15 ยูจีและซูมิเระ ก้าวกันไปข้างหน้าไกลยิ่งกว่าเดิม

ผมยืมพลังจากซูมิเระ และกำจัดหัวหน้าชั้นสิบ

“ขอบคุณ! ขอบคุณ…! ด้วยนี่ ประเทศของเราจะถูกช่ะ—ฮืออออ…!”

“มันโล่งใจนะ ที่นายสามารถที่จะกำจัดมันได้อย่างปลอดภััย

กัปตันซังของอาณาจักรทอร์มอร์ หล่นอยู่ในน้ำตา

คนนี้ เต็มไปด้วยอารมณ์จริงๆ

ในโรงเรียนทหารจักรวรรดิ เราถูกสอนให้ ‘แยกอารมณ์และการกระทำ’

ในฐานะบางคน ที่มีเรื่องนั้นอยู่ในใจตลอดเวลา ผมร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น แบบนี้ไม่ได้หรอ

ตั้งแต่ทีแรก ป๊ามีความคิดเห็นที่ชัดเจนว่า ‘น้ำตาของผู้ชาย ไม่ได้มีไว้แสดงในทีสาธารณะ!’

ป๊าเป็นคนที่ใช้ทีวิตในตรรกะทางอารมณ์

ถ่ายทอดสดของเหตุการณ์นี้ น่าจะถูกแสดงให้ผู้คนมากมาย ผ่านระบบดาวเทียม

“ยูจีนซัง ซูมิเระซัง เราจะไม่มีวันลืมหนี้ก้อนนี้เลย เราจะจ่ายนาย สำหรับการช่วยเราจากหัวหน้าชั้นอย่างแน่นอน และรางวัลสำหรับเงินที่ช่วยในการปราบด้วย นี่เป็นบันทึกของเทพธิดา”

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

รองกัปตัน ที่ใจเย็นกว่ากัปตัน มอบกระดาษที่ถูกเซ็นมาให้ผม

กระดาษใบนี้ มีตราของเทพธิาแห่งความยุติธรรมอัลเธน่าซามะ มันเป็นเอกสารสัญญา ที่มีเวทมนตร์

ถ้าคุณทำลายสัญญานี้ เห็นว่าคุณจะโดนการลงโทษจากพระเจ้า

เมื่อพูดอย่างนั้น เห็นสภาพของพวกเขาแล้ว ผมสงสัย ว่าเขาจะไม่งกเรื่องการจ่ายเงินหรอก

“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง! มีหีบสมบัติอยู่ตรงน้้น!” (ซูมิเระ)

“เอ๋?” (ยูจีน)

มีหีบสมบัติสีน้ำตาลอ่อน ที่ที่ซูมิเระชี้

นั่น…

มันตกสมบัติมา หือ” (ยูจีน)

เมื่อคุณกำจัดหัวหน้าชั้น สมบัติปรากฏ ที่โอกาสหายาก

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้มีประสบการณ์เรื่องนี้ ผมเลยยืนยันมัน ในความตื่นเต้น

อะไรที่แสดงอยู่ข้างนั้น เป็นโลหะก้อนใหญ่ ที่ส่องว่างอย่างทื่อๆ

“นี่…อะไร?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเอียงหัวของเธอ

“หืมม ชั้นคิดว่าโลหะเวทมนตร์ แต่ชั้นไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ ชั้นเลยไม่รู้น่ะ…” (ยูจีน)

ผมจะมีความสุขมากกว่า ถ้ามันเป็นอาวุธเวทมนตร์ หรืออัญมณีบางประเภท

ยังไงซะ เท่านี้คือมากที่สุดเท่าที่มากได้ จากชั้น 10

นี่ดูหนัก และเราจะไม่สามารถขนมันด้วยสองคน ดังนั้นผมเดาว่านี่ต้องขอผ่าน

“กลับไปที่โรงเรียนมั้ยตอนนี้ ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“เอ๋? เราจะไม่ตรวจชั้น 11 เหรอ?” (ซูมิเระ)

