90 วันสุดท้ายของเทศกาลโรงเรียน – ตอนที่ 4

13 – 17 นาที

—ฝูงของมอนสเตอร์จำนวนมากกว่าล้านตัว

มันเป็นไปได้ที่จะแค่ผู้ประโยคนั้น แต่จะไม่มีใครในโลกนี้เลยที่ได้เคยเห็นบางอย่างแบบนั้น

ถ้ามันมีเวลาไหนที่มันเกิดขึ้น มันจะเป็น 1,000 ปีทีี่แล้ว

ฮีโร่ในตำนานผู้ช่วยโลก อาเบล พูดว่าได้เผชิญหน้ากองทัพของเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่มากกว่าล้าน

พูดอีกอย่าง นิทานปรัมปรา

มันไม่ใช่เรื่องจริง

(โอ้ฉัน ฉันอยู่ที่นั่นตอนนั้นนะ รู้ไหม?) (เอริ)

เจ้าอสูรเอริพูดโผล่งขึ้นมา

พูดถึงแล้ว เธอแข็งขันอยู่เมื่อ 1,000 ปีที่แล้ว

(ฮีโร่ในตำนานฮิโร่อาเบลกำจัดกองทัพล้านตัวยังไง?) (ยูจีน)

(…ฉันไม่อยากจะจำได้ น่ารำคาญมาก) (เอริ)

เธอเก็บรายละเอียดซ่อนไว้ไม่ว่าเมื่อไหรที่เราพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

มันดูเหมือนไม่ใช่ความทรงจำที่ดี

มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกองทัพล้านของเจ้าอสูรแพ้ให้กับกลุ่มลุยของผู้กล้าที่มีแค่ไม่กี่คน ดังนั้นมันธรรมชาติ หือ

“นักสำรวจ ดูนี่!”

เสียงของอัศวินที่ 1 แคลร์ แลนสล็อตซามะนำผมกลับมาสู่ความเป็นจริง

ณ ข้างหลังแท่นบรรยายลานฝึก ชันหนึ่งของหอคอยยอดสูงสุดถูกแสดงอยู่ในระบบดาวเทียมของดันเจี้ยนสุดท้าย

“อุเก่ะ…”

“นั่นอะไร…?”

“เฮ้ยเฮ้ย มันคลานไปด้วยกริฟฟอนและแบซิลิสก์…”

“มันมีมอนสเตอร์อยู่บานตะไทเลยอันฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ไม่ใช่มอนสเตอร์มันกินกันเองเหรอ…?”

“โหดร้ายมาก”

ระบบดาวเทียมแสดงภาพนรก

“เราได้อพยพคนใกล้ชั้น 1 ของหอคอยยอดสูงสุดแล้ว สมาคมดันเจี้ยนได้รับข้อมูลที่สำคัญว่าการแตกตื่นจะเกิดขึ้นไม่นานก่อนหน้านั้น” (แคลร์)

มันต้องเป็นข้อมูลอันผมบอกพวกเขาเกี่ยวกับนายหญิงดันเจี้ยน อเนมอย บาเบล

“ตอนนี้ จำนวนของมอนสเตอร์แสดงอยู่ที่นี่คือ 50,000” (แคลร์)

ความวุ่นวายวิ่งผ่านนักสำรวจ

มันเป็นกองทัพของมอนสเตอร์ผู้พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน และมากกว่านั้นด้วยความที่มันมี 50,000

“เหมือนที่ฉันพูดมาก่อน มอนสเตอร์เอ่อล้นออกมาจากหอคอยยอดสูงสุดและเพิ่มขึ้นจากราชาอูเธอร์” (แคลร์)

“ไม่มีทางน่า…” -คือประเภทของความสิ้นหวังที่ก้องไปหาทุกคน

ซูมิเระมีหน้าซีดที่ข้างผม

“แต่นี่ใช่สถานการณฺ์ที่สิ้นหวัง ตอนนี้ เวทมนตร์ม่านพลังกลยุทธ์ได้ถูกส่งออกไปภายใต้คำสั่งของอัศวินโล่ ลอยด์โดโนะเพื่อกันฝูงของมอนสเตอร์จากการรุกรานเมือง” (แคลร์)

เสียงของความชื่นชมจากนักสำรวจได้ขึ้นมา ณ คำนี้

“แต่การขังพวกมันไว้ข้างในด้วยเวทมนตร์ม่านพลังตลอดเวลาจะไม่แก้ปัญหา เนื่องด้วยนี่…” (แคลร์)

“กริฟฟอน!!! มันเล็ดรอดออกมาจากบาเรีย!”

