55 ยูจีน พุดกับนายกรัฐมนตรี

17-21 นาที

“เอาเลย ทำตัวตามสบาย”

ผู้หญิงชนชั้นสูง ที่อยู่ข้างพระองค์จักรพรรดิจนถึงตอนนี้ นั่งอย่างงดงามที่เก้าอี้ ของห้องนายกรัฐมนตรี

เสื้อผ้าเธอออกด้านสีเข้มๆ เพราะผู้หญิงอยู่ในชุดน้ำเงินเข้มและเสื้อคลุม

มีลวดลายที่ละเอียดมากบนเสื้อผ้าและเสื้อคลุมของเธอ ทำให้ผมรู้สึกถึงว่าราคาของมันมากแค่ไหน

แต่อะไรที่ดึงสายตาของผมมากที่สุด คือความสวยของเธอ

ผมบลอนด์และตาสีน้ำเงิน ขุนนางอาณาจักรเหมือนเคย เหมือนไอริ

เธอต้องมาจากตะกูลขุนนางที่ไหนซักแห่ง

“ผมยูจีน ซานตาฟิลด์” (ยูจีน)

ผมวางมือลงบนอกของผม และลดหัวของผม

“นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน ใช่มั้ย? ชั้นนายกรัฐมนตรี แคทเธอรีน”

เธอเป็นนายกรัฐมนตรีใหม่จริงๆ

พูดนั่นแล้ว ทำไมเธอไม่บอกชื่อตระกูลของเธอให้ผมล่ะ

ขุนนางของอาณาจักร ให้ความสำคัญกับชื่อตระกูลอย่างยิ่งใหญ่

นายกรัฐมนตรีคือมือขวาของจักรพรรดิมันถึงจุดที่ว่า ในทางการเมือง พวกเขาจะแทนทีจักรพรรดิได้เมื่อเขาไม่อยู่

มันจะไม่พูดเกินจริง ว่าคนนี้เป็นหนึ่งในอำนาจสูงสุด

ปรกติแล้ว พวกเขาจะแนะนำชื่อตัวเองอย่างดื้อด้าน

พูดถึงแล้ว ดาบจักรพรรดิ -ป๊า- บัญชาการกองทัพจักรวรรดิในฐานะนายพลผู้ยิ่งใหญ่ได้

เขาทำได้ แต่เขาไม่ทำนั่นเลยซักนิดเมื่อเขานำทัพ สิ่งที่เขาทำมากที่สุดสิ่งดียว ในเวลาส่วนใหญ่คือ ‘พุ่งเข้าตีใส่แนวหน้า’

ผมได้ยินจากไอริ ว่าจักรพรรดิตำหนิเขาบ่อยสำหรับเรื่องนั้น

พูดนั่นแล้ว ป๊าจะพุ่งเขาไปในกองทัพศัตรูคนเดียว และตัดหัวนายพล

นักกลยุทธ์คร่ำครวญว่า: ‘เอากลยุทธ์ไปทิ้งได้เลย’

“มีธุระอะไรถึงนำผมมาที่นี่เหรอครับ?” (ยูจีน)

ผมถามนายกรัฐมนตรีตรงหน้าของผม

“คุณจริงจังนะ รูปลักษณ์คุณคล้ายกับเค้า แต่คุณค่อนข้างจะต่างจากดาบจักรพรรดิซามะ เพราะทั้งหมด จูเบ-ซามะเป็นคนรักอิสระ ชั้นคิดซะมั่นใจเลยว่าลูกชายของเค้าจะเป็นแบบนั้นด้วย” (แคทเธอรีน)

“เพราะทั้งหมด ป๊า…ทำอะไรด้วยทำนองของเขาเอง” (ยูจีน)