“เราจะเดินหน้าไปไกลยิ่งกว่านี้อีกเหรอ?” (ยูจีน)

“เมื่อเห็นนายอยู่นี่ ชั้นรู้สึกเหมือนอยากจะเห็นอะไรที่อยู่ข้างหน้ามากกว่านี้น่ะ!” (ซูมิเระ)

สาวคนนี้ ชอบผจญภัยจริงๆ

“ไม่เหนือยแล้วเหรอวันนี้?” (ยูจีน)

“ชั้นยังไม่ได้สู้มอนสเตอร์ซักตัวเลย…” (ซูมิเระ)

“หืม…” (ยูจีน)

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน นั่นจริงด้วย

ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมให้เธอเรียนรู้ วิธีที่จะรับมือกับมอนสเตอร์ เมื่อเธอเจอพวกมันอย่างซ้ำๆ

แต่คนที่จบที่การสู้ ก็คือผม

นี่ เป็นการสำรวจแรกของเธอที่นี่นะ

ผมจะให้เธอนั้น ได้มีประสบการณ์การต่อสู้จริง

“ถ้าอย่างนั้น ไปตรวจดูชั้น 11 เถอะ นิดหน่อยนะ โอเค๊?” (ยูจีน)

“โอเค!” (ซูมิเระ)

“พ-พวกนายจะไปที่ชั้น 11 เหรอตอนนี้?”

เมื่อผมชี้การก้าวเดินไปทางบันได รองกัปตันพูดกับเรา

“ใช่” (ยูจีน)

“นายจะทำอะไรเกี่ยวกับสมบัตินี้และ?! แล้วก็ มีวัตถุดิบ ของหัวหน้าชั้นที่ถูกกำจัด ถ้านายแกะพวกนั้นออกมา ชั้นคิดว่านายจะได้พอตัวเลยนะ…” 

“นายเอาทั้งสองอย่างไปได้เลย” (ยูจีน)

“น-นั่นไม่เป็นไรเหรอ?!”

“เอาเลย เอาเลย” (ยูจีน)

การมีน้ำหนักมากขึ้นกับเรา จะมีปัญหามากขั้น ไม่ว่ายังไง

พวกเขาจะจ่ายเราทีหลัง ดังนั้น ทางเทคนิคแล้วมันเป็นบวก

(ประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุด จากเรื่องนี้ คือที่ชั้นได้เรียนรู้ว่า ชั้นน่ะ สามารถสู้กับหัวหน้าชั้นได้…) (ยูจีน)

แต่แน่นอน  นี่แค่ด้วยเงื่อนไขพิเศษ ที่ต้องยืมมานาจากซูมิเระนะ

สิ่งที่ผมได้มาที่นี่ ใหญ่อย่างโดดเด่น

ผม เป็นคนที่ซาบซึ้งกับพวกเขา

ผมไม่ได้หาปัญหาการขนโลหะเวทมนตร์ หรือการแกะวัตถุดิบของหัวหน้าชั้นเลยซักนิด

นี่เป็นวิธีที่ผม สื่อความขอบคุณออกมา

“น-นายช่วยเรามากๆ ในทุกแบบเลย… ชั้นไม่แม้แต่จะรู้เลยว่า จะขอบคุณนายยังไงดี”

แม้แตรองกัปตันซัง ก็เริ่มร้องไห้แล้วตอนนี้

ดูเหมือน เขาเพียงแค่กลั้นน้ำตาไว้

คนนของอาณาจักรทอร์มอร์ ร้องไห้ง่ายเหรอ?

