24 บทส่งท้ายอาร์คแรก

◇มุมมอง ยูจีน◇

ช่วงเวลาที่ผมสัญยากับซูมิเระ ที่จะมุ่งหน้าไปชั้นที่ 500…

“เฮ้ยย ยูจีน!”

บางคนออกมาจากลิฟต์ดันเจี้ยน

มันคือลุงเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนที่ผมคุ้นเคย

ผมดีใจ

พวกเขามาเร็วกว่าที่ผมคิด

พวกเขาต้องรีบมา หลังจากเหตุฉุกเฉิน

“ลุง ลุงมา!” (ยูจีน)

“พวก มันวุ่นวานจริงๆนะ”

“จริงๆแหละ…” (ยูจีน)

“นี่ เอาน้ำเครื่องดื่มฮีลนี่ไป นายดูย่ำแย่นะเนี่ย!”

“ครับ ขอบคุณนะ” (ยูจีน)

ผมกลืนเครื่องดื่มที่ลุงให้ผมมา ลงไปภายในทีเดียว

มันค่อนข้างจะหวานๆ และมันซึมเข้าไปในร่างกายของผม

…สติที่เวียนหัวของผม ชัดเจนมากขึ้นอย่างช้าๆ

“เอาด้วยม้้ย เลดี้น้อย?”

“ไม่ค่ะ…หนูซ่อนอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นหนูไม่เป็นไร…” (ซูมิเระ)

ลุงเสนอเครื่องดื่มฮีลให้ซูมิเระด้วย แต่เธอปฏิเสธมัน

เธออาจจะชะงักไป จากสีเขียวๆของมันที่มันมี

แต่รสชาติไม่แย่นะ

เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนคนอื่น เช็คซากจากการอาละวาดขอเซอร์เบอรัส…และศพของคลับศิลปะการต่อสู้

“อาา อาา เขาอาละวาดหนักจริงๆที่นี่”

“การหาชิ้นส่วนที่หายไป จะมากกว่าปวดหวไปครึ่งนึงเลย”

“ชั้นต้องเรียกเงินค่าทำงานล่วงเวลาแล้วแหละ”

เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนคนอื่นพูดอย่างนั้น

“อะ?! ไม่มีวิธีพูดที่ดีกว่านี้เหรอไง?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระขึ้นเสียงของเธอ แต่สำหรับพวกเขา มันเป็นภาพที่เห็นได้ทั่วไป

แต่ผมไม่คิดว่า มีภัยพิบัติมาก เท่าครั้งนี้เลยนะ

“ใจเย็นนะ ซูมิเระ ลุง ชั้นขอให้ลุงดูแลเธอได้มั้ย? เธอเป็นเพื่อนของเรา ชื่อของเธอคือลีโอน่า” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะเริ่มด้วยสาวคนนี้ ชั้นเดาว่า”

ลุงเอาขวดออกมา ขณะที่เขาเข้าหาศพขอลีโอน่า และหยดหนึ่งหยุดลงไปที่มัน

หยดนั้นส่องสว่างสีรุ้ง และศพของลีโอนน่า ปกคลุมในแสง

และจากนั้น ทันทีต่อมา ร่างกายของลีโอน่า กลับไปเป็นที่มันเป็นก่อนหน้า และเธอ {ตื่นขึ้น}

“…เอ๋?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระปล่อยเสียงตะลึง

ลีโอน่า น่าจะยังเห็นไม่ชัดเจน เธอกระพริบตาต่อไป

และจากนั้น เธอยกตัวท่อนบนขึ้น

“…ฮึ๋นน? …ซูมิเระจัง  และยูจีนคุง…และเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน?” (ลีโอน่า)

ลีโอน่า มองมาที่เราพร้อมด้วยตาทที่งัวเงีย

“ลีโอน่า รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” (ยูจีน)

“…ชั้นจำได้ว่ามอนสเตอร์ที่น่ากลัวจริงๆ ไล่ตามเรามา…” (ลีโอน่า)

“อย่าพยายามจะจำมันมากไป ความทรงจำของความตายของเธอ หายไปจะดีกว่านะ” (ยูจีน)

“ใช่… โว่ว! เสื้อผ้านักผจญภัยขอชั้นเละหมดแล้ว มันค่อนข้างที่จะแพงด้วยอ่า~” (ลีโอน่า)