พูดถึงแล้ว จูเบคือชื่อของป๊า

การตั้งชื่อของทวีปตะวันออก ค่อนข้างต่างจากทวีปใต้

ยูจีนเห็นว่าเป็นชื่อที่แม่ที่เสียไปมอบให้ผม

ผมได้ยินว่าป๊า อยากจะตั้งชื่อผมว่ามูซาชิ

…ผมขอโทษนะป๊า แต่ผมดีใจที่แม่ของผมเป็นคนตั้งชื่อของผม

เราคุยกันซักพักหลังจากนั้น

(เธอเรียกชั้นมาโดยไม่มีธุระเหรอเนี่ย?) (ยูจีน)

ความคิดนั้นของผม ต้องแสดงออกไปบนหน้าผม

“พูดถึงแล้ว ยูจีนโดโนะ…” (แคทเธอรีน

นายกรัฐมนตรี  แสดงสายตาที่มีความหมายมาให้ผม

ผมสังเกตว่าหัวเรื่องหลักจะมาแล้ว

“ชั้นพูดถูกมั้ยที่ว่า คุณเป็นโปรผู้ใช้บาเรีย?” (แคทเธอรีน)

“ครับ ผมมีใบอนุญาต” (ยูจีน)

นั่นไม่คาดเลยนะ

ผมคิดอย่างแน่ใจ ว่าเธอจะพูดเกี่ยวกับสัตว์สวรรค์หรือเจ้าอสูร

“งั้น มีบางอย่างที่ชั้นอยากยื่นคำร้องให้ผู้ใช้บาเรีย ยูจีนโดโนะ” (แคทเธอรีน)

“คำร้อง…?” (ยูจีน)

นายกรัฐมนตรีของอาณาจักร ถึง นักเรียนอย่างผมเนี่ยนะ

อาณาจักรมีผู้ใช้บาเรียที่มีทักษะเหลือเฟือออก

ต้องมีอะไรซักอย่างอยู่เบื้องหลังนี่แน่

“นั่นใช่แล้ว คุณจะยอมรับมั้ย?” (แคทเธอรีน)

“นั่น…” (ยูจีน)

ปรกติคุณจะไม่รับคำร้องที่ต้องสงสัยแบบนี้

แต่เราพูดอยู่กับคนที่มีอำนาจสูงสุดในอาณาจัร นายกรัฐมนตรี

ถ้าผมปฏิเสธ มันอาจจะเป็นปัญหากับป๊า…คือความกังวลที่ผม

“ผได้ยินเกี่ยวกับรายละเอียดของคำร้องก่อนได้มั้ยครับ?” (ยูจีน)

มาฟังรายละเอียดก่อนเถอะ

แต่นายกรัฐมนตรีส่ายหัว เหมือนจงใจแสดงหน้าที่เศร้า

“โชคร้าย เรื่องนี้เป็นข้อมมูลลับ… คุณต้องตอบรับก่อนเเพื่อที่จะได้ยินเกี่ยวกับมันไม่ว่ายังไง นั่นทำไม ชั้นอยากจะให้คุณปฏิเสธที่จุดนี้ ถ้าคุณไม่ได้มีเจตนาที่จะทำ” (แคทเธอรีน)

“…………เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

นี่มีปัญหานะ

ผมครุ่นคิดซักพักและตอบ

“งั้น ผมจะรับ ได้โปรดบอกรายละเอียดของคำร้องได้มั้ยครับ?” (ยูจีน)

ผมตัดสินใจที่จะรับ

นายกรัฐมนตรีหวังพึ่งคนไม่มีชื่อเสียงแบบผม

มันเป็นคำร้องที่น่าสงสัยมากเกินไป แต่มาแค่พิจารณาว่ามันเป็นเกียรติเถอะ

“ฟุฟุฟุ อย่างที่คาดกับลูกชายของจูเบซามา ชั้นเชื่อว่าคุณจะพูดอย่างนั้น” (แคทเธอรีน)

นายกรัฐมนตรียิ้มอย่างอ่อนโยน

รอยยิ้มของเธอ เหมือนวางแผนบางอย่างที่ชั่วร้าย…หรือไม่กันนะ

แต่เธอเป็นนายกรัฐมนตรีของอาณาจักร การซ่อนเจตนาจริงของเธอมันก็เป็นอะไรที่เธอเก่งแหละ