“อ้า” (ยูจีน)

นั่นเป็นเมื่อผมจำได้ ว่าผมยืมอะไรมา

“ชั้นจะคืนดาบให้นายแล้วตอนนี้ ขอบคุณนะ” (ยูจีน)

“ยูจีนซัง ถ้านายจะใช้มัน สำหรับการสำรวจ ชั้นจะยกให้นาย…” (แดเนียล)

“นั่นไม่เป็นไรเหรอ?” (ยูจีน)

“แน่นอน! นายกำจัดหัวหน้าชั้นให้เรา และเราแม้แต่ได้รับสมมบัติและวัตถุดิบ! นั่นเป็นอะไรที่ให้นายได้เลย ดังนั้น…” (แดเนียล)

“ขอบคุนนะ ชั้นจะใช้มันด้วยความระวัง” (ยูจีน)

ผมตัดสินใจ ที่จะรับมัน โดยไม่สงวนตัว

นี่เป็นของขวัญที่ระลึก จากการกำจัดหัวหน้าชั้น 10

ผมเก็บดาบใส่กลับไปในฝัก และความหนักนั้นบนผม รู้สึกรำลึกความหลัง

“ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น ลาก่อน ทุกคน” (ยูจีน)

“ระวังตัวด้วยนะ ลุง” (ซูมิเระ)

ซูมิเระและผม พูดคำจากลาของเรา สู้นักสำรวจอาณาจักรทอร์มอร์

“ขอบคุณ! ขอบคุณ! ชั้นจะไม่มีวันลืมหนี้นี้เลย!”

“ได้โปรดมาเยี่ยมอาณาจักรทอร์มอร์ เมื่อนายอยู่ในสหพันรัฐบลูวอเทอร์!”

“ยูจีนซัง ซูมิเระซัง ได้โปรดดูแลตัวเองนะ!”

“ฮืออออออ~~ ขอบคูณณณณณ!!!!”

กัปตันได้ร้องไห้ มาตลอดเวลา

เขาไม่ได้เป็นคนไม่ดี ในความประทับใจแรก ที่เขาปล่อยออกมา

เราถูกสมาชิกคนอื่นมาส่ง ขณะที่พวกเขาโบกมือ และตะโกนอย่างดัง

มันน่าอายนิตหน่อย

“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง มันรู้สึกดี ที่ได้ทำดี ใช่มั้ยล่ะ?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระห่อแขนของเธอไว้รอบแขนของผม และยิ้มบนหน้าของเธอ

นี่ก็นาอายด้วย

แต่ผมคิดมันใหม่

“แต่แสดงตัวเองว่าเป็นคนดี ไม่ดีสำหรับนักผจญภัยนะ” (ยูจีน)

“จริงๆเหรอ?” (ซูมิเระ)

เพราะทั้งหมด มีเวลาที่ความเมตตาถูกเอาเปรียบ

คุณต้องเน้นไปทางใช้ความคิดมากกว่า…คือ อะไรที่ถูกสอนในโรงเรียน

“แต่มันจริง ที่มันรู้สึกดี” (ยูจีน)

“ใช่มั้ยล่ะ?!” (ซูมิเระ)

ยังไงซะ ผมสงสัยว่าไม่มีใครดูชั้นต่ำๆเหมมือนชั้น 10 หรอก

ไม่มีปัญหา

เราก้าวเข้าไปที่ชั้น 11

◇◇

ต้นไม้ที่สูงกว่าเรา โตขึ้นอย่างหนา อยู่ในบริเวณนี้

ชั้น 11 ของหอคอยซีนิท: บริเวณป่า

“นี่เ็นชั้น 11… เอื้อก” (ซูมิเระ)

ผมได้ยินเสียงซูมิเระข้างผม

เธอพูดว่าเอื้อกออกมาดังๆ ตัองหมายถึงยังสบายอยู่

“ต้นไม้โตหนาจากที่นี่ไป ดังนั้นวิสัยทัศน์นั้นแย่กว่าชั้น 9 เยอะเลย ระวังตัวด้วยนะ” (ยูจีน)

เมื่อพูด นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ด้วย

ความรู้ของผม มาจากการดูระบบดาวเทียม

*แซ่ก*

*กี๊กี๊กี๊กี๊กี๊กี๊กี๊*

*คุรุรุ คุรุรุ*

ผมได้ยินเสียงของต้นไม้ และเสียงใบไม้ และเสียงร้องแปลกๆ

ชั้น 11 เป็นบริเวณที่มอนสเตอร์นั้น ยิ่งอันตรายมากขั้นกว่าก่อนหน้า เริ่มที่จะปรากฏตัว

