมตตาที่คุณแสดงให้เราเห็น บ้านคลอเดียขอขอบคุณคุณ”

 

ไบรอันรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้หลังจากได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขา

 

และคิดกับตัวเองว่า

 

(ท่านเลียมต้องการช่วยคนเหล่านี้ ไบรอันคนนี้ภูมิใจในความใจดีของเขาจริงๆ)

 

ไบรอันเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า

 

“…ฉันขอปฏิเสธการปฏิเสธของคุณ”

 

เมื่อทั้งสองมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ เขาก็รีบเสริมว่า

 

“มันเป็นความปรารถนาของท่านเลียมที่จะรับท่านหญิงโรเซตต้าเป็นภรรยาของเขา ดังนั้นไบรอันคนนี้จะยอมแพ้ไม่ได้!”

 

ยายของโรเซตต้าส่ายหัวของเธอ

 

“มันไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้น คำสั่งที่กินเวลานานกว่าสองพันปีมันหนักหนามากขนาดนั้น”

 

‘เป็นคำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว’

 

พวกเขาทรมานพวกเขามาเป็นเวลาสองพันปีโดยใช้สิ่งนี้เป็นเหตุผล

 

มันจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

 

-มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

 

“ท่านเลียมไม่เคยยอมแพ้ในเรื่องนี้ และเราได้รับอนุญาตจากจักรวรรดิแล้ว! บ้านเบนฟิลด์นั้นเต็มใจที่จะแบกรับทั้งบาปและหนี้สินของบ้านคุณ! ในฐานะสมาชิกของตระกูลดัชเชสคุณยังไม่พอใจอีกหรือ!”

 

คำพูดของไบรอันไปไม่ถึงคนทั้งสองที่วิญญาณแตกสลาย

 

ถึงกระนั้น เขาก็ยังพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อเลียม

 

◇ ◇ ◇

 

ในห้องที่ถูกแยกต่างหาก

 

เซเรน่ากำลังคุยกับเจ้าหน้าที่เฝ้าระวัง

 

“เราได้รับอนุญาตสำหรับการหมั้นในครั้งนี้แล้ว งานของคุณจบลงที่นี่”

 

เจ้าหน้าที่ที่นั่งบนโซฟายกเท้าขึ้นบนโต๊ะอย่างหยาบคาย

 

“นั่นไม่สำคัญ เรากำลังทำงานภายใต้คำสั่งของจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว แม้ว่าชื่อของพวกเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เราก็ยังคงทำงานของเราต่อไปได้ เพียงแค่ต้องคอยดูแลบ้านเบนฟิลด์แทน”

 

หลังจากผ่านมาสองพันปี องค์กรของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างมาก

 

พวกเขากลายเป็นกลุ่มกองกำลังเจ้าปัญหา

 

“…คุณกำลังจะบอกว่าคุณจะทำแบบนั้นกับบ้านเบนฟิลด์งั้นรึ?”

 

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบ

 

“ก็ใช่สิ แต่ก่อนอื่นเลย การแต่งงานเพื่อช่วยเหลือคลอเดียมันเป็นไปไม่ได้ เจ้าเด็กเลียมนั่นถือดีเกินไป ความมืดของจักรวรรดิจะต้องกลืนกินเขาแน่”

 

ดวงตาของเซเรน่าหรี่ลง

 

“หลังจากยุ่งกับลอร์ดเลียม คุณคิดว่าคุณจะเดินจากไปโดยไม่เสียหายได้จริงหรือ?”

 

“เขาเป็นแค่เด็กที่แข็งแกร่งกว่าปกติเล็กน้อย”

 

เมื่อเห็นทัศนคติของพวกเขา เซเรน่าก็เข้าใจ

 

(ต้องรับมือกับคนแบบนี้…นายกฯเองก็ลำบากไม่น้อยเลยนะ)

 

เงาของเซเรน่าสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอคิดแบบนั้น

 

ข้างในเงานั้นมีดวงตาสีแดงสองดวงซึ่งคอยเฝ้าดูเจ้าหน้าที่อย่างระมัดระวัง

 

—————–

 

Brian (´；ω；｀) “การได้เห็นลอร์ดเลียมย้อมมรดกของท่านอลิสแตร์ด้วยสีทองนั้นช่างเจ็บปวด…”

 

—————–

สนับสนุนผู้แปลได้ที่นี่นะครับ  

กสิกร 475-2-65694-8 นายเมือง บ.

 มีเหตุติชมอะไร อินบ็อกซ์ถามได้ที่เพจเฟสบุ๊ค Avolenn channel ครับ