ลีโอน่ามองที่เสื้อผ้าของเธอ และขมวดคิ้ว

ซูมิเระ ดูเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรเลย่ที่นี่

“ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“มีอะไร ซูมิเระจัง?” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าละผม เหลียวมองเธอ และทันทีต่อมา เธอร้อง

“อะไรบนนรกทั้งเจ็ดเกิดขึ้นที่นี่กันเนี้ย?!!!!!” (ซูมิเระ)

อ๊ะ ใช่

หัวของผม ไม่ได้ทำงานได้ดีนัก เพราะผลที่ตามมาของการทำสัญญากับเจ้าอสูร

ผมไม่ได้อธิบายสิ่งที่สำคัญที่สุดกับเธอที่นี่

◇◇

“อืม อะไรที่เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนซังใช้เมื่อกี้นี้ เป็นไอเท็มเรียกว่าหยดน้ำชุบชีวิต และมันชุบชีวิตนักผจญภัย ที่ตายในชั้นที่ {100 และ ต่ำลงมา} ภายใน 24 ชั่วโมง หลังจากความตายเหรอ…?” (ซูมิเระ)

“ขอโทษนะ ซูมิเระ ชั้นไม่ได้อธิบายให้เธอ” (ยูจีน)

มันเป็นความรู้พื้นฐาน ที่คุณเรียนมันในโรงเรียน แต่ผมไม่ได้คาดหวังไว้เลย ว่าเราจะต้องการมันเร็วขนาดนี้

ผมคิดว่าในที่สุดแล้ว เธอจะได้เรียนเกี่ยวกับมันในชั้นเรียนของเธอ ดังนั้น ผมไม่ได้อธิบายให้เธอก่อนหน้า ที่เราจะสำรวจชั้นล่างๆกัน

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่มีแม้แต่แผน ที่จะสู้กับหัวหน้าชั้น ในการสำรวจนี้เลย

ไม่แม้แต่ในฝันที่เพ้อที่สุด ที่ผมจะคิดว่าเราจะมาสู้กับสัตว์สวรรค์

“งั้น นั่นหมายถึงมันจะไม่เป็นไร แม้ว่าเราจะตายงั้นเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระทำหน้าตามีคำถาม

“หืมม แต่มีโทษจากการตายในหอคอยซีนิทนะ” (ยูจีน)

“โทษ…?” (ซูมิเระ)

คุณชชุบชีวิตคนตายได้ด้วยหยดน้ำชุบชีวุด แต่มีกรณีที่คนที่รับมัน จะมี ‘ผลตกค้าง’

“ซูมิเระจัง เมื่อหยดน้ำชุบชีวิตถูกใช้ เธอมีส่วนหนึ่ของความทรงจำหายไป และถ้าโชคไม่ดีล่ะก็ เธอจะมีส่วนนึงของร่างกายหายไปด้วยล่ะ” (ลีโอน่า)

“เออ๋?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระส่งเสียงที่ดังของความตกใจ

นั่นใช่แล้ว… หยดน้ำชุบชีวิด ไม่ได้หมายถว่าจะเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ทรงพลังไปซะทุกอย่าง

มันเป็นไอเท็ม ที่ให้ความสำคัญกับ ‘ช่วยชีวิตคุณ’

“ยังไงซะ มันดูเหมือนไม่มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น กับชั้นในกรณีนี้นะ…” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าหมุนอยู่กับที่ เพื่อยืนยันร่างกายเธอ

“แลว้ก็ เงื่อนไขแง่ลบ จะยังคงอยู่ในร่างกายเธอด้วยนี่ ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“ใช่เลย… จริงๆแล้ว ร่างกายชั้นรู้สึกเนือยๆตอนนี้น่ะ…”  (ลีโอน่า)

ลีโอน่า  ดูเหือนเธอพบว่านี่มันเจ็บปวด

“ง-งั้นนั้นเป็นอย่างนั้น…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระกลับไปมีหน้าตาที่จริงจัง

“แล้วก็ นี่สสำคัญมากๆ ชั้นเลยอยากให้เธอรู้ไว้ไม่ว่ายังไง แต่…เธอจะไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ ถ้าเธอ {ถูกกินโดยมอนสเตอร์}” (ยูจีน)

“——-!!”