ผมไม่ลดการป้องกันของผม ขณะที่ผมรอคำพูดของเธอ

“งั้นตอนนี้ ชั้นจะพูด ยูจีนโดโนะ คุณรู้จักสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ที่ผนึกอยู่ใกล้กับเมืองหลวง ใช่มั้ย?” (แคทเธอรีน)

“ครับ สัตว์โคลอสซอล ฮาเก็นติ อาจารย์ของผมขู่เราให้กลัวโดยพูดว่า ‘ครูจะลากเด็กไม่ดีไปให้ฮาเก็นติ'” (ยูจีนป

“ใช่ เพราะทั้งหมด มันคือสัญลักษณ์ของความกลัวสำหรับอาณาจักร… ผนึกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่นั้น {เกือบจะหายไปแล้ว}” (แคทเธอรีน)

“เอ๋?” (ยูจีน)

ฮาเก็นติปรากฏมาที่ที่ราบคริส ประมาณ 200 ปีก่อน

มันสร้างความเสียหายมหาศาล แต่อาณาจักรใช้พลังงานทั้งหมด ในการผนึกมัน

หลังจากนั้น มีสองเหตุกาณ์ที่ผนึกหายไป

หนึ่งในเหตุการณ์นั้น เมืองหลวงถูกทำลายส่วนหนึ่ง ซึ่งนำมาสู่ภัยพิบัติเมื่อ 50 ปีก่อน

“คุณรู้เกี่ยวกับมันด้วย ใช่มั้ย ยูจีนโดโนะ? สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ที่ถูกเรียกว่า ‘ภัยพิบัติมีชีวิต’ และไม่สามารถถูกผนึกอย่างสมบูรณ์ได้ แม้ว่าระหว่าที่มันถูกผนึกอยู่ พิษของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่รวบรวมต่อไป และในที่สุด บาเรียก็หมดไป…โดยพื้นฐานแล้ว เวลานั้นได้มาถึงแล้ว” (แคทเธอรีน)

“ผนึกของสัตว์โคลอสซอลฮาเก็นติ จะหายไป…”  (ยูจีน)

สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ในตำนาน

สมองของผมไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง เพราะเรื่องมันน่ากลัวมากแค่ไหน

ปัจจุบันนี้มันเป็นข้อมูลลับ

“…งั้น ผมควรทำอะไรล่ะ?” (ยูจีน)

เธอจะไม่บอกให้ผมไปผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ซะ ใช่มั้ยเนี่ย?

นี่มันเกินเลยว่าผมจะรับหรือปฏิเสธไปแล้ว

ไม่มีทางที่ผมจะทำได้

“เกี่ยวกับรายละเอียดของคำร้อง เรามีแผนที่จะส่งทีมสืบสวนไปเป็นเช็คผนึกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้ ชั้นจะอยากให้นายไปด้วยกันกับพวกเค้า” (แคทเธอรีน)

“ไปด้วยกันกับทีมสืบสวน…?” (ยูจีน)

ผมควรจะสามารถทำอย่างนั้นได้เป็นอย่างน้อย

“ชั้นจะหวังพึ่งคุณนะ ยูจีนโดโนะ” (แคทเธอรีน)

“รับทราบ ผมจะไม่คืนคำตอบของผม ผมจะยอมรับคำร้องครับ” (ยูจีน)

แต่ผมไม่เข้าใจเหตุผล ว่าทำไมเธอพยายามมาก และมาขอนี่กับนักเรียน

แต่ถามนายกรัฐมนตรีเกี่ยวกับนี่ รู้สึกค่อนข้างจะหยาบคายนะ…

“ทำไมคุณขอนี่ กับคนที่ไม่มีความเชี่ยวชาญล่ะครับ?” (ยูจีน)

“ฟุฟุฟุ คุณสงสัย ใช่มั้ย?” (แคทเธอรีน)

