เอวิท

 

ในช่วงเวลาที่ผมกำลังอายุสามสิบกลางๆ

 

ในที่สุดอัศวินขับเคลื่อนที่ผมส่งไปซ่อมก็กลับมา

 

มันคืออาวุธรูปแบบมนุษย์ที่สวมชุดเกราะเหมือนอัศวิน และบนแขนของมัน มีโล่ขนาดใหญ่พิเศษที่ติดอยู่บนไหล่แต่ละข้างของมัน

 

ผมคิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพัฒนาอาวุธให้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่จากมุมมองของผู้คนในจักรวาลนี้ อาวุธที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์นั้นง่ายต่อการควบคุม

 

จักรวาลแฟนตาซีนั้นสุดยอด

 

เอวิท ถูกประจำการอยู่ในสวนของคฤหาสน์ และดูน่ากลัวทีเดียว

 

“ตอนนี้คุณไม่คิดว่ามันน่าทึ่งเหรอคะ?”

 

ข้างๆ ผมเป็นช่างเทคนิคที่แสดงสีหน้าพึงพอใจจากโรงงานอาวุธที่เจ็ดของจักรวรรดิอัลแกรนด์

 

ผมบอกได้เลยว่าเธอเป็นทหารเพราะมีตรายศที่ติดอยู่บนเครื่องแบบของเธอ

 

ช่างเทคนิคสวมแว่นตาและมีผมบ๊อบสีดำยาวถึงไหล่ของเธอ

 

เธอให้ความรู้สึกเป็นผู้หญิงฉลาดที่มีความภาคภูมิใจในงานที่เธอทำ

 

ผมยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย

 

“ฉันดีใจที่คุณชอบมัน แม้แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะสามารถซ่อมเครื่องแบบนี้ได้”

 

“คุณรู้จักเครื่องรุ่นนี้ด้วย?”

 

“เพราะมันเป็นเครื่องบินที่ผลิตโดยเรา รุ่นเดียวกันนี้สามารถพบได้ในหนังสืออ้างอิงของห้องสมุดของเรา”

 

เครื่องขนาดใหญ่ที่ตกรุ่นไปแล้ว

 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหากับค่าบำรุงรักษาเนื่องจากรุ่นขนาดใหญ่ได้รับการดูแลแบบเดียวกับรุ่นเล็ก

 

ช่างเทคนิคดูกังวลเล็กน้อย

 

“คุณแน่ใจนะว่าโอเคกับเรื่องนี้? เมื่อนำความช่วยเหลืออัตโนมัติออก จะควบคุมได้ยากขึ้นมาก”

 

เหมือนการใช้เกียร์ธรรมดากับออโต้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ?

 

อาจารย์ที่อยู่ข้างผมหัวเราะขณะกอดอก

 

“เลียมสามารถเอาชนะอุปสรรคของความยากลำบากนี้ได้แน่นอน ไม่ต้องกังวลไป  ฉันของทราบชื่อคุณได้ไหม

พอดีมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเล็กน้อย ทำไมเราไม่คุยกันในห้องรับรองแขกล่ะ-”

 

“ไม่ได้หรอกค่ะ แม้ฉันจะเตรียมคู่มือไว้แล้ว แต่ถ้าเป็นเคาท์ที่จะขับมันฉันก็ควรอธิบายให้เขาฟังโดยตรงดีกว่า”

 

ดูเหมือนอาจารย์จะมีบางสิ่งจะคุยกับช่างเทคนิค

 

แต่เธอปฏิเสธคำเชิญของเขาด้วยรอยยิ้ม

 

ผมมองไปที่อาจารย์ที่ห่อไหล่ด้วยความหดหู่

 

ในฐานะลูกศิษย์ของเขา ผมควรส่งเสริมให้เธอยอมเป็นแฟนของอาจารย์ดีไหมนะ?

 

อืม … อีกฝ่ายหนึ่งเป็นทหารของจักรวรรดิ

 

เธอเป็นคนประเภทที่คุณมักจะลังเลที่จะเข้าไปคุยด้วย

 

“ตอนนี้คุณต้องการเข้าไปในห้องนักบินไหม?”  