บรรยากาศก็บอกเรืองนี้มากๆ

ซูมิเระจับแขนผมอย่างแน่น

ผมจับซูมิเระใกล้กับผม และต้งสมาธิ เพื่อที่จะสร้างเวทมนตร์บาเรีย ตอนไหนก็ได้

ตอนนี้ มอนสเตอร์แบบไหน จะปรากฏออกมา?

“…”

“…”

เรารอซักพัก

“…มอนสเตอร์…ไม่มา” (ซูมิเระ)

“…ใช่” (ยูจีน)

เราตึงเครียดซักพัก แต่…ซูมิเระและผมเพียงแค่อยู่ใกล้กัน ในกลางดันเจี้ยน

“เราไปสำรวจรอบๆแบบสุ่มดีมั้ย?” (ยูจีน)

“โอเคจ้า~” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ไม่ได้ดูเหมือนจะประหม่าอีกแล้ว เธอได้มองดูไปทั่ว อย่างไม่พัก

บางทีเราตึงเกินไป เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เรามาชั้นนี้

ไม่ มันไม่มีคำว่าระวังเกินไป เมื่อทำการสำรวจดันเจี้ยน

“เฮ้ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพูดกับผม

“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“นายกำจัดหัวหน้าชั้นเมื่อกี้ ด้วยดาบเวทมนตร์ของนายใช่มั้ย นั่นน่าประทับใจนะ” (ซูมิเระ)

“ขอบคุณณะ ชั้นได้ถูกสอน ตั้งแต่ชั้นจำความได้เลย” (ยูจีน)

“โออ้! พูดถึงแล้ว ทำไมดาบ ต้องเป็นดาบเวทมนตร์ล่ะ? มันใช่มันจะไม่เป็นไรที่จะฟันเฉยๆโดยไม่ไม่ต้องใช้มานาเหรอ?” (ซูมิเระ)

“อ้าา เกี่ยวกับเรื่องนั้นน่ะ” (ยูจีน)

คำถามของซูมิเระ จะได้ยินบ่อยจากผู้คน ที่ไม่ได้ใช้ดาบ

ใช่ มันจะไม่ได้นะแบบนั้น

ด้วยดาบธรรมดา…

“เธอไม่ได้โจมตีมอนสเตอร์ด้วยดาบ ใช่มั้ยล่ะ?” (ยูจีน)

“ช-ชั้นยัง! ตั้งแต่ทีแรก ชั้นยังไม่ได้ฟันอะไรเลย!” (ซูมิเระ

ซูมิเระ ส่ายหัวของเธอไปข้างๆ กับคำถามของผม

เธอได้บอกผมมาก่อน

โลกที่ซูมิเระอยู่ ไม่มีมอนสเตอร์ และไม่ได้ใช้ดาบหรือเวทมนตร์ด้วย

“ดาบมันหายคมเร็ว เมื่อเธอใช้แม้แต่ทีเดียว โดยเฉพาะเมื่อเธอฟันกระดูกของมอนสเตอร์ และมันจะถูกกัดกร่อยน เมื่อเธอไปเฉือนอันเดท เมื่อก็อบลินและออร์คถืออาวุธ และถ้าเธอไปปะทะกับมัน ใบมีด จะพังเสียหาย ความคม จะลดลงไปเรื่อยๆ” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว… นั่นจริงด้วย” (ซูมิเระ)

“การสำรวจ -โดยเฉพาะในหอคอยซีนิท- ส่วนใหญ่จะมีเธอทำงานอยู่ข้างในเป็นเวลานาน มันจะเกิดยากขึ้นในชั้นต่ำๆอย่างชั้น 11 แต่ถ้าเธอไปชั้นสูงๆ เธอจะถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ใกล้กับ 100 ตัว ซึ่งถูกเรียกว่าการแตกตื่น ในเหตุการแบบนั้น ดาบที่ไม่ได้ถูกเสริมพลังด้วยเวทมนตร์ จะใช้ประโยชน์ไม่ได้” (ยูจีน)