นายกรัฐมนตรี ต้องคาดถึงคำถามนี้ของผมมและ เธอยิ้มอย่างงดงาม

“จริงๆแล้วชั้นมีเวทมนตร์โชคชะตา…[ตาทิพย์]” (แคทเธอรีน)

“ตาทิพย์?!” (ยูจีน)

นั่น…พลังเดียวกันกับออราเคิลซามะของคาลเดีย

มันเป็นพลังที่หายาก ที่อาจจะมีหรือไม่มีซักคนในทั่วทั้งทวีป

“นั่นพูดแล้ว มันไม่ได้อยู่ระดับของออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ และชั้นก็ไม่ได้ยินเสียงของเทพธิดาซามะด้วย… ยังไงก็ตาม พระองค์จักรพรรดิมีความคาดหวังสูงกับตาทิพย์นี้ และอุส่าห์แต่งต้งชั้นเป็นนายกรัฐมนตรี ชั้นต้องตอบความคาดวังนั้นของเค้า” (แคทเธอรีน)

สีหน้าของเธอจริงจัง ขณะที่เธอพูดนี่

“งั้น จากตาทิพย์ของคุณ ผมควรมุ่งหน้าไปสืบสวนผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เหรอครับ?” (ยูจีน)

“มันเป็นหนึ่งในหลายๆอนาคต ยังไงก็ตามลางสังหรณ์ที่แรง ได้บอกชั้นว่าการเข้ามาเกี่ยวข้องของนาย จะลดภัยจาก ‘การทำลายผนึกของฮาเก็นติ'” (แคทเธอรีน)

“ผมเข้าใจเหตุผลแล้วตอนนี้” (ยุจีน)

คำถามของผมหายไปแล้ว

ผมไม่มีปัญหาถ้านี่เพื่ออาณาจักร

“คุณได้รับความซาบซึ้งของชั้น ยูจีนโดโนะ ชั้นจะตอบแทนด้วยรางวัล ผ่านดาบจักรพรรดิซามะ โอเคมั้ย?” (แคทเธอรีน)

“ครับ ผมไม่ถือ” (ยูจีน)

ผมต้องรายงานนี่กับป๊าที่หลัง

ผมรับคำร้องของนายกรัฐมนตรี และออกจากห้อง

◇◇

“เฮ้ย ยูจีน! มันจริงที่ว่าลูกตอบรับคำร้องจากนนายกรัฐมนตรีจังเหรอ?!”

เมือผมกลับไปที่บ้านของผม ภาพที่ลนลานของพ่อของผมต้อนรับผม

“ผมไม่ควรตอบรับเหรอ?” (ยุจีน)

“ไม่…มันไม่เป็นไร ถ้ามันเป็นการตันสินใจที่ลูกทำด้วยตัวลูกเอง…เธอพูดอะไรแปลกๆกับลูกมั้ย?” (จูเบ)

“ไม่ครับ ไม่มั้ง?  ว่าเธอใช้ตาทิพย์ได้น่ะ ผมเดาว่า” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว นั่นไม่เป็นไรงั้น” (จูเบ)

ผมคิดว่าเรื่องตาทิพย์เป็นความลับ แต่พลังของนายกรัฐมนตรี เห็นว่าโด่งดัง

แต่เป็นเรื่องของนายกรัฐมนตรีสาว ที่ไม่ได้เรียนโรงเรียนเวทมนตร์นะ

“ยูจีนคุง ตัวเธอจะไปพรุ่งนี้ด้วยเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ขอโทษนะซูมิเระ ตัวเราได้งานกระทันหันน่ะ” (ยูจีน)

“บู่” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพองแก้มของเธอ

ผมสมควรจะนำเธอไปรอบเมืองหลวง แต่จบที่ทำอย่างอื่น สองวันเต็มๆ

ผมรู้สึกแย่เกี่ยวกับนี่

“แค่พาซูมิเระจังไปด้วยสิ” (จุเบ)

ป๊าแนะนำนี่มา

“…นั่นโอเคเหรอ? แต่ผมได้ยินมาว่าคำขอนี้ เป็นเรื่องลับสุดยอดเลยนะ” (ยูจีน)