 

“เอ่อ เอ่อ…ใช่”

 

ขณะที่ช่างเทคนิคอธิบาย ผมก็ตรงไปที่ห้องนักบิน

 

◇ ◇ ◇

 

คุณไม่สามารถพูดได้ว่าห้องนักบินแคบ

 

“จริงๆแล้วมันค่อนข้างกว้าง ไม่สิ…พื้นที่นี้มากเกินไปหรือเปล่า”

 

“ห้องนักบินได้รับการขยายโดยใช้เวทย์มนตร์ควบคุมอวกาศ เราได้เตรียมที่นั่งคุณภาพสูงสุดเพื่อให้คุณรู้สึกสบาย

นอกเหนือจากความจริงที่ว่าไม่มีระบบช่วยเหลืออัตโนมัติแล้ว รุ่นนี้ยังเป็นรุ่นที่มีความสามารถสูงสุดอย่างแน่นอน”

 

เมื่อผมนั่งลง ก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเบาะนั่ง

 

มันเหมือนกับว่ามีความรู้สึกถูกโอบ รอบร่างกายของผม มันเป็นความรู้สึกแบบนั้น

 

แท่งควบคุมจะปรับให้เข้ากับตำแหน่งมือโดยอัตโนมัติ

 

“ตอนนี้ผมชอบมันมาก มันเป็นสีดำที่ผมชอบ และดูเท่จริงๆ”

 

“ลูกค้าผู้ชายของเราจำนวนมากชอบสีดำ จึงมีเครื่องสีดำจำนวนมาก”

 

ขุนนางหลายคนมีอัศวิน

 

เหตุผลก็เพราะว่าอัศวินเป็นสัญลักษณ์ของสถานะ

 

นอกจากนี้ยังมีความจริงที่ว่าอาวุธรูปแบบมนุษย์เป็นที่นิยมในหมู่ขุนนาง

 

ตราบใดที่ยังดูดี พวกขุนนางจะซื้อเพื่อศักดิ์ศรีของตระกูล

 

มีแม้กระทั่งขุนนางที่แต่งตัวเหมือนอัศวิน

 

“ประเด็นคือ มีคนไม่มากนักที่ยินดีจ่ายมากขนาดนี้ในการบำรุงรักษาเครื่องๆหนึ่งขนาดนี้”

 

“อย่างนั้นเหรอ? ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนทำกันซะอีก”

 

อาจารย์บอกผมอย่างนั้น

 

และด้วยเหตุนี้ ผมจึงยอมทุ่มเงินไปไม่น้อย

 

“โดยปกติจำนวนดังกล่าวสามารถใช้สำหรับการปรับปรุงงานของโมเดล รุ่นที่ผลิตจำนวนมาก คุณให้งบประมาณมากมายแก่เรา

ดังนั้นวิศวกรจึงต้องทุ่มสุดตัว ลองสตาร์ทเครื่องยนต์ดูสิคะ”

 

เมื่อผมสตาร์ทเครื่องยนต์ด้วยสวิตช์ มีบางอย่างเริ่มสแกนร่างกายของผม

 

มันสามารถจดจำนักบิน ดังนั้นบุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาต จะไม่สามารถใช้มันได้

 

“ท่านลอร์ด ลงทะเบียนเสร็จสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้คุณเป็นผู้ดำเนินการและนักบินเพียงคนเดียวที่สามารถเคลื่อนย้ายเด็กคนนี้ได้

นี่เป็นเครื่องที่สร้างขึ้นมาเพื่อคุณโดยเฉพาะค่ะ”

 

“การได้ยินว่ามันเป็นเครื่องส่วนตัวทำให้ผมมีความสุข”

 

เมื่อผมจับและขยับแท่งควบคุม ทิวทัศน์ที่ปรากฏตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

 

ห้องนักบินเริ่มสั่นเบาๆ

 

“ห-ห๊ะ?”