“ใช่… ถ้าอย่างนั้น พวกเค้าไม่ขายดาบทีมีเวทมนตร์อยู่แล้วเหรอ” (ซูมิเระ)

คำถามของซูมิเระ ไม่หยุด

“มี มีดาบมิสติก* หรือแม้แต่ดาบศักดิ์สิทธิ์ ซึ้งเป็นดาบเวทมนตร์ ที่มาพร้อม ‘การเสริมพลังเวทมนตร์นิรันดร'” (ยูจีน)ป

“ไม่คิดที่จะใช้มันเหรอ?” (ซูมิเระ)

ป๊าของผมเป็นนักดาบ ที่มีจุดยืนอยู่พอตัวในอาณาจักร และเขามีอาวุธเวทมนตร์จำนวนหนึ่ง

เมื่อเขาเรียนรู้ว่าความสามารถของผม เป็นมานาสีขาว เขาให้ผมยืมดาบมิสติกทีเขาชอบ และผมพยยามจะใช้มัน

ดาบเวทมนตร์ เสริมกำลังเวทมนตร์นิรันดร ที่ราคาตลาด 3 ล้าน G หักเนื่องจากมานาสีขาว ได้เปลี่ยนมันเป็นขยะ

—ผมลืมหน้าที่เศร้า ของป๊าผมในเวลานั้นไม่ได้เลย

เขาพูด ‘อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย ยูจีน…’ แต่ตั้งแต่นั้นมา  ผมได้หยุดหาดาบเวทมนตร์ หรือดาบศักดิ์สิทธิ์

แม้แต่ดาบมิสติก 3 ล้าน G ไม่ชอบมานาสีขาวของผม

ดาบเสริมกพลังเวทมนตร์นิรันดร แพงโดยไม่มีข้อยกเว้น

ไม่มีทางที่ผมไปหักมันได้ตามใจ เมื่อผมเป็นเพียงนักเรียน

“งั้น บางอย่างแบบนั้นก็เกิดขึ้นเหรอ… หืม? ถ้าอย่างนั้น ทำไมมันไม่เป็นไร กับมานาของชั้นล่ะ?” (ซูมิเระ)

“น่าจะเป็นเพราะมานาของอีฟริทน่ะ มมันต้องพิเศษแน่” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว มานาชั้นพิเศษ…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระมองฝ่ามือของตัวเอง ในความสงสัย

ผมมองนั่น พบว่ามันน่ารัก และสร้างสมมติฐาน

ความเป็นจริงก็คือ อะไรที่ซูมิเระใช้ เป็นไปได้มากที่สุด ว่าไม่ใช่มานา แต่เป็นบางอย่าง ที่ใกล้กับอีเทอร์

เรากลั่นกระแสเวทมนตร์ ที่แผ่ซ่านอยู่ในอากาศ และใช่มัน เพื่อใช้งานเวทมนตร์

สิ่งที่เหนือพลังนั้น คืออีเทอร์

มันพูดว่าเป็นพลัง ที่ส่วนใหญ่ใช้โดยนางฟ้าของดินแดนสวรรค์ แต่มันจะไม่แปลก สำหรับอีฟริท ที่จะสามารถใช้มันได้

ถ้าเราไปสูงยิ่งกว่าอีเทอร์ มันจะเป็นอนิม่า แต่ผมสงสัย ว่าจะไม่ใช่

มันพูดว่า อนิม่านั้น ใช้แค่โดยพระเจ้าเท่านั้น

ไม่ว่ายังไง มานาของซูมิเระ ต่างจากคนทั่วไป นี่คือข้อสรุปที่ผมมาถึง หลังจากที่ได้อยู่กับเธอ 1 อาทิตย์

แต่ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ ดังนั้นผมได้รู้ตรงๆนะ

(ชั้นควรจะถามอาจารย์ใหญ่อูเธอร์ครั้งน) (ยูจีน)

ผมมั่นใจ ว่าเขาจะตอบด้วยความยินดี

แต่ปัญหาคืออาจารย์ใหญ่ยุ่งเกินไป ดังนั้นผมไม่รู้ ว่าเขาจะให้เเวลากับผมมั้ย

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“กย้า! กย้า!”