“มันโอเค คนต่างโลกเหมือนซูมิเระซัง คือความลับของรัฐเดินได้น่ะ เธอจะปลอดภัยกว่ากับลูก” (จูเบ)

“เอ๋?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ตกใจกับคำพูดของป๊า

ผมก็ตกใจด้วย

“หืม? หนูไม่รู้เรื่องนั้นเหรอ? เพราะทั้งหมด คำสอนของเทพธิดาซามะ พูดไว้ว่า ให้เสนอการปฏบัติที่ดีที่สุดให้กับคนต่างโลก หน้าตาของเธอ ได้แพร่ไปผ่านอัศวินของอาณาจักรแล้ว ยามจะวิ่งมาทันทีที่มีปัญหามีปัญหา” (จูเบ)

“พูดถึงแล้ว มาซิโอ้พุดอย่างนั้น” (ยูจีน)

ผมไม่คาดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่

“เออ๋…ทำมากขนาดนั้นเพื่อบางคนแบบหนู… นั่นโอเคเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระลนลาน

“งั้น มากับสืบสวนสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่กับตัวเราพรุ่งนี้ เพราะทั้งหมดเราได้รับอนุญาติจากดาบจักรพรรดิแล้ว”(ยูจีน)

“หัวหน้าทีมสืบสวน น่าจะเป็นหัวหน้าอัศวินของอัศวินทอง ไม่ควรจะมีปัญหาถ้าลูกบอกชื่อพ่อ” (จูเบ)

“ขอบคุณ ป๊า” (ยูจีน)

“อุมุ” (จูเบ)

เขาเป็นการช่วยที่ยอดเยี่ยในเวลาแบบนี้

“เข้าใจแล้ว เย้ ออกไปข้างนอกกับยูจีนคุง♪” (ซูมิเระ)

“งั้น ป้าจะเตรียมกล่องข้าวเที่ยง” (ฮานะ)

ผมรู้สึกดีที่ซูมิเระรู้สึกดีขึ้นแล้วตอนนี้

ฮานะซังเข้าใจคนอื่นได้ดีที่นี่

มันไร้กังวลเหมือนเราไปปิคนิค แต่เป้าหมายของเราคือไปสืบสวนสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

มากกว่านั้น เป็นคำร้องตรงจากนายกรัฐมนตรี

(เตรียมพร้อมกันเถอะ) (ยูจีน)

ผมสาบานข้างในหัวใจของผม

◇วันต่อมา◇

“เราไปแล้วนะคะ~” (ซูมิเระ)

“เราไปแล้วนะ ป๊า ฮานะซัง” (ยูจีน)

“ใช่ ระวังตัวนะ ยูจีน ซูมิเระจัง” (จูเบ)

“ขอให้เดินทางปลอดภัยนะ ยูจีนจัง ซูมิเระซามะ” (ฮานะ)

ซูมิเระและผมกินอาหารเช้า และมุ่งหน้าที่ที่ประตูเมืองเหนือ ของเมืองหลวง

ที่ราบคริสที่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ผนึกอยู่ อยู่ฝั่งเหนือของเมืองหลวง

เราเคลื่อนที่ไปประตูเมืองเหนือโดยการขี่นกยักษ์ ที่เรียกว่านกด่วนพิเศษ

ตอนแรก ซูมิเระกลัวและตะโกน ‘เอ๋?! ใหญ่! น่ากลัวอ้ะ!’ แต่ตอนหลังเธอสนุกสนาน และพูดว่า ‘เร็วจังอ้ะ ฮ้ะโฮฮฮฮ่!’