 

ก่อนที่ผมจะทำอะไร เอวิทก็ล้มลงแล้ว

 

ช่างเทคนิคพยักหน้า ‘เป็นไปตามที่คาดไว้’

 

“เด็กคนนี้ได้เอาฟังก์ชั่นช่วยเหลือทั้งหมดและเอาตัวปรับสมดุลอัตโนมัติออกแล้ว มันมีรูปแบบการควบคุมที่ยากมาก  

แต่ถ้าคุณสามารถควบคุมมันได้ คุณก็จะสามารถเคลื่อนไหวราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของคุณเอง”

 

ดูจากการใช้งาน น่าจะเป็นเรื่องยากพอตัว

 

ในที่สุดผมก็เข้าใจสิ่งที่อาจารย์พยายามจะบอก

 

“ถ้าผมสามารถใช้สิ่งนี้ได้ ผมก็จะเป็นสุดยอดนักบิน!”

 

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะคะ ถ้าคุณสามารถใช้งานเครื่องนี้ได้ตั้งแต่ยังเด็ก แสดงว่าคุณเป็นนักบินระดับแนวหน้าแล้ว”

 

ช่างเทคนิควางมือของเธอเหนือมือของผมที่ถือแท่งควบคุม

 

ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของหญิงสาว

 

– ผมเดาว่าถึงแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ความคลางแคลงใจที่มีต่อผู้หญิงของผมก็เริ่มน้อยลง

 

แต่ก็ยังมีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่

 

“การบังคับเลี้ยวและการควบคุมภาพรวมเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการขับเด็กคนนี้ นึกถึงตอนที่ใช้งานเวทมนต์ดูนะคะ

ทีนี้ มาลองขยับคันบังคับช้าๆ กัน”

 

ทีละเล็กทีละน้อย เอวิท ค่อยๆ เริ่มยืนขึ้น

 

ใครจะรู้ว่าการยืนขึ้นอาจทำให้ประสาทเสียได้?

 

ถ้าผมทำพลาดแม้แต่นิดเดียว เครื่องต้องล้มลงอย่างแน่นอน

 

ในขณะที่ช่างอธิบายการทำงานของเอวิท ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะจดจ่ออยู่กับการฟัง

 

“เด็กคนนี้หนัก แต่ก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน กับการขับเคลื่อนเครื่องไม่ใช่เรื่องง่าย และคุณต้องจำไว้ว่านี่ไม่ใช่เกม

ให้แน่ใจว่าได้จัดการกับมันด้วยความระมัดระวัง”

 

ช่างเครื่องเข้ามาใกล้ผม

 

“แล้วนี่-“

 

ผมรู้สึกร่างกายเกร็งโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมในตอนนี้ไม่สามารถขยับตัวหนีไปไหนได้

 

เธอค่อนข้างสมบูรณ์ทั้งหน้าอกและก้น เธอมีการแต่งตัวที่ดีและเอวที่กระชับของเธอแสดงออกถึงความสมบูรณ์แบบของเธอ

 

ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงสัมผัสของหน้าอกของเธอขณะที่เธออธิบายสิ่งต่างๆ

 

ในเวลานั้น เอวิทผู้ซึ่งตรวจพบความคิดและเวทย์มนตร์ของผมเริ่มขยับมือ ไม่สิ มันอาจจะเคลื่อนไหวเกี่ยวกับคำสั่งที่ผมให้ไว้โดยไม่รู้ตัว

 

ช่างเทคนิคสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวและอยู่ห่างจากผมทันทีโดยซ่อนหน้าอกของเธอด้วยแขน

 

“ค-คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย!”

 

“…ทำไมเราไม่หยุดพักกันก่อน โอ้? ดูเหมือนว่าการสื่อสารจะออฟไลน์ มีข้อผิดพลาดในการทดสอบหรือไม่”

 

◇ ◇ ◇

 

ไบรอันมองดูเอวิทที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา อัศวินแห่ง[อลิสแตร์] ปู่ทวดของเลียม และรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

 

แม้ว่ารูปร่างจะเปลี่ยนไป แต่ก็ยังมีร่องรอยของรูปแบบเดิมหลงเหลืออยู่

 

อย่างไรก็ตาม เขาค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับท่าทางของเอวิทซึ่งเป็นมรดกตกทอดของอลิสแตร์ซึ่งมีการเคลื่อนไหวของมือ ที่น่าสงสัยอย่างมาก

 

“…ท่านเลียม ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”

 

หืม…

 

ดูเหมือนว่า…เขาจะรู้แล้ว

 

ช่างเทคนิคคนสวยอยู่ลำพังกับเลียมในห้องนักบิน

 

เนื่องจาก เลียมสามารถทำสิ่งนั้นกับอามากิได้ บางทีเขาอาจจะทำกับเธอด้วย? ไบรอันนึกถึงเรื่องนั้น

 

อย่างไรก็ตาม นี่คือเลียมคนเดียวกับที่หลีกเลี่ยงผู้หญิงจริงๆรึ?