หน้าของซูมิเระ เปลี่ยนเป็นซีดในทันที

ดูเหมือนเธอเข้าใจอีกครั้ง ว่าสถานการณ์เมื่อกี้ ไม่ได้หมายถึงบางอย่างที่จะคิดในแง่ดี

“นั่นเหมมือนกันเมื่อรับมือกับสัตว์สวรรค์ พูดนั้นแล้ว แต่เซอร์เบอรัสแค่กินก็อบลินในครั้งนี้ และไม่ได้กินมนุษย์นะ…” (ลีโอน่า)

ดูเหมือนเสียงี่ได้ยินเมื่อตอนกลางๆ มาจากที่เซอร์เบอรัสกินก็อบลิน

จากอะไรที่ผมบอกได้ ไม่มีซักหนึ่งคน ที่ถูกกิน

ทำไมล่ะ?

(เซอร์เบอรัสจังเป็นสัตว์สวรรค์ที่มีความภาคภูมิใจสูง เค้าจะไม่ไปกินผู้ท้าทายที่กล้าหาญหรอก) (เอริ)

เสียงของเอริ ดังอยู่ในหัวของผม

(จริงๆเหรอ เอริ?) (ยูจีน)

(นั่นใช่แล้ว แต่มันเป็นซักพักแล้วนะ ตั้งแต่เค้าน่ะถูกอัญเชิญมาที่บททดสอบของพระเจ้า ดังนั้นเค้าต้องค่อนข้างจะมีไฟนะนั่น แต่มันดูเหมือนเค้าไม่ได้คาดว่าจะถูกเรียกมาที่ชั้นที่ 20 นะ) (เอริ)

(…เฮ้ เอริ ทำไมสัตว์สวรรค์ถูกอัญเชิญมาที่ชั้นที่ 20 กันล่ะ?) (ยูจีน)

(ใครจะรู้ แปลกเนาะ ใช่ป่ะล่ะ?) (เอริ)

(ท่านรู้อะไรป่าว?) (ยูจีน)

(ชั้นคงจะรู้หรอกน่า ชั้นถูกผนึกอยู่ลึกในใต้ดินของโรงเรียนเวทมนตร์นะ รู้มะ?) (เอริ)

(ใช่) (ยูจีน)

ผมบอกไม่ได้จริงๆ ว่าเอริพูดความจริงที่นี่มั้ย จากน้ำเสียงของเสียงของเธอ

…ผมควรจะถามเธอเกี่ยวกับมันทีหลัง

ไม่ว่ายังไง มีหลายอย่างเลยที่ผมต้องคุยกันกับเอริ

โดยเฉพาะเกี่ยวกับ…{ราคาของสัญญา}

มันเป็นสัญญากับเจ้าอสูร

ไม่มีทางเลย ที่มันจะสบายๆ

ผมไม่มีความเสียดาย ในการทำสัญญา แต่ผมรู้สึกหนักๆนิดหน่อย

แค่อะไรบนโลกนี้กัน ที่ผมจะต้องใช้สำหรับจ่าย?

(ยูจีนที่น่ารักของชั้น ทำได้ดีมากในการต่อสู้กับเซอร์เบอรัสจัง☆ ชั้นรอนายอยู่ดังนั้นมาหาชั้นหน่อยนะจ๊ะ♡) (เอริ)

ผมไม่รู้ว่าเธอเข้าใจมั้ย ว่าผมรู้สึกอะไรอยู่ตอนนี้ แต่เอริพูดแค่นั้น และตัดสายสื่อสารทางจิตใจ

“ยูจีน มีอะไรเหรอ? ทำไมนายเหม่อๆแบบนั้นล่ะ?” (ซูมิเระ)

“อ-อื้ม ไม่มีปัญหาหรอก ซูมิเระ ชั้นแค่ เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ” (ยูจีน)

ผมส่งรอยยิ้มไปที่ซูมิเระ ผู้ที่ดูกังวลที่นี่

ลีโอน่า และลุงเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนคุยกัน ที่ตำแหน่งที่ไกลออกไปเล็กน้อย

“เธอเป็นกัปตันของหน่วยนี้ ใช่มั้ย? เราจะชุบชีวิตนักสำรวจคนอื่น ดังนั้นได้โปรดเธอมาด้วยกันกับเรา เพื่อที่จะดูว่า มันมีอะไรหายไปจากสมาชิกของเธอได้มั้ย?”