ดีใจที่ได้เห็นเธอสนุก

เมื่อเวลาที่เรามาถึงประตูเมืองเหนือ ยังไม่มีใครเลย นอกจากคนคุ้มกันประตูเมือง

มอนสเตอร์ของที่ราบคริส แกร่งและดุร้าย เพราะผลของพิษที่เล็ดออกมาของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

เพราะนี่ ที่ราบคริสถูกเลี่ยงในฐานะเส้นทางสินค้า และประตูเมืองเหนือถูกทิ้งร้าง

ซูมิเระและผม ตัดสินใจที่จะรอทีมสืบสวนที่เงาของต้นไม้

เมื่อผมเริ่มเหวี่ยงดาบในเวลาว่างของผม ซูมิเระเริ่มพึมพำบางอย่าง ที่ฟังดูเหมือนการร่ายเวทย์

นั่นเมื่อผมสังเกตชุดของซูมิเระ

“หืม? ซูมิเระ เสื้อคลุมที่เธอใส่คือ…” (ยูจีน)

“สังเกตเหรอ? ครูใหญ่โรงเรียนให้ตัวเรายืมน่ะ~” (ซูมิเระ)

มันเป็นเสื้อคลุมเวทย์ ที่เธอใช้สำหรับบททดสอบของพระเจ้าชั้น 100 เมื่อเราสู้กับเจ้าอสูร

มันเป็นอุปกรณ์ที่เป็นสมบัติ ที่น่าจะทำให้คุณได้เงินพอ ที่จะไปซื้อประเทศเล็กๆในสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ ถ้าเราขายมัน

(ชั้นประทับใจ ที่ครูใหญ่ปล่อยให้บางอย่างแบบนั้น ออกนอกประเทศได้สบายๆ…) (ยูจีน)

ผมงงงัน แต่เมื่อเวลาเดียวกัน ผมนึกถึงอะไรที่ครูใหญ่พูดกับผม ก่อนที่จะมุ่งหน้ามาที่อาณาจักร

◇◇

“ยูจีน ซูมิเระ จะไปจากโรงเรียนไลเคียนซักพัก หมายถึงชั้นจะไม่สามารถ {จับตามอง} เธอและปกป้องเธอได้ นายจะเป็นตัวแทนชั้น ในฐานะผู้ปกครองของเธอ” (อูเธอร์)

ครูใหญ่บอกนี่กับผม ด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าปรกติ

โดยที่ว่าคอยดู เขาพูดมันค่อนข้างเกินจริง

“รับทราบ ครูใหญ่อูเธอร์ ปล่อยการปกป้องซูมิเระให้ผมได้เลยครับ” (ยูจีน)

ผมตอบ

“นายไม่เข้าใจ  ยูจีน นายไม่ได้สังเกต ว่าอะไรเกิดขึ้นกับอีฟริท ซูมิเระคุงไม่นานมานี้ หือ” (อูเธอร์)

“ไม่นานมานี้? เธอฝึกเวทย์เธอหนักหลังๆ” (ยูจีน)

มันช้า แต่เธอแสดงผลออกมา

ครูใหญ่อูเธอถอนหายใจ

“งั้น แม้แต่ยูจีนก็ไม่สังเกต เมื่อมันใกล้กับเค้ามากเกินไป หือ จำนวนของมานาซูมิเระคุง ตั้งแต่เกิดใหม่ที่โลกนี้ {มากกว่าสองเท่าแล้ว}” (อูเธอร์)

“เอ๋?” (ยูจีน)

ผมตกใจโดยคำพูดของเขา แต่มันก็มีเหตุผลด้วย

มันจริง ที่ผมรู้สึกว่ามานารอบซูมิเระ เพิ่มขึ้นทุกวัน

พอมาคิดว่ามันจะเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า ในแค่ไม่กี่เดือน…

“เธอคือครึ่งพระเจ้า ที่พินาศไปในเวลาโบราณ… ไม่ มันถูกต้องมากกว่า ที่จะพูดว่าเทพธิดา พาคนนั้นไปที่ดินแดนสวรรค์ เพราะคนนั้นอันตรายเกินไปที่จะอยู่ในดินแดนมนุษย์ จำนวนของมานาของเธอ ดีที่สุดในหมู่นักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนไปแล้ว” (อูเธอร์)

“มากขนาดนั้น… แต่ ไม่มากเท่าจาร ใช่ป่ะ จารใหญ่?”

ผมตกใจแต่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ

ยังไงก็ตาม สีหน้าของครูใหญ่ยังคงจริงจัง

“ในที่สุดแล้ว เธอจะ {ผ่านชั้นไป} -ถ้ามันเป็นแค่เรื่องจำนวนมานาน่ะนะ” (อูเธอร์)

“แม้แต่ครูใหญ่เหรอเนี่ย…?” (ยูจีน)

คำพูดเหล่านั้น ทำให้ผมสั่น

ผมไม่เคยเจอนักเวทย์ซักคน ที่แม้แต่จะไปถึงนิ้วโป้งเท้าของครูใหญ่ แม้แต่ในเวลาที่ผมอยู่ในอาณาจักร

ซูมิเระจะผ่านนั่นไป?

“อย่าได้ลืมนั่น ยูจีน ใจของซูมิเระคุง อาจจะเป็นสาว ที่มาจากโลกคู่ขนาน แต่ร่างกายของซูมิเระคุง มีพลังของเทพเจ้าอยู่ข้างในเธอ ใจของมนุษย์ในร่างเทพเจ้าไม่มีสมดุลย์ ซูมิเระเป็นเด็กสาวที่ดีและใจดี แต่ถ้าใจของเธอ พัฒนาไปกับตัวเธอที่ดึงมันไป… ไม่มีสัญญานนั่นอยู่ตอนนี้ แต่มานาของเธอเพิ่มขึ้นทุกวัน และเธอ ใกล้กับขีดจำกัดของมนุษย์แล้ว นั่นทำไม ชั้นหวังพึ่งนายนะ… จับตามองเธอ เธอ เป็นคู่หูที่สำคัญของนาย ใช่มั้ย?” (อูเธอร์)

“…เข้าใจแล้วครับ ครูใหญ่อูเธอร์” (ยูจีน)

ผมพยักหน้าอย่างจริงจัง

◇◇

และตอนนี้ ปัจจุบัน

“มีอะไรเหรอ ยูจีนคุง? ตัวเธอทำหน้าน่ากลัวนะ” (ซูมิเระ)

ซูมิเระหยุดการร่ายเวทย์ของเธอ และมองดูผมด้วยรอยยิ้ม

มันเป็นซูมิเระปรกติ

“ไม่ มันไม่มีอะไร เธอใช้เวทย์ดีขึ้นยัง?”  (ยูจีน)

ซูมิเระยิ้มกับคำพูดขอผม

“แค่ดูนะ ตัวเราเรียนนี่มาไม่นาน” (ซูมิเระ)

เธอพูดนั่น และ…

“XXXXXXXXX” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพูดคำพูด ที่ผมฟังไม่ได้เข้าใจจริงๆ

นี่ไม่ใช่ภาษาพื้นฐานของทวีปใต้ ที่ใช้ที่อาณาจักร และโรงเรียนเวทมนต์ไลเคียน

แล้วมันก็ต่างจากคำของซูมิเระ จากโลกก่อนของเธอ ที่เธอสอนผมมาก่อนด้วย

(?!)

ทันทีต่อมา ขนผมลุก

ไม่มีประกายไฟ บินอยู่ในอากาาศเหมือนก่อน

เธอมองดูเหมือนเดิม

แต่กระนั้น…

(มานา…หนาแน่น…ถึงจุดที่ว่า มันยากที่จะหายใจ…) (ยูจีน)

มันต่างจากแรงกดดัน จากคุกปิดผนึกที่ 7 ในโรงเรียนเวทมนตร์

คุกปิดผนึกที่ 7 ที่มีเจ้าอสูร และสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปราผนึกอยู่ข้างใน

นี่คือมานา ที่ไม่ได้แพ้นั่นเลย

มันสร้างโดยสาวคนเดียว

“มันเป็นยังไงบ้าง? ตัวเราสนิทกับสปิริตไฟน่ะ” (ซูมิเระ)