มอนสเตอร์เหมือนมนุษย์ตัวเล็กๆ พร้อมด้วยผิวสีเขียว ปรากฏขึ้นมา

“ซูมิเระ ก็อบลิน!” (ยูจีน)

“นี่น่ะเหรอ?!” (ซูมิเระ)

ก็อบลินถือบางอย่าง ที่ดูเหมือน แอดเซ* สนิมเขรอะ

<ผู้แปล: แอดเซ Adze หรือ adz เป็นเครื่องมือตัดแบบโบราณและอเนกประสงค์ คล้ายกับขวาน แต่มีคมตั้งฉากกับด้ามจับ แทนที่จะขนานกัน ถูนำมาใช้ตั้งแต่ยุคหิน ใช้สำหรับปรับเรียบหรือแกสลักไม้ ในงานมายด้วยมือ และเป็นจอบสำหรับการเกษตรและพืชสวน อ่านเพิ่มเติมได้ที่ วิกิพีเดีย>

มอนสเตอร์จนถึงชั้น 9 เป็นสัตว์ แต่มอนสเตอร์จากชั้น 11 ได้เพิ่มความเฉลียวฉลาด และพวกมันจะใช้อาวุธ หรือโจมตีคุณเป็นกลุ่ม

คุณต้องระวังมากๆ

“กย้า! กย้า! กย้า!”

ก็อบลินตะโกน และแยกฟัน ดั่งจะข่มขู่เรา

(…ก็อบลินล่าเป็นกลุ่ม ถ้าคุณเห็นหนึ่ง ให้คิดว่ามี 10) (ยูจีน)

พื้นฐานของการสำรวจดันเจี้ยน

ผมไม่ได้โจมตีก็อบลินในทันที และเพิ่มความระวังรอบข้าง

ก็อบลินเพียงแค่ยั่วยุเรา และไม่โจมตี

“…ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระ อย่าลดการป้องกันลง” (ยูจีน)

“อ-โอเค” (ซูมิเระ)

หลังจากซักพัก…

*แซ่ก แซ่ก แซ่ก แซ่ก…*

ก็อบลินประมาณ 5 ตัว ที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้รอบๆ ออกมาอย่างที่คาด

ผมเปลี่ยนที่กับซูมิเระ และยืนอยู่ตรงหน้าก็อบลิน

ผมทิ้งก็อบลิน 1 ตัวไว้ข้างหลัง ให้ซูมิระ

“ซูมิเระ ชั้นจะรับมานาแดงไปหน่อยนะ โอเคมั้ย? ชั้นจะกำจัดพวกมัน เธอแค่คิดเกี่ยวกับการปกป้องตัวของเธอเอง จากก็อบลิน!” (ยูจีน)

“โอเค!” (ซูมิเระ)

ผมจับมมือของซูมิเระ

—มานาลิงค์

มานาไหลเข้ามาในผมจากซูมิเระ

“ดาบเวทมนตร์: [ใบมีดไฟ]!” (ยูจีน)

ดาบบส่องสว่างในสีแดง

ได้เลย ผมตัดก็อบลินด้วยนี่ได้!