“…รับทราบ” (แล้วก็)

“แล้วก็ เราจะจ่ายค่าหยดน้ำชุบชีวิต แต่บิลจะถูกส่งไปที่โรงเรียนในวันหลัง บิลของหยดน้ำชุบชีวิต อาจารย์ใหญ่จะเป็นคนนั้นที่รับผิดชอบ แต่ชั้นคิดว่าเธอรู้นี่แล้วนะ”

“ค-ค่ะ… พูดถึงแล้วราคาตลาดของหยดน้ำชุบชีวิตคือเท่าไหร่คะ…?” (ลีโอน่า)

“……”

“…ฮัลโหล?” (ลีโอน่า)

ลุงเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน ทำหน้าที่น่ากลัว

“…3,000,000G”

“เออออ๋?! นั่นมากกว่าราคาปรกติตั้ง 3 เท่า! ทำไมล่ะ?!” (ลีโอน่า)

ลีโอน่ากรีดร้อง

“จำนวนมากขอหยดน้ำชุบชีวิตในคลังได้ถูกใช้ไปเยอะในหลังๆ ราคาเลยดีดขึ้นไป”

“ก-เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ราคารวมที่ชุบชีวิตทั้งหน่วยคือเท่าไหร่ค่ะ…?” (ลีโอน่า)

เสียงของลีโอน่าสั่น

…ถ้าผมจำไม่ผิด ปีก 3 มีมากกว่า 20 คน

“มันถูกซื้อรวมกัน ดังนั้นลุงคิดว่าการเจรจาลดราคาจะเป็นไปได้ แต่…มันจะเป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะมากกว่า 50,000,000G”

“……ฮ่า…ฮ่าฮ่า ชีวิตโรงเรียนชั้น…จบเห่แล้ว…จากตอนนี้ไป มันชีวิตของหนี้…น-นี่มันจบแล้ว…” (ลีโอน่า)

“ล-ลีโอน่าซัง…! มันไม่เหมือนว่าเธอจะรับผิดชอบหนี้ของสมาชิกทั้งหมดนี่ ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ที่ได้ฟังการสนทนาของพวกเขา ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ เธอเลยวิ่งไปหาลีโอน่า

“ชั้นทำไม่ได้…กัปตัน ต้องรับผิดชอบในเวลาแบบนี้ แล้วก็ การสำรวจครั้งนี้ คือบางอย่างที่ชั้นวางแผน…อาา ชั้นไม่ไหวแล้ว มันจบแล้ว วัยเด็กของชั้นจบเห่…” (ลีโอน่า)

“ล-ลีโอน่าซัง!!” (ซูมิเระ)

ตาของเธอมองไปไกลๆ และเธอหัวเราะแห้งๆ ‘อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า…’ ระหว่างที่ซูมิเระลนลานเต็มที่เลยที่นี่

ไม่ว่าคุณจะคิดเกี่ยวกับมันยังไง นี่มันไร้เหตุผล และผมก็อยากช่วยในบางววิธี แต่…ผมก็ไม่มีหลายล้านอยู่กับผม

มันเป็นตอนนั้น…

“นี่มันบ้าไปแล้ว!! เฮ้ย ดูนี่!”

เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนอีกคน ตะโกกน

คนมารวมกัน สงสัย ว่าอะไรเกิดขึ้น

(เกิดอะไรขึ้น…?) (ยูจีน)

เหตุผลได้ถูกทำให้ชัดเจน ไม่นานหลังจากนั้น

เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน รีบวิ่งมาทานี้

ดูเหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่แรงค์สูง

“เฮ้ นายคือคนที่ตัดหัวของเซอร์เบอรัสเหรอ?!!”

“ใช่ นั่นถูกแล้ว” (ยูจีน)

ที่ที่เจ้าหน้าที่แรงค์สูงชี้ไป คือหัวของเซอร์เบอรัสบนพื้น

นั่นไม่ได้กลับไปเมื่ออัญเชิญ หือ

ผมไม่ได้ใส่ใจมันมากขนาดนั้น

หรือเหมือนกับ ผมไม่ได้มีเวลาว่างไปสน

“นั่นเหลือเชื่อ! สามารถที่จะเอาหัวของสัตว์สวรรค์กลับไปได้!”

“ใช่! แค่มันจะได้มากเท่าไหร่กัน ถ้ามันเปลี่ยนเป็นวัตถุดิบ?!”