ซูมิเระยิ้ม {เหมือนเคย}

“นั่นน่าตกใจนะ… แต่มันจะดีกว่า ที่จะไม่ใช้เวทย์ในสภาพนั้น มันจะอันตราย ถ้าเวทย์ของเธอ ควบคุมไม่ได้ขึ้นมาน่ะ” (ยูจีน)

“จริงๆเชเหรอ? ใช่ อย่างที่ตัวเธอพูดแหละ ยูจีนคุง ขอบคุณนะ… XXXXXXXXX” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพูดบางอย่าง และมานาที่หนาแน่นในอากาศ หายไป

หลังของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ

(ชั้นจะลนลานมากกว่านี้ ถ้าชั้นไม่ได้ยินมาจากครูใหญ่ก่อนหน้า) (ยูจีน)

มาซาบซึ้งกับครูใหญ่อูเธอร์เถอะ

แล้วก็ ผมไม่ควรจะลนลานขนาดนี้ กับคู่หูของผม ซูมิเระ

ผมรู้สึกว่าผมต้องฝึกตัวเองมากขึ้น

นี่ ไม่ใช่เวลา ที่จะมามีความสุข ที่ผ่านชั้น 100

นั่นเมื่อผมสังเกตว่ากลุ่มหนึ่ง มาทางนี้

“ยูจีนคุง นั่นคือ…” (ซูมิเระ)

“ดูเหมือนทีมสืบสวนมาถึงแล้ว” (ยูจีน)

ซูมิเระและผม มุ่งหน้าไปที่กลุ่ม เพื่อที่จะทักทายพวกเขา

เราเช็คสภาพของกลุ่ม ระหว่างที่เข้าหาพวกเขา

มีอัศวินเงินประมาณสิบกว่าคน ที่มีประสบการณ์มาก

อัศวินทองจำนวนนึง นำพวกเขา

ด้วยจำนวนมากเท่านี้ แทนที่จะเรียกว่าทีม ผมจะเรียกมันเหมือนหมวดมากกว่า

(ชั้นควรจะทักกัปตัน) (ยูจีน)

มันต้องเป็นบางคนจากอัศวินทอง แค่เมื่อผมพยายามจะดูว่าใคร…

(หืม?) (ยูจีน)

อัศวินที่มี {เกราะขาวบริสุทธิ์} โผล่มาจากข้างหลัง

มีเครื่องหมายสิงโตมีปีกสีทองที่หน้าอก; เครื่องพิสูจน์ว่าเป็นอัศวินสวรรค์

อัศวิน ที่ผมเห็นแค่เมื่อวานนี้เอง

“……เอ๋? ยูจี้?!”

อัศวินหญิง มีตาของเธอเปิดกว้าง

(เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…) (ยูจีน)

นายกรัฐมนตรี ไม่รู้เหรอ?

ไม่มีทางน่า

เธอพูดด้วยตัวเธอเอง: เธอมองเห็นอนาคตได้

ไม่ ถ้านายกรัฐมนตรีเป็นคนเลือกบุคคล สำหรับทีมสืบสวน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเห็นอนาคต

ผมถูกจัดฉาก

คนที่เป็นหัวหน้าทีมสำรวจ คือเจ้าหญิงจักรวรรดิ ไอริ

■ตอบความคิดเห็น:

>ผมว่าแล้ว ถ้าตัวไอริเองไม่ได้มีความแค้นใดๆกับยูจีนเลย เธอยังคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอ ยังเหมือนเดิม เหมือนในอดีตมั้ย?

-ใครรู้ล่ะครับ

มันอาจจะชัดเจนมากขึ้น ในตอนต่อไป

>อัศวินทอง… ผมอ่านมันผิดว่าเป็นนักบุญทอง

-ตั้งแต่เวลาที่ผมได้รับความคิดเห็นนี้ ผมอ่านพวกเขาว่าเป็นนักบุญทองด้วย (ลับๆ)

วายุ: แฟนเก่า vs แฟนใหม่

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/100

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