ตอนนี้มีมอนสเตอร์กำลังผ่านมาทิศทางที่บางคนชี้

“เวทมนตร์ตะวัน [แสดงจ้าสีเหลือง]”

เวทมนตร์ที่นักสำรวจปล่อยต้องเจาะทะลุปีกของกริฟฟอนแน่

มอนสเตอร์หล่นระหว่างส่งเสียงกรีดร้อง

“เฮ้ ยูจีนคุง! ไม่ใช่การที่มอนสเตอร์หนีหมายถึงม่านพลังมันเสียแล้วเหรอ…?” (ซูมิเระ)

“นั่นแย่นะ” (ไอริ)

ซูมิเระและไอริแสดงสีหน้าจริงจัง

ผมรู้เกี่ยวกับสถานการณ์เหมือนอย่างนี้

มันช่วยไม่ได้ที่สองคนเหล่านั้นไม่รู้เพราะพวกเธอไม่ได้เข้าเรียนคาบวิชาม่านพลัง

“พวกเขาน่าจะจงใจปล่อยมอนสเตอร์นอกม่านพลัง” (ยูจีน)

“จงใจ?” (ซูมิเระ)

“หมายความว่ายังไงนั่น ยูจี้?” (ไอริ)

“อัศวินที่ ที่ 1 ซามะจะอธิบายจากตอนนี้ไป” (ยูจีน)

แคลร์ซามะดูเหมือนจะใจเย็นเหมือนที่ผมคิด

“ฉันคิดว่านายได้เห็นกริฟฟอนหนีจากม่านพลังแล้วเมื่อกี้นี้ แต่นั่นไม่ใช่ม่านพลังถูกทำลาย แต่มันเป็นเราปล่อยชุดจำนวนหนี่งของมอนสเตอร์ข้างนอก ข้างในม่านพลังกลยุทธ์คำนวนไว้แล้วโดยทีสามารถจะกักเก็บมอนสเตอร์ได้มากกว่า 100,000 ตัวข้างใน นั่นทำไม เราจงใจล่อมอนสเตอร์อ่อนแอและบินได้ออกมาซึ่งมันยากที่จะปราบเมื่อม่านพลังถูกทำลาย” (แคลร์)

‘โออ้…!’ -เสียงของนักผจญภัยดัง

ผมได้เรียนรู้วิธีนี้เพื่อรับมือกับการแตกตื่นขนาดใหญ่ในคาบเรียนเวทมนตร์ม่านพลัง

อย่างไรก็ตาม มันเป็นมาตรการชั่วคราวอย่างบริสุทธิ์และ…

“ถ้าอย่างนั้น มันควรจะไม่เป็นไรที่จะแค่กำจัดมอนสเตอร์ทีละนิดทีละนิด!” (ซูมิเระ)

“จริงๆเหรอ? ฉันไม่คิดว่ามันจะเรียบง่ายขนาดนั้น…” (ไอริ)

“มันเหมือนที่ไอริพูด ม่านพลังกลยุทธ์กินมานาเยอะ มันน่าจะอยู่ได้แค่ครึ่งวัน พวกเขาจะไม่สามารถรับมือกับมอนสเตอร์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆได้” (ยูจีน)

“เอ๋?! ถ้าอย่างนั้น เราจะทำยังไงกันดี…?” (ซูมิเระ)

ผมตอบคำถามของซูมิเระไม่ได้

ขั้นตอนธรรมดาคือถอยระหว่างม่านพลังกางอยู่

แต่นี่มันคือกลางของเมืองดันเจี้ยน

จะไม่มีจุดหมายที่จะทิ้งเมืองอันพวกเขาสมควรจะปกป้อง

ผมรอคำพูดของอัศวินที่ 1 ซามะ

“แน่นอน เวทมนตร์ม่านพลังอย่างเดียวจะไม่แก้ปัญหาที่ราก เราต้องหาวิธีที่จะระงับมอนสเตอร์จำนวนมากในทีเดียว ตอนนี้ราชาอูเธอร์กำลังเตรียมการสำหรับนี่และ…” (แคลร์)