 

ไบรอันเคยกังวลว่าเลียมอาจจะสนใจแต่หุ่นยนต์อย่างเดียว

 

แต่ในที่สุดเขาก็ได้ตื่นมาพบกับเสน่ห์ของหญิงสาวจริงๆ ในที่สุด ไบรอันก็สามารถหยุดกังวลเกี่ยวกับปัญหาของทายาทได้

 

แม้จะไม่มีเสียงออกมาจากอัศวินที่กำลังเคลื่อนไหว แต่ราวกับว่ามันกำลังลูบไล้อะไรบางอย่าง

 

ไบรอันเริ่มหลั่งน้ำตาเมื่อคิดว่ามรดกของอลิสแตร์ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวที่ลามกอนาจารเช่นนี้

 

เอวิทสามารถทำซ้ำการเคลื่อนไหวของมือของนักบินได้อย่างละเอียด

 

ราวกับว่ามีหน้าอกอยู่ตรงนั้น

 

อย่างน้อยก็ปิดเครื่องก่อน! ไบรอันคิดอย่างนั้น แต่ทำได้เพียงมองดูสถานการณ์โดยไม่ไปรบกวนเลียม

 

นอกจากนั้น ดูเหมือนว่าการสื่อสารจะถูกปิด

 

ยาสึชิมีสีหน้าหงุดหงิด

 

“เจ้าหนูนั่น…ความรู้สึกจากหน้าอกของร้อยโทคนนั้น นุ่มสินะ! นุ่มใช่มั้ย!”

 

ในขณะที่มือเอวิทยังคงเคลื่อนไหวอย่างหยาบคาย ยาสึชิพยายามเชื่อมต่อการสื่อสาร จนอารมณ์ของเขาใกล้ถึงขีดจำกัด

 

“เลียม ออกมาซะ อย่าอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอิจฉาแบบนั้นคนเดียว ออกมาเดี๋ยวนี้ เข้าใจไหม เลียม? คุณกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่า เลียม!”

 

เขาทำตัวเท่เมื่ออยู่ต่อหน้าเลียม แต่เมื่อพ้นสายตา ทัศนคติที่ไม่ดีของเขาก็เริ่มฉายแสงออกมา

 

ไบรอันดูสภาพที่ไม่น่าเชื่อถือของเขา

 

(ผู้ชายแบบนี้ทำให้ลอร์ดเลียมเติบโตขึ้นขนาดนี้ได้ยังไง?)

 

พวกเขากำจัดเขาไม่ได้เพราะเขาสร้างผลลัพธ์ที่ดีออกมา และแม้ว่าพวกเขาจะรายงานเรื่องเหล่านี้ให้เลียมฟัง  

เลียมก็เพิกเฉยต่อพวกเขา ด้วยความเคารพอย่างเต็มที่ต่อยาสึชิ อาจารย์ของเขา

 

เขายังไม่ได้สร้างปัญหาใหญ่ใดๆ ไบรอันจึงเก็บความคิดเห็นไว้กับตัวเองตราบเท่าที่ผลลัพธ์นั้นดีต่อเลียม

 

แม้ว่ายาสึชิจะบอกให้อามากิรื้อมรดกของอลิสแตร์ ไบรอันก็ยังรู้สึกเฉยๆกับเรื่องนั้น

 

ภายใต้สถานการณ์ปกติ อามากิผู้ซึ่งให้ความสำคัญกับประสิทธิภาพจะไม่คิดนำเอาเอวิทออกไปซ่อมแซมอย่างแน่นอน

 

ตอนนี้ ยาสึชิ กำลังกรีดร้อง

 

“ฉันบอกให้ลงจากตรงนั้น! ไอ้เด็กเวร!”