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะไม่น้อยไปกว่า 1 พันล้าน!!”

“ไม่ ไม่  จะแม้แต่มีขุนนางขั้นสูงเป็นภูเขา ที่ยากจะสต๊าฟมันไว้ และใช้หัวของเซอร์เบอรัสเป็นของตกแต่ง ถ้ามันถูกเอาไปประมูล ใครจะรู้ว่าราคามันจะยิงไปสูงแค่ไหน!”

ผมได้ยินการสนทนานั้น

(มันโอเคจริงๆ ที่จะใช้หัวของสัตว์สวรรค์แบบนั้นเหรอ…?) (ยูจีน)

ผมกังวลนิดหน่อย แต่ถ้ามีปัญหา ผมมั่นใจว่าการประกาศจากนางฟ้า จะเตือนผม

แต่…

การประกาศจากนางฟ้า เริ่มบททดสอบจากพระเจ้า บนชั้นที่ 20…

ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับนี่ เจ้าหน้าที่แรงค์สูงพูดกับผม

“ยูจีนซัง หัวของสัตว์สวรรค์เป็นลูทของนาย แน่นอน นายนำมันกลับไปกับนายได้ถ้านายต้องการ แต่ถ้านายปล่อยมันให้เรา สมาคมผู้ดูแลดันเจี้ยนจะพยายามที่จะหาราคาซื้อที่ดีที่สุดให้นาย แน่นอน เราจะเก็บค่าบริการของเรา แต่ชั้นมั่นใจว่าสามารถจะทำได้ดีกว่านักเรียนในการเจรจา”

เจ้าหน้าที่แนะนำกับผม ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ดูเหมือนการปล่อยการเจรจา สำหรับหัวขอสัตว์สวรรค์ให้พวกเขา ค่อนข้างที่จะสำคัญ

มันอาจจะเป็นคำสั่งจากเจ้านายของสมาคม

“ผมเป็นมือสมัครเล่นดังนั้นผมจะปล่อยมันให้พี่ครับ” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว! ขอบคุณ ยูจีนซัง!”

เจ้าหน้าที่แรงค์สูงยิ้มใหญ่ๆ และออกคำสั่งเจ้าหน้าที่ที่อยู่รอบๆหัวของเซอร์เบอรั

“เราได้รับการอนุญาตจากนักสำรจแล้ว! เก็บมันด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์จับเก็บทันที! เคลื่อนย้ายมันไปที่โรงเก็บของของสมาคม! ได้ยินชั้นมั้ย?!”

“””《ครับ!!!!》”””

หัวของเซอร์เบอรัสถูกยกไปในทันที

นั่นเป็นเมื่อผมสังเกต

“ผมอยากจะขอให้พี่ช่วยอย่างนึง” (ยูจีน)

ผมพูดกับเจ้าหน้าที่แรงค์สูง

“มันคืออะไร ยูจีนซัง? เราจะเติมเต็มคำร้องขอนาย ด้วยสุดความสามารถของเรา”

“พี่หักค่าหยดน้ำชุบชีวิตที่ใช้ในชั้นที่ 20 ที่นี่ จากค่ารางวัลของหัวเซอร์เบอรัสได้มั้ยครับ” (ยูจีน)

“…โอ้ แต่ชั้นนึกว่านายและพวกเค้า ไม่ใช่ปาร์ตี้อย่างเป็นทางการซะอีก”

“มันไม่เป็นไรครับ ผมถูกขอให้เป็นบอดี้การ์ด แต่ผมปกป้องพวกเค้าไม่ได้” (ยูจีน)

“อย่างนั้นเหรอ? รับทราบ แม้ว่านายจะหักค่าหยดน้ำชุบชีวิต เป็นไปได้มาก ว่านายจะยังมีรายได้เหลืออยู่เยอะ พี่จะติดต่อรายละเอียดให้นายทีหลังนะ”

“ได้เลยครับ โปรดทำอย่างนั้นนะ” (ยูจีน)

การสนทนาขอเรา ต้องถูก {พวกเธอ} ได้ยินด้วย

“ย-ยูจีนซัง?! เดี๋ยวก่อนสิ!!” (ลีโอน่า)

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

ลีโอน่าดูลนลาน

ซูมิเระวิ่งมาทางนี้้ พร้อมด้วยรอบบิ้ม

“ชั้นให้นายทำมากขนาดนั้นให้เราไม่ได้นะ!”