“ขอโทษที่ให้รอ แคลร์คุง” (อูเธอร์)

หนึ่งผู้ปรากฏกระทันหันบนแท่นบรรยายในระหว่างคำพูดของอัศวินที่ 1 ซามะคืออาจารย์ใหญ่อาเธอร์ตัวสูงพร้อมด้วยผ้าคลุมฉูดฉาด

เขาต้องปรากฏด้วยเทเลพอร์ต

อะไรที่อยู่ข้างอาจารย์ใหญ่คือบางอย่างที่ดูเหมือนอาวุธทางเวทมนตร์ยักษ์อันส่งการมาอยู่ที่ทรงพลัง

(อาวุธทางเวทมนตร์นั้น… ฉันรู้สึกว่าาฉันเห็นมันมาก่อนในคุกปิดผนึกที่ 7…) (ยูจีน)

มันถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นตลอดเวลา ดังนั้นผมเลยคิดแน่นอนเลยว่ามันเสียแล้ว

“ฉันจะอธิบายจากตอนนี้ไป อุปกรณ์เวทมนตร์ที่นีถูกเรียกว่าผู้สร้างสันติ ฉันคิดว่ามันมีหลายคนผู้ไม่รู้จักนี่เพราะมันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์เก่าแก่ แต่มันระงับมอนสเตอร์จำนวนมากได้” (อูเธอร์)

‘โออออออออ้!!!’ -นักสำรวจส่งเสียงโห่ร้องยินดี

“นั่นน่าประทับใจนะ ไม่ใช่เหรอ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“นั่น…” (ไอริ)

ซูมิเระประทับใจจากใจจริงๆ แต่ไอริดูเหมือนคิดกำลังคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่นี่

นั่นพูดแล้ว ผมก็เรียนรู้เกี่ยวกับผู้ทำสันติมาในโรงเรียนทหารจักรวรรดิ

มันคืออาวุธที่จบสงครามอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในทวีปทิศใต้เมื่อ 500 ปีก่อนอย่างบังคับ

ราชาอูเธอร์พูดเกี่ยวกับมันดั่งมันมีผลแค่กับมอนสเตอร์ แต่ดังเดิมแล้วมันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์อันถูกใช้กับมนุษย์

— พื้นฐานแล้ว เมื่อคุณใช่ผู้สร้างสันติ คุณกำจัดได้แม้แต่อันตรายจากสิ่งมีชีวิต

สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีภัยจบที่การไม่ต่อต้านไม่สำคัญว่าคุณจะทำอะไรในเวลานั้น

มันคือ ‘อาวุธอันแน่นอนที่สุดของสันติ’ ที่ผู้ที่เป็นผู้ถือสถิติหมายเลขหนึ่ง คริสโต นำกลับมาจากดันเจี้ยนสุดท้าย

มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์อันน่ากลัวที่ทำให้ชาติศัตรูทำอะไรไม่ได้อย่างง่ายดายขึ้นอยู่กับว่าคุณใช้งานมันอย่างไร

มันเพิ่งปรากฏมาทีเดียวในประวัติศาสตร์ ดังนั้นมีทฤษฎีว่ามันหายไปหรือพังไปแล้ว

(ถ้าอย่างนั้นมันถูกเก็บอยู่ในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน…) (หนึ่ง)

ผู้มาจากจักรวรรดิเหมือนผมและไอริ ผู้คนจากสหภาพศักดิ์สิทธิ์และสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ที่รู้เกี่ยวกับมันมีสีหน้าอันน่ากลัว

อำนาจทั้ง 3 น่าจะรุกมาทำอะไรกับดันเจี้ยนสุดท้ายมากขึ้นตอนนี้

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เกี่ยวกับผู้สร้างสันติอันสะดวกนี้…” (อูเธออร์)

ราชาอูเธอร์ ผู้ที่ต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว มีน้ำเสียงเบาๆ