 

จากคำพูดนั้น อามากิเริ่มจ้องไปที่ยาสึชิ

 

เขาสังเกตเห็นและขอโทษทันที

 

“อ่า ขอโทษด้วยเรื่องนั้น ฉันแค่จริงจังไปหน่อย”

 

ในขณะที่มีเหงื่อเย็นหยด เขาก็แสดงท่าทางที่น่าสมเพชต่อหน้าหุ่นยนต์อามากิ

 

ชายผู้นี้เป็นปรมาจารย์ดาบและศิลปะการต่อสู้จริงเหรอ?

 

ไบรอันอดไม่ได้ที่จะสงสัย

 

◇ ◇ ◇

 

(ไอ้หนู ฉันจะไม่ยกโทษให้แกเด็ดขาด…)

 

ยาสึชิโกรธที่ลูกศิษย์ของเขาได้ทำอะไรต่อมิอะไรกับคนที่เขาใฝ่ฝัน

 

อย่างไรก็ตาม เขายังกลัวว่าเลียมจะโวยวายใส่เขาด้วยความโกรธ ถ้าเขาทำอะไรลงไป ดังนั้นเขาจะระบายความคับข้องใจผ่านการฝึกฝนที่เข้มงวด

 

ลูกปลาตัวเล็กที่เก็บความขุ่นเคืองเล็กน้อย – นั่นคือผู้ชายแบบที่ยาสึชิเป็น

 

“เลียม คุณตัวสั่น”

 

“ผ-ผมจะระวัง”

 

เลียมยืนอยู่บนท่อนซุงที่สั่นคลอนขณะปิดตา และหากนั่นยังไม่พอ เขาถูกบังคับให้เหวี่ยงดาบดัดแปลงที่ออกแบบมาให้หนักกว่าปกติหลายเท่า

 

เขายังถูกบังคับให้เดินไต่เชือกและทำการแสดงอื่นๆ

 

ทั้งหมดเพียงเพราะเขาทำอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงที่ยาสึชิหมายปอง

 

“อย่าเหวี่ยงดาบถ้าคุณมีรากฐานที่ไม่มั่นคง เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น”

 

เลียมดูเหนื่อยมากและเหงื่อออกโทรมกาย

 

ยาสึชิ ตั้งใจแน่วแน่ที่จะผลักดันเขาไปสู่ขีดจำกัด นั่นคือการฝึกฝนแบบนั้น

 

“เราจะมีการฝึกการเคลื่อนไหวเมื่อสิ่งนี้สิ้นสุดลง ไม่มีเวลาพักผ่อน”

 

“รับทราบครับอาจารย์!”

 

คำตอบของเลียมค่อนข้างดี แต่เลียมทำบางอย่างกับผู้หญิงที่ ยาสึชิสนใจ

 

เขาไม่มีวันให้อภัยสิ่งนั้น

 

(แม้ว่าฉันจะให้คำขอร้องยากๆ กับเขาไปเรื่อยๆ… ความจริงที่ว่าเขาทำทุกสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้สำเร็จคือการทำลายความภาคภูมิใจของฉัน ยอมแพ้สักครั้งเถอะนะ เจ้าหนู!)

 

ช่างเทคนิคซึ่งอยู่ต่อประมาณหนึ่งเดือนเพื่ออธิบายขั้นตอนการบำรุงรักษาและคำแนะนำในการขับเอวิทได้จากไปแล้ว

 

เธอบอกว่าจะกลับมาอีกครั้ง ซึ่งยาสึชิอยากได้ชื่อและข้อมูลติดต่อของเธอ

 

“ขาของคุณยังสั่นอยู่ คุณยังฝึกไม่พอ”

 

“ฮึ่ม ครั้งหน้าผมจะฝึกฝนให้หนักขึ้น”

 

“ฉันจะทำมันอย่างแน่นอน จากนี้ไปเราจะลุยกันให้หนักกว่านี้”

 

การฝึกค่อยๆ เข้มงวดขึ้นเพียงเพราะความแค้นส่วนตัว

 

◇ ◇ ◇

 

ไกด์ก้าวผ่านประตูข้ามมิติ

 

เขายืนอยู่บนหลังคาของคฤหาสน์

 

ไกด์ที่เฝ้าดูสิ่งต่าง ๆ จากระยะไกลมีความคาดหวังสูงสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

“ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง เลียม”  

 

ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ดีกว่าที่ไกด์คิดไว้เสียอีก

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงจะยิ่งอร่อยขึ้น เมื่อเขาได้ทำลายมันทั้งหมด

 

มันคงไม่นานหรอก

 

“อาณาเขตเต็มไปด้วยชีวิตชีวาจริงๆ แล้วเจ้าคนขี้โกหกคนนั้นยังทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

 

แม้ว่าเลียมจะค้นพบความจริงและประหารคนคนนั้น มันก็ไม่ได้สำคัญเลย

 

ไกด์จะสนุกกับทุกสถานการณ์

 

ขณะที่ไกด์ตามหาเลียมด้วยความปิติ เขาก็พบเลียมอยู่ในสวนของคฤหาสน์

 

มีท่อนซุงหลายท่อนวางอยู่รอบๆ ตัวเขา แต่ไม่มีท่อนไหนอยู่ใกล้ดาบของเขาเลย

 

“ตอนนี้เขากำลังซ้อมอยู่เหรอ? ฉันรอคอยที่จะได้เห็นว่าเขามีทักษะมากแค่ไหน”

 

เขาไม่ได้ไร้ความสามารถอย่างสมบูรณ์ ไกด์รู้ว่าอย่างน้อยการคนขี้โกหกนั้นสามารถสอนพื้นฐานการใช้ดาบให้เขาได้

 

แต่แค่นั้นระดับนั้น เทียบไม่ได้เลยกับอัศวินจริงๆ

 

ถ้าเลียมคิดว่าเขาแข็งแกร่งขึ้น หลังจากเชี่ยวชาญทักษะแบบงูๆปลาๆ ก็จะมีชิ้นส่วนที่ไกด์จะใช้เพื่อความเพลิดเพลินในอนาคตของเขา

 

มีความแตกต่างอย่างมากในความแข็งแกร่งส่วนบุคคลจากผู้อยู่อาศัยในจักรวาลนี้

 

ความแตกต่างระหว่างคนที่เคยใช้แคปซูลการศึกษาตั้งแต่อายุยังน้อยกับบางคนที่ใช้เพียงครั้งเดียวหรือสองครั้งนั้นมหาศาล

 

เพื่อให้สิ่งต่าง ๆ ยอดเยี่ยม ผู้คนล้วนเกิดมาพร้อมพรสวรรค์

 

ขุนนางและอัศวินที่มีการศึกษาดีย่อมแข็งแกร่งโดยธรรมชาติในจักรวาลนี้

 

อัศวินเองก็มีความพิเศษมากกว่าปกติ เนื่องจากพวกเขาเป็นบุคคลที่สามารถเอาชนะทหารที่ถือปืนด้วยดาบได้

 

เลียมผลักดาบออกจากฝักเล็กน้อยด้วยนิ้วโป้งซ้าย ดาบปล่อยเสียง ‘คลิ๊ก’ เล็กๆ

 

ไกด์งุนงง

 

“…อะไร?”

 

เกือบจะในทันทีหลังจากนั้น ท่อนไม้ทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาถูกผ่าครึ่งแล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรง

 

พวกเขาทั้งหมดถูกตัดอย่างสะอาดและสวยงาม

 

“…เอ๊ะ? เอ๊ะ?!?!”

 

ไกด์ถูกแช่แข็ง

 

ในช่วงสามทศวรรษที่เขาทิ้งเลียมไว้ตามลำพัง เลียมแข็งแกร่งขึ้นมาก

 

หุ่นยนต์และพ่อบ้านที่กำลังดูเลียมเริ่มปรบมือ

 

“วิเศษมากเลยค่ะ นายท่าน”

 

“ไบรอันคนนี้รู้สึกประทับใจมาก”

 

มันเป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ

 

ทั้งการใช้เวทย์มนตร์และความสามารถทางกายภาพของเขานั้นเกินขอบเขตไปแล้ว มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

 

แต่น่าแปลกที่เลียมยังคงดูไม่พอใจในขณะที่เขาเช็ดเหงื่อออกด้วยผ้าขนหนูที่เขาได้รับจากอามากิ

 

“นี่ยังแค่เล็กน้อยถ้าเทียบกับดาบของอาจารย์  ผมต้องการให้เขาสอนผมมากกว่านี้ แต่จู่ๆ อาจารย์ก็บอกว่าผมจบการศึกษาแล้วจากไป”

 

ไกด์กำลังตื่นตระหนก

 

(ผู้ชายคนนั้นทำบ้าอะไร! เขาสอนอะไรให้เลียมเนี่ย?!)