“ฟุฟฟุฟุ ในที่สุด เดบิวของชั้นในการต่อสู้ในดันดันเจี้ยน ก็ได้เริ่มขึ้น! ชั้นจะกันนาย~ ช้นจะกันนายมั่กๆ~” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพร้อมที่จะไปแล้ว

เธอพร้อมโล่ ที่ถูกมอบให้โดยโรงเรียน

—มานาแดงต้องได้ตอบสนองอารมณ์ของซูมิเระ มันขยายเป็นเท่าๆ

อากาศสั่น พื้นสั่น ดั่งจะสะท้อนกับเธออยู่

(โอ้?) (ยูจีน)

โล่ของซูมิเระ เริ่มที่จะส่องสว่างสีแดง

*…ชี่ ชี่*

พื้นไหม้

หื๋น?

ลวดลายแสดงขึ้นในพื้นที่เผาไหม้… นั่นวงกลมเวทมนตร์เหรอ?

ซูมิเระ ได้เรียนรู้แค่เวทมนตร์พืื้นฐาน ดังนั้นไม่มีทางเลย ที่เธอจะสามารถทำวงกลมเเวทมนตร์ที่ซับซ้อน แต่…

“ตอนนี้ เข้ามาเลย!!!” (ซูมิเระ)

เสาไฟขนาดยักออกมาจากร่างกายของซูมิเระ ขณะที่เธอตะโกนคำนี้

“หือ?!” (ยูจีน)

น-นั่นอะไร?!

“หืม?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ไม่สังเกตปรากฏการ ที่เธอ ตัวเธอเอง สร้าง

ในทันทีต่อมา เสาไฟยักษ์ ระเบิดไปทกทิศทาง และสร้างการระเบิด

(น-นี่มัน…เวทมนตร์ไฟระดับสูง พายุไฟ?!) (ยูจีน)

มากกว่านั้น พลังนั้นอุกอาจ

มันไม่ได้ด้อยไปกว่านักเวทย์สำนักจักรวรรดิเลย

“””””《กย้าาาาาาาาา!!!!》”””””

เสียงร้องแห่งความตาย ของก็อบลินที่ล้อมเรา ดัง

ดูเหมือนในที่สุด ซูมิเระก็สังเกต ว่าไฟระเบิดนั่นแพร่ออกไป จากร่างกายของเธอเอง

เมื่อเวลาที่ไฟบรรเทาลง ก็อบลินกลายเป็นถ่านไปแล้ว

“”……””

โดยการเป็นแค่สองคนที่เหลืออยู่ บรรยากาศ กระอักกระอ่วน

“ช-ชั้นทำอะไรน่ะ?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระตะโกนอย่างดัง

(ชั้นนั่นแหละ ที่เป็นคนที่อยากจะถาม…) (ยูจีน)

ดูเหมือนเวทมนตร์ระดับสูง ใช้งานของมันเอง เมื่ออารมณ์ของเธอขึ้น

พูดถึงแล้ว เธอเปลี่ยนชั้น 5 เป็นทะเลเพลิง อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ไม่ดีเลย

ผมคิดว่าผมเข้าใจซูมิเระ และผมไม่เข้าใจ เลยซักนิด

มีสิ่งที่คาดไม่ถึงมากมาย แต่มีสิ่งดีสิ่งหนึ่ง

“ชั้นดีใจที่เสื้อผ้าของเธอไม่เป็นไรนะ” (ยูจีน)

“เอ๋? …อ้า! นี่คือเสื้อผ้านักสำรวจกันไฟเหรือ?” (ซูมิเระ)

“ทุนนั้นไม่มีขีดจำกัดในทางเทคนิค เมื่อมันเป็นเรื่องอุปกรณ์สำหรับคนต่างโลก ชั้นเลยเลือกคุณภาพสูงที่สุด” (ยูจีน)

มันได้ใช้ประโยชน์ของมัน เร็วมากๆ

มันจะย่ำแย่ ถ้าเสื้อผ้าของเธอหายไป ในที่แบบนี้

“น-นายไม่เป็นไรเหรอ ยูจีน? นายไหม้มั้ย…?” (ซูมิเระ)

“ยังไงซะ ชั้นเป็นผู้ใช้บาเรีย ดังนั้น

ผมได้กันไฟของซูมิเระมาก่อนหน้า

แต่มันอาจจะเป็นอันตราย ถ้าคนอื่นอยู่ที่นี่นะ

ไม่ใช่นี่มันทำให้คนที่เข้าปาร์ตี้ของซูมิเระได้ แคบลงเหรอ?