“โชคร้ายที่มันต้องใช้ 3 ชั่วโมงเพื่อใช้งาน สูตรเวทมนตร์ได้ใช้งานแล้ว ม่านพลังกลยุทธ์ต้องรักษาไว้จนถึงตอนนั้น” (อูเธอร์)

บรรยากาศรอบนักสำรวจหม่นหมองลงไปโดยคำนี้

“3 ชั่วโมง…” (ซูมิเระ)

“เราควรสามารถรับมือกับมันจนถึงตอนนั้น” (ไอริ)

“ใช่” (ยูจีน)

ผมก็พยักหน้ากับคำพูดของซูมิเระและไอริ

“ได้เลย ถ้าอย่างนั้น นักสำรวจนอกจากหนึ่งผู้รักษาม่านพลังและคนหน้าไม่จะอยู่ใต้คำสั่งของ 12 อัศวินด้วยคำสั่งของราชาอูเธอร์ ใน 3 ชั่วโมงที่เหลือ นั่นก็เหมือนกันสำหรับนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนในแผนกผู้กล้าในตำนานแล้วก็นักสำรวจระดับ A และระดับ B คนอื่นๆจะดูและเรื่องสัตว์อสูรตัวเล็กผู้เล็ดนรอดออกแล้วก็อพยพพลเมือง! ฉันจะขอประธานซาร่าและหน่วยสนับสนุนด้วยกำลังให้ดูแลความเรียบร้อยกับนักเรียน ฉันขอโทษ แต่ฉันต้องให้เหล่าอาจารย์เข้าร่วมในการต่อสู้กับเรา” (แคลร์)

“รับทราบ! ได้โปรดปล่อยให้เราได้เลย” (ซาร่า)

ซารา ผู้อยู่มุมแท่นบรรยาย ตอบด้วยความแข็งแกร่ง

สมาชิกของหน่วยสนับสนุนด้วยกำลังรอบๆดูประหม่า

(ซาร่าจะนำนักเรียน หือ…) (ยูจีน)

ผมคิดว่ามันยอดเยี่ยมที่เธอไม่ได้มีหน้าที่สู้กับมอนสเตอร์อันตราย

ซาร่าต้องสังเกตผม ดวงตาของเราทำการสบกัน

(ทำไมยูจีนอยู่ที่นี่?!) -คืออะไรที่ดวงตาเธอสื่อออกมา

เวร ผมควรจะอพยพในฐานะผู้ได้รับบาดเจ็บ

ผมเลี่ยงสายตา

แต่มันสายเกินไป

ผมรู้สึกถึงสายตาตั้งใจของซาร่าดั่งมันพูด ‘ให้ตายเถอะ!’ แต่ผมส่งความสนใจของผมไปสู่คำพูดซึ่งตามมาของอัศวินที่ 1 ซามะ

“แล้วก็ ฉันและนักสำรวจระดับ S และนักสำรวจระดับสูงกว่าจะมุ่งหน้าเข้าไปข้างในม่านพลังกลยุทธ์” (แคลร์)

ความวุ่นวายดังที่สุดวันนี้แพร่ออกมารอบหมู่นักสำรวจ

“มีอะไรเหรอ ยูจีนคุง?!” (ซูมิเระ)

“ฉันก็ไม่เข้าใจด้วยเหมือนกัน” (ยูจีน)

กระโดดเข้าไปในการแตกตื่นมันสังหารตัวเอง

มันเป็นความรู้ทั่วไปอันไม่ใช่แค่นักเรียนที่รู้แต่นักสำรวจทุกคน

“การแตกตื่นครังนี้ธรรมชาตินั้นคล้ายกับบ้านมอนสเตอร์ ชั้นหนึ่งของหอคอยยอดสูงสุดในภาพสดมีวงกลมเวทมนตร์อยู่ตรงกลางที่มอนสเตอร์เทเลพอร์ตมา เราจำเป็นต้องทำลายนั่น” (แคลร์)

ผมและนักสำรวจเคลื่อนที่สายตาเราไปตั้งใจดูจอ

ผมไม่เห็นวงกลมเวทมนตร์สักนิดกับมอนสเตอร์เหล่านั้นอัดแน่นอยู่มาก

“พุ่งเข้าไปในนั้นเหรอ? พวกเขาบ้าไปแล้วเหรอไง?” (ไอริ)