“แต่ชั้นสมควรเป็นโล่ ขอคลับศิลปะการต่อสู้ ในฐานะผู้ใช้บาเรียที่มาด้วย แค่คิดไปว่า เราเสมอกันด้วยนี่เถอะน่า” (ยูจีน)

“นั่นจะไม่เสมอเลยซักนิดเหอะ!” (ลีโอน่า)

“ถ้าเธอรู้สึกขัดใจกับมัน เธอจ่ายชั้นทีละนิดทีละนิดได้ ไม่มีดอก ไม่มีมัดจำ ไม่มีเส้นตาย เธอจ่ายชั้นคืนได้ เมื่อเธอมีโอกาส ไม่กดดัน” (ยูจีน)

“ย-ยูจีนซัง…” (ลีโอน่า)

ลีโอหน้ามีหน้าตาเหมือนเธอพูดอะไรไม่ได้

“เฮ้ย เฮ้ย ยูจีน ไม่ใช่ว่านั่นมันไม่คิดเกินไปเหรอ?”

ลุงเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนปล่อยน้ำเสียงที่งงงัน กับสิ่งที่ผมพูด

“มันโอเคน่า มีเหรียญอยู่เยอะเกินไป และไม่มีที่จะใช้มัน มันจะแค่สร้างปัญหาให้ผม” (ยูจีน)

“นายมหัศจรรย์ไปเลย ยูจีนคุง!!” (ซูมิเระ)

เมื่อผมตอบลุง ซูมิเระกอดผม

ซูมิเระโชว์อารมณ์ของเธอตรงไปตรงมามากๆ

“ให้ตายเถอะ ชั้นจะกลับไปทำงาน”

มันดูเหมือนลุงจะไปหาเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนคนอื่น บนชั้นที่ 20

พูดถึงแล้ว ซูมิเระยังติดอยู่กับผมอยู่เลย

ผมพูดกับลีโอน่า ที่ยืนอยู่ที่นั่น เหม่อลอย

“เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเงิน มีอีกหลายอย่างที่ต้องทำในฐานะกัปตัน ใช่มั้ย? แล้วก็ พักซักพักนะ” (ยูจีน)

ผมบอกนั่นกับเธอ

“ฮ่าาาา… ถ้านายไม่มีซูมิเระจัง ชั้นจะเกือบตกหลุมรักนายแล้ว ชั้นจะขอบคุณนายวันหลัง แล้วก็ ชั้นจะจ่ายนายคืนอย่างถูกต้อง โอเค๊?!!” (ลีโอน่า)

พูดนี่ ลีโอน่ามุ่งหน้าไปที่เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนคนอื่น

“งั้นตอนนี้ กลับกันเถอะ” (ยูจีน)

ผมลูบซูมิเระ ผู้ที่ยังกอดผม และบอกเธอแบบนี้

“โอเ~ค” (ซูมิเระ)

ซูมิเระแยกจากผม เหมือนเธอยังรู้สึกยังไม่พอเลย

เราไปถึงขข้างหน้าลิฟต์ดันเจี้ยน

ฮ่าาา…ในที่สุดเราก็กลับไปได้

นี่ควรจะเป็นการสำรวจแรก สำหรับซูมิเระ

(…แต่ เราได้มาหลายอย่าง) (ยูจีน)

ผมชำเลืองมองข้างผม

ซูมิเระมองตรงมาที่ผม ด้วยตาดวงโตของเธอ

…มันทำให้หัวใจของผม เต้นข้ามจังหวะ

“เอ่ะเฮะเฮะ…” (ซูมิเระ)

มีธรรมชาติที่น่ารัก ที่ยากจะอธิบาย อยู่กับหน้าที่ยิ้มแแย้มของเะอ

ผมสะบัดความอยากที่จะกอดเธอออกไป

“หวังพึ่งเธอตั้งแต่ตอนนี้ไปนะ คู่หูของชั้น ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ได้ เหมือนกันที่นี่ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

เรายิ้มให้แก่กัน และเข้าลิฟต์ดันเจี้ยน

—และนั่นคือที่การท้าทายดันเจี้ยนสุดท้าย หอคอยซีนิท บาเบล ของเรา เริ่มต้นอย่างไร

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