“…”

“…”

เรามองกัน

ดาบเวทมนตร์ของผม ส่องสว่างในแสงสีแดง โดยไม่มีที่ให้ปลดปล่อยมัน

ผมแก้ดาบเวทมนตร์ไฟ ที่มันไม่มีตาของมันในครั้งนี้

ใบมีดเปลี่ยนจากแดงเป็นสีเงิน

“นี่คือการปราบมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนครั้งแรก ยินดีด้วย” (ยูจีน)

“…ค-ค่ะ” (ซูมิเระ)

การยินดีของผม ฟังเหมือนประชดประชันมากๆ

ซูมิเระมีหน้าดั่งว่ามีเวลายาก ที่จะหาคำพูด

ผมยืนยันว่าไฟของซูมิเระ จะเผาชั้น 11 มั้ยเผื่อไว้ แต่ พายุไฟ มันใช้งานแค่ระยะเวลาสั้น ดังนั้น ผมไม่คิดว่ามันจะสร้างไฟ

“ไปกันเถอะ” (ยูจีน)

“โอเค…” (ซูมิเระ)

เราตัดสินใจ ที่จะเดินหน้าในดันเจี้ยน

หลังจากนั้น เราเจอมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ เหมือนก็อบลินและโคโบลด์ แต่เราผ่านมันไป โดยไม่มีอันตรายใดๆ

และจากนั้น หลังจากเดินไปซักพัก เราเจอบันได สำหรับชั้น 12

(…นี่เป็นไกลเท่าที่เรามาได้) (ยูจีน)

ผมบอกซูมิเระ ว่าเราควรจะกลลับ

ซูมิเระดูเหมือนจะมีความคิดเห็น

นี่มันเป็นการสำรวจดันเจี้ยนที่สำเร็จ สำหรับครั้งแรก

ไม่มีประโยชน์ ในการไปไกลกว่านี้

เราไม่ได้เดินหน้าไปที่ชั้น 12 และมุ่งหน้า ไปที่ลิฟต์ดันเจี้ยน

เราเดินหน้าผ่านบริเวณป่าอย่างระวัง

ตำแห่งของลิฟต์โดดเด่นเหมือนเสายาวๆ ดังนั้น คุณบอกได้ค่อนข้างเร็ว

บริเวณรอบลิฟต์ดันเจี้ยนนั้นปลอดภัย เพราะมันมีบาเรียขับไล่มอนสเตอร์อยู่

เพราะเรื่องนี้ นี่คือที่ทีมี่โอกาสสูงที่สุด ที่จะเจอนักสำรวจคนอื่น

ประตูชองลิฟต์ดันเจี้ยน มาให้เห็นอย่างช้้าๆ

(หืม?) (ยูจีน)

กลุ่มที่ใกล้กับนักผจญภัย 20 คน เข้ามาในระยะสายตา

เครื่องหมายโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน แสดงอยู่บนเสื้อผ้าของพวกเขา

พูดอีกอย่าง นักเรียน

มีเต็นท์จำนวนหนึ่งอยู่ที่นี่ และทำอาหารอยู่ที่แคมป์ไฟ

ดูเหมือน พวกเค้ามีแผนที่จะตั้งแคมป์ที่นี่ และผ่านกลางคืนไป

พวกเขาจำนวนหนึ่งได้สังเกตเรา และสส่งสายตามาที่นี่

ซูมิเระและผม คำนับเบาๆ และพยายามจะผ่านพวกเขาไป

ทันทีนั้น…

“โอ้? ไม่ใช่ว่านายนักเรียนของโรงเรียนเหรอ?! เฮ้ยย!”

นักเรียนหญิงในหมู่คนที่ตั้งแคมป์อยู่ เข้าหาเรา

 แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu

เป้ผาหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