ผมก็รู้สึกเหมือนกันกับไอริ

แต่มันจริงที่ว่าการแตกตื่นจะไม่หยุดตราบใดที่เราไม่ทำลายวงกลมเวทมนตร์ที่มมอนสเตอร์มันเด้งออกมา

“ต้องมีพวกเธอหลายคนที่กังวล แตมีผู้ใช้เทเลพอร์ตภายในกลุ่มลุยของ 12 อัศวินและนักสำรวจระดับ S วัตถุประสงค์ของเราพื้นฐานแล้วคือทำลายวงกลมเวท

มนตร์และถอย แต่เราไม่มีบางคนผู้เทเลพอร์ตได้หลายครั้งในวันเหมือนราชาอูเธอร์หรอกนะ…” (แคลร์)

เข้าใจแล้ว

พวกเขาควรจะสามารถลดอันตรายได้ถึงจำนวนน้อยที่สุด

ตอนนี้เมื่อผมดูใกล้ๆ มันก็มีประธานกรรมการเทศกาลโรงเรียน รีเบคก้าซังด้วย

เธอคิดผู้เชี่ยวชาญเทเลพอร์ตถ้าผมจำไม่ผิด

แต่ความแม่นยำของเทเลพอร์ตมันค่อนข้างพลาดๆไปนิดหน่อย

“แล้วก็ เมื่อต้องตัดสินใจฉันก็เข้าร่วมในทีมทำลายวงกลมเวทมนตร์—” (อูเธอร์)

“”””ได้โปรดสมาธิอยู่กับการใช้งานผู้สร้างสันติ ราชาอูเธอร์!””””

ทุกคนจากแท่นบรรยายตอบโต้คำพูดของอาจารย์ใหญ่อูเธอร์

“ท่านเป็นคนเดียวเท่านั้นผู้ใช้ผู้สร้างสันติได้ อูเธอร์ซามะ ดังนั้นมันจะมีปัญหาถ้าบางอยบ่างเกิดขึ้น” (แคลร์)

“…มุ มันช่วยไม่ได้” (อูเธอร์)

อาจารย์ใหญ่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจสุดขีด

ไม่ว่าอย่างไร มันดูเหมือนพวกเขาเสร็จการอธิบายแล้วด้วยนี่

หน้าที่ชัดเจนแล้วตอนนี้

“เฮ้ ยูจีนคุน เราเป็นนักสำรวจระดับ A ดังนั้นเราต้องเคลื่อนไหวภายใต้คำสั่งของ 12 อัศวิน ถูกมั้ย?” (ซูมิเระ)

“นั่นถูกต้อง ซูมิเรีะ เธอจะทำอะไร ไอริ?” (ยูจีน)

“อื้ม ถ้าอย่างนั้น ฉันจะช่วยยูจี้และซูมิเระ มีหลายคนจากจักรวรรดิอาศัยอยู่ในเมืองดันเจี้ยนด้วย” (ไอริ)

ซูมิเระและผมพยักหน้าเบาๆกับไอริ

คามิลล่ามีสีหน้าขมขื่นข้างๆแต่เธอต้องได้สังเกตว่าไม่มีประโยชน์ที่จะคัดค้านแม้ว่าเธออยากทำ ดังนั้นเธอไม่พูดอะไร

เธอต้องรู้ว่าไอริดื้อเมื่อเธอพูดบางอย่าง

แล้วก็ ไม่มีทางที่มอนสเตอร์อ่อนแอที่เล็ดรอดออกจากม่านพลังจะมีปัญหาสำหรับอัศวินสรรค์เหมือนไอริ

“นักสำรวจทั้งหมด! คำสั่งได้ถูกมอบแล้ว ตอนนี้ดำเนินการหน้าที่ของพวกเธอ—” (แคลร์)

“…แคลร์คุง คำแจ้งอันโชคร้าย” (อูเธอร์)

“อูเธอร์ซามะ?” (แคลร์)