 

เมื่อเรียกหน้าต่างบานหนึ่งที่มีวีดิโอต่างๆ ติดอยู่ ไกด์ก็ได้มองไปยังภาพที่มียาสึชิที่กำลังกระดกแอลกอฮอล์ราวกับน้ำเปล่า

 

เขากำลังสนทนาอย่างออกรสกับผู้หญิงที่นั่งข้างเขาที่บาร์

 

“…ไอ้บ้านั่นมันตัวอะไร? ฉันไม่เข้าใจเขาเลย”

 

“คุณกำลังพูดถึงลูกศิษย์ของคุณอีกแล้วเหรอ ยาสึชิ”

 

ยาสึชิกำลังบ่น

 

“ฉันมีฝีมือดาบไม่น้อยกว่าระดับสอง บางทีอาจจะถึงระดับสามหรือสี่ด้วยซ้ำ เมื่อฉันไปถึงที่นั่นครั้งแรก  

ฉันตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำงานของฉันอย่างถูกต้องและสอน แต่ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เขาก็แซงหน้าฉันไปแล้วภายในหนึ่งทศวรรษ

และเมื่อถึงปีที่ 20 เขาก็ใกล้ถึงจุดสูงสุดของทักษะดาบแล้ว”

 

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มหัวเราะโดยคิดว่ายาสึชิกำลังพูดเรื่องตลก

 

“ดังนั้นในทศวรรษที่แล้ว เขาได้กลายเป็นปรมาจารย์นักดาบ? ยาสึชิ นี่มันตลกจัง”

 

ผู้หญิงคนนั้นไม่เชื่อเขา

 

แต่ยาสึชิปฏิเสธอย่างหนักแน่น

 

“ไม่ใช่เรื่องตลก! ไอ้สารเลวนั่น ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด เขาถามฉันว่าอยากจะอยู่ในอาณาเขตของเขาและเปิดโรงฝึกไหม?  

ฉันกลัวมากจนต้องวิ่งหนี มันไม่ตลก. มันไม่ตลกเลยที่ได้อยู่ใกล้คนที่สามารถฆ่าคุณได้โดยไม่ต้องชักดาบด้วยซ้ำ”

 

เทคนิคมายากลข้างถนนที่เขาแสดงให้เลียมเห็น ได้รับการทำซ้ำอย่างสมบูรณ์เป็นวิชาดาบที่แท้จริง

 

เลียมเป็นคนที่น่าเหลือเชื่อ

 

ไกด์ปิดภาพและเริ่มถูหน้าผากอย่างกังวล

 

เขาปวดหัว

 

สาเหตุคือเลียม

 

ความกตัญญูของเลียมส่งถึงเขา

 

เขาได้ยินเสียงของ Liam แม้กระทั่งตอนนี้-

 

(ผมโชคดีมากที่ได้มาเรียนดาบจากปรมาจารย์ที่วิเศษขนาดนี้ และในที่สุดดินแดนที่แห้งแล้งก็พัฒนาจนกลายเป็นสิ่งที่มีค่า

ตอนแรกผมคิดว่าผมถูกหลอก แต่ไกด์ทำสิ่งที่ถูกต้อง เอาจริงๆ เขาเป็นคนที่สุดยอดมาก)

 

คำขอบคุณ

 

ความรู้สึกเหล่านี้ไม่เป็นที่พอใจมากสำหรับไกด์

 

ส่วนตัวเขาจะชอบอารมณ์ด้านลบ แต่สิ่งอื่นเช่น ความกตัญญูและความโปรดปรานทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้

 

และความซาบซึ้งของเลียม ที่มีต่อไกด์ก็ไม่ใช่เรื่องตลก

 

“แล้วฉันจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดี”

 

ตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ค่อนข้างแย่ ไกด์ที่รู้สึกไม่ดีจึงตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้วที่ในที่สุดเขาจะเริ่มทำให้เลียมสิ้นหวัง