อาจารย์ใหญ่อูเธอแทรกแซงคำพูดของอัศวินที่ 1 แคลร์ซามะ

เสียงอันตีตัวออกห่างเคยๆของราชาอูเธอร์ดูตึงเครียด

นี่หายาก

แต่ผู้คนทั้งหมดของเมืองดันเจี้ยนรู้…

—เวลาเมื่อฟาร์มเปลี่ยนเป็นพื้นที่ว่างมันเนื่องมาจากราชาอูเธอร์ทำการทดลองเวทมนตร์ผิดพลาด

—เวลาเมื่อสัตว์เวทมนตร์ทดลองของอาจารย์ใหญ่หนีไปที่เมือง

มันเป็นความรู้ว่าคือน้ำเสียงของอาจารใหญ่อูเธอร์ที่ได้ยินไปทั่วทั้งเมืองดันเจี้ยนด้วยเวทมนตร์ขยายเสียงเมื่อมอบข่าวร้าย

พูดอีกอย่าง พลเมืองของเมืองดันเจี้ยนรู้ว่าข่าวอันถูกบอกตอนนี้ไม่ดีเลยสักนิด

“ตาทิพย์ของฉันทำงาน 5 นาทีจากตอนนี้…สัตว์สวรรค์จะปรากฏในชั้น 1” (อูเธอร์)

“”””””””””””!!!!!!””””””””””””

ความตกอกตกใจแพร่ไปบนนักสำรวจ

12 อัศวิน หน่วยสนับสนุนด้วยกำลังของสภานักเรียน และอาจารย์บนแท่นบรรยายก็ตกอกตกใจด้วย

“อูเธอร์ซามะ ชื่อของสัตว์สวรรค์ผู้ที่จะปรากฏคือ…?” (แคลร์)

เสียงของแคลร์ซามะยังคงสงบแม้ว่าจะมีเหตุการณ์นั้น

แม้ว่ามันเป็นไปได้ที่แผนอันถูกอธิบายเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า

แต่ไม่มีใครเงียบได้หลังคำพูดต่อไป

“สัตว์สวรรค์ที่จะปรากฏคือไฮดรา มังกรพิษ 9 หัว” (อูเธอร์)

“อะ?!”

นี่คือครั้งแรกที่ผมเห็นอัศวินที่ 1 ไร้คำพูด

มันก็มีความตกใจของ 12 อัศวินและนักสำรวจระดับสูงด้วย

“เฮ้ ยูจี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด ไฮดราคือ…” (ไอริ)

“สัตว์สวรรค์ผู้แข็งแกร่งสุดยอดใช่มั้ย ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ใช่ มันก็ไม่มีนักสำรวจผู้แข็งขันอยู่ในหน้าที่กำจัดมันได้” (ยูจีน)

สัตว์สวรรค์ในตำนานที่ไอริ ผู้ใช้ชีวิตอยู่นอกเมืองดันเจี้ยน และซูมิเระผู้อยู่ระหว่างกลางการเรียนเกี่ยวกับหอคอยยอดสูงสุด รู้ดี

ผมชำเลืองสีหน้าของรีเบคก้าเซ็นไปบนแท่นบรรยายและเธอทำสีหน้าซับซ้อน

ราชาอูเธอร์คราญระหว่างทุกคนไร้คำพูด

“หนึ่งผู้กำจัดไฮดรามาก่อน…แม่มดแดงโรซาลีคุง ใช่ไหม? ทั้งชั้นเผาไหม้ ณ เวลานั้นและนางฝ้าผู้ดูแลตำหนิเธอ ช่างลำลึกความหลัง” (อูเธอร์)

(นี่ใช่เวลามาลำลึกความหลังไหมเนี่ย?!!” (ยูจีน)

ผมคิดว่านักสำรวจทั้งหมดก็ตอบโต้ในแนวแบบนี้

นั่นพูด เสียงของอาจารย์ใหญ่อูเธอร์ไม่มีกำลัง และมันเข้าใจง่าย

มันเขียนอยู่ชัดเจนในหนังสือสำหรับนักสำรวจของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

ที่ 9 -ของดันเจี้ยนสุดท้าย [หอคอยยอดสูงสุด] > ผู้ถือสถิติ: โรซารี เจ วอร์คเกอร์

กำจัดสัตว์สวรรค์ไฮดราในชั้น 300

มันเป็นสถิติของมากกว่าศตวรรษ

